سخنان امام علی (ع)
بزرگ ترين عيب آنكه چيزي را در خود داري، بر ديگران عيب بشماري ! حضرت علی(ع)
با مردم آنگونه معاشرت كنيد، كه اگر مرديد بر شما اشك ريزند، و اگر زنده مانديد، با اشتياق سوي شما آيند.حضرت علی(ع)
اگر بر دشمنت دست يافتي، بخشيدن او را شكرانة پيروزي قرار ده. حضرت علی(ع)
ناتوان ترين مردم كسي است كه در دوست يابي ناتوان است، و از او ناتوان تر آن كه دوستان خود را از دست بدهد. حضرت علی(ع)
چون نشانه هاي نعمت پروردگار آشكار شد، با ناسپاسي نعمت ها را از خود دور نسازيد. حضرت علی(ع)
از كفارة گناهان بزرگ، به فرياد مردم رسيدن، و آرام كردن مصيبت ديدگان است. حضرت علی(ع)
اي فرزند آدم ! زماني كه خدا را مي بيني كه انواع نعمت ها را به تو مي رساند تو در حالي كه معصيت كاري، بترس.حضرت علی(ع)
بخشنده باش اما زياده روي نكن، در زندگي حسابگر باش اما سخت گير مباش. حضرت علی(ع)
عمل مستحب انسان را به خدا نزديك نمي گرداند اگر به واجب زيان رساند. حضرت علی(ع)
خوشا به حال كسي كه به ياد معاد باشد، براي حسابرسي قيامت كار كند، با قناعت زندگي كند، و از خدا راضي باشد.حضرت علی(ع)
گناهي كه تو را پشيمان كند بهتر از كار نيكي است كه تو را به خود پسندي وا دارد. حضرت علی(ع)
هيچ ثروتي چون عقل، و هيچ فقري چون ناداني نيست. هيچ ارثي چون ادب، و هيچ پشتيباني چون مشورت نيست. حضرت علی(ع)
ثروت، ريشة شهوت هاست. حضرت علی(ع)
از بخشش اندك شرم مدار كه محروم كردن، از آن كمتر است. حضرت علی(ع)
ارزش هر كس به مقدار دانايي و تخصص اوست. حضرت علی(ع)
بي ارزش ترين دانش، دانشي است كه بر سر زبان است، و برترين علم، علمي است كه در اعضا و جوارح آشكار است. حضرت علی(ع)
عفت ورزيدن زينت فقر و شكر گذاري زينت بي نيازي است.حضرت علی(ع)
خوابيدن همراه با يقين، برتر از نماز گذاردن با شك و ترديد است. حضرت علی(ع)
مردم براي اصلاح دنيا چيزي از دين را ترك نمي گويند، جز آنكه خدا آنان را به چيزي زيانبار تر دچار خواهد ساخت. حضرت علی(ع)
چقدر فاصلة بين دو عمل دور است، عملي كه لذتش مي رود و كيفر آن مي ماند و عملي كه رنج آن مي گذرد و پاداش آن ماندگار است.حضرت علی(ع)
اگر به آنچه كه مي خواستي نرسيدي، از آنچه هستي نگران مباش. حضرت علی(ع)
دوست، دوست نيست مگر آنكه حقوق برادرش را در سه جايگاه نگهبان باشد: در روزگار گرفتاري، آن هنگام كه حضور ندارد، و پس از مرگ. حضرت علی(ع)
نماز موجب نزديكي هر پارسايي به خداست، و حج
جهاد هر ناتوان است. هر چيزي زكاتي دارد، و زكات تن، روزه، و جهاد زن، نيكو
شوهر داري است. حضرت علی(ع)
روزي را با صدقه دادن فرود آوريد.حضرت علی(ع)
آنكه پاداش الهي را باور دارد، در بخشش سخاوتمند است. حضرت علی(ع)
برادرت را با احساني كه در حق او مي كني سرزنش كن، و شر او را با بخشش بازگردان.حضرت علی(ع)
فقر، مرگ بزرگ است ! . حضرت علی(ع)
اي فرزند آدم ! آنچه را كه بيش از نياز خود فراهم كنيد، براي ديگران اندوخته ايد.حضرت علی(ع)
كسي كه درخت شخصيت او نرم و بي عيب باشد، شاخ و برگش فراوان است. حضرت علی(ع)
حسادت بر دوست، از آفات دوستي است. حضرت علی(ع)
داوري با گمان بر افراد مورد اطمينان، دور از عدالت است. حضرت علی(ع)
بدترين توشه براي قيامت، ستم بر بندگان است. حضرت علی(ع)
خود را به بي خبري نماياندن از بهترين كارهاي بزرگان است. حضرت علی(ع)
آن كس كه لباس حيا بپوشد كسي عيب او را نبيند.حضرت علی(ع)
ايمان، بر شناخت با قلب، اقرار با زبان، و عمل با اعضا و جوارح استوار است. حضرت علی(ع)
سنگ غصبي در بناي خانه، ماية ويران شدن آن است. حضرت علی(ع)
هر چند اندك؛ و ميان خود و خدا پرده اي قرار ده هر چند نازك ! . حضرت علی(ع)
خدا را در هر نعمتي حقي است، هر كس آن را بپردازد، فزوني يابد، و آن كس كه نپردازد و كوتاهي كند، در خطر نابودي قرار گيرد. حضرت علی(ع)
1303- سخنرانی حضرت آقا در مورد جایگاه سینه زنی برای ائمه اطهار علیهم السلام
در سالگرد شهادت حضرت زهرا (س)
مناسبتى ندارد كه نوحه خوانى و سينه زنى كنيم؛
بهتر اين است كه شرح مصايبشان گفته بشود.
رهبر انقلاب
******
معادل دو پیامک فارسی:
روضه خوانى و
سينه زنى راه انداختن، مخصوص امام حسين است؛ حداكثر مربوط به بعضى از ائمه
است؛ آن هم نه به اين وسعت. مثلاً در شب و روز تاسوعا و عاشورا بخصوص، در
شب و روز بيست و يكم ماه رمضان
رهبر انقلاب
******
متن کامل تر این سخنان:
مسأله ى ديگر، مسأله ى روضه هاست. روضه خوانى و
سينه زنى بايد باشد؛ اما نه در هر عزايى. اين را بدانيد كه روضه خواندن و
گريه كردن – آن سنت سنيه – مربوط به همه ى ائمه نيست؛ متعلق به بعضى از
ائمه است. حالا يك وقت در جمع و مجلسى كسى روضه اى مى خواند، عده اى دلشان
نرم مىشود و گريه مى كنند؛ اين عيبى ندارد. اصلاً عزادارى كردن يك حرف
است، روضه خوانى و سينه زنى راه انداختن يك حرف ديگر است. روضه خوانى و
سينه زنى راه انداختن، مخصوص امام حسين است؛ حداكثر مربوط به بعضى از ائمه
است؛ آن هم نه به اين وسعت. مثلاً در شب و روز تاسوعا و عاشورا بخصوص، در
شب و روز بيست و يكم ماه رمضان، سينه زنى و عزادارى و بر پايى جلسات خوب
است؛ ولى مثلاً در مورد حضرت موسى بن جعفر (عليه السّلام) – با اينكه
وفات آن بزرگوار از وفاتهاى داراى روضه خوانى است – من لزومى نمى بينم كه
سينه زنى بشود؛ يا مثلاً در سالگرد شهادت حضرت زهرا (سلام اللَّه عليها)
مناسبتى ندارد كه ما بياييم نوحه خوانى و سينه زنى كنيم؛ بهتر اين است كه
در آن موارد، شرح مصايبشان گفته بشود. شرح مصايب، گريه آور است.
من خودم الان در ايام ماه محرّم كه نمى توانم روضه
بروم، چون آن احساس و عشقى كه در دل هر شيعه هست و دلش مى خواهد در
عزادارى شركت كند، لذا من اين را با خواندن «نفس المهموم» حاج شيخ عباس
قمى(11) – كه يك كتاب عربى است – اشباع مى كنم؛ اين خودش گريه آور است و
براى من كار چند نفر روضه خوان را میكند. حتماً لازم نيست كه عزادارى به
همان شكل سنتىِ روضه خوانى باشد كه اولش چيزى مى خوانند و بعد هم احياناً
آخرش دمى مى گيرند و سينه اى مى زنند؛ نه، شرح حال را بيان كنيد؛ مثلاً يك
نفر با بيان خوب و لحن محزونى، وضع زندان رفتن حضرت موسى بن جعفر را بيان
كند؛ حوادث تلخ زندان را بيان كند؛ بعد شهادت حضرت را بيان كند؛ بعد مراسم
تشييع را بيان كند؛ در اين صورت هر كس كه آنجا نشسته باشد، دلش نرم
مى شود.
