چرا ترک نوشیدن شراب واجب است؟
بهداشت و درمان، چنانکه نیاز تن آدمی است، نیاز روان او نیز هست و آیات و
روایات برای سلامت روان و آلوده نشدن آن، راهکارهایی بهداشتی ارائه
کرده‌اند، چنانکه برای طهارت از آلودگی، راهکارهای درمانی نشان داده‌اند.
به گزارش خبرنگار دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، بسیاری
از احکام الهی برای صیانت و بهداشت جان و خرد آدمی از آلودگی و بیماری است،
چنانکه بخش دیگری از آنها مانند کفارات؛ طهارت و درمان روح آلوده را بر
عهده دارند.
امیرمومنان(ع) می‌فرمایند:
“خدا برای بهداشت عقل، ترک نوشیدن شراب را واجب کرد.”
خدای سبحان که قرآن را “شفا” معرفی کرده، “مرض” را هم بیان فرموده است، ما
بیماری‌های ظاهری و زیان‌های آن را می‌بینیم، اما از زیان‌های بیماری‌های
باطنی مانند نگاه حرام و بی‌عفتی و بی‌حجاب بودن و … غافلیم.
قرآن فرموده:
«فَلاَ تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیَطْمَعَ الَّذِی فِی قَلْبِهِ مَرَضٌ…»( آیه 32 سوره «احزاب»)
“پس مبادا در حضور مردان به ناز و نرمی سخن گویید که آن کس که در دلش بیماری است و ایمانش سست است، طمع می‌ورزد”
در این زمینه مطالب فراوانی در منابع دینی وجود دارد که بدلیل رعایت اختصار
به همین میزان بسنده می‌کنیم و در گزارش‌های بعدی سعی می‌شود بیشتر به
“جایگاه بهداشت روان در مبانی اسلامی” پرداخته شود.
با کسی بیشتر از سه روز قهر نکنید چراکه…
بیتردید قطع پیوند دوستی و دوری جستن از یکدیگر از عمدهترین زمینههای زایل شدن اخوت ایمانی و برادری است.
به گزارش سرویس دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، دین مبین
اسلام و پیشوایان دینی همگی ما را از این کار مذموم پرهیز داده‌اند.
چنانچه رسول خدا(ص) می‌فرمایند: “هر دو مسلمانی که از یکدیگر قهر کنند و
سه روز بر آن حال بمانند و با هم آشتی نکنند از اسلام بیرون روند و میان
آنها پیوند و دوستی دینی نخواهد بود. پس هر کدام که به(اصلاح رابطه و) سخن
گفتن پیشی گیرد او در روز حساب زودتر به بهشت میرود1”.
امام صادق(ع) نیز درباره این که چرا هم قهرکننده و هم کسی که با او قهر
شده، هر دو مستحق عذابند؟ فرمودند:”هیچ گاه دو مرد با حالت قهر از یکدیگر
جدا نشوند، مگر این که یکی از آن دو سزاوار بیزاری (خدا و رسولش از او) و
لعنت باشد و چه بسا که هر دوی آنها سزاوار این امر باشند. شخص عرض کرد: خدا
مرا فدایتان گردانت، ظالم، درست (مستحق این کیفر هست) امّا مظلوم چرا؟.
حضرت فرمود: برای آن که برادرش را به آشتی با خود دعوت نمیکند و از سخن
او چشم نمیپوشد. شنیدم پدرم میفرمود: هرگاه دو نفر با هم ستیزه کردند و
یکی از آن دو بر دیگری چیره آمد، باید آن که در حقّ او ستم شده نزد آن
دیگری برود و به او بگوید: ای برادر، ستمکار (و مقصّر) من هستم، تا قهر و
جدایی میان او و رفیقش برطرف شود؛ زیرا خداوند تبارک و تعالی داوری عادل
است و حقّ ستمدیده را از ستمگر میستاند2″.
همچنین پیامبر خدا(ص) در حدیثی “قهر کردن مسلمان با برادرش را مانند ریختن خون او دانسته‌اند3”.
