شعر های تلخ..!
ﻠﺦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ، ﺗﻠﺦ
ﻣﺜﻞ ﺯﻫﺮﯼ ﮐﻪ ﭼﮑﯿﺪﻩ ﺍﺯ ﺷﺐ ﻇﻠﻤﺎﻧﯽ ﺷﻬﺮ
ﻣﺜﻞ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺗﻮ
ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻃﻮﻓﺎﻥ
ﭘﺮﭘﺮ ﺷﺪ
ﺗﻠﺦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ، ﺗﻠﺦ
ﻣﺜﻞ ﻋﺼﺮﯼ ﻏﻤﮕﯿﻦ
ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺎﺷﯿﻪ ﺍﺵ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ
ﻭ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍ
ﺗﻮﭖ ﮔﺮﺩﺍﻥ
ﭘﺮﺕ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻇﻠﻤﺖ
ﺗﻠﺦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ، ﺗﻠﺦ
ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺳﺮ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﺮﺩ
ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺶ
ﺑﻮﯼ ﺧﻮﻥ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ
ﭼﻮﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﭘﺴﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﯾﺎﺭ ﺷﺪ ﺁﺩﻣﯽ ﺍﻋﺠﻮﺑﻪ ﯼ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺷﺪ! ﮔﺮ ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺎﻥ ﺯﯾﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺴﺖ
ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﯽ ﺷﺮﻣﻢ ﺍﮔﺮ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﻋﻤﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﺍﺋﯽ ﻧﯿﺎﻭﯾﺰﻡ
ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺎﺝ ﺧﺸﮏ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ
ﮔﺮ ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺎﻥ ﺯﯾﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎﮎ
ﻣﻦ ﭼﻪ ﻧﺎﭘﮑﻢ ﺍﮔﺮ ﻧﻨﺸﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ، ﭼﻮﻥ ﮐﻮﻩ
ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺑﺮ ﺗﺮﺍﺯ ﺑﯽ ﺑﻘﺎﯼ ﺧﺎﮎ!
ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﯾﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ…
ﺳﮑﻮﺗﻢ ﺍﺟﺒﺎﺭﯾﺴﺖ…
ﭼﺮﺍﻍ ﻫﺎﯼ ﺫﻫﻨﻢ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ… ﺣﻤﻠﻪ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺧﺴﺘﻪ!
ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺍﺿﻄﺮﺍﺭﯾﺴﺖ…
ﻣﻦ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺑﻪ ﺳﮑﻮﺗﻢ…ﺩﺭﮔﯿﺮ ﺍﺣﺴﺎﺳﺖ ﺷﺪﻡ ﺣﺴﯽ
ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺩﻟﺸﻮﺭﻩ ﻧﻔﺴﮕﯿﺮﻩ
ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻭﺣﺸﺖ ﺩﻭﺭﯾﺖ
ﺑﺪﺟﻮﺭﯼ ﺩﻟﺘﻨﮕﻪ ﻭ ﺩﻟﮕﯿﺮﻩ
ﺍﯾﻦ ﺣﺲ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﻭ ﺩﻟﺸﻮﺭﻩ
ﺑﺪﺟﻮﺭﯼ ﺭﻭﺣﻢ ﺭﻭ ﻓﻠﺞ ﮐﺮﺩﻩ
ﮔﺮﻣﯽ ﺩﺳﺘﺎﺕ ﮐﻪ ﺍﺯﻡ ﺩﻭﺭﻩ
ﺧﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﮔﺎﻡ ﯾﺦ ﺑﺴﺘﻪ ﻟﺞ ﮐﺮﺩﻩ
ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺣﻮﻝ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺗﻮ
ﻣﯿﮕﺮﺩﻩ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﯿﺎﻝ ﻣﻦ
ﻣﺴﻤﻮﻣﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻮﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺎﻣﻮﻥ ﺟﺪﺍ ﻣﯿﺸﻦ
ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺒﯿﻦ ﭼﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﯼ
ﻧﺒﻀﻢ ﺯﺩﻩ ﺭﻭ ﺭﯾﺘﻢ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯽ
ﺩﺱ ﺍﺯ ﺳﺮﻡ ﻫﯽ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺪﺍﺭﻩ
ﭼﺸﻤﺎﯼ ﺗﻮ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﯿﺨﻮﺍﺑﯽ
ﻋﮑﺲ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻬﺮﺑﻮﻥ ﺗﻮ
ﻧﻘﺶِِ ﺭﻭﯼ ﭘﻠﮏِ ﭼﺸﺎﻡ ﻣﯿﺸﻪ
ﺩﯾﻮﻭﻧﻤﻮ ﯾﺎﺩﺕ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﻢ
ﻣﯿﺨﻨﺪﻣﻮ ﺗﻮ ﻗﻠﺒﻢ ﺁﺗﯿﺸﻪ
ﻭﻗﺘﺶ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﻃﺎﻗﺘﻢ ﻃﺎﻗﻪ
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺯﻭﺩﯼ
ﺗﻨﻬﺎ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﺩﯾﮕﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺁﻏﻮﺷﺘﻮ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩﯼ…ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ
ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﻧﻮﺭ
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺑﯽ ﻧﻮﺭ ﺍﺳﺖ
ﻣﺸﻌﻞ ﻣﻦ ﺧﺎﻣﻮﺵ
ﺁﻩ ﻣﻦ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺍﺳﺖ
ﮐﺸﻮﺭﻡ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮﮒ
ﺍﺳﻤﺎﻥ ﺩﻟﮕﯿﺮ ﺍﺳﺖ
ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ
ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ
ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﻧﻮﺭ!!!
دست کی محکم توی دستاته؟ این حس و حال و کی به تو داده؟ کی مثل من دلتنگ تو میشه؟ کی مثل من پای تو وایستاده؟ از من کی دنیای تو رو دزدید؟ کی قلبتو ساده تصاحب کرد ؟ کی پای بغض هر شبت موند و شبهاشو با دلتنگیات صب کرد؟ حالم بده وقتی تو آرومی وقتی که تنها دلخوشیت اونه این عشق بد تا کرده با قلبم ای عشق از دستت دلم خونه زل می زنی هر روز به یه گوشه اصلا به من هوش و حواست نیست اینروزا دستات بوی غم میده عطر همیشه ت رو لباست نیست هم صحبت کی میشی اینروزا مهر لب کی روی فنجونه؟ کی جای من هرشب برای تو به جای قصه شعر میخونه عطر زنونه ش بوی تندی داشت ملافه ها بوی تو رو میده کی قبل من اینجا تو این خونه لب هاتو مخفیانه بوسیده؟ از خنده هات میشه تصور کرد شاید هنوزم گرم دستاشی نه!باورش سخته برای من اینکه تو اینروزا خودت باشی
__________________
ذهن همچو باغ است فکر همچو بذر
می توان گل رویاند یا علف هرز
تو شدی زندگی من ، همه یادم شده تو
یاد تو در خاطراتم وقتی پیدا می شود
می رود دنیا ز یادم چون که یادم شده تو
__________________
از میان جمع یاران من چه تک افتاده ام قطره
ای اشکم که از چشم فلک افتاده ا م
ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﺣﻘﯿﻘﺖ
ﻣﺮﮒ
ﮐﺠﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩﻥ
ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮐﺮﺩ ﻣﺠﺒﻮﺭﻡ
ﮐﺠﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺮﺩﻥ
ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮐﺮﺩ ﺩﺭ ﮔﻮﺭﻡ
ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺮﮒ ُ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺳﺖ
ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽُ ﻣﺮﮒ ﺳﺖ
ﯾﺎﺩﺕ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؟
ﯾﺎﺩﺕ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؟
ﭼﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩﻡ ﺭﺱ؟
ﭼﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﻢ ﺭﺱ؟
ﺑﻪ ﺳﯿﻪ ﻓﺎﻣﯽ ﻗﻠﺒﺖ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺑﻮﺩ
ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺩﻟﺖ ﺳﻨﮓ ﻧﺒﻮﺩ
ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﺯﻫﺮﯼ
ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ… ﺭﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺑﺮ ﻣﻦ… ﮔﻔﺘﻪ ﺍﯼ… ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻗﻬﺮﯼ
ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺟﮕﺮ ﺳﻮﺯ
ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﺲ ﭘﯽ ﯾﮏ ﺑﻮﺱ ﮐﻪ ﯾﮑﺮﻭﺯ…
ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺟﺎﻧﻢ ﯾﮏ ﺳﻮﺍﻝ…
ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺍﻣﺎ ﺑﮕﻮ… ﮔﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎﯾﯽ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﺎﻝ
ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻧﯿﺴﺘﯽ
ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎ… ﮔﺮﻣﯽ ﺁﻏﻮﺵ ﺗﻮ ﺳﻬﻢ ﮐﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﯾﺎﺭ ﻭ ﺷﺐ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻭ ﮐﺎﺭ ﻭ ﻧﻮ ﺑﻬﺎﺭ ﮐﯿﺴﺘﯽ؟
ﭘﺎﺭﻩ ﺗﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺩﺭﺩ… ﻟﯿﮏ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻧﺸﻮﯼ
ﭘﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﯼ ﺟﮕﺮﻡ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺳﻢ… ﺗﻦ ﻣﻦ ﺳﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻋﺪﻣﺖ… ﺳﺮﺩ ﺳﺮﺩ… ﻟﯿﮏ ﺯ ﯾﺎﺩ ﻭ ﺧﺎﻃﺮ… ﻣﺤﻮ ﮐﻤﺎﮐﺎﻥ ﻧﺸﻮﯼ
ﺟﺮﻋﻪ ﻫﺎﯼ ﯾﺎﺩﺕ ﺍﯼ ﮔﻞ… ﮔﺮﭼﻪ ﺗﻠﺦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮐﺸﻨﺪﻩ… ﺍﻣﺎ… ﺩﺭ ﻧﻈﺮﻡ… ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺍﺳﺖ
ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﺍﺷﮏ ﺷﺪﻡ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺗﻮ… ﻫﻢ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻗﺖ… ﺍﻣﺎ… ﻧﻮﺵ ﺟﺎﻧﻢ ﺍﯾﻦ ﻏﻢ. ﺳﻬﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﯽ ﮐﺴﯽ ﺩﯾﺮﯾﻦ ﺍﺳﺖ
ﺗﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﺩﻩ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺤﺮ ﻣﺴﺖ
ﺗﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻭ ﯾﺦ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺭﻭﺡ ﺷﺪﻡ… ﻗﻠﺒﻢ ﻣُﺮﺩ… ﻧﺮﺳﯽ ﻣﯿﺮﻭﻡ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ
ﮔﺎﻩ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﮐﺎﺫﺏ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺭﻭﯾﺪ
ﮔﺎﻩ ﭼﯿﺰﯼ ﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ
ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ… ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺁﻣﺪ
ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ… ﮔﺮﭼﻪ ﯾﮑﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻋﻤﺮﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ… ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﯾﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺁﻣﺪ
ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﺪ ﺍﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ… ﺭﺍﺳﺘﯽ ﯾﮏ ﺳﻮﺍﻝ ﺩﯾﮕﺮ… ﻣﯿﺸﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ… ﺍﯾﻦ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺍﯾﻦ ﺗﺐ… ﺍﻧﺘﻬﺎﯾﺶ ﺑﺮﺳﺪ…؟ ﺍﻧﺘﻬﺎﯾﺶ ﺑﺮﺳﺪ ﺻﺒﺢ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻨﺠﺎﯾﯽ؟
آمدم باز که سر بر در این خانه بکوبم ای سفر کرده من جای تو خالی
آمدم حال تو را از در و دیوار بپرسم
ای سفر کرده من جای تو خالی
آمدم باز در این کلبه که با دولت اشکی
حال ای گرد غم از چهری هر پرده بروبم
__________________
خدایا؛
نعمت سلامتی مبداء همه نیازهاست و عاقبت به خیری مقصد همه نیازها؛
بین این مبداء تا آن مقصد؛ والاترین نیازها دلخوشیست؛
خدایا به بزرگیت سوگند آنرا به تمامی آشنایان و دوستانم عطا فرما. آمدم باز که سر بر در این خانه بکوبم ای سفر کرده من جای تو خالی
آمدم حال تو را از در و دیوار بپرسم
ای سفر کرده من جای تو خالی
آمدم باز در این کلبه که با دولت اشکی
حال ای گرد غم از چهری هر پرده بروبم ﺑﺎﻍ ﻣﻦ
ﺁﺳﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﻨﮓ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ
ﺍﺑﺮ ، ﺑﺎ ﺁﻥ ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ ﺳﺮﺩ ﻧﻤﻨﺎﻛﺶ
ﺑﺎﻍ ﺑﻲ ﺑﺮﮔﻲ
ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ
ﺑﺎ ﺳﻜﻮﺕ ﭘﺎﻙ ﻏﻤﻨﺎﻛﺶ
ﺳﺎﺯ ﺍﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ، ﺳﺮﻭﺩﺵ ﺑﺎﺩ
ﺟﺎﻣﻪ ﺍﺵ ﺷﻮﻻﻱ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ ﺳﺖ
ﻭﺭ ﺟﺰ ﺍﻳﻨﺶ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺑﺎﻳﺪ
ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﺲ ﺷﻌﻠﻪ ﻱ ﺯﺭ ﺗﺎ ﭘﻮﺩﺵ ﺑﺎﺩ
ﮔﻮ ﺑﺮﻳﺪ ، ﻳﺎ ﻧﺮﻭﻳﺪ ، ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﺠﺎﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ
ﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ
ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﻭ ﺭﻫﮕﺬﺍﺭﻱ ﻧﻴﺴﺖ
ﺑﺎﻍ ﻧﻮﻣﻴﺪﺍﻥ
ﭼﺸﻢ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻬﺎﺭﻱ ﻧﻴﺴﺖ
ﮔﺮ ﺯ ﭼﺸﻤﺶ ﭘﺮﺗﻮ ﮔﺮﻣﻲ ﻧﻤﻲﺗﺎﺑﺪ
ﻭﺭ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺑﺮﮒ ﻟﺒﺨﻨﺪﻱ ﻧﻤﻲﺭﻭﻳﺪ
ﺑﺎﻍ ﺑﻲ ﺑﺮﮔﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺯﻳﺒﺎ ﻧﻴﺴﺖ ؟
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎﻱ ﺳﺮ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻭﻧﺴﺎﻱ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻮﺕ
ﭘﺴﺖ ﺧﺎﻙ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ
ﺑﺎﻍ ﺑﻲ ﺑﺮﮔﻲ
ﺧﻨﺪﻩﺍﺵ ﺧﻮﻧﻲ ﺳﺖ ﺍﺷﻚ ﺁﻣﻴﺰ
ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﻳﺎﻝ ﺍﻓﺸﺎﻥ ﺯﺭﺩﺵ ﻣﻲ ﭼﻤﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ
ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺼﻠﻬﺎ ، ﭘﺎﻳﻴﺰ
یادم اید که به من گفت کسی٬
“عاشقی تلخ ترین تلخ هاست”
من به او خندیدم.
به گمانم که دروغ٬
به خیالم که فریب٬
من گمان می کردم٬
او فقط دیوانست
و خودم هم شه عاقل هایم.
با خودم می گفتم:
مگر امکان دارد؟
عاشقی تلخ گزنده باشد؟
یا که بد طعم و زننده باشی؟
عشق و عاشقی برای قلبم٬
چیزی غیر از شهد شیرین باشد؟
سال ها رفت و من امروز این جا
می شناسم ناصح پیرم را
ولی افسوس و صد افسوس که رفت
ان همه شادی و خوش بختی ها
قلب من تلخی عشقی را چشید
و به من ثابت کرد
“عاشقی تلخ ترین تلخ هاست”
تا چه حدی گویاست
__________________
نازنین من شبی یادی از این بیمار کن
مرگ در راه است با بیمار خود دیدار کن
هجران اگر نکردی آهنگ زندگانی
بیچاره جان چه کردی با ننگ زندگانی
داراست هر که جان برد از چنگ مرگ بیرون
ما جان به مرگ بردیم از چنگ زندگانی
بی‌عشق کس ممیراد، بی درد کس مماناد
کان عار مرگ باشد وین ننگ زندگانی
میبرد زندگانی گر جان ز چنگ مردن
کس جان بدر نمیبرد از چنگ زندگانی
ای آنکه سنگ کوبی بر سینه از غم مرگ
گویا سرت نخورد است بر سنگ زندگانی
__________________
بیائید فرصت های زندگی را دریابیم و بدانیم که فرصت با هم بودن چقدر محدود است
فصلی عوض می‌شود..
و در این چرخه‌ی ابدی
من هنوز
به دنبال سیاه‌چاله‌ای
برای پرت شدن
به جهان تو می‌گردم.
__________________
بارخدایا…از عشق امروزمان برای فرداهایمان چیزی باقی بگذار
برای روزی که فراموش می کنیم عاشق بوده ایم.اندازه یک مشت ،
یک لبخند…یک خاطره…. یک نگاه….تا دوباره بشکفد
تا دوباره ببارد و سیراب گرداند همۀ قلب و روح و جانمان را..
کاربرد رابطه ی فیثاغورس
فیثاغورث در باره ی رابطه های عددی که درساختمانهای هندسی وجود دارد تحقیق می کرد . او مثلث معروف به مثلث مصری را ، که ضلعهای آن با عددهای 3و4و 5 بیان می شود ، را می شناخت .
مصریها می دانستند که چنین مثلثی قائم الزاویه است .و ازآن برای تعیین زاویه های قائمه در تجدید تقسیم بندی زمینهای اطراف نیل ،که هر سال بر اثر طغیان آب شسته می شد ، استفاده می کردند.
یکی از مشکلترین مسائل در ساختن اهرام و معبدها ،طرح شالوده بنا به شکل مربع کامل بود که هم تراز باسطح افق باشد . جزئی اشتباه به قیمت از شکل افتادن همه ی بنا تمام می شد .
مصریان این مشکل رابا ساختن شاقول از میان برداشتند. نخستین شاقول
احتمالاً تکه ریسمان یا نخی بود که وزنه ای به آن آویخته بودند و ان را در
برابر بنا می گرفتند تا وزنه ی آن به زمین صاف برسد . در این حالت نخ می
بایست کاملاً عمودیا شاقول باشد و زاویه ی بین آن و زمین صاف یک زاویه ی قائمه بسازد.
همچنین معماران کشف کردندکه چگونه می توان با ریسمان های اندازه گیری که درفاصله های مساوی گره خورده بودند، مثلثهای قائم الزاویه ای بسازند و این مثلثها را راهنمای خویش در ساختن گوشه ها ( نبش ها )ی بنا قرار دهند .
