عوارض پیرسینگ یا سوراخ کردن پوست
چگونه می توانید پوست خود را به دست یک «سوراخ کن» تجربی بسپارید؟!
چندی
پیش در یکی از ساختمان‌های مسکونی بزرگ تهران در حال سوار شدن به آسانسور
بودم که کاغذی روی تابلوی اعلانات ساختمان توجهم را به خود جلب کرد! روی
این کاغذ نوشته شده بود «انواع تاتو و پیرسینگ گوش، لب، ناف و … با کمترین
هزینه، برای اطلاعات بیشتر با شماره … تماس بگیرید یا به واحد 24 مراجعه
کنید.» وقتی از دوستم که ساکن ساختمان بود در این مورد سؤال کردم گفت همه
این کارها هنر یکی از خانم‌های همسایه است که متخصص و پزشک نیست اما سوراخ
کردن بدن را به صورت تجربی یاد گرفته است.
عوارض پیرسینگ
اما
چطور می‌توان پوستی که گاهی به کوچک ترین تغییرات به شدت واکنش نشان
می‌دهد و پس از آسیب دیدن به سختی ترمیم می‌شود را به دست یک «سوراخ کن»
تجربی سپرد و خطر عفونت، گوشت اضافه و اسکار را به جان خرید؟
پیرسینگ (Piercing) یا همان سوراخ کردن
پوست به منظور وارد کردن اشیای تزئینی و جواهرات است که شایع‌ترین و
قدیمی‌ترین نوع آن سوراخ کردن نرمه و غضروف گوش است اما امروزه برای
قسمت‌های دیگر بدن از جمله بینی، زبان، لب، ابرو، ناف، دندان و حتی چشم هم
انجام می‌شود. پیرسینگ نرمه و غضروف گوش معمولا با استفاده از گان‌های
مخصوص (دستگاه تفنگ مانند) انجام شده و برای قسمت‌های دیگر بدن از سوزن
استفاده می‌شود. همچنین در مورد پیرسینگ دندان ابتدا سطح دندان تراش
می‌خورد و بعد جواهر روی آن نصب می‌شود. در پیرسینگ چشم هم شیء تزئینی از
طریق جراحی زیر ملتحمه قرار می‌گیرد که برای درآوردن آن هم بار دیگر به عمل
جراحی نیاز خواهد بود.
شاید زبان‌تان عفونت کند
یکی
از مهم‌ترین عوارض پیرسینگ، عفونت باکتریایی و ویروسی است. در این رابطه
مناطقی مثل لب و زبان بیشتر مستعد عفونی شدن هستند زیرا با باکتری‌های
بیشتری تماس دارند. اما به هر حال عفونت ممکن است در هر قسمتی از بدن پس از
پیرسینگ ایجاد شود به‌خصوص اگر اصول بهداشتی رعایت نشود. برای مثال باقی
ماندن خون روی وسایل می‌تواند فرد را در خطر ابتلا به بیماری‌هایی مثل
هپاتیت B، هپاتیت C و HIV قرار دهد. »
چه کسانی گوشت اضافه می‌آورند؟
گرچه
پیش از این ادعا کردیم که پیرسینگ بدن اگر با اصول بهداشتی انجام شود،
آسیب زیادی را به همراه نمی آورد؛ اما برخی مشکلات حتی می‌تواند پس از کمک
گرفتن از متخصصان مجرب و با رعایت اصول بهداشتی هم اتفاق بیفتد. یکی از
عوارض احتمالی پیرسینگ، ایجاد گوشت اضافه یا کلوئید است.
این عارضه در هر قسمتی از بدن می‌تواند
ایجاد شود و در کسانی که زمینه ارثی کلوئید دارند، بیشتر دیده می‌شود. به
عبارتی ممکن است براثر پیرسینگ در ناحیه مورد نظر بافت اسکار رشد کند که
نمای ظاهری بدی دارد و برای برطرف کردن آن جلسات درمانی زیادی لازم است.
همچنین اگر فرد بار دیگر پیرسینگ انجام دهد دوباره دچار گوشت اضافه یا
کلوئید خواهد شد.
علاوه بر اینها، بعضی مناطق بدن بیشتر مستعد آوردن
گوشت اضافه هستند ازجمله ناحیه گردن به بالا، ناحیه پشت، سینه، شانه و …
اما احتمال ایجاد کلوئید در نواحی پایین‌تنه کمتر است مگر اینکه فرد
استعداد کلوئید داشته باشد.»
سوراخ کردن غضروف خطرناک است
پیرسینگ
گوش اگر در غضروف و کمی بالاتر از نرمه گوش ایجاد شود، می‌تواند باعث
عفونت غضروف شود که اگر سریع درآورده و درمان نشود ممکن است حتی باعث
عفونت‌های جدی، بدشکلی و درد گوش شود.
سوراخ کردن بینی هم کار صحیحی نیست و
می‌تواند مشکل‌ساز شود. حتی انجام عمل‌های جراحی با وجود این سوراخ‌ها با
اشکال روبه‌رو می‌شود. درواقع هرگونه مداخله و وارد کردن جسم خارجی در بدن
کاری غیرمنطقی است. بافت زیرین پوست نباید با محیط بیرون در ارتباط باشد.
با انجام پیرسینگ میکروب‌ها می‌توانند از طریق سوراخ ایجاد شده به راحتی
وارد بدن شوند. پیرسینگ معمولا توسط پزشکان متعهد انجام نمی‌شود زیرا از
نظر آنها چنین کاری صحیح نیست.»
سوراخ‌هایی که روی نرمه گوش ایجاد می‌شوند
معمولا خیلی مشکل‌زا نیستند اما سوراخ‌های متعدد روی غضروف گوش می‌توانند
به غضروف آسیب برسانند. علاوه براین، کشیده شدن این جواهرات گاهی اوقات
باعث پارگی گوش می‌شود که در این صورت محل پارگی باید ترمیم شده و حتی بخیه
زده شود.»
مراقب باشید!
سوراخ‌هایی
که روی نرمه گوش ایجاد می‌شوند معمولا خیلی مشکل‌زا نیستند اما سوراخ‌های
متعدد روی غضروف گوش می‌توانند به غضروف آسیب برسانند. پس اگر تمایل به دو
سوراخه کردن گوش تان دارید،لااقل ناحیه بالایی گوش را دستکاری نکنید.
فراموش نکنید!
افرادی
که مستعد حساسیت هستند بهتر است از فلزات حاوی نیکل یا بدلیجات استفاده
نکنند. در صورت وقوع حساسیت باید آویز از پوست جدا شده و برای دریافت درمان
مناسب به متخصص پوست مراجعه شود.
از آویز نیکل استفاده نکنید!
یکی
دیگر از عوارض احتمالی پیرسینگ را حساسیت یا آلرژی نسبت به آویزهای تزئینی
می‌داند و معتقد است:« این حساسیت معمولا در مورد فلز نیکل اتفاق می‌افتد و
احتمال آلرژی به طلا خیلی کمتر است. از علائم آن هم می‌توان به قرمزی،
پوسته‌ریزی و خارش در محل اشاره کرد. البته در موارد شدیدتر ممکن است مناطق
دیگر بدن هم دچار علائم حساسیت شوند بنابراین افرادی که مستعد حساسیت
هستند بهتر است از فلزات حاوی نیکل یا بدلیجات استفاده نکنند. در صورت وقوع
حساسیت باید آویز از پوست جدا شده و برای دریافت درمان مناسب به متخصص
پوست مراجعه شود.»
دهانشویه قرقره کنید
در
مورد مراقبت‌های بعد از سوراخ کردن پوست:«بعد از انجام پیرسینگ معمولا
حدود شش هفته طول می‌کشد تا محل آن ترمیم شود. البته این زمان برای بعضی
افراد می‌تواند طولانی‌تر باشد. به هر حال در این دوره باید نکات بهداشتی
خاصی را رعایت کرد برای مثال درمورد پیرسینگ لب و زبان باید بعد از هر بار
غذا خوردن و قبل از رفتن به تختخواب از دهانشویه‌های آنتی‌باکتریال استفاده
کرد طوری که دهانشویه چند دقیقه در دهان باقی بماند. همچنین باید مرتب
مسواک زده شود. پیرسینگ‌های روی پوست هم بهتر است روزانه با صابون‌های آنتی
باکتریال شست‌وشو داده شوند.
با الکل ضدعفونی نکنید
نباید
پس از سوراخ کردن پوست از الکل، بتادین و موادی مانند آنها روی محل مورد
نظر استفاده کنید چراکه باعث خشک شدن و آسیب رساندن به پوست می‌شوند. عفونت
ناحیه سوراخ شده، از مشکلات دیگری است که افراد را نگران می‌کند. دکتر
شیده یزدانیان می‌گوید:« بعد از گذشت چند ماه معمولا دیگر سوراخ باز
می‌ماند و احتمال بسته شدن آن کم است. باید توجه داشته باشید که یک مقدار
قرمزی، التهاب و حتی ترشحات زرد و سفید و خونریزی مختصر در ناحیه طی روزهای
اول طبیعی است و به مرور برطرف می‌شود اما اگر این علائم شدید باشند حتما
باید به پزشک مراجعه کرد.»
با حوله خشک نکنید
«بعد
از انجام پیرسینگ تا پایان زمان ترمیم، آن را دستکاری نکنید و آویز را
تغییر ندهید.» ، در سه تا چهار ماه اول بیشتر از دو بار در روز ناحیه را
شست‌وشو ندهید و برای خشک کردن محل پیرسینگ از حوله کاغذی استفاده کنید
زیرا حوله‌های پارچه‌ای معمولا آلوده به باکتری هستند. در چند ماه اول سعی
کنید روی پیرسینگ خود نخوابید و از لباس‌های تنگ در آن محل استفاده نکنید.
همچنین هفته‌ای یک بار ملحفه‌های تختخواب‌تان را عوض کنید. علاوه براینها
تا کامل شدن دوره ترمیم از رفتن به استخر، وان آب، جکوزی، دریا و … خودداری
کنید.
اگر با تجربه باشد اشکالی ندارد!
در
کشورهای پیشرفته برای انجام پیرسینگ مراکزی وجود دارند که حتما باید گواهی
یا مجوز این کار را داشته باشند اما در کشورهایی مثل ایران جواز کاری برای
پیرسینگ وجود ندارد و خیلی اوقات این عمل در آرایشگاه‌ها توسط افراد
غیرمتخصص انجام می‌شود. به هر حال فردی که می‌خواهد پیرسینگ انجام دهد باید
حتما تجربه این کار را داشته باشد و اصول بهداشتی را رعایت کند ازجمله
اینکه برای هر فرد از وسایل یکبار مصرف استفاده کند و دستگاه‌های غیر یکبار
مصرف را حتما ضدعفونی و استریل کند تا بیماری‌ها از فردی به فرد دیگر
منتقل نشوند. همچنین باید قبل از انجام این کار دستان خود را به خوبی
شست‌وشو دهد و از دستکش یکبار مصرف استفاده کند.»
قابل توجه خانم‌های باردار!
ناف
منطقه‌ای است که به‌ندرت تمیز می‌شود و حفره مانند است بنابراین احتمال
وقوع عفونت با سوراخ کردن آن افزایش پیدا می‌کند. « این پیرسینگ در زمان
جراحی و سزارین می‌تواند منبعی برای عفونت باشد. به همین دلیل به خانم‌ها
توصیه می‌شود در زمان بارداری پیرسینگ ناف را خارج کنند.» پیرسینگ ناف بهتر
است در زمان بارداری خارج شود زیرا در این دوران پوست کشیده می‌شود و
احتمال پارگی و آسیب پوستی وجود دارد.
تأثیر خواب زیاد بر ابتلا به دیابت چیست؟
همه ما از مضراب کم خوابی و خواب کم در شبانه روز شنیده ایم. اما
سوالی که به ذهن بسیاری از ما می رسد این است که آیا خواب زیاد هم می تواند
بر بدن ما تاثیراتی منفی داشته باشد؟
این سوالی است که بسیاری از پژوهشگران و محققین اخیرا از خود پرسیده
اند. همچنین این سوال به انجام تحقیقاتی مبنی بر تاثیر خواب زیاد بر ابتلا
به بیماری هایی نظیر دیابت شده است. نتیجه یکی از این تحقیقات که بر روی
تأثیر خواب بر ابتلا به دیابت نوع دو صورت گرفته است بدین صورت است که
افزایش خواب شبانه روز بیش از دو ساعت می تواند احتمال ابتلا به دیابت را
افزایش دهد. برای مثال اگر 8 ساعت مقدار زمان کافی باشد، خوابیدن بیش از 10
ساعت در شبانه روز می تواند موجب افزایش احتمال ابتلا به دیابت گردد.
بر اساس این تحقیقات زنانی که بیش از دو ساعت از مقدار معمول می خوابند
دارای احتمال بیشتری برای ابتلا به دیابت نوع دو نسبت به زنانی می شوند که
از یک الگوی منظم خواب پیروی می کندد.
این موضوع حاکی از آن است که برای مثال اگر حتی فردی به طور معمول عادت
دارد روزانه کمتر از 6 ساعت بخوابد، اگر خواب خود را بیش از 2 ساعت افزایش
دهد مجددا در خطر ابتلا به دیابت نوع دو قرار می گیرد.
اما چه چیزی خواب زیاد را مضر کرده است؟
بر اساس این تحقیقات تئوری های مختلفی برای علت ضرر خواب زیاد بیان شده
است. یکی از اصلی ترین این تئوری ها این است که خواب زیاد معمولا با یکی از
بیماری ها نظیر افسردگی یا اختلالات خواب همراهی دارد.
تئوری دیگری که مطرح شده است و البته به اثبات نرسیده است احتمال افزایش
میزان التهاب به هنگام خواب در بدن است. برا اساس این تئوری خواب زیاد یا
در رختخواب ماندن زیاد می تواند موجب افزایش التهاب و بالا رفتن ریسک
بیماری های خود ایمنی نظیر دیابت نوع 2 گردد. با این حال این تئوری اثبات
نشده است.
چه چیزی در این تحقیقات اهمیت دارد؟
اگر خواب شما بیش از میزان عادی است یا مقدار آن را افزایش داده اید
حتما از خود می پرسید که آیا شما نیز در خطر ابتلا به دیابت هستید یا خیر؟
حقیقت ماجرا این است که هر کسی که خواب خود را افزایش می دهد به معنای
آن نیست که به دیابت مبتلا می شود. یکی از محققین در پاسخ به پرسش بالا
ابراز نموده است که اهمیت خواب زیاد این است که فرد به چه علتی به این
میزان می خوابد؟
این که فردی به علت مشغله کاری خود را مجبور به کم خوابی می کند یه
موضوع است و این که فردی که به طور معمول 6 ساعت می خوابیده و اکنون به طور
ناگهانی خوابش زیاد شده است یک موضوع دیگر است. چرا که در گزینه اول فرد
دچار کم خوابی بوده است حال آنکه در گزینه دوم احتمالا عاملی موجب افزایش
خواب فرد شده است.
بنابراین توصیه می شود که افرادی که به طور ناگهانی دچار افزایش خواب
شده اند به دنبال علت آن باشند و در صورت نیاز از مشورت یک پزشک بهره مند
گردند.
