در دنیا فلامینگوها به عنوان مشهورترین پرندگان شناخته می شوند که خواستگاه طبیعی آنها به جزایر شنی آفریقا، اروپا ،آسیا و آمریکا برمی گردد. دریاچه های کم عمق، باتلاق های جنگل های حرا مکان مناسبی برای زندگی این پرنده های خاص با پرهای رنگارنگ است.
فلامینگو چیست؟
فلامینگو یا مُرغ آتشی پرنده‌ای است از راستهٔ بال‌آتشی‌سانان. فلامینگو پرنده‌ای است با پاهای دراز و منقاری منحنی و گردنی بلند خمیده، آبچر بابدنی بسیار کشیده و پر و بالی به رنگهای سفید و صورتی است.
در پروازها باها و گردنش کشیده و قدری پائین‌تر از سطح بدن قرار می‌گیرد. بالهایش ترکیب زیبائی از رنگهای سرخ و سیاه است. پرنده نابالغ قهوه‌ای مایل به خاکستری چرک است.
نقش تغذیه در رنگ بدن فلامینگو
فلامینگو از زیباترین پرندگان جهان است و با رنگ صورتی و یا مایل به نارنجی خود از سایر حیوانات و پرندگان متمایز می شود. اما آیا می دانستید که این رنگ اصلی فلامینگوها نیست. پر جوجه های فلامینگو خاکستری رنگ است، پس چرا رنگ فلامینگوهای بالغ صورتی می شود و این رنگ از کجا می آید؟
رنگ صورتی فلامینگو به خاطر نظام “غذایی گزینشی” او شکل می گیرد. فلامینگوها به طور اساسی غذای خود را از موجودات دریایی مانند میگوها و جلبک های سرشار از رنگ های طبیعی به نام “کاروتن” تأمین می کنند. کاروتن همان رنگی است که منجر می شود تا میگو در زمان پخته شدن از رنگ خاکستری به رنگ صورتی دربیاید.
کاروتن باعث می شود تا فلامینگو رنگ متمایز صورتی بگیرد و آن را حفظ کند. اگر فلامینگوها هم مانند سایر پرندگان از حشرات، دانه ها و یا توت و…تغذیه می کردند، رنگ پرهای آنها هم سفید و یا در نهایت مایل به صورتی خیلی کمرنگ می گردید.
آنزیم‌های موجود در کبد فلامینگوها رنگدانه‌های کاروتنوئید را که وارد بدن آنها شده است، تجزیه کرده و از تجزیه این رنگدانه‌ها مولکول‌هایی به رنگهای صورتی و نارنجی حاصل می‌شود که در بال‌ها، منقار و پاهای این پرندگان رسوب می‌کند. به همین دلیل معمولا گروهی از فلامینگوها که از جلبک‌ها تغذیه می‌کنند در مقایسه با فلامینگوهایی که جانوران کوچک ساکن آب‌ها را شکار می‌کنند، بسیار پررنگ‌تر هستند. اغلب برای فلامینگوهایی که در قفس از آنها نگهداری می‌شود،
برنامه غذایی خاصی که شامل گونه‌ای از میگوها و افزودنی‌هایی نظیر بتاکاروتن است در نظر گرفته می‌شود. این در حالی است که اگر برنامه غذایی آنها را تغییر دهیم این فلامینگوها به رنگ نارنجی نبوده و رنگ آنها در محدوده‌ای از رنگ سفید تا صورتی کمرنگ متغیر خواهد بود.
حقایقی خواندنی درباره فلامینگوها
فلامینگوها یکی از شناخته شده ترین پرندگان جهانند. آنها به دلیل رنگ پرهایشان مشهورند. فلامینگوها در دریاچه های کم عمق، باتلاق های جنگل های حرا و جزایر شنی آفریقا، آسیا، اروپا و آمریکا زندگی می کنند. در این مطلب واقعیت های حیرت آور و جالبی درباره این پرندگان بیان می شود.
√ واژه «فلامینگو» از واژه اسپانیایی و لاتین «فلامنکو» به معنی آتش گرفته شده و به رنگ روشن پر این پرندگان اشاره دارد.
√ فلامینگوها پرندگانی آبی محسوب می شوند. آنها از نظر ژنتیکی نزدیک ترین خویشاوند مرغابی شانه به سر (grebes) هستند.
√ فقط شش گونه فلامینگو وجود دارد اما آنها در سراسر جهان از کارائیب و آمریکای جنوبی گرفته تا آفریقا، خاورمیانه و اروپا یافت می شوند.
با این که فلامینگوها اغلب پرندگان آبی در نظر گرفته می شوند اما درواقع پرواز کنندگانی قوی و شناگرانی قوی که به ندرت شنا می کنند محسوب می شوند.
√ هنگامی که فلامینگوها در گله پرواز می کنند اوج سرعت آنها می تواند به 56 کیلومتر در ساعت برسد.
√ فلامینگوها پرندگانی تک همسری هستند که هر سال تنها یک تخم می گذارند. در صورتی که تخم از دست برود و یا آسیب ببیند، آنها معمولاً تخم جایگزینی نمی گذارند.
√ جوجه های فلامینگوها به رنگ خاکستری یا سفید متولد می شوند و سه سال به طول می انجامد تا پرهای تزیینی شان به رنگ نارنجی، صورتی یا قرمز بالغ ها در آید.
√ فلامینگوهای والد جوجه هایشان را در 5-12 روز پس از خروج از تخم به طور انحصاری با شیر تغذیه می کنند. این ماده که پروتئین و چربی بالایی دارد مانند شیر پستانداران نیست اما یک ماده مغذی بسیار عالی برای تغذیه جوجه در حال رشد است. جوجه فلامینگوها برای دریافت شیر منقارهایشان را به داخل دهان والدینشان می چسبانند.
جفتگیری فلامینگو
سالی یکبار جفتگیری می‌کند؛ و لانه‌ای گلین برای تخمگذاری می‌سازد. بیشتر فلامینگوهای ماده یک تخم در سوراخ لانه می‌گذارند ونر و ماده هردو به نوبت روی تخم می‌خوابند. پس از سی روز جوجه از تخم بیرون می‌آید. جوجه فلامینگو بعد از ۵ روز لانه را ترک می‌گوید وبه گروه فلامینگوهای جوجه می‌پیوندد. اما برای تغذیه به لانه‌ای که درآن تولد یافته و پدر ومادر برایش خوراک آماده کرده‌اند بازمی‌گردد. بعد از دوهفته خود به جستجوی خوراک می‌پردازد.
فلامینگو در محیط طبیعی از ۱۵ تا ۲۰ سال زندگی می‌کند. بیشتر پرنده‌شناسان فلامینگوها را به چهار گونه تقسیم کرده فلامینگوهای بزرگ در آفریقا، جنوب آسیا و اروپا و جنوب آمریکای جنوبی و هند غربی زندگی می‌کنند. فلامینگوهای کوچک در دره بزرگ نشستی کنیا و تانگانیکا در آفریقا به سر می‌برند. فلامینگوهای دیگر دو گونه هستند. گونه کمیاب فلامینگوهای آندی وجیمس می‌باشند که در کرانهٔ دریاچه‌های بلند کوه‌های آند در آمریکای جنوبی به سر می‌برند. فلامینگوهای وحشی روزگاری در فلوریدای جنوبی می‌زیستند، اما مردم آنها را به خاطر برهای زیبایشان کشتند.
علت ایستادن فلامینگو بر یک پا
این موضوع یکی از اسراری بود که ذهن محققین را به خود مشغول کرده بود تا این که امروزه آن ها دلیل این کار فلامینگوها را کشف نموده اند.
محققین آتلانتا تبار , یکی از آنان Young-Hui Chang از موسسه جورجیا و دیگری Lena Ting از دانشگاه Emory بر روی طرز زندگی کردن این پرنده های زیبا (زنده یا مرده آن ها) آزمایشاتی کرده اند تا به مکانیزم فیزیکی آن ها آشنایی بیشتری پیدا کنند و دریابند که داستانی که پشت این گونه ایستادن وجود دارد چیست.
مطلب بسیار جالبی که در این میان است فلامینگوهای مرده هستند که حتی این پرندگان مرده را نیز می توان به صورت ایستاده بر یک پا روی زمین قرار داد بدون آن که به شی ای تکیه داشته باشد یا توسط اشیایی استوار بایستد. این موضوع بدین معناست که هیچ انرژی و نیرویی در این میان وجود ندارد تا بخواهد بدن را به وسیله آن توان و انرژی نگه دارد.
بررسی ها نشانگر آن بوده است که فلامینگوها از هیچ عضله و ماهیچه فعالی برای ایستا خوابیدن استفاده نمی کنند, در حقیقت آن ها با این عمل حتی انرژی نیز ذخیره می کنند تا فعالیت های بعدی شان را با مصرف آن به انجام برسانند. یک مکانیزم انفعالی درگیر پایی می باشد که در آن حالت واقع شده است.
محققین در رابطه با این حالت , آن را ” مکانیزم ایستادن جاذبه ای منفعل ” نامیده اند. ایستادن بر روی یک پا انرژی و نیروی کمتری را نسبت به ایستادن بر هر دو پا طلب می کند. در موقع استراحت او انرژی به حداقل می رسد.
فلامینگوها طی سال ها تکامل و پیشرفت توانسته اند بر یک پا بایستند هرچند دلیل آن که دقیقا چرا آن ها برای کسب این توانایی پروسه ای را گذراندن , نامعلوم باقی مانده است.
