آثار و بركات نماز اول وقت در آیات و روایات
– برآورده شدن خواسته ها:
حضرت
عبدالعظیم حسنی از امام حسن عسكری(ع) روایت می كند كه فرمودند: “خداوند
متعال با حضرت موسی تكلم كرد، حضرت موسی فرمود:خدای من. كسی كه نمازها را
در وقتش به جای آورد چه پاداشی دارد؟ خداوند فرمود:حاجت و درخواستش را به
او عطا می كنم و بهشتم را برایش مباح می گردانم.”1 حضرت
حجةالاسلام والمسلمین هاشمی نژاد فرمودند: پیرمردی مسن، ماه مبارك رمضان به
مسجد لاله زار می آمد. خیلی آدم موفقی بود، همیشه قبل از اذان داخل مسجد
بود. به او گفتم: حاج آقا. شما خیلی موفقید، من هر روز كه به مسجد می آیم
می بینم شما زودتر از ما آمده اید جا بگیرید، او گفت: نه آقا، من هرچه دارم
از نماز اول وقت دارم و بعد گفت: من در نوجوانی به مشهد رفتم.
مرحوم
حاج شیخ حسن علی نخودكی را پیدا كردم و گفتم: من سه حاجت مهم دارم، دلم می
خواهد هر سه تا را خدا در جوانی به من بدهد، یك چیزی یادم بدهید؟ ایشان
فرمودند: چی می خواهی؟ گفتم: یكی دلم می خواهد در جوانی به حج مشرف شوم،
چون حج در جوانی لذت دیگری دارد. فرمودند: نماز اول وقت به جماعت بخوان.
گفتم: دومین حاجتم این است كه دلم می خواهد یك همسر خوب خدا به من عنایت
كند. فرمودند: نماز اول وقت به جماعت بخوان. و حاجت سومم این است كه خدا یك
كسب آبرومندی به من عنایت فرماید.
فرمودند:نماز اول وقت به جماعت بخوان.
این عملی را كه ایشان فرمودند من شروع كردم و در فاصله سه سال هم به حج
مشرف شدم، هم زن مؤمنه و صالحه خدا به من داد و هم كسب با آبرو به من عنایت
كرد.2
2- برطرف شدن گرفتاری و ناراحتی:
پیامبر
اكرم(ص) فرمودند:”بنده ای نیست كه به وقت های نماز و جاهای خورشید اهمیت
بدهد، مگر این كه من سه چیز را برای او ضمانت می كنم: برطرف شدن گرفتاری ها
و ناراحتی ها، آسایش و خوشی به هنگام مردن و نجات از آتش.”3
3 – ورود به بهشت و دوری از جهنم:
امام
محمد باقر(ع) می فرمایند:”هر كس نماز واجب را در حالی كه عارف به حق آن
است در وقتش بخواند، به گونه ای كه چیزی دیگر را بر آن ترجیح ندهد، خداوند
برای وی برائت از جهنم می نویسد كه او را عذاب نكند، و كسی كه درغیر وقتش
به جا آورد در حالی كه چیزی دیگر را بر آن ترجیح دهد، خداوند می تواند او
را ببخشد یا عذابش كند.4
4- در امان بودن از بلاهای آسمانی:
قطب
راوندی گوید: پیامبر خدا(ص) فرمود:هنگامی كه خداوند از آسمان آفتی بفرستد،
سه گروه از آن، در امان می مانند: حاملان قرآن، رعایت كنندگان خورشید یعنی
كسانی كه وقت های نماز را محافظت می كنند و كسانی كه مساجد را آباد می
نمایند.”5
هر
كس نماز واجب را در حالی كه عارف به حق آن است در وقتش بخواند، به گونه ای
كه چیزی دیگر را بر آن ترجیح ندهد، خداوند برای وی برائت از جهنم می نویسد
كه او را عذاب نكند، و كسی كه درغیر وقتش به جا آورد در حالی كه چیزی دیگر
را بر آن ترجیح دهد، خداوند می تواند او را ببخشد یا عذابش كند.
5- خشنودی خداوند:
امام صادق(ع) می فرمایند: اول وقت، خشنودی خداست و آخر آن، عفو خداست، و عفو نمی باشد مگر از جهت گناه.”6
و در مقابل، تأخیر نماز موجب خشم خداست چرا كه پیامبر اكرم(ص) به حضرت
علی(ع) فرمودند: “نماز را با وضوی كامل و شاداب در وقتش به جای آور كه
تأخیر انداختن نماز بدون جهت، باعث غضب پروردگار است.”7
6- استجابت دعا و بالا رفتن اعمال:
در
حدیث است كه به هنگام ظهر درهای آسمان گشوده می شود و درهای بهشت باز می
گردد و دعا مستجاب می شود ؛پس خوشا به حال كسی كه در آن هنگام برای او عمل
صالحی بالا رود.8 در حدیثی دیگر از حضرت صادق(ع) آمده است كه فرمودند:”… بهترین ساعت های شب و روز، وقت های نماز است.”
سپس فرمودند:”چون ظهر می شود درهای آسمان گشوده شده و بادها می وزند و
خداوند به خلق خود نگاه می كند. هر آینه من بسیار دوست دارم كه در آن
هنگام، عمل صالحی برای من بالا رود.” آنگاه فرمودند:” برشما باد به دعا
كردن بعد از نمازها، چرا كه آن مستجاب می شود.”9
7- دوری شیطان و تلقین شهادتین:
پیامبر
اكرم(ص) فرمودند:”شیطان تازمانی كه مؤمن بر نمازهای پنج گانه در وقت آن
محافظت كند، پیوسته از او در هراس است؛ پس چون آنها را ضایع نمود بر وی
جرأت پیدا كرده و را در گناهان بزرگ می اندازد.”10 امام
صادق(ع) می فرمایند:”ملك الموت در هنگام مردن، شیطان را از محافظ بر نماز
دور می كند و شهادت به یگانگی خدا و نبوت پیامبرش را در آن هنگامه بزرگ به
او تلقین می نماید.“11 زیاد شدن عمر، مال و اولاد صالح
در دنیا،در امان بودن از ترس و هول مرگ در موقع مردن،آسان شدن سؤال نكیر و
منكر در قبر، توسعه یافتن قبر، نورانی شدن چهره، دادن نامه عمل به دست
راست و آسان گرفتن حساب در محشر، رضایت خداوند، سلام دادن خدا به او و نگاه
كردن از روی رحمت به او در هنگام عبور از صراط 12 و… از دیگر آثار و بركات نماز اول وقت است كه در روایات به آن اشاره شده است.
حجةالاسلام
انصاری می گوید: امام(ره) در روزهای آخر عمرشان می خواستند بخوابند؛ به من
فرمودند اگر خوابیدم، اول وقت نماز صدایم بزن، گفتم چشم. دیدم اول وقت شد و
امام(ره) خوابیده اند، حیفم آمد صدایشان بزنم؛ عمل جراحی، سرم به دست،
گفتم صدایشان نزنم بهتر است.
چنددقیقه ای از اذان گذشت و امام(ره)
چشم هایشان را باز كردند، گفتند:وقت شده؟ گفتم:بله فرمودند:چرا صدایم نزدی؟
گفتم:ده دقیقه بیشتر از وقت نگذشته است. گفتند:مگر به شما نگفتم. سپس
امام(ره) فرزند خود را صدا زدند و فرمودند: ناراحتم. از اول عمرم تا حالا
نمازم را اول وقت خوانده ام، چرا الان باید ده دقیقه تأخیر بیفتد؟”.
در زلال نیایش: نیایش های پیر هرات
ستایش
الحمدلله.
ستایش خدای مهربان، کردگار روزی رسان، یکتا در نام و نشان. خداوندی که
ناجُسته، یابند و نادَریافته، شناسند و نادیده، دوست دارند. قادر است بی
احتیال؛ قیوم است بی گشتن حال. در ملک ایمن از زوال؛ در ذات و نعت، متعال.
لم یزل و لایزال؛ موصوف به وصف جلال و نعت جمال. عجز بندگان دید در شناخت
قدر خود و دانست که اگر چند کوشند، نرسند و هرچه بپویند، نشناسند.
همه از توست
الهی!
به نشان تو بینندگانیم؛ به شناخت تو زندگانیم. به نام تو آبادانیم؛ به یاد
تو شادانیم؛ به یافت تو نازانیم. مست مهر از جام تو ماییم؛ صید عشق در دام
تو ماییم.
| زنــجـــیــر مـعـنـبـر تـو دام دل مــاســـت |
| عـنـبـر ز نـسـیـم تـو غـلام دل ماست |
| در عشق تو چون خطبه به نام دل ماست |
| گویی که همه جهان به کام دل ماست |
گواه مؤمنان
الهی!
نام تو ما را جواز و مهر تو ما را جهاز. الهی! شناخت تو ما را امان و لطف
تو ما را عیان. الهی! فضل تو ما را لوا و کنف تو ما را مأوا. الهی! ضعیفان
را پناهی؛ قاصدان را بر سرِ راهی؛ مؤمنان را گواهی؛ چه بود که افزایی و
نکاهی. الهی! چه عزیز است او که تو او را خواهی، ور بگریزد او را در راه
آیی. طوبی آن کس را که تو او رایی. آیا که تا از ما خود کرایی؟
شاد به آنیم که…
الهی!
شاد بدانیم که اول تو بودی و ما نبودیم… قیمت خود نهادی و رسول خود
فرستادی. الهی! هرچه بی مطلب به ما دادی، به ناسزاواری ما تباه مکن و هرچه
به جای ما کردی از نیکی، به عیب ما بریده مکن.
یاد تو
الهی! یک چندی به یاد تو نازیدم. آخرِ خود را رستخیز گزیدم. چون من کیست که این کار را سزیدم؟ اینم بس که صحبت تو ارزیدم!
الهی! نه جز از یاد تو دل است و نه از یافت تو جان. پس بی دل و بی جان، زندگی چون توان؟
به تو نازم
الهی!
گر زارم، در تو زاریدن خوش است، ور نازم، به تو نازیدن خوش است. الهی! شاد
بدانم که بر درگاه تو می زارم، بر امید آن که روزی در میدان فضل بر تو
نازم… یک نظر در من نگری و دو گیتی به آب اندازم.
زارتر از من
الهی! گهی به خود نگرم، گویم: از من زارتر کیست؟ گهی به تو نگرم، گویم: از من بزرگوارتر کیست؟
| گاهی که به طینت خود افتد نظرم |
| گـویم که من از هرچه به عالم بترم |
| چـون از صـف خــویشتن اندر گذرم |
| از عرش همی به خویشتن در نگرم |
مجلس انس
الهی!
ای سزای کرم و ای نوازنده ی عالم! نه با جز تو شادی است، نه با یاد تو
غم… آزاد شده از بند وجود و عدم، باز رسته از زحمت لوح و قلم، در مجلس
انس، قدح شادی بر دست نهاده دمادم.
| جز عشـق تـو بر ملک دلم شاه مباد |
| وز راز مـن و تـو خلق آگاه مباد |
| کوته نشود عشق توام زین دل ریش |
| دستم ز سرِ زلف تو کوتاه مباد |
ای فریادرس
الهی!
ای مهربان! فریادرس! عزیز، آن کس، کِش با تو یک نفس، بادا نفسی که در او
نیامیزد کس؛ نفسی که آن را حجاب ناید از پس. رهی را آن یک نفس در دو جهان
بس. ای پیش از هر روز و جدا از هرکس؛ رهی را در این سور، هزار مطرب نه بس.
رقم مِهر تو از چهره ی ما پیداست
ای
خداوند کریم! ای کردگار نامدار حکیم! ای در وعد، راست و در عدل، پاک و در
فضل، تمام و در مهر، قدیم! آن چه می خواهی، می نمایی و چنان که خواهی، می
آرایی. هریکی را نامی و در دل هر یک از تو نشانی. رقمِ شایستگی بر قومی و
داغ نبایستگی بر قومی؛ شایسته ی از راه فضل درآورده بر مرکب رضا به بدرقه ی
لطف در هنگام اکرام در نوبت تقریب و ناشایسته ی در کوی عدل رانده بر مرکب
غضب به بدرقه ی خذلان در نوبت حرمان. این حرمان و آن تقریب؛ نه از آب آمد و
نه از خاک؛ که آن روز که این هر دو رقم زد نه آب بود و نه خاک. فضل و لطف
ازلی بود و قهر و عدل سرمدی. آن یکی نصیب مخلصان و این یکی بهره ی منافقان.
مهر ایزدی
بزرگ
است آن خداوند که در مهربانی یکتاست و در بنده نوازی بی همتاست، در آزمایش
با عطاست و در ضمان ها باوفاست. اگر خوانیمش شنواست ور نه خوانیم، داناست.
کریم و وَدوُد و مهرنمای و مهرافزاست. لطیف و عیب پوش و عذرنیوش و نیک
خداست. فضلش زِبَرِ همه ی فضل ها، کرمش زبر همه ی کرم ها، رحمتش بِهْ از
همه ی رحمت ها، مهرش نه چون مهرها. غایت رحمت که بدان مثل زنند، رحمت
مادران است و رحمت خدا بر بنده بیش از آن است و مهر وی نه چون مهر ایشان
است.
یاد خدا
الهی!
کار آن دارد که با تو کاری دارد. یاد آن دارد که چون تو یادی دارد. او که
در دو جهان تو را دارد، هرگز کی تو را بگذارد؟ عجب آن است که او که تو را
دارد، از همه زارتر می گذارد. او که نیافت، به سبب نایافت می زارد. او که
یافت، باری، چرا می گذارد؟
عنایت دوست
الهی! این همه نواخت از تو بهره ی ماست که در هر نفسی چندین سوز و نور عنایت تو پیداست. چون تو مولی که راست؟ و چون تو دوست کجاست؟
یاد و یادگاری
خداوندا!
یادت چون کنم که خود در یادی و رهی را از فراموشی فریادی. یادی و یادگاری و
دریافتن خود یاری. خداوندا! هرکه در تو رسید، غمان وی برسید. هرکه تو را
دید، جان وی بخندید. به نازتر از ذاکران تو در دو گیتی کیست؟ و بنده را
اولی تر از شادی تو چیست؟ ای مسکین! تو خود یاد کرد و یادداشت وی چه شناسی؟
سفر نکرده ای، منزل چه دانی؟ دوست ندیده ای، از نام و نشان وی چه خبر
داری؟
زنده ی حقیقت
خداوندا!
هرکه شغل وی تویی، شغلش کی به سر شود؟ هرکه به تو زنده است، هرگز کی
بمیرد؟ جان در تن گر از تو محروم ماند چون مرده ای زندانی است. زنده اوست
به حقیقت کِش با تو زندگانی است. آفرینِ خدای بر آن کشتگان باد که مَلک می
گوید: «زندگانند ایشان».
نزدیکتر از جان
الهی!
از نزدیک نشانت می دهند و برتر از آنی؛ وز دورت می پندارند و نزدیک تر از
جانی. موجود نفس های جوانمردانی، حاضر دل های ذاکرانی. ملکا! تو آنی که خود
گفتی و چنان که گفتی، آنی.
تو را، تو دانی
الهی!
تو را که داند؟ که تو را، تو دانی. تو را نداند کس، تو را تو دانی بس. ای
سزاوار ثنای خویش و ای شکر کننده ی عطای خویش! رهی به ذات خود از خدمت تو
عاجز و به عقل خود از شناخت منّت تو عاجز و به کلّ خود از شادی به تو عاجز و
به توان خود از سزای تو عاجز. کریما! گرفتار آن دردم که تو درمان آنی؛
بنده ی آن ثنایم که تو سزای آنی. من در تو چه دانم، تو دانی. تو آنی که
گفتی که من آنم، آنی.
خواست خدا
الهی!
از آن چه نخواستی، چه آید؟ و آن را که نخواندی، کی آید؟ ناکِشته را از آب
چیست و نابایسته را جواب چیست؟ تلخ را چه سود گرَش آب خوش در جوار است؟ و
خار راچه حاصل از آن کِش بوی گل در کنار است؟ قسمی رفته نفزوده و نکاسته چه
توان کرد؟ قاضی اکبر چنین خواسته، شیطان در افق اعلا زیسته و هزاران عبادت
برزیده، چه سود داشت که نبود بایسته.
مهمان فردوس
الهی!
تو دوستان را به خصمان می نمایی. درویشان را به غم و اندوهان می دهی.
بیمار کنی و خود بیمارستان کنی. درمانده کنی و خود درمان کنی. از خاک، آدم
کنی و با وی چندان احسان کنی. سعادتش بر سرِ دیوان کنی و به فردوس، او را
مهمان کنی. مجلسش روضه ی رضوان کنی، تا خوردن گندم با وی پیمان کنی و خوردن
آن در علم غیب پنهان کنی. آنگه او را به زندان کنی و سال ها گریان کنی.
خداوندی تو؛ کار خداوندان کنی.
باغ دوستی
الهی!
نسیمی دمید از باغ دوستی، دل را فدا کردیم. بویی یافتیم از خزینه ی دوستی،
به پادشاهی بر سرِ عالم ندا کردیم. برقی تافت از مشرق حقیقت، آب و گِل کم
انگاشتیم و دو گیتی بگذاشتیم. یک نظر کردی، در آن، بسوختیم و بگداختیم.
بیفزای نظری و این سوخته را مرهم ساز و غرق شده را دریاب.
پیمان دوستی
الهی!
ای خداوندی که رهی را بی رهی، با خود بیعت می کنی. رهی رابی رهی، گواهی به
ایمان می دهی. رهی را بی رهی، بر خود، رحمت می نویسی. رهی را بی رهی، با
خود عقد دوستی می بندی. سزد بنده ی مؤمن را که بنازد اکنون کِشْ عقد دوستی
با خود ببست که مایه ی گنج دوستی همه نور است و بار درخت دوستی، همه سرور
است. میدان دوستی یک دل را فراخ است؛ مُلکِ فردوس بر درخت دوستی یک شاخ
است.
چراغ معرفت
الهی!
نور تو چراغ معرفت بیفروخت، دل من افزونی است… قرب تو چراغ وجد بیفروخت،
همت من افزونی است. ارادت تو کار من بساخت، جهد من افزونی است. بود تو کار
من راست کرد، بود من افزونی است.
الهی! از بود خود چه دیدم مگر
بلاوعنا؟ و از بود تو همه عطا و وفا. ای به برّ پیدا و به کرم هویدا!
ناکرده گیر کردِ رهی و آن کن که از تو سزا.
خدمت روی تو
[الهی!]
فردا در موقف حساب اگر مرا نوایی بود و سخن را جایی بود، گویم: بار خدایا!
از سه چیز که دارم در یکی نگاه کن: اول، سجودی که هرگز جز تو را از دل
نخواست است. دیگر، تصدیقی که هرچه گفتی، گفتم که راست است. دیگر، چون باد
کرم برخاسته است، دل و جان جز تو را نخواسته است.
| جز خدمت روی تو ندارم هوسی |
| من بی تو نخواهم که برآرم نفسی |
عشق
در عشق تو بی سریم سرگشته شدهوز دست امید ما سر رشته شده مـانند یــکی شمــع بــه هــنگام صبوحبـگداخته و سوخته و کشته شده
شراب وصل
| بـا عشق روان شد از عــدم مرکب ما |
| روشن ز شراب وصل دایم شب ما |
| زان می که حرام نیست در مذهب ما |
| تــا بــاز عــدم خشک نیابی لب ما |
جان جهان
| گفتم صنما مگر که جانان منی |
| اکنون که همی نگه کنم، جان منی |
| بی جان گردم اگر زمن برگردی |
| ای جـان جهان تو کفر و ایمان منی! |
لشکر عشق
بـا لشکـر عـشق تـو مرا پیکار استتا کشته شوم، که کشته را مقدار است گر کشته ی دست را دید دینار استمـر کـشــته ی عشق را دیه دیدار است مستان
| بر شاخ طرب هزار دستان توایم |
| دل بسته بدان نغمه و دستان توایم |
| از دست مده که زیردستان توایم |
| بـگــذار گـنـاه مــا کـه مستان توایم |
غم تو
| دل زان خـواهم کـه بر تو نگزیند کس |
| جـان زان که نَزَد بی غم عشق تو نفس |
| تن زان که به جز تواَش نیست هوس |
| چشم از پی آن که خود، تو را بیند و بس |
قربانی
| گر کافرم ای دوست! مسلمانم کن |
| مهجور توام، بخوان و درمانم کن |
| گـر در خـور آن نـیَــم کــه رویت بینم |
| باری، به سر کوی تو قربانم کن |
اشارت
جـز بـا تـو به جان و دل تکلّف نکنمدل مِلک تو شد، در او تصرّف نکنم گر جان به اشارتی بخواهی زِرَهیدر حـال فـرستـم و تـوقّـــف نـکنم عشق و نیاز
| اول تـو حدیــث عشق کردی آغاز |
| انـدر خـور خـویــش کـار ما را می ساز |
| ما کی گُنجیم در سرا پرده ی راز؟ |
| لافی است به دست ما و منشور نیاز |
