در را به روی عصبانیت ببندید
متاسفانه
افراد وقتی خشمگین هستند به تنها چیزی که فکر نمی کنند، کنترل آن است. این
حس تنها زمانی تحت اختیار شما قرار می گیرد که آگاهانه در مورد علت خشم
خود فکر کنید. دلیل عصبانیت شما ممکن است در یک لحظه یا در طی یک دوره
زمانی بوجود آمده باشد و در یک مرحله به اوج خود رسیده باشد و شما فکر کنید
هم اکنون زمان انفجار این بمب است اما قبل از منفجر کردن آن نکات زیر را
در نظر داشته باشید چرا که شما یک فرد منطقی هستید.
منبع خشم خود را شناسایی کنید
از
خودتان بپرسید چه چیزی شما را خشمگین کرده است؟ آیا اعمال و رفتار شخصی،
شما را آزرده کرده است؟ آیا به دلیل کمبودهایتان عصبی شده اید؟ اگر شما
خاستگاه خشم خود را بدانید خیلی بهتر می توانید آنرا رفع کنید. به نوعی می
توان گفت شما بهترین کسی هستید که می توانید علت عصبانیت تان را پیدا کنید
حتی کلید حل این مشکل اراده و توانایی شما است.
نفس عمیق بکشید
شاید
بهترین کار برای زمانی که خشمگین شدید در وهله اول این است که به عواقب آن
بیاندیشید. کمی فکر کنید، ممکن است چند لحظه بعد از کار خود پشیمان شده
باشید اما این ناراحتی سودی نداشته باشد. با یک نفس عمیق به خودتان فرصت
دهید تا در مورد تصمیمی که گرفته اید عاقلانه بیاندیشید. ساعاتی پیاده راه
بروید و سعی کنید انرژی ناشی از عصبانیت تان را تخلیه کنید. سعی کنید بدون
در نظر گرفتن احساسات، منطقی فکر کنید.
خطر در کمین شماست، شما به دلیل عصبانیت زیاد نه خودتان را می بینید و نه دیگران را
محترمانه رفتار کنید
در
یک بحث، اظهارات شما در اینکه دیگران حق را به شما بدهند، تاثیرگذار است.
طریقه برخورد شما نظر دیگران را تعیین می کند. سعی کنید هنگامی که عصبانی
هستید با اطرافیانتان با احترام سخن بگویید. این امر کمک می کند تا تنش ها
کاهش پیدا کند و اطرافیان مشکل شما را بهتر درک کنند.
عصبانیت کوچه بن بست افکار منطقی
به
خودتان یادآوری کنید، شما قرار است مشکلات تان را حل کنید پس عصبانیت و
خودخوری نمی تواند شما را در موقعیت بهتری قرار دهد، فقط مشکل را حادتر می
کند. شرایط را ناامید کننده نبینید چرا که شما با جمع کردن افکارتان بهترین
تصمیم را خواهید گرفت.
همه چی آرومه…
به
خودتان بگویید که آرام هستید و همه چیز بر وقف مراد است. خودتان را تهییج
نکنید که می خواهید بلندترین ماراتن عصبانیت را داشته باشید. خطر در کمین
شماست، شما به دلیل عصبانیت زیاد نه خودتان را می بینید و نه دیگران را.
یادتان باشد عصبانی هستید
وقتی
از فراز و نشیب های زندگی خسته شده اید و به زمین و زمان بد و بیراه می
گویید لازم است حواس تان جمع باشد تا به دیگران القاب نامناسبی را هدیه
نکنید. یادتان باشد عصبانیت شما به مرور از بین می رود اما حرفها و اعمالی
که انجام داده اید در ذهن اطرافیان جا خوش می کند و ممکن است بعد از مدتی
این خاطرات بد را به شما یادآور شوند، خاطراتی که مطمئنا طعم خوبی نخواهد
داشت. پس بهترین کار این است ترمز رفتار ناشایست تان را بکشید.
اگر زیاد از کوره در می روید…
در آخر اینکه اگر فردی غیر قابل کنترل شده اید و زود از کوره درمی روید لازم است درمان شوید. به نوعی مشکلات را علت یابی کنید.مراجعه
به مشاور می تواند به شما کمک کند، همچنین یک برنامه ورزشی روزانه موثر
خواهد بود. ممکن است اگر این رفتارتان مداومت پیدا کند، تبدیل به عادت
شود،کم کم خشونت های فیزیکی را در پی خواهد داشت.
با پرخاشگری کودکم چه کنم؟
این احساس مانند سایر عواطف با تغییرات فیزیولوژیک همراه است؛ بدین‌گونه
که وقتی انسان عصبانی می‌شود، ضربان قلب و فشارخون او بالا می‌رود و سطح
هورمون‌هایی مثل آدرنالین افزایش می‌یابد. این احساس در عین طبیعی‌بودن،
زمانی‌که از کنترل خارج شود، چهره‌ای مخرب به خود می‌گیرد و برای انسان
دردسرساز می‌شود. به بیانی دیگر هنگامی‌که خشم با پرخاشگری همراه شود،
مشکلاتی را در پی خواهد داشت که هم برای خود فرد و هم برای اطرافیان
زیان‌آور است.
پرخاشگری و خشونت نه‌تنها در بزرگسال‌ها، بلکه در
کودکان هم تبدیل به معضلی شده است که باید مورد بررسی قرار گیرد.کمتر
مادری را پیدا می‌کنیم که این موضوع، مسئله فرزندش نباشد. این امر نشان
می‌دهد که پرخاشگری در کودکان در حال افزایش است. ورودی‌های اطلاعات همچون
اینترنت، بازی‌های کامپیوتری، فیلم‌ها یا موزیک‌هایی با مضامین خشن و…..
مواردی هستندکه زندگی ما را فراگرفته‌اند و به کودکان ما آسیب می‌رسانند.
فرزندان ما در معرض این منابع، به طور ناخودآگاه یاد می‌گیرند که خشونت و
پرخاشگری تنها شیوه‌ای است که به واسطه آن می‌توانند مشکلاتشان را حل کنند.
ازاین‌رو
لازم است مهارت‌هایی را برای کنترل این هیجان آموخت و از طریق به‌کاربردن
شیوه‌هایی ساده و عملی، تمرین کرد تا به واسطه آن‌ها به کودکانمان
بیاموزیم که راه‌های مثبت و مناسب‌تری برای ابراز احساساتشان وجود دارد که
با به‌کاربستن آن‌ها می‌توان زندگی سالم‌تر و آرام‌تری داشت. البته همه
می‌دانیم که ما به‌عنوان بزرگسال‌هایی در نقش پدر یا مادر، نخست باید خود
مهارت‌های کنترل خشم را بیاموزیم و اجرا کنیم و سپس به کودکانمان یاد دهیم.
موثرترین و عملی‌ترین راه برای اینکه به کودک یاد دهیم چگونه با احساس
عصبانیت خود رفتار کند، رفتار ما والدین است که بهترین الگو در مقابل
دیدگانش هستیم. همان‌طور که می‌دانیم بچه‌ها با دیدن می‌آموزند نه با
شنیدن.
هنگامی‌که
کودک پرخاشگری می‌کند، می‌توانیم با کاربرد این واژه‌ها او را در شناخت
احساساتش یاری کنیم. مثلاً به او بگوییم: به نظر می‌رسد تو خسته‌ای، یا فکر
می‌کنم ناراحتی، یا چه چیزی تو را کلافه کرده، و…. کم‌کم کودک هم به
احساسات خود شناخت پیدا می‌کند و هم کاربرد واژه‌ها را یاد می‌گیرد و
می‌تواند حس خود را به درستی در قالب کلمات بر زبان بیاورد
بیایید
از مثال‌های روزمره زندگی استفاده کنیم. فرض کنید پدری در کنار فرزندش
مشغول انجام کارهایش است. ناگهان تلفن او زنگ می‌خورد و خبری ناخوشایند به
او می‌دهند که او را خشمگین می‌کند. کودک در حال نگاه‌کردن است و حالات و
رفتار پدرش را زیر نظر دارد. دراین‌حال، پدر اگر هوشیار باشد به اینکه
فرزندش نظاره‌گر اوست و تمام رفتارهایش را ضبط می‌کند، از این فرصت استفاده
می‌کند تا بهترین عملکرد را داشته باشد؛ بدین‌صورت که به فرزندش با لحنی
آرام بگوید در حال حاضر من به دلیل مشکلی که در کارم پیش‌آمده عصبانی هستم و
به همین سبب برای اینکه آرام شوم تا بتوانم راه‌حل مناسبی پیدا کنم، نیاز
دارم تا کمی پیاده‌روی کنم و بر احساس عصبانیتم مسلط شوم. نحوه عکس‌العمل
ما در چنین موقعیت‌های روزمره زندگی، بهترین راه برای آموزش کنترل خشم به
کودکان است؛ چراکه کودکان لحظه‌به‌لحظه در حال کپی‌برداری از رفتار والدین
هستند.
یکی دیگر از راهبردهای
کنترل خشم در کودکان در زمان‌هایی کاربرد دارد که کودک نسبت به والدین
خشمگین شده و پرخاشگری او در ارتباط با والدین است. این لحظات از سخت‌ترین
زمان‌های تربیت و پرورش کودک است. در این موقعیت‌ها ما باید بسیار هوشیار
باشیم؛ چراکه اگر دقت نکنیم، پرخاشگری کودک به هیجانات ما دامن می‌زند و
بدون اینکه متوجه شویم، خشم او به ما هم سرایت می‌کند.
حواسمان باشد داد و فریادکردن و پرخاشگری مسری است و اگر به این موضوع واقف
نباشیم، ما هم ادامه‌دهنده رفتار او می‌شویم. در چنین حالت‌هایی بهترین
راه‌حل، پیشگیری است؛ یعنی می‌توان با وضع قوانینی اندک، از بروز این اوضاع
تا حدی جلوگیری کرد.
به‌عنوان مثال در اوقاتی که کودک آرام است،
می‌توانیم در مورد وضع قرارهایی در خانه با هم صحبت کنیم و به توافق برسیم؛
قرارهایی که هم پدر و مادر و هم فرزندان به آن پایبند باشند. مثلاً
می‌توانیم با هم قرار بگذاریم هنگام عصبانیت در مورد مشکل‌مان صحبت نکنیم.
بگذاریم کمی آرام شویم و احساس خشم در ما فروکش کند، سپس بنشینیم در مورد
موضوعی که ما را عصبانی کرده است، صحبت کنیم. اگر در مواردی کودک به این
قرارها توجهی نکرد، بعد از یادآوری قوانین او را تنها می‌گذاریم و به
سروصدای او واکنشی نشان نمی‌دهیم تا زمانی‌که آرام شود و بعد با او صحبت
می‌کنیم. به‌مرور کودک یاد می‌گیرد برای حل مشکلش باید به‌جای دادکشیدن و
فریادزدن صحبت کند.
گاهی
کودکان ما به سبب اینکه یاد نگرفته‌اند چگونه خشم خود را ابراز کنند،
پرخاشگری می‌کنند. ممکن است فرزند ما برای ابراز احساسات خود واژه‌ها را
نشناسد. بنابراین می‌توانیم به شناخت و دریافت کودک در این زمینه کمک
رسانیم. مثلاً می‌توانیم به او بگوییم بیا با هم بنشینیم و در مورد
واژه‌هایی که می‌توان برای بیان احساس استفاده کرد، فکر کنیم. سپس با هم
آن‌ها را فهرست کنیم و به دیواری بچسبانیم. مثلاً واژه‌هایی همچون عصبانیت،
ناراحتی، خستگی، ناامیدی، آشفتگی، ترس…..
بنابراین هنگامی‌که
کودک پرخاشگری می‌کند، می‌توانیم با کاربرد این واژه‌ها او را در شناخت
احساساتش یاری کنیم. مثلاً به او بگوییم: به نظر می‌رسد تو خسته‌ای، یا فکر
می‌کنم ناراحتی، یا چه چیزی تو را کلافه کرده، و…. کم‌کم کودک هم به
احساسات خود شناخت پیدا می‌کند و هم کاربرد واژه‌ها را یاد می‌گیرد و
می‌تواند حس خود را به درستی در قالب کلمات بر زبان بیاورد.
بعد از
اینکه کودک به این درک و فهم رسید، می‌توان راه‌های عملی کنترل خشم را به
او آموزش داد و به او یاد داد هنگام عصبانیت به‌جای پرخاش و فریادزدن
می‌توان کارهایی انجام داد تا به نحو شایسته‌ای عصبانیت را تخلیه کرد و تحت
کنترل درآورد. کارهایی مثل توپ شوت‌کردن، نقاشی‌کشیدن روی کاغذ،
آوازخواندن، موسیقی گوش‌کردن و انواع کارهایی که می‌توان برای کنترل خشم
کشف کرد و به کار برد. هروقت کودک هریک از این کارها را انجام داد، او را
تشویق و تحسین کنیم.
آموزش خود کنترلی باید از کودکی شروع شود و در
نوجوانی هم ادامه یابد. بسیاری از آدم ها به دلیل اینکه نمی توانند
هیجاناتشان را کنترل کنند ، در زندگی شان لطمه می خورند وباید به
فرزندانمان کمک کنیم تا در این مورد مصون بمانند.
