با نظام آموزش عالی ارمنستان آشنا شوید
آموزش همیشه نقش مهمی را در تاریخ ارمنستان ایفا کرده و از گذشته تاکنون یکی از ارزش‌های اصلی برای مردم این کشور بوده است.
به گزارش ایسنا، بنا بر آمارهای جامعه‌شناسی که سال گذشته در ارمنستان اخذ
شد، «آموزش» پس از «خانواده» و «سلامت» در جمع سه ارزش اصلی برای جوانان
این کشور قرار دارد. در طول 20 سال گذشته نظام آموزش عالی ارمنستان دچار
تغییرات فراوانی شده است.
به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی آژانس اجرایی آموزش، سمعی و بصری و فرهنگی
اتحادیه اروپا، ویژگی‌های اصلی نظام آموزشی عالی ارمنستان و حدود قانون
آموزش عالی ارمنستان به اختصار در این گزارش عنوان شده است.
مواد اصلی آیین نامه اداره آموزش عالی در ارمنستان در سال 1999 میلادی تحت
قانون آموزش و در سال 2004 میلادی تحت قانون آموزش حرفه‌ای تحصیلات عالی و
تحصیلات تکمیلی این کشور تصویب شد. در آیین نامه مصوب سال 2001 میلادی از
دانشگاه‌ها و دانشکده‌ها به عنوان نهادهای غیرانتفاعی یاد شد. سایر قوانین
حکمفرما در حوزه آموزش عالی ارمنستان شامل قوانین مربوط به اعطای مدارک و
گواهی‌های تحصیلی، قوانین اصلی اعطای مدارج علمی و عناوین دانشگاهی و
همینطور قانون فعالیت‌های علمی و فعالیت‌های علمی – فنی هستند.
استانداردهای آموزش عالی نحوه ارائه جواز تدریس و اعطای اعتبار تحصیلات
موسسات آموزش عالی این کشور را تحت کنترل دارند. تاسیس شعب موسسات آموزشی
خارجی و نحوه فعالیت آنها در ارمنستان نیز مطابق قانون آموزش و توافقات بین
دولت ساماندهی می‌شود.
– انواع رشته‌ها و مدارک تحصیلی آموزش عالی ارمنستان
نظام آموزش عالی ارمنستان بر مبنای دو دوره یعنی مقطع کارشناسی و مقطع
کارشناسی ارشد طرح‌ریزی شده است که تحصیل در مقطع کارشناسی چهار سال و
تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد دو سال بطول می‌انجامد. بنا بر مصوبه سال 2004
میلادی در ارمنستان، کلیه دانشگاه‌های دولتی می‌بایست مقاطع تحصیلی
کارشناسی و کارشناسی ارشد ارائه دهند. از سال 2005 میلادی کلیه دانشگاه‌های
خصوصی و دولتی در این کشور دوره‌های تحصیلی خود را مطابق با نظام دو
دوره‌ای هماهنگ کرده و تغییر داده‌اند. در آموزش عالی ارمنستان مقطع دکتری
نیز به عنوان دوره سوم گنجانده شده است. اولین دوره دکتری با دوره تحقیق
آغاز شده که سه سال طول می‌کشد.
در دوره اصلی آموزشی در ارمنستان متخصصانی با مدرک تحصیلی کارشناسی تربیت
می‌شوند که باید دروسی را با عناوین مردم‌شناسی عمومی، علوم طبیعی، اقتصاد
همگانی، ریاضیات و دروس اختصاصی و حرفه‌ای پشت سر بگذارند. دانشجویان برای
اخذ مدرک کارشناسی، پیش از پذیرش باید حداقل در مقطع متوسطه فارغ‌التحصیل
شده و مدرک تحصیلی مربوطه را اخذ کرده باشند. طول تحصیل در مقطع کارشناسی
چهار سال است که این زمان برای تحصیل در رشته‌های پزشکی به پنج سال افزایش
می‌یابد. این دوره با ارائه یک جمع‌بندی نهایی و دفاع از پایان‌نامه تکمیل
می‌شود. مدرک کارشناسی به محض گذراندن موفقیت‌آمیز تمام دروس این مقطع اعطا
می‌شود. دارنده این مدرک مجاز به انجام انواع تخصص‌ها به غیر از پزشکی
است. ضمن اینکه دارنده مدرک کارشناسی می‌تواند وارد مرحله بعدی تحصیلات
یعنی کارشناسی ارشد شود. دارندگان مدرک کارشناسی ارشد به صورت اساسی
آموزش‌دیده و دانش و مهارت‌های مورد نیاز انجام تحقیقات علمی را می‌آموزند.
دانشجویان مقطع دکتری که از آنها به عنوان محقق یاد می‌شود، افرادی هستند
که ضمن داشتن مدرک کارشناسی ارشد به انجام تحقیقات دوره دکتری پرداخته و
دانش نظری خود را برای ارائه رساله دکتری توسعه می‌دهند. این دانشجویان پس
از حداقل سه سال تحصیل موفق و نیز دفاع از رساله خود به دریافت درجه دکتری
نایل می‌شوند. از سال 1990 میلادی سه دانشگاه ارمنی شروع به ارائه نظام
دانشگاهی شامل مقطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری کرده‌اند.
– انواع موسسات آموزش عالی ارمنستان
مطابق با قوانین آموزش عالی ارمنستان، انواع رشته‌ها و موسسات آموزش عالی ارائه دهنده این رشته‌ها عبارتند از:
– آموزش‌های فنی و حرفه‌ای که در موسسات فنی و حرفه‌ای ارائه می‌شوند و از
این آموزشگاه‌ها به عنوان آموزشگاه‌های نیمه‌حرفه‌ای یاد می‌شود. این
موسسات شامل کالج‌ها و کالج‌های صنعتگری هستند و فارغ‌التحصیلان این موسسات
پس از طی یک دوره دو یا سه ساله موفق به اخذ مدرک گواهی مهارت‌های
نیمه‌حرفه‌ای می‌شوند.
– موسسات آموزش عالی که خود شامل دانشگاه‌ها، موسسات آموزش عالی،
آکادمی‌ها و مدارس عالی هنر می‌شوند. نظام آموزش عالی در ارمنستان مملو از
تعداد زیادی موسسات آموزش عالی دولتی و غیردولتی است. موسسات آموزش عالی
دولتی توسط چند وزارتخانه اداره می‌شود اما بیشتر آنها تحت نظارت وزارت
آموزش و علوم این کشور هستند.
– بودجه و اعتبارات
موسسات آموزش عالی دولتی، بودجه دولتی دریافت می‌کنند که این بودجه
هزینه‌های اولیه آنها را پوشش می‌دهد. بخش دیگر بودجه آنها از طریق شهریه
دانشجویان تامین می‌شود. موسسات آموزش عالی ارمنستان از نظر مالی تقریبا
مستقل هستند. پس از تدوین بودجه سالانه این موسسات در تقویم بودجه‌ای، در
پایان هر سال شورای این موسسات نسبت به بودجه مورد نیاز خود به بحث و تبادل
نظر پرداخته و پس از توافق آن را به وزارت ارجاع می‌دهند. این موسسات
اجازه دارند در صورت لزوم اعتبارات مورد نظر را از منابع غیردولتی دریافت
کنند.
– سهم دانشجویان و حمایت‌های مالی
تا سال تحصیلی 2007-2006 میلادی به دانشجویان تازه وارد کمک هزینه کامل یا
جزئی تحصیلی اعطا می‌شد. دانشجویان این کشور فارغ از طبقه مالی و اجتماعی
خود باید شهریه بپردازند. قانون آموزش ارمنستان تصریح می‌کند که
دانشگاه‌های دولتی باید برای دانشجویان خود که شهریه پرداخت می‌کنند با
توجه به موقعیت مالی و وضعیت تحصیلی آنها حداقل ده درصد پاداش تخفیف در
شهریه در نظر بگیرند. میزان این تخفیف‌ها با توجه به درصد عدم توانایی
دانشجویان از 20 درصد تا 80 درصد متغیر است. بعلاوه ارمنستان هنوز سیستم
پرداخت وام دانشجویی ندارد.
– ثبت نام و پذیرش
در نظام آموزش عالی ارمنستان یک سیستم هماهنگ امتحانات نهایی مقطع متوسطه
وجود دارد که توسط مراکز سنجش علمی برگزار می‌شود و این امتحانات جایگزین
آزمون‌های متمرکز ورودی دانشگاه‌ها شده است.
– محتوای درسی دانشگاه‌ها
در دانشگاه‌های این کشور دروس به صورت دروس اجباری و دروس اصلی ارائه
می‌شوند. دروس اجباری شامل: زبان ارمنی، زبان‌های خارجی، تاریخ ارمنستان و
آموزش دفاعی می‌شوند. برای ورود به دوره سوم آموزشی دکتری، دانشجویان در
دروس زبان، کامپیوتر و یک درس اصلی مورد آزمایش قرار می‌گیرند.
– ارتباطات و همکاری‌های بین‌المللی
نظام آموزشی ارمنستان سیاست‌های صریحی در زمینه بهبود کیفیت تبادل
دانشجویان بین‌المللی ندارد. همکاری‌های بین دانشگاهی در ارمنستان عمدتا
بوسیله کمک هزینه‌های بین‌المللی نظیر برنامه‌های بورسیه «اراسموس ماندوس»،
«تمپوس»، بانک جهانی و سرویس تبادل دانشجوی آلمان (DAAD) صورت می‌گیرد.
آشنايي با کارهايي که نبايد در محيط کار انجام داد
زندگي و کار در محيط اداري، نياز به رعايت نکات
خاص و ظريفي در ارتباط با کار و همکاران است که عدم رعايت و توجه به آنها
شما يا سايرين را دچار مشکل خواهد ساخت.
محيط کار يک فضاي خاص يا يک اجتماع کوچک با فرهنگي خاص است.
بعضي کارها نبايد در اداره انجام شوند. اگر خواستار سلامت و اعصاب آرام در
محيط کار هستيد از انجام اين کارها در محيط کار خود، خودداري کنيد.
با توجه به اينکه ما بسياري از ساعات روز خود را در محل کار مي‌گذرانيم،
اما اين دليل نمي‌شود که در محل کار خود دست به هر کاري که دوست داشتيم،
بزنيم.
محل و محيط کار هم مثل هر جاي ديگر قوانين و شرايط خاص خود را دارد. با
رعايت اين شرايط و قوانين از بروز اشتباهات و مشکلات آتي جلوگيري کرده و
محيط کاري امن و آرامي را براي خود و همکاران فراهم کنيم.
وقت استراحت، نهار و به طور کلي فعاليت‌هايي که در محل کار مجاز به شمار
مي‌آيند، حد و حدودي دارند. شما نبايد با پرداختن بيش اندازه به اين مسائل
باعث ايجاد مشکلاتي براي ساير همکاران در محيط کار شويد.
زندگي و کار در محيط اداري، جدايي از رعايت قوانين و شرايط آن اداره،
نياز به رعايت نکات خاص و ظريفي در ارتباط با همکاران است که عدم رعايت و
توجه به آنها شما يا ساير همکاران را دچار مشکل خواهد ساخت.
توجه و رعايت نکات زير به شما در فراهم ساختن يک محيط خوب و دوستانه در محيط کار کمک خواهد کرد.
قبل از هر چيز لباس شما بايد مناسب محيطي که در آن کار مي‌کنيد باشد. از پوشيدن لباس‌هاي نامناسب با رنگ‌هاي جيغ اجتناب کنيد.
- پوشيدن لباس‌هاي تنگ و کوتاه نه تنها شرايط کار را بر شما سخت خواهد
کرد، بلکه تحمل فشار تنگي لباس براي ساعت‌هاي طولاني براي سلامتي شما
خطرناک است. لباس‌هاي فرم و يک شکل بهترين نوع لباس براي محل کار است.
- از عطر تند در محيط کار استفاده نکنيد. استفاده از خوش‌بو کننده‌هاي
بدن يک ضرورت است. با اين وجود زدن عطر‌هاي تند که باعث اذيت و آزار
همکاران در محيط کار است، خودداري کنيد. عطر‌هاي ملايم و ارام بخش بهترين
گزينه هستند و هيچ ضرروتي براي استفاده از اين همه عطر‌هاي تند (بخصوص
ادکلن‌هاي مردانه) براي خوش بو کردن بدن نيست.
- آرايش کردن هم در محيط کار براي خودش حد و حدودي دارد. بعضي از افراد
با چنان آرايشي به سر کار مي‌روند که گويي به يک عروسي دعوت هستند. رعايت
اين نکته بسيار ضروري است. آرايش شما در محيط کار نبايد به هيچ عنوان جلب
توجه کند. وقار و منش خود را با اين نوع رفتار زير سوال نبريد.
- به گونه‌اي ساده و راحت برخورد کنيد. حد و حدود خود را بشناسيد و آن
را رعايت کنيد. رفتار‌هاي مشکوک و پنهاني، صميميت بيش از اندازه، شوخي‌هاي
زننده، طعنه زدن‌ها، قهر کردن، نگاه‌هاي مرموز و خيره و… همه باعث ايجاد
شبه و شايعاتي در باره شما خواهند شد. بهتر است، راحت، صريح و آشکارا
برخورد کنيد تا از ايجاد هر گونه شبه و شايعه جلوگيري کنيد.
- شايعه پراکني و از بدگويي پشت سر ساير همکاران دست بر‌داريد. هر آنچه
را که مي شنويد بدون توجه و تحقيق در باره صحت و درستي، آن را تکرار و پخش
نکنيد. درباره رفتار‌هاي به ظاهر مشکوک، قضاوت و پيش داوري نکنيد. به طور
کلي سرتان به کار خودتان باشد و بس.
- چهره و رفتار شما در محيط کار بايد شاد و آرام باشد. محيط کار جاي
ناله کردن، نشان دادن خشم وغم نيست. مشکلات خارج از اداره به اداره و
کارکنان آن مربوط نيست. اينکه همکاران شما مجبور هستند هر روز چهره عبوس و
ناله و شکايات شما را بشنوند، کار پسنديده‌اي نيست. شما بايد بتوانيد
مشکلات روحي يا جسمي خود را کنترل کنيد.
شايد فکر مي‌کنيد با اين کار توجه و محبت آنها را به خود جلب مي‌کنيد،
ولي اينگونه نيست. شما تنها حوصله همکارانتان را سر برده و باعث مي‌شويد
آنها از شما دوري کنند.
- هنگام کار توليد سرو صدا نکنيد يعني به عادت با انگشت روي ميز نزنيد.
يا وقتي در حال فکر کردن هستيد، در يک محيط بسته راه نرويد. توجه کنيد که
هنگام راه رفتن پاشنه کفش‌تان صدا ندهد و… همه اينها، منجر به بهم ريختن
اعصاب و پرت شدن حواس ساير همکاران خواهد شد.
- هنگام صحبت با تلفن صداي خود را کنترل کنيد. حتما، سعي کنيد صداي شما و
تلفن شما مزاحمتي براي همکاران بوجود نياوريد. اين روزها، با پيشرفت
تکنولوژي همه افراد به غير از تلفن روي ميز اداري يک يا دو تلفن همراه با
زنگ‌هاي مختلف نيز با خود دارند … بهتر است، در صورت امکان وقتي تلفن
همراه‌تان زنگ مي خورد به جاي ديگري رفته يا حداقل آرام صحبت کنيد تا
مکالمه شما باعث اذيت و آزار بقيه کارکنان نشود. هيچ کس در محيط کار مجبور
به شنيدن مکالمات شخصي يا اداري شما بخصوص داد و فريادهاي شما نيست…
واي به روزي که تلفن همراه فردي بر روي ميز جا مانده و فرد براي خوردن
ناهار يا انجام کاري رفته باشد. فقط تصور کنيد! مانند دزد گير‌هاي ماشين‌ها
که دائما آژير مي‌کشند و کسي براي قطع آن اقدام نمي‌کند… فکر مي‌کنيد،
وقتي باز مي‌گرديد، ديگر اعصابي براي سايرين باقي مانده باشد؟!
- در صورت امکان پشت ميز کاري خود از غذا خوردن، خودداري کنيد. اين
مسئله قبل از هر چيز به سلامتي شما لطمه وارد مي‌سازد. بعد سر و صداي ناشي
از خوردن و نوشيدن شما باعث حواس پرتي کارکنان در حال کار مي‌شود. براي
خوردن غذا حتما به ناهارخوري يا اتاقي که براي اين کار تدارک ديده شده است،
برويد، تنبلي نکنيد.
- از وسايل الکترونيکي و غير الکترونيکي اداره براي امور شخصي استفاده
نکنيد. وسايل اداره براي ضرورت کاري شما در اختيار شما قرار داده‌اند. درست
نيست که از آنها براي نياز‌هاي شخصي استفاده کنيد.
- هنگام کار با کامپيوتر، سعي کنيد صداي بلند‌گوي کامپيوتر خود را کم
کنيد. حتي صداي کيبورد خود را هنگام تايپ کردن کنترل کنيد. آرام تايپ کنيد.
نيازي نيست مشکلات خود را بر سر اين کليد‌هاي بي جان به کوبيد. اين صدا
نيز در محيط کاري آرام، ايجاد تشنج مي کند.
- نکته آخر اينکه بعضي از افراد شناخت و درک درستي از محيط کار ندارند.
آنها فضاي کار را با خانه شخصي خود اشتباه گرفته و هر کاري که دلشان
مي‌خواهد، انجام مي‌دهند. آنها از نصب تابلو‌هاي بي ربط گرفته تا جابجا
کردن وسايل اداري، عدم راعايت نظافت، ريخت و پاش‌هاي بي‌حساب و…انجام
داده و حسابي محيط کار را آشفته مي‌سازند. بايد به اينگونه افراد گفت؛
اينجا اداره است در چار چوب قوانين و ضوابط کاري، نه اتاق شخصي افراد.
