از اختلال استرس پس از سانحه (ptsd) چه می دانید؟
در زندگی روزمره، هرکسی ممکن است با حوادث طاقت فرسا، ترسناک، و خارج از
کنترل روبرو شود. ما ممکن است دچار حادثه رانندگی شویم، قربانی یک تجاوز
باشیم، یا شاهد یک حادثه دردناک باشیم. اغلب مردم ، بعد از مدتی بدون هیچ
کمکی با آن کنار می آیند. اگرچه در بعضی افراد تجربیات تلخ واکنشی را
ایجاد می کند که ممکن است برای ماه ها یا سالها طول بکشد. ما این واکنش را
اختلال استرسی پس از حادثه یا اختصارا (PTSD)می نامیم.
در زندگی روزمره، هرکسی ممکن است با حوادث طاقت فرسا،
ترسناک، و خارج از کنترل روبرو شود. ما ممکن است دچار حادثه رانندگی شویم،
قربانی یک تجاوز باشیم، یا شاهد یک حادثه دردناک باشیم. پلیس، آتش نشان
ها و کارکنان آمبولانس ها با احتمال بیشتری با چنین حوادثی روبرو می
گردند، آنها اغلب مجبورند با حوادث ترسناک مقابله کنند. سربازان ممکن است
هدف تیر یا انفجار قرار گیرند و یا شاهد کشته و مجروح شدن دوستانشان
باشند.
اغلب مردم، بعد از مدتی بدون هیچ کمکی با آن کنار می آیند. اگرچه در بعضی
افراد تجربیات تلخ واکنشی را ایجاد می کند که ممکن است برای ماه ها یا
سال ها طول بکشد. ما این واکنش را اختلال استرسی پس از حادثه یا اختصارا
(PTSD)می نامیم.
چگونه (PTSD)شروع می گردد؟
PTSD میتواند پس از هر حادثه تلخی آغاز گردد. یک حادثه تلخ، حادثه ای
میباشد که ما در آن احساس خطر می کنیم، زندگی مان در معرض تهدید است یا
شاهد مردن و یا مجروح شدن دیگران باشیم. بعضی از نمومه های بارز حوادث تلخ
شامل موارد زیر می باشد:
– حوادث شدید جاده ای
– درگیری های نظامی
– تجاوزهای شدید شخصی (مانند: تجاوز جنسی، حمله فیزیکی، سوء استفاده، دزدی، زور گیری)
– به گروگان گرفته شدن
– حملات تروریستی
– اسیر جنگی بودن
– حوادث ناگوار طبیعی یا حاصل دست بشر
– داشتن بیماری های لاعلاج
– حتی شنیدن حوادث غیر منتظره و یا مرگ ناگهانی یک دوست و یا فامیل می تواند آغاز گر PTSD باشد
چه وقت PTSD شروع می گردد؟
علائم PTSD می تواند بعد از یک تاخیر چند هفته ای و یا چند ماهه شروع
گردند. آنها معمولا در طی 6 ماه پس از حادثه ناگوار ظاهر میگردند.
بسیاری احساس غم عمیق، افسردگی، اضطراب، احساس گناه و یا عصبانیت می کنند.
بغیر از این احساسات قابل درک، سه نوع عمده علائم دیگر هم وجود دارند :
1- فلاش بک و کابوس:
آن حادثه مداوما پیش چشم تان تکرار می شود. این ممکن بصورت فلاش بک در طی
روز و یا کابوس در خواب باشد. آنها ممکن است آنچنان واقعی بنظر برسند که
شما احساس کنید واقعا آن حادثه در حال اتفاق افتادن است. شما آن را در ذهن
خود می بینید اما ممکن است احساسات (ترس، تعریق) و یا حواس فیزیکی (اعم
از شنوایی، بویایی، درد) که اتفاق افتاده بود را دوباره احساس کنید.
چیزهای معمولی ممکن است باعث فلاش بک شوند. بعنوان مثال اگر شما یک حادثه
رانندگی در یک هوای بارانی داشته اید، یک روز بارانی ممکن است باعث فلاش بک
شود.
2- دوری گزینی و بی تفاوتی:
دوباره زنده کردن خاطرات ممکن است بسیار افسرده کننده باشد، بنابراین ممکن
است شما بخواهید به آنها بی توجهی کنید، مثلا شما خودتان را با سرگرمی،
زیاد کار کردن، یا حل کردن جدول و یا معما مشغول می کنید. شما از مکانها و
افرادی که باعث بخاطر آوردن حادثه می گردند اجتناب می ورزید.
شما ممکن است خود را به بی تفاوتی کامل بزنید. شما کمتر با دیگران ارتباط
برقرار می کنید و در نتیجه زندگی کردن و کار کردن با شما سخت تر می گردد.
3- در حالت گارد بسر بردن(On guard):
شما ممکن است همیشه در حالت آماده باش بسر ببرید، گویی که منتظر خطر می
باشید. شما نمی توانید احساس آرامش کنید. احساس اضطراب دارید و بسختی بخواب
فرو میروید. اطرافیان شما می بینند که شما بیقرار و نا آرام هستید.
علایم دیگر:
واکنش احساسی به استرس اغلب همراه هستند با
دردهای عضلانی
اسهال
ضربان قلب نامنظم
سردرد
ترس و حملات پانیک
افسردگی
نوشیدن بیش از حد الکل
مصرف مواد مخدر و دارو از جمله مسکنها
چرا حوادث ناگوار بسیار تکان دهنده هستند؟
زیرا آنها این احساس را که زندگی زیبا و تا حدمعقولی ایمن میباشد و ما ایمن
هستیم را تحت تاثیر قرار میدهند. یک حادثه ناگوار بطور واضحی بما می گوید
که ما ممکن است در هر لحظه ای فوت کنیم. علایم PTSD قسمتی از یک واکنش
طبیعی به یک حادثه بالقوه مرگ آور میباشد.
آیا هر کسی بعد از یک حادثه دچار PTSDمی گردد؟
نه. اما تقریبا هر کسی علایم PTSD را در طی ماه اول تجربه خواهد کرد. این
به شما کمک خواهد کرد که به پیش بروید و همچنین باعث فهم آن تجربیات تلخ
می گردد. این یک واکنش استرسی حاد میباشد. اغلب افراد پس از چند هفته به
آرامی با اتفاقات پیش آمده کنار می آیند و علایم استرس به مرور از بین
میروند.
اما همه خوش شانس نیستند. حدود یک سوم افراد متوجه می شوند که علائمشان
ادامه پیدا می کند و نمی توانند با آنچه که اتفاق افتاده است کنار بیایند.
گویی که راه خلاصی وجود ندارد. علائم استرس پس از حادثه، اگر چه ذاتاً
طبیعی می باشند، اما وقتی علائم طولانی گردند خود تبدیل به یک مشکل می
گردد که به آن بیماری استرس پس از حادثه (PTSD) می گویند.
چه چیزی PTSD را تشدید می کند؟
هر چه حادثه اسفناک تر باشد احتمال ابتلا به بیماری استرس پس از حادثه (PTSD) بیشتر می گردد. اسفناک ترین حوادث عبارتند از :
– مرگ ناگهانی و غیر منتظره
– حادثه مکرر و طولانی
– وقتی نمی توانیم از حادثه فرار کنیم
– حدثه ایجاد شده بوسیله انسان
– وقتی افراد زیادی فوت می کنند
– حادثه منجر شونده به نقص عضو یا قطع دست و پا
– وقتی کودکان قربانی می شوند
آیا حوادث روزمره هم ممکن است PTSD ایجاد کنند؟
هر کسی ممکن است گهگاه دچار احساس استرس شود. متاسفانه، کلمه فشار (stress) با دو معنای مختلف استفاده می شود:
– احساس درونی ما از نگرانی و فشار جسمانی و روحی.
یا
– مشکلات زندگی که این احساسات را به ما می دهند. این مشکلات می توانند
شامل کار، روابط شخصی و یا مسائل مالی باشند. بر عکس PTSD، این مشکلات ذکر
شده همیشه با ما هستند. آنها قسمتی از زندگی طبیعی ما می باشند اما می
توانند اضطراب، افسردگی، خستگی و سر درد ایجاد کنند. آنها همچنین می توانند
باعث تشدید بعضی مشکلات جسمانی مانند زخم معده و ناراحتی های پوستی
گردند. آنها بطور قطع مشکل زا هستند اما آنها PTSD نیستند.
چرا ptsd اتفاق می افتد؟
ما جواب قطعی را نمی دانیم. چند توضیح احتمالی برای رخداد ptsd وجود دارد.
روانشناسی :
وقتی که ترسیده ایم، حوادث را بوضوح بخاطر می آوریم. هر چند بخاطر آوردن
آنها ممکن است استرس زا باشند، اما به ما کمک می کنند تا بهتر آنچه را که
اتفاق افتاده است بفهیم و در طولانی مدت به ما کمک می کتند تا به زندگی
ادامه دهیم.
– تداعی (فلاش بک) و یا تجدید خاطرات ما را مجبور به تفکر درباره آنچه
اتفاق افتاده است می کند. ما می توانیم تصمیم بگیریم چکار کنیم اگر دوباره
حادثه ای رخ داد. بعد از مدتی، ما یاد میگیریم که درباره آن فکر کنیم بدون
آنکه غمگین شویم.
– بخاطر آوری یک تجربه تلخ خسته کننده و استرس زا می باشد. دوری گزینی و
کرختی احساسی باعث کاهش تعدد تجدید خاطرات به یک سطح قابل کنترل می شود.
– گارد گرفتن به ما کمک میکند که اگر بحران دیگری اتفاق بیفتد سریع واکنش
نشان دهیم. ما بعضی وقتها شاهد این پدیده در بازماندگان یک زلزله هستیم که
ممکن است زلزله های دوم و یا سوم را تجربه کنند. این همچنین به ما انرﮋی
لازمه برای مقابله با بحران را میدهد.
اما ما نمی خواهیم باقیمانده عمرمان را اینطور بگذرانیم. ما فقط می خواهیم
درباره آن وقتی که مجبوریم فکر کنیم، مثلاً وقتی که دوباره شرایط مشابهی
برایمان بوجود می آید.
جسمانی :
آدرنالین هورمونی است که تحت شرایط استرس تولید میشود. این هورمون باعث
آمادگی بدنی برای واکنش می باشد. وقتی که استرس از بین می رود، سطح
آدرنالین پایین می افتد. در ptsd، خاطرات حادثه سطح آدرنالین را بالا نگه
می دارد. این باعث می شود که یک شخص دچار فشار، بیقراری، نا توانی از احساس
راحتی و بیخوابی گردد.
– هیپوکامپ قسمتی از مغز است که خاطرات را پردازش می کند. مقادیر بالای
هورمون های آزاد شونده در طی استرس مانند آدرنالین ممکن است، باعث جلو گیری
از کارکرد طبیعی آن گردد (مانند پریدن فیوز). این بدان معناست که فلاش بک
ها و کابوس ها ادامه پیدا می کنند زیرا خاطرات حادثه نمیتوانند پردازش
گردند. اگر استرس از بین برود و سطح آدرنالین به حد طبیعی باز گردد مانند
سایر ترمیم های طبیعی بدن مغز قادر به ترمیم آسیب خواهد بود. آنگاه خاطرات
ناراحت کننده پردازش خواهند شد و فلاش بک ها و کابوس ها از بین خواهند
رفت.
چگونه من متوجه شوم که بر یک حادثه تلخ غلبه کرده ام؟
وقتی که شما :
– به آن حادثه فکر می کنید بدون آنکه مضطرب گردید.
– احساس در تهدید بودن نداشته باشید.
– در اوقات نامناسب به آن فکر نمی کنید.
چرا اغلب ptsd تشخیص داده نمی شود؟
– هیچکس تمایل ندارد درباره حوادث و احساسات ناگوار صحبت کند.
– بعضی افراد نمی خواهند بپذیرند که مشکلی دارند چرا که نمی خواهند به
عنوان یک انسان ضعیف و یا از نظر ذهنی ناپایدار به آنها نگریسته شود.
– پزشکان و متخصصات انسان هستند. آنها ممکن است دچار ناراحتی شوند اگر ما درباره آن حوادث خوفناک و مهیب صحبت کنیم.
– افراد مبتلا به ptsd ممکن است احساس کنند که راحت تر آن است درباره
مشکلات همراه آن مانند سر درد، مشکلات خواب، بیقراری، افسردگی، فشار روحی،
استفاده از مواد روان گردان، مشکلات خانوادگی و یا مشکلات مربوط به کار
صحبت کنند.
چگونه می توانم بفهمم که ptsd دارم ؟
آیا شما یک حادثه تلخ از نوعی که قبلاً توضیح داده شده داشته اید؟
اگر داشته اید :
– آیا شما خاطرات واضح و زنده، فلاش بک و یا کابوس دارید؟
– آیا شما سعی می کنید که از چیزهایی که باعث بخاطر آوردن آنها می شوند اجتناب کنید؟
– آیا گاهی اوقات دچار کرختی احساسی می گردید؟
– آیا دچار بیقراری و اضطراب بدون دلیل می گردید؟
– آیا بیشتر از حد معمول می خورید، می نوشید و یا مواد مخدر استفاده میکنید؟
– آیا احساس می کنید که خلق شما قابل کنترل نیست؟
– آیا احساس میکنید که کنار آمدن با دیگران سخت می باشد؟
– آیا احساس می کنید که مجبورید خود را بسیار مشغول نگه دارید تا مقابله کنید؟
– آیا احساس افسردگی یا خستگی میکنید؟
اگر این علائم کمتر از 6 هفته بعد از حادثه می باشد و در حال بهبود می
باشند، این ممکن است یک واکنش طبیعی تطابقی تلقی گردد، اگر این علائم بیشتر
از 6 هفته بعد از حادثه طول کشیده و در حال بهبود نیستید بهتر است با
دکترتان صحبت کنید.
کودکان و ptsd :
ptsd ممکن است در هر سنی ایجاد شود.
کودکان کم سن و سال ممکن است تخیلات غم انگیز از حادثه واقعی داشته باشند
که بعداً ممکن است به کابوس درباره هیولا تبدیل گردد. آنها اغلب حادثه را
در بازیهایشان زنده میکنند. بعنوان مثال، کودکی که درگیر یک حادثه جدی
تصادف بوده است ممکن است بطور مکرر آن حادثه را با ماشین های اسباب بازی
تکرار کند.
ممکن است آنها علاقه شان را به چیزهایی که قبلاً علاقه مند بودند از دست
بدهند. ممکن است باور اینکه آنها به سنین بزرگسالی خواهند رسید برایشان
دشوار باشد.
آنها اغلب از درد معده و یا سر درد شکایت می کنند.
چگونه می توانیم به خودمان کمک کنیم؟
باید ها :
– سعی کنید زندگی را تا حد امکان به حالت نرمال بر گردانید.
– به زندگی روزمرتان بازگردید.
– درباره اتفاقیکه افتاده است با کسی که اعتماد دارید صحبت کنید.
– تمرینات آرامبخش را انجام دهید.
– به سر کار بر گردید.
– بصورت منظم بخورید و ورزش کنید.
– به محلی که آن حادثه اتفاق افتاده است برگردید.
– لحظاتی را با خانواده و دوستان صرف کنید.
– با احتیاط رانندگی کنید – زیرا ممکن است تمرکزتان ضعیف باشد.
– بصورت کلی محتاط باشید – حوادث در این لحظات با احتمال بیشتری اتفاق می افتند.
– با دکترتان صحبت کنید.
– انتظار بهبود داشته باشید.
نبایدها :
– خودتان را بخاطر ptsd ملامت نکنید. علائم ptsd نشانگر ضعف شما نیست. این
علائم، علائم طبیعی در افراد طبیعی به حوادث تلخ می باشند.
– احساساتتان را در خودتان نگه ندارید. اگر دچار ptsd شدید آنها را در
خودتان نگه ندارید چرا که درمان معمولا بسیار موفقیت آمیز است.
– از صحبت کردن درباره آن اجتناب نکنید.
– انتظار نداشته باشید که خاطرات سریعاً از بین بروند. آنها ممکن است برای مدتی با شما باشند.
– زیاده از حد از خودتان انتظار نداشته باشید. به خودتان زمان بدهید تا تطابق به آنچه اتفاق افتاده است رخ دهد .
– از دیگران دوری نکنید.
– از مصرف بیش از اندازه الکل، قهوه و سیگار اجتناب کنید.
– خودتان را بیش از اندازه خسته نکنید.
– و عده های غذایتان را فراموش نکنید.
– به تنهایی تعطیلات را سپری نکنید.
چه چیزی می تواند با بهبود تداخل کند؟
شما ممکن است متوجه شوید که مردم :
– به شما اجازه صحبت درباره آن را نمی دهند.
– از شما دوری می کنند.
– از شما عصبانی هستند.
– فکر می کنند که شما ضعیف هستید.
– شما را سر زنش می کنند.
این روشها را مردم برای حفاظت خودشان از فکر کردن درباره حوادث مهیب و
خوفناک برمی گزینند. این کمک کننده نیست چرا که به شما اجازه صحبت درباره
آنچه رخ داده است را نمی دهد.
شما ممکن است صحبت کردن درباره آنرا آسان نیابید. یک حادثه تلخ ممکن است
شما را در یک حالت خلسه فرو ببرد که در نتیجه موقعیت شما غیر واقعی یا عجیب
برای دیگران بنظر برسد. اگر نتوانید آنچه را که اتفاق افتاد به خاطر
آورید و یا نتوانید به زبان آورید و یا نتوانید آنرا قابل درک کنید،
مقابله با آن برایتان سخت تر خواهد بوددرمان :
همانطور که PTSD دو وجه جسمانی و روانشناسی دارد، دو درمان جسمانی و روانشناسی هم برای PTSD وجود دارد.
رواندرمانی :
همه رواندرمانی های موثر در PTSD، بر روی آن حادثه نا گوار که علائم را
ایجاد کرده اند تمرکز می کنند نه بر روی زندگی گذشته تان. شما نمی توانید
آنچه را اتفاق افتاده است تغییر دهید و یا فراموش کنید، اما شما می توانید
یاد بگیرید طور دیگری درباره آن، درباره جهان و درباره زندگی تان فکر
کنید.
شما باید قادر باشید آنچه را که اتفاق افتاده است تا آنجایی که ممکن است
بدون اینکه دچار وحشت و اضطراب شوید به خاطر آورید. این درمان ها به شما
کمک می کند تا حوادث ناگواری که داشته اید را به زبان آورید. بوسیله به یاد
آوردن حادثه، غلبه کردن به آن و برخورد معقول با آن ذهنتان می تواند کار
طبیعی اش را که شامل زدودن خاطرات گذشته و پرداختن به کارهای دیگر است را
انجام دهد.
اگر شما بتوانید دوباره احساس امنیت داشته باشید و احساساتتان را کنترل
کنید، شما احتیاج زیادی به دوری گزیدن از آن خاطرات ناگوار را ندارید. در
واقع، شما می توانید دوباره خاطرات گذشته تان را به کنترل در آورید و
بنابراین می توانید در رابطه با آنها تنها وقتی فکر کنید که شما می خواهید،
نه آنکه آنها به صورت خود به خود به ذهنتان هجوم آورند.
همه این درمانها، باید به وسیله متخصص درمان PTSD انجام گردد. جلسات باید
یک متخصص بصورت حداقل هفتگی برگزار شوند و باید به مدت 12-8 هفته طول
بکشد. اگر چه جلسات حدوداً 1 ساعت طول می کشند، اما ممکن است تا 90 دقیقه
هم طول بکشند.
درمان شناختی رفتاری (CBT) راهی است که به شما کمک می کند تا به گونه
دیگری درباره خاطرات نامطلوبتان فکر کنید. بنابراین آنها کمتر استرس زا
میشوند و بیشتر قابل کنترل می گردند. معمولاً، این نوع درمان شامل چند
جلسه آرامش بخشی (relaxation) هم میباشد تا به شما کمک کند نا خوشایندی
فکر کردن در رابطه با حوادث نا خوشایند را تحمل کنید.
حساسیت زدایی و بازپردازش حرکت چشم (EDMR) تکنیکی است که از حرکات چشم
برای کمک به مغز برای پردازش تداعی ها ومنطقی سازی حادثه نا خوشایند
استفاده میکند. ممکن است عجیب بنظر برسد ولی این روش درمانی موثر واقع
شده است.
گروه درمان روشی است که شما افراد مختلفی را که مشکلات یکسان یا یک حادثه
نا گوار یکسان را تجربه کرده اند ملاقات می کنید. این حقیقت که افراد
دیگر گروه، نظراتی در رابطه با مشکل شما دارند ، باعث می شود که صحبت کردن
در رابطه با آنچه که اتفاق افتاده است را آسان تر کند.
درمان دارویی :
قرصهای ضد افسردگی SSRI هم باعث کاهش شدت علائم PTSD می شوند و هم باعث
رفع علائم افسردگی که به طور همزمان وجود دارند، می شوند. این قرصها باید
به وسیله دکتر تجویز گردند.
این نوع درمان نباید باعث خواب آلودگی شما گردد، اگرچه آنها عوارض جوانبی برای بعضی افراد برجای می گذارند.
همچنین آنها ممکن است علائم ناخوشایندی را در صورت قطع ناگهانی ایجاد
کنند. بنابراین باید بصورت تدریجی کاهش یابند. اگر آنها اثر بخش هستند،
باید بمدت 12 ماه مصرف گردند. بلافاصله بعد از شروع مصرف قرصهای ضد
افسردگی بعضی افراد ممکن است متوجه شوند که آنها بیشتر :
– مضطرب هستند.
– بیقرار هستند.
– تمابلات خودکشی دارند.
این احساسات بعد از چند روز از بین می روند. اما شما باید دکترتان را
بطور مرتب ملاقات کنید. اگر این گروه داروئی موثر واقع نشد، داروهای ضد
افسردگی سه حلقه ای و یا MAOI ممکن است اثر بخش باشد. برای اطلاعات بیشتر
میتوانید به لیفلت ما درباره داروهای ضد افسردگی مراجعه کنید.
اگر در موارد معدودی، شخص آنقدر مضطرب است که نمی تواند بخوابد یا فکر
کند، داروهای کاهش دهنده اضطراب ممکن است لازم باشد. این داروها نباید
برای بیشتر از 10 روز تجویز گردد.
درمانهای متمرکز بر جسم :
این درمان ها باعث کنترل اضطراب ناشی از PTSD می گردد. آنها همچنین باعث
کاهش حالت در گارد بودن (On guard) میگردند. این درمانها شامل فیزیوتراپی و
استئوپاتی است، اما درمانهای مکملی نظیر ماساژ، طب سوزنی، رفلکسولوژی،
یوگا، مدیتیشن و تای چی (Tai chi) را نیز شامل میشود. همه آنها به شما کمک
می کند تا راههای آرامش بخشی (Relaxing) و کنترل استرس را یاد بگیرید.
تاثیر بخشی درمان:
در حال حاضر، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد EDMR، رواندرمانی، درمان
شناختی- رفتاری (CBT) و داروهای ضد افسردگی همگی درمان های موثری هستند.
اطلاعات کافی که نشانگر برتری یکی از این روش ها بر دیگری باشد وجود ندارد.
شواهدی که بیانگر مفید بودن شکل های دیگر رواندرمانی یا مشاوره برای PTSD
باشد وجود ندارد.
برای دوستان، وابستگان و همسایگان :
باید ها
– مراقب هر گونه تغییر رفتار مانند کارائی ضعیف در سر کار، تاخیر، مرخصی های ناشی از بیماری و تصادفات کوچک باشید.
- مراقب عصبانیت، تحریک پذیری، افسردگی، عدم علاقه و عدم تمرکز باشید.
– منتظر باشید فردی که حادثه نا گواری را پشت سر گذاشته است داستانش را برای شما بازگو کند.
– سوالات کلی بپرسید.
– بگذارید صحبت کنند، جریان صحبت آنها را قطع نکنید و به تجربیات خودتان رجوع نکنید.
نبایدها :
– از کسی که حادثه بدی را پشت سر گذرانده است نپرسید که او چه احساسی دارد.
– به آنها نگوئید که خوش شانس بوده اند که زنده مانده اند چرا که عصبانی می شوند.
– سعی در کوچک جلوه دادن تجربیات تلخشان نداشته باشید مانند: ” این خیلی هم بد نیست، مطمئاً….”
-به آنها پیشنهاد نکنید که فقط احتیاج به کنترل احساساتشان را دارند.
مردان ایرانی 5 برابر زنان دچار بیماری های روانی می شوند
یک
روانپزشک شیوع بیماری های شدید و خطرناک روحی و روانی در بین مردان جامعه
را بالا توصیف کرد و گفت: متاسفانه مشکلات اقتصادی در جامعه موجب شده
مردان ایرانی برخلاف مردهای جوامع دیگر که تفریحاتی نظیر ورزش، گردش با
دوستان و مسافرت را جز برنامه های ضروری خود می دانند، بصورت دو یا چند
شغله از صبح تا شب کار کنند، این شرایط موجب شده آنها از توجه به سلامت جسم
و روح خود غافل شوند. بنابراین برای توسعه جامعه و داشتن یک خانواده سالم
لازم است شرایطی را فراهم نمود که مردان به راحتی بتوانند وقتی را برای
سلامتی خود اختصاص دهند.
دکتر
علی باغبانیان در گفت و گو با شفقنا زندگی، فشار اقتصادی را مهم ترین دغدغه
و ریشه مشکلات روحی و جسمی مردان ایرانی دانست و اظهار کرد: در جامعه ما
مسوولیت های متعددی نظیر تامین اقتصاد خانواده، تربیت و آموزش فرزندان بر
عهده مردها است اگر چه ممکن است زنان نیز در این امور همکاری داشته باشند
اما از لحاظ فرهنگی و حتی دینی انتظار و مسوولیت این امور بر عهده ی مردها
گذاشته شده است، بنابراین با توجه به این دیدگاه و شرایط بسیار نامناسب
اقتصادی جامعه، مردان کشور ما متحمل بیشترین ضربه روحی و جسمی می شوند.