چگونه بر تعریق زیاد فائق شویم؟
ساختار بدن انسان طوری است که برای
تنظیم دمای بدن دارای سیستمی به نام تعریق است. تعریق توسط غددی به نام غدد
ترشح‌کننده عرق اتفاق می‌افتد، این غدد همیشه فعالیت می‌کنند ولی در
مواقعی که گرمای بدن بیش از اندازه بالا می‌رود، فعالیت خود را چندین برابر
می‌کنند تا دمای بدن را به حال تعادل درآورند. اما بعضی از افراد از تعریق
بیش از حد به ستوه آمده‌اند چراکه مشکلاتی را برایشان به‌وجود آورده است.
در این مطلب به راه‌های درمانی برای این افراد اشاره خواهد شد.
شکایت از تعریق زیاد زیر بغل
تعریق زیر بغل بسیار
شایع است و تعداد زیادی از مردم دچار تعریق بیش از حد زیر بغل هستند. سیستم
عصب‌رسان غدد عرق در این افراد بیش از حد فعالیت می‌کند. سن شروع افزایش
فعالیت غدد عرقی معمولا از هجده تا پنجاه و چهار سالگی است. عرق زیاد
معمولا باعث آزار بیمار و حتی اطرافیان او می‌شود. آنچه فعالیت غدد را
کنترل می‌کند عصب سمپاتیک است. در این افراد عصب سمپاتیک بیش از حد فعال
است، گاهی نیز آسیب به این عصب مثلا در بیماران نخاعی، مبتلایان به پرکاری
تیروئید و دیابت، باعث پرکاری عصب سمپاتیک و تعریق زیاد می‌شود.تعریق
زیاد باید علامت‌هایی داشته باشد مثلا دوطرفه باشد، حداقل یکبار در هفته
تکرار شود، در زندگی روزمره اثر منفی بگذارد، در هنگام خواب متوقف شود و
قبل از بیست و پنج سالگی شروع شود.
درمان تعریق
درمان موضعی:
می‌توان با درمان موضعی آلومینیوم کلراید شروع کرد. این پمادها باید به
صورت شبانه‌روزی استفاده شوند. دارو در ابتدا با غلظت پایین استفاده می‌شود
و اگر تعریق با این غلظت بهبود نیافت دوز آن بیشتر می‌شود.
اهميت منيزيم براي سلامتي
مصائب مشکل‌آفرين کاهش منيزيم در بدن
منيزيم
يکي از اساسي‌ترين مواد معدني مورد نياز بدن است که کمبود آن شايد بيش از
هر ماده غذايي ديگري سبب بروز انواع بيماري‌ها شود؛ با اين حال مطالعات
نشان مي‌دهد حتي در کشورهاي توسعه‌يافته هم افراد زيادي دچار کمبود اين
ماده مهم معدني در بدنشان هستند.
به گزارش ويرلن، مطالعات نشان مي‌دهد
کمبود منيزيم مشکل شايعي حتي در کشورهاي توسعه يافته است. براي نمونه اکثر
آمريکايي‌ها به کمبود اين ماده معدني مبتلا هستند. متخصصان مي‌گويند رد پاي
اين کمبود را مي‌توان در بروز بسياري از بيماري‌ها مشاهده کرد. منيزيم را
به‌نوعي شايد بتوان اساسي‌ترين ماده معدني مورد نياز بدن به‌شمار آورد زيرا
براي برقراري تعادل الکتريکي همه سلول‌هاي بدن لازم است و کمبودش از کمبود
هر ماده غذايي ديگري بيشتر سبب بروز انواع بيماري‌ها
خواهد شد. افزون بر اين، متخصصان مي‌گويند از آنجا که فقط يک درصد منيزيم
مورد نياز بدن در خون ذخيره مي‌شود، اغلب بسادگي هم نمي‌توان کمبودش را
تشخيص داد.
با اين حال، افراد بسيار کمي از نقش عظيم منيزيم در بدن آگاهند. به
عبارت دقيق‌تر، پس از اکسيژن، آب، و مواد غذايي اصلي، منيزيم را مي‌توان
مهم‌ترين عنصر مورد نياز بدن به‌شمار آورد: منيزيم از کلسيم، پتاسيم، يا سديم هم مهم‌تر است زيرا ميزان هر سه ماده معدني يادشده را در بدنمان تنظيم مي‌کند.
علائم کمبود منيزيم
نخستين علائم کمبود منيزيم بسيار ظريف است. از آنجا که اکثر منيزيم مورد
نياز بدنمان در بافت‌هاي بدن ذخيره مي‌شود، عموما نخستين علائم به‌صورت
گرفتگي عضلات پا، درد در ناحيه پنجه پا، يا «انقباض ناگهاني» عضلات گوناگون
بدن بروز مي‌کند. البته اين‌ها تنها علائم نخستين کمبود منيزيم نيستند. در
برخي افراد علاوه بر موارد فوق علائمي از جمله بي‌اشتهايي، حالت تهوع،
استفراغ، خستگي، و ضعف نيز بروز مي‌کند. با وخيم‌تر شدن اين کمبود، کار
ممکن است به کرختي، تغيير در ويژگي‌هاي شخصيتي، ضربان نامنظم قلب، و اسپاسم
عروق کرونري نيز بکشد.
دانشمندان مي‌گويند کمبود منيزيم واقعا مي‌تواند بر همه سيستم‌ها و
ارگان‌هاي بدن اثر نامطلوب بگذارد. مثلا اثر اين کمبود بر عضلات مخطط، يا
عضلات اسکلتي که به استخوان‌ها متصل هستند و عامل حرکت بدن به‌شمار
مي‌روند، متنوع است و به همين دليل عوارض متعددي هم درپي دارد. پرش عضلاني،
گرفتگي عضلات، کشيدگي عضلات، و سختي و دردناکي عضلات همه و همه مي‌تواند
ناشي از کمبود منيزيم باشد و خودش را به‌صورت کمردرد، درد در ناحيه پشت،
درد گردن، سردردهاي عصبي، و اختلال در عملکرد مفصل فک و آرواره نشان دهد.
از عوارض ديگر اين کمبود مي‌توان به بروز گرفتگي در ناحيه قفسه سينه اشاره
کرد. در چنين وضعيتي فرد مبتلا احساس مي‌کند که نمي‌تواند نفس عميق بکشد.
گاهي هم ممکن است فراوان آه بکشد.
در کنار موارد فوق بايد به نقش مهم منيزيم در تنظيم فعاليت‌هاي آنزيمي بدن و
نيز نقشي که در سوخت‌وساز سلولي بازي مي‌کند اشاره کرد. در واقع منيزيم
براي سنتز پروتئين‌ها و نيز بهره بردن از چربي‌ها و کربوهيدرات‌ها اساسي
است. به‌علاوه، منيزيم در توليد برخي آنزيم‌هاي دفع سموم از بدن نيز نقش
موثري دارد. سلول‌هاي مغز نيز مانند ساير سلول‌هاي بدن به منيزيم نياز
دارند و اگر کمبود اين ماده معدني حاد بشود، مي‌تواند بر مغز آثار نامطلوبي
بگذارد. از جمله اين عوارض نامطلوب مي‌توان به افکار مبهم، سردرگمي، و نيز
افسردگي اشاره کرد.
در اين ميان موارد زير را مي‌توان علائم اوليه هشدار دهنده در زمينه کمبود منيزيم که عموما در ميان مبتلايان شايع است به‌شمار آورد:
– خستگي جسمي و ذهني
– پرش مداوم زير چشم
– گرفتگي در ناحيه کتف و گردن
– سردرد
اما به‌طور کلي کمبود منيزيم مي‌تواند منجر به بروز يک يا چند مورد از عوارض زير شود:
– انرژي پايين
– خستگي جسمي و ذهني
– ضعف
– گيجي
– سردرد
– عصبي بودن
– اضطراب
– تند مزاجي
– خشم
– گوارش نامناسب
– برهم خوردن تعادل هورموني
– اختلال در روند خواب
– گرفتگي و سفت شدن عضلات
– رسوب کلسيم در بدن
– ضعف استخوان‌ها
– ضربان نامنظم قلب
کمبود حاد منيزيم مي‌تواند سبب کاهش ميزان کلسيم در خون شود. همچنين در
کاهش ميزان پتاسيم در خون نيز نقش دارد. از آنجا که ميزان منيزيم در شب
کاهش مي‌يابد، سبب اختلال در يکي از مراحل چرخه خواب به‌نام مرحله «حرکت
سريع چشم» (يا REM) مي‌شود. به همين دليل خواب از کيفيت لازم برخوردار
نخواهد بود و نمي‌تواند سرحالمان آورد.
علائم کمبود حاد منيزيم را هم به‌طور کلي مي‌توان در فهرست زير خلاصه کرد:
– تشنگي مفرط
– گرسنگي مفرط
– تکرر ادرار
– زخم يا خون‌مردگي‌هايي که دير خوب مي‌شود
– خشکي و خارش پوست
– کاهش بي‌دليل وزن
– تاري ديد که روز به روز تغيير مي‌کند
– خواب‌آلودگي يا خستگي غيرطبيعي
– خواب‌رفتن يا سوزن‌سوزن شدن دست‌ها يا پا‌ها
– عفونت‌هاي مکرر پوست، لثه، يا مثانه
منيزيم و ديابت
کمبود منيزيم يکي از پيشگويان ابتلا به ديابت و بروز بيماري‌هاي قلبي است.
مبتلايان به ديابت از يک سو به منيزيم بيشتري نياز دارند و از سوي ديگر
نسبت به اکثر افراد منيزيم بيشتري از دست مي‌دهند. پژوهش‌ها نشان مي‌دهد،
هم در مردان و هم در زنان، افرادي که بيشترين منيزيم را در رژيم غذاييشان
مصرف مي‌کنند کمتر احتمال دارد به ديابت نوع 2 مبتلا شوند.
اما غير از مساله ابتلا به ديابت، منيزيم در بروز عوارض ديگري که با ديابت
مرتبط است نيز نقش دارد. يکي از اين عوارض تشنگي غيرطبيعي در مبتلايان به
ديابت است. اين تشنگي درواقع بخشي از پاسخ بدن به ادرار بيش از حد در اين
افراد است. ادرار بيش از حد هم کوشش بدن براي دفع گلوکز (يا قند) مازاد خون
است. طبعا وقتي ميزان دفع مايعات از بدن زياد شود، احساس تشنگي به همراه
مي‌آرود. اما دليل اصلي اين همه ناهماهنگي چيست؟ بدن افراد مبتلا به ديابت،
به دليل مقاومت فزاينده به انسولين، گلوکز بيشتري دفع مي‌کند و کمبود
منيزيم مستقيما مقاومت به انسولين را تقويت مي‌کند.
منابع سرشار از منيزيم
خوشبختانه طيف وسيعي از مواد خوراکي مي‌توانند منيزيم مورد نياز بدن را
تامين کنند. از ميان اين مواد مي‌توان به دانه‌ها و مغزهاي گياهي اشاره
کرد. مثلا انواع آجيل و خشکبار حاوي مقادير فراواني منيزيم هستند. البته در
مصرف آجيل به‌طور کلي اين نکته بسيار مهم است که آجيل‌هاي بوداده و
نمک‌سود نه تنها فايده چنداني ندارند بلکه در موارد متعددي مي‌توانند مضر
باشند. علاوه بر اين‌ها، مي‌توان از سبزي‌هايي مانند کلم و اسفناج نيز براي
تامين منيزيم بدن استفاده کرد. مصرف غلات کامل، يعني غلاتي که سبوسشان جدا
نشده باشد، و نيز مصرف حبوباتي نظير لوبيا و سويا نيز مي‌تواند بخشي از
منيزيم مورد نياز بدن را تامين کند.
به‌طور کلي کمبود منيزيمِ آنقدر نظم و هماهنگي مواد مورد نياز در بدن را به
هم مي‌زند که حتي آب هم نمي‌تواند کار معمول خودش را به راحتي انجام دهد.
به همين دليل ساده و همه دلايلي که در بالا آمده، اگر عوارض و علائمي مشابه
علائم مذکور مشاهده مي‌کنيد حتما به پزشک مراجعه کنيد. شايد لازم باشد
براي رفع اين مشکل مکمل‌هاي دارويي منيزيم مصرف کنيد.
