شعر در مورد قرآن
نسیم کوی جـــانــــــــــان است قرآن شمیم عطر رحمان است قرآن
بود روشنـــــــگر راه ســـــــــــــــعادت چو خورشید فروزان است قرآن
به گلزارش ، خـــــزان راهــــی نـــدارد بهاران در بهاران است قرآن
صفای بوســـتـان آســــــــــمانـی است شکوه باغ رضوان است قرآن
رهـــــــــاند آدمــــــی را ،از جهـــــــــالت فروغ علم و ایمان است قرآن
طـــــــراوت بخــــش روح مؤمنیــن است به جسم عارفان ، جان است قرآن
به صدق و راستـــــی همتـــــــــــا ندارد رفیق نیک پیمان است قرآن
نهان در سیــــــنه او ، سٌر عشـق است کلید گنج عرفان است قرآن
بود معــــجز ، رســـول هاشــــــــــمی را که در شأنش ثناخوان است قرآن
طبـــــیب درد های بـــــــی دوا اوســـــت به جان خسته درمان است قرآن
تسـلی بخش دلــــــهای غمین است چراغ شام حرمان است قرآن
خلــــــــل کـــــــی ره برد بر ساحت او ؟ بنائی سخت بنیان است قرآن
در آن سامان که سامان نیست کس را پناه هر مسلمان است قرآن
اشعار قرآنی
حديث عشق و ايمان است قرآن
صفا بخش دل و جان است قرآن
***
گلی از گلشن فيض الهی
نه تنها گل، گلستان است قرآن
مكتب قرآن
بخوان آيات بس زيباي قرآن
كلام نغز و روح افزاي قرآن
سحرگاهان تلاوت كن به اخلاص
سپس انديشه در معناي قرآن
بخوان اين معجزه وآنگه بينديش
همين بس شاهد گوياي قرآن
شفاي آنچه درد است و مصائب
بجوي از مكتب والاي قرآن
هدايت آفرين است و سعادت
اطاعت گر كني فتواي قرآن
همي بر اهل عصيان و منافق
زيان آرد شگفتي هاي قرآن
بلي ، آثارذات كبريائي
نمودار است در هر جاي قرآن
نگنجد فهم اسرارش به افكار
كه بي پايان بود درياي قرآن
بخوان تا مي تواني علم تفسير
ولي كوشش نما اجراي قرآن
خدايا رحمتي فرما به “ذوقي ”
شود جوينده و داناي قرآن
شاعر: (عبد الغفور ذوقي«طالقاني»)
آمـوزگـار قـرآن !
اي گوهـر معـانــي
آمـوخـتي ، بــخـوانـم
آيات آسماني
در پاي تـخته گفتي
قرآن بهار دلهاست
سوغاتي از محمد(ص)
اين يك كتاب زيباست
آهــــــنگ درس قـرآن
آواي مهــــرباني است
هر قــــصه قــشـنـــگش
سرمشق زندگاني است
با رنج خــــود رساندي
ما را به گنــج ايـــمان
اين گنــج از تو دارم
اين گنج هست قرآن
يــــادت چراغ راهــــم
اي شمع جاودان‌ســوز !
تصمـــــــيم دارم آن را
خوانم به هر شب و روز قرآن بخوان
با تو گر خواهي سخن گويد خدا، قرآن بخوان
تا شود روح تو با حق آشنا، قرآن بخوان
اي بشر، ياد خدا آرامش دل مي دهد
دردمندان را بود قرآن دوا، قرآن بخوان
دام ها گسترده شيطان در مسير عمر تو
تا كه ايمن باشي از اين دام ها، قرآن بخوان
“رتل القرآن ترتيلا” نداي رحمت است
مي دهد قرآن به جان و دل صفا، قرآن بخوان
عترت احمد ز قرآن نمي گردد جدا
تا بيابي معني اين نكته را، قرآن بخوان
گفت پيغمبر كه بي دين است هر كس بي حياست
تا شود روح تو پابند حيا، قرآن بخوان
اي كه روحت سخت پا بند غم دنيا شده
مي كند قرآن تو را از غم رها، قرآن بخوان
هست قرآن رهــــنماي شيــــعيــان
هست قرآن، مونس جــــان و روان
اي بــــرادر آيــــه هايش را بــــخوان
نــــكته هــــاي نغــــز قـرآن را بدان
اي بــــرادر، خــــانه بــي قرآن چرا؟
اي بــــرادر، درد بــــي درمان چـرا؟
زخــــمها را هــست قرآن مــــرحمي
گر بخواني نكته هايــش را دمــــي
اي بــــرادر گــــر شوي هــــمراه مـا
مي شوي از كفـر و از نفــــرت جدا
نــــور قــــرآن بــــر دلــــت پيدا شود
زشتهـا در مــــنظرت زيـــبا شــــود
گر تو خوانــــي، ايـنچنين، معنا بدان
معنـــــي انــــا و اعطينـــا ، بــــدان
ظاهــــر قرآن قرائت هست، دوست
باطنش عدل و قضاوت هست، دوست
ظاهــــر قــــرآن تــــمنــــاي وجـــود
باطنش تسبيح وتكبيــــر و سجــود
ظاهر قــــرآن نــــماي ايــــزد اسـت
باطن قـــرآن صــــداي ايــــزد است
تــــا صـــداي قاريش آيد به گــــوش
شوق و احسـان درون آيد به جوش
اي مسلمان هست قـــرآن رهنــــما
مي كند حــــق را ز بــــاطل ها جدا
اي مسلــمان قــدر قــرآن را بــــدان
تــــا بمــــاني از بـــلاهـا در امــــان
اي مــسلمان گــوش كــن آواز حـق
تا بري پــــي بــر رمـــــوز و راز حق
ســر حــق را در كتــاب حــق بخوان
تــــا بـــيابي آفــتابــــي در ميــــان
اي مســلمان مــا مسلمان زاده ايم
بهــــر قــــرآن مــا علي را داده ايم
اي مســلمــان حــافظ قــرآن تـوئي
حافظ اين عهد و ايــن پــيمان توئي
اي مســـلمــــان راه را هــمـوار كـن
خــــفتــــگان راه را بــــيــــدار كـــن
اي مسلـــمان نـوبت غوغاي توست
وقت، وقــــت غــــرش آواي توست
اي مسلمان عهد و پيمان بسته ايم
عهد، ما با نور قــــرآن بــــسته ايــم
نــــور قــــرآن رهنــــمــــاي راه مـــا
مي نمــــايـاند بــــه انــــسان راه را
خلــــوت شبــهاي ما را همدم است
بــــرتــــريــــن معجــــزات آدم است
هست قــــرآن ، زنــده مي ماند نبي
ذوالــــفقــــارت كــــو، يا مولا علـي؟
قرآن بخوان …
قرآن بخوان ! تمام جهان گوش مي‌شود
غير از تو هر چه هست فراموش مي‌شود
اي شعله شگفت حقيقت ! چراغ درك
پيش تشعشعات تو خاموش مي‌شود
محو حراي زمزمه آسماني‌ات
داود هم به محض تو مدهوش مي‌شود
قرآن بخوان ـ صراحت جاري ! ـ كه ناي تو
جرعه به جرعه در نفسم نوش مي‌شود
باغي‌ست سمت روشن انديشه‌هاي بكر
باغي كه از شميم تو گلپوش مي‌شود
لب باز كن به زمزمه در اين سكوت محض
قرآن بخوان ! تمام جهان گوش مي‌شود
پايــه عــدل و داد قرآن است
درس صــلــح و جــهاد قرآن است
مكتــب مــهر و شيـوه وحدت
شــاخــص صــدق و مظهر حكمت
محتوايي ز دانش دنــياسـت
رهنــمــونــي بــه بينش فرداست
حاوي مجــمع قــوانـين است
ضــــامــن اعـتــلاي آئيـــن اســت
آن كلام خـداست، ني ز بشر
حــامــل وحــي احــمــد مــرســل
در شــب قــدر شد بر او نازل
راه و مــفتــاح حــل هــر مــشكـل
زود بــنــا يــافت سازمان دگر
ســاخــت بــــا جــلوه اش جهادگر
از زميــن و زمان و لوح و قلم
از سماوات و عرش و فرش و نعم
هــم ز بــنياد زنــدگــي بــشر
هــم ز تــعليم عــلم و فضل و هنر
هم ز مــرگ و تــولد و هستي
گويد از قـدرت و عــزت و پــستــي
قــلم عــاجز ز وصف اعجازش
انــتــــهــايــــش بــيــان آغــــازش
حــق تعالي توان دهد جان ر
اتــــا بــيــابـــيــم رمــــز قــــرآن را
پيــروي كــرد بــايــد از يــكتــا
بــــا تــمســك بــه عــروه الوثقي
شد جلالي به امر حق تسليم
داد دل بــــر كــلــام رب كـــريــــم
گل قرآن
شـــب از چشمـــان سبـــز بـــــاغ پـر زد
سحـــر عطــــر اذان پـــاشيد هــــر سـو
بـــه روي جـــانمــــازي از گــــل ســــرخ
نمـــــاز صبـــــح مــــي‌خــــوانــد پـرستو
نشستــه قطــــــره‌هــــاي روشــــن آب
بــــــه روي گـــــونـــه‌هـايش مثل شبنم
دو چشمش آسمــاني خيس و ابريست
كـــه مي‌بــــارد از آن بـــــاران نــــم‌نـــم
گــــــل قـــــــرآن ميـــــان دستهـــــايش
گلـــــي بـــــا برگهــــاي سبـــــز و زيبــا
پـــــرستو زيـــــر لــب مــي‌خـوانـــد آرام
دوبـــــــاره ســوره‌هــــاي كوچكــــش را
قرآن
منــــم قرآن كتـــــــاب آسمانـــي كه هستم تا قيامـت جــــاودانـــي
خدا را در حقـيـقـــت مـن زبانـــم دهم داد سخن آن سان كه دانـي
بشــر را مي‌دهـم بهر سعــــادت به عالم خط و مشي زندگــانـــي
منـــم آن مـشعــل راه هدايـــــت هدايت مي‌كنم با خوش زبـــانـــي
به دست مـن بُود نسل بشــر را كليـــــد قفـل اســـــرار نهــــانـــي
اساتيــد جهـــــان راه ره نمــودم كه باشـد كار من پرتــو نشــانـــي
بري پـي بر رمـــوز كهـكشـانهـــا اگر عمقــي رمــــوزم را بخـوانـــي
صحف از متـن من گرديد، كـــامل كه كـل كــاملــــم در كــــاردانـــي
نهـم تــــورات را طُهـــر روايــــــت كه از او مي‌كنـم من پاسبــانـــي
زانجيـلـم بُود بـر سينــــه حـــائل ز مريـم هم مــــدال قهرمــــانـــي
بخـوان قرآن اگر خواهي بري پي به اجـــرام و كـــرات آسمــــانـــي
كليــــد گـنجهـــــاي بـي‌كـران را منــم در اختيــــــارات رايگـــانـــي
مرا از خط و مشـي عتـــرت آموز كه از دانــــائـــي آنـــــان بـدانـــي
جدائي من و عترت محـال است كه بي‌عترت در اين محبس بماني
نــور قــرآننــور قــرآن رهگشــا و رهنماست
هــر كلامــش پــرتــو ذات خداست
تكيه گاهي محكمســت و استوار
صــد اشــارت دارد از آن كـــردگــار
جان و دل را عرضه كن در پيش او
قول ذات است اين دار در كيش او
خــواندن آنــرا تــــدبــــر گــــر بـود
روشنــي بــخش دل مــضطــر بـود
چشــم يــاري بي عمل باشد خطا
لــيــس الانــــســان الا مــــا شــي
مــعجز عشــق است و قرآن مبين
جــلــوه هــاي بــاطــني در آن بـين
معجز است از مصطفي نور الهدي
آخــريــــن و بــــرتــريــن انـــــبــيــاء
مــهــر رويـــش ذره را بــــالا بــــرد
تــــا فــــرا ســــوي همــه مـعنا برد
هــــر كـــه را باش هواي او هوس
از مــن او را مــعني ايــن جمله بس
بيــدلان كــويش به مژگان رفته اند
ربــــنا افــــرغ عليــــنا گفتــــه انــــد
ربـــنا گــــويــان بــه پيــمــــا راه او
بــــر لــبت تسبــــيح منــــان را بــگو
ره شنــــاسان زيـن طريق معرفت
مي رسند آنجا به قرب و منــــزلـــت
اين طريقت پيشـه كن گر عاشقي
گر كني اين سان به پيشش لايقــي
در نداي وحـــي او انــــديشه كــن
بهر يوم الفصل خود ره تــــوشه كـن
قرب يزدان عشق قرآنست و بـس
هر دو عالم ذكر رحمان است و بـس
