بیماری سرخک
سرخک
یک بیماری عفونی، مسری، ویروسی و واگیردار در اثر یک ویروس RNA از خانواده
پارامیکسوویریده ایجاد می‌شود. توسط ترشحات تنفسی گسترش پیدا می‌کند. که
بیشتر در اطفال خردسال دیده می‌شود، شاید بیشتر کودکان قبل از ورود به
کودکستان به این ناخوشی مبتلا شده باشند ولی این احتمال وجود دارد که
عده‌ای در دوران کودکستان یا دبستان بدان مبتلا می‌آیند سرخک در کودکان
خردسال (از شش ماهگی تا دو سالگی) سبک‌تر می‌باشد ولی بعد از آن بصورت
شدیدتری بروز می‌کند. قبل از تهیه واکسن و تزریق آن ، همه کودکان به این
بیماری مبتلا می‌شدند.
علایم بیماری
در صورت دیدن سرفه ، توکسیک ، تب کم شدت و دیدن راش بر روی صورت و
تنه و اندامها باید به بیماری سرخک مشکوک شد. که این راشها بعدا بصورت
لکه‌های قهوه‌ای در‌می‌آید. بیماری سرخک شدیدا مسری است و سرایت آن اغلب
بطور مستقیم یعنی از راه تماس صورت گرفته و کمتر اتفاق می‌افتد که بیماری
بطور غیرمستقیم یعنی بوسیله اسباب بازی و وسائل بکار رفته بیمار به دیگر
کودکان سرایت کند. علت آن این است که میکروب سرخک در خارج از محیط بدن
استقامت کمی دارد. دوران نهفتگی مرض 8 تا 19 روز (بطور متوسط 12 روز) است
یعنی افراد سالم 8 تا 19 روز بعد از این که به بیماران نزدیک شده و تماس
گرفتند علائم بیماری را هویدا می‌سازند. در دوره نهفتگی معمولا علامت مهمی
وجود ندارد. ممکن است در اخر دوران نهفتگی مختصر تبی وجود داشته باشد.
ویروس در خون بیماران و ترشحات گلو و بینی و چشم آنان وجود دارد.
برخلاف تصور عوام ، سرخک بو ندارد یعنی سرعت انتشار آن در نقاط دور دست
شدید نیست. در بیمارستان از یک تخت به تخت دیگر به توسط پرستار و پزشک یا
خود بیماران می‌تواند انتقال یابد، انتقال آن از یک اطاق به اطاق دیگر نیز
امکان‌پذیر است ولی انتقال از یک عمارت به عمارت دیگر و از همسایه به
همسایه دیگر نادر است و بعبارت دیگر اگر مادر از یک طفل سرخکی در همسایگی
خود دیدار کند نمی‌تواند ناخوشی را به فرزند خود پس از مراجعت در منزل
انتقال بدهد برای اینکه عامل بیماری بزودی در محیط خارج از بین می‌رود.
تلفات سرخک بیشتر در اطفال 3 تا 5 سال در گروه فقرا با شرایط تغذیه و زندگی
بد است. بیماری بیشتر در فصل سرما دیده می‌شود تمام ملل و نژادها به این
ناخوشی مبتلا می‌گردند.
سرخک قبل از پیدایش علائم بطور واضح و کامل ، مسری است ولی در دوران
پوسته‌ریزی قابل سرایت نیست. در کلاسها آموزگاران باید دقت کنند اطفالی را
که دچار آبریزش بینی و چشم باشند و یا اینکه سرفه و عطسه کنند اگر سابقه
ابتلا به سرخک نداشته بطور موقت از آموزشگاه خارج نمایند و سپس در منزل
چگونگی بیماری آنها را تحقیق کنند در صورتی که علائم سرخک تظاهر کند تا
شانزده روز از ورود آنان به کودکستان یا آموزشگاه ممانعت نمایند.
مراحل بروز بیماری
دوران پنهانی
دورانی که ویروس وارد بدن می‌شود و در بدن تکثیر پیدا می‌کند و 10 تا 12 روز طول می‌کشد و کودک نشانه‌ای از بیماری ندارد.
مرحله یورش مرض (دوران آبریزش)
در این دوران تب کودک شدید است و به 40 درجه سانتیگراد می‌رسد. در
این زمان در دهان کودک در مجاورت دندانهای آسیای پایین ، دانه‌های سفید
رنگ مانند دانه‌های نمک برروی زمینه قرمز رنگ ظاهر می‌شود که آنرا دانه‌های
کوپلیک می‌نامند. این دانه‌ها معمولا در خلال 12 تا 18 ساعت از بین
می‌رود. فاصله بین شروع تب تا پیدایش شدن گلگونه‌ها را دوران یورش می‌نامند
این دوره معمولا سه تا چهار روز طول می‌کشد ولی ممکن است کمتر باشد.
مهمترین علامت این دوره ناخوشی ریز آب از چشم و بینی و سرفه
است که بیشتر موارد با تب 5/38 تا 5/39 همراه می‌باشد. تب اشکال مختلف
دارد گاهی طفل خردسال در ضمن این تب تشنج و هذیان دارد. قریب 2 ساعت بعد از
شروع تب در گوشه چشم در روی برآمدگی آن گاهی نقاط برجسته سفید رنگ دیده
می‌شود، چشم‌ها و پلکها قرمز و برافروخته است و بیمار از نور ناراحت می‌شود
(آماس ملتحمه و حتی قرنیه) در این موقع روی لوزه‌ها و حلق و مخاط کام تورم و گاهی طاول‌های کوچک دیده می‌شود. غده‌های گردنی ممکن است کمی بزرگ شود.
در هنگامی که 24 ساعت از شروع مرض گذشت حالت مریض سنگین‌تر شده سرفه ،
عطسه و ریزش اشک واضح‌تر می‌گردد ضمنا مبتلا به سرفه خشک و خسته‌کننده است.
گاهی سرفه با صدای خروسکی همراه می‌باشد و علائم ریوی را طبیب می‌تواند
درک نماید. سرفه مدتها پس از خواب‌شدن مریض نیز ادامه می‌یابد. یک تا دو
روز بعد از جمله بیماری دانه‌های برجسته و سفیدرنگی در داخل مخاط گونه
مقابل اولین دندان آسیا دیده می‌شود و شبیه به خاک قندی است که در ناحیه
پاشیده باشند و چون مخاط دهان قرمز است بخوبی می‌توان آنها را ملاحظه کرد و
بیمار با نوک زبان هم می‌تواند آنها را حس کند گاه این دانه‌ها همراه
پورپورا در سقف دهان می‌باشد (نشانه کوپلیک).
مرحله گلگونه‌ها
قریب 2 روز بعد از ظاهر شدن دانه‌های خاک قندی دانه‌های قرمز رنگی
در روی پوست پیدا می‌شود. قبل از پیدا شدن این دانه‌ها معمولا شب هنگام
همان روز تب بالا رفته و حالت عمومی مریض بدتر می‌شود. گلگونه‌ها هنگام شب
در پشت گوش ظاهر شده سپس در صورت ، پیشانی ، گردن ، شانه ، دست‌ها ، شکم و
سرانجام در پاها منتشر می‌شود. گلگونه‌ها معمولا روی تنه زیادتر بوده و در
دست و پا کمتر است دانه‌های سرخکی کمی برجسته و نرم بوده و قرمز رنگ
می‌باشد، با فشار انگشت از بین رفته و مجددا ظاهر می شود، در فاصله بین
گلگونه‌ها پوست سالم است در پشت و کفل لکه‌های سرخکی تیره‌تر می‌باشد،
دانه‌ها در عرض 5 تا 6 روز از بین می‌روند. ابتدا از صورت پریده و سپس از
تنها و در مرحله آخر از پاها محو می‌گردد ولی تا چند روز در روی بدن بیمار
لکه‌های قهوه‌ای رنگی بعد از محو شدن گلگونه‌ها مشاهده می‌شود که ممکن است
تا مدت زیادی پس از خاتمه بیماری برقرار بماند. بعد از بروز بثورات علائم
عمومی تا حدی تخفیف می‌یابد و تب در عرض 3 تا 4 روز پائین می‌آید و علائم
نزله بینی و چشم از بین می‌روند.
دوران پوست ریزی (پیدایش دانه‌های سرخک)
پنج تا 6 روز پس از برآمدگی گلگونه‌ها پوست‌ریزی شروع می‌شود.
پوسته‌هایی که می‌ریزند خیلی ریز بوده (آردی شکل) و ظاهرا پیدا نیستند ولی
اگر دقت شود در صورت و تنه می‌توان تا حدی آنها را تشخیص داد از طرفی اگر
ملافه سیاهی زیر بیمار پهن کنیم پوست‌ریزی بخوبی آشکار خواهد شد. دانه‌ها
ابتدا از قسمت فوقانی و طرفی گردن و پشت گوش شروع می‌شود و سپس به تمام
صورت منتشر می‌شود سپس در خلال 24 ساعت به بالای قفسه سینه و به پشت و
رانها و روز سوم به ساق پاها انتشار می‌یابد. در این موقع تب کودک قطع
می‌گردد. موقعی که دانه‌های سرخک محو می‌شوند رنگ پوست در محل دانه‌ها
قهوه‌ای رنگ می‌گردد و بعدا از بین خواهد رفت. گاهی اوقات سرخک شکل خونی
(دانه‌های خونریزی) بخود می‌گیرد و سبب مرگ می‌شود.
عواقب مورد انتظار
بندرت سرخک مادرزاد هم دیده می‌شود که عاقبت وخیمی دارد. در افراد
سالمند سرخک با بثورات زیاد و حالت عمومی خوب همراه است. سرخک ممکن است
یا بیماریهای دیگر مانند آبله مرغان ، سیاه سرفه ، دیفتری
و غیره همراه باشند. سرانجام یادآوری می‌کنیم که سرخک بیماری ضعیف
کننده‌ای است و کودک را برای ابتلای به سل و امراض دیگر آماده می‌سازد و
گاهی اوقات هم عوارض سختی دربردارد مانند ، ورم حنجره ، آماس گوش ، ورم مغز
، اسهال‌های وبایی شکل ، خونریزی از بینی ، عوارض ششی ، چشمی (کوری) و عفونتهای متعدد ثانوی.
در خلال بیماری سرخک ممکن است غدد لنفاوی زیر فک و گردن بزرگ شود و همچنین اختلال گوارشی به صورت اسهال و استفراغ
مخصوصا نزد شیرخواران دیده شود. اگر پس از 3 تا 4 روز که از زمان پیدایش
دانه‌ها سرخک گذشت و هنوز کودک تب دارد باید امکان پیدایش یکی از عوارض
بیماری سرخک را در نظر داشت.
سرخک یکی از بیماریهای خطرناک و ناراحت کننده است که نه فقط کودک را در
دوران بیماری ناراحت می‌کند و خواب و آرامش او را برای دو سه هفته
می‌گیرد، بلکه ممکن است کودک دچار عوارضی مانند انواع ذات الریه
که ممکن است منجربه مرگ کودک گردد یا کودک دچار گوش درد چرکی و از همه
بدتر مبتلا به عوارض مغزی شود و ضایعات همیشگی برای او به جا گذارد. یکی از
عوارض شناخته شده و مهم بیماری سرخک کم شدن فعالیت مغز و هوش و استعداد
فکری و ذهنی کودک است، بطوری که ممکن است این ضایعه زمانی که کودک به
دبستان و دبیرستان می‌رود، خودنمائی کند و کودک از نظر فراگیری عقب باشد.
بنابراین وظیفه پدر و مادر است که به کودک در موقع خود واکسن سرخک تزریق
کنند.
راه سرایت بیماری
بیماری سرخک یک بیماری ویروسی بسیار مسری است. بدین ترتیب که کودک مبتلا به سرخک در موقع عطسه
و سرفه کردن همراه ترشحات دهان و بینی خود تعداد زیادی ویروس به اطراف خود
منتشر می‌نماید. این ویروس قادر است حتی تا 34 ساعت در اتاق بیمار به
صورت زنده و فعال باقی بماند. اگر به هر کودکی واکسن سرخک تزریق نشده باشد و با بیمار مبتلا به سرخک تماس پیدا کند، ویروس مزبور وارد دستگاه تنفسی او می‌گردد و پس از گذشت 10 تا 12 روز که دوران کمون می‌نامند علایم بیماری ظاهر می‌شود.
دوران مسری بودن بیماری
دوران واگیری سرخک از اولین روزی است که علایم سرخک (تب
، آبریزش بینی و سرفه ) شروع می‌شود تا پنجمین روز پیدایش دانه‌های سرخک.
در این مدت کودک باید به مدرسه نرود و کاملا از کودکان دیگر جدا باشد.
پیشگیری و درمان
بیماران سرخکی باید از شروع بیماری تا شانزده روز از دیگران مجزا
بوده در این مدت مانع به مدرسه رفتن آنها شد. بستری کردن بیماران سرخکی در
بیمارستان دور از احتیاط است. سرخک را ممکن است با تزریق 25/0 میلی‌لیتر بر
حسب هر کیلوگرم وزن بدن گاماگلوبین تا 5 روز بعد از قرار گرفتن در معرض
آلودگی متوقف ساخت با مصرف واکسن بدست آمده از ویروس زنده یا ضعیف شده سرخک
بدون آلوده کردن محیط می‌توان ایمنی فعال ایجاد کرد. گرچه کودک مبتلا به
سرخک را باید در دوران مسری بودن آن از دیگران کاملا جدا کرد. ولی کودک
مبتلا به بیماری سرخک مخصوصا در مرحله کاتارال (آبریزش از بینی ، عطسه و
سرفه) که هنوز بیماری مشخص نشده است، نیز واگیردار می‌باشد. بنابراین
بهترین اقدام تزریق واکسن سرخک است که باید به همه کودکان تزریق گردد.
واکسن سویه‌های ضعیف شده (Attenovax ,Schwarz) که از پاساژ سویه B
ادمونیتون اولیه در کشت سلولی جوجه تهیه شده اخیرات توصیه شده است آنتی
واکسن با چند واکنش موضعی یا عمومی همراه است. واکسیناسیون حداقل 20 سال
مصونیت می‌دهد ولی دوره کامل ایمنی معلوم نمی‌باشد. واکسن زنده سرخک را
نباید به زنان باردار ، مسئولیت درمان نشده بیماران مبتلا به لوسمی یا
لنفوما و یا افرادی که داروهای متوقف کننده واکنش ایمنی دریافت می‌دارند
تجویز کرد. مهیا ساختن مایعات ، تجویز داروهای ضد تب در صورت بستری شدن در
بیمارستان ، ایمنی‌سازی بیمار الزامی است. جز در موارد خاص واکسن سرخک را
می‌باید در 15 ماه اول زندگی کودک تزریق کرد معهذا در صورت اپیدمی مرض
می‌توان واکسن را در سن کمتر از 15 ماه تزریق کرد ولی لازم است تزریق دوم
در سن 24-15 ماهگی انجام گیرد. هنگامی که واکسن به تنهایی یا همزمان همراه
با واکسن سرخجه و اوریون تزریق شود اثر یکسان خواهد داشت. در میان افراد
واکسینه نشده که غالبا از طبقه پائین اجتماعی ، اقتصادی می‌باشند سرخک شایع
می‌باشد. بیماری بندرت در افراد واکسینه شده گزارش شده است. علت شکست
واکسیناسیون را به تزریق زودتر بچه‌ها یعنی هنگامی که هنوز آنها دارای
آنتی‌کور خنثی کننده مادری هستند و یا واکسن کهنه و نامطلوب نسبت می‌دهند.
چون این بیماری ویروسی است دارویی که دوران بیماری را کوتاه یا درمان
کند وجود ندارد. بنابراین دوران بیماری سرخک باید طی شود و کودک بهبود
یابد. پدر و مادر باید تب کودک را هر 6 ساعت اندازه گیری نمایند و داروهای
پایین آورنده تب را در زمانی که تب کودک بالا است به او بدهند اما سرخک پس
از خوب شدن، ایمنی دائمی می‌دهد یعنی دیگر ابتلای مجدد به این بیماری امکان
ندارد. ایجاد بخار آب در اتاق کودک برای کاهش یافتن سرفه‌های خشک کودک
موثر می‌باشد. چون در زمانی که کودک دچار قرمزی و ورم چشم است نور زیاد او
را ناراحت می‌کند، بنابراین بهتر است اتاق او را تاریک نمایید و او را به
خوردن مایعات تشویق کنید، ولی اگر کودک غذای ساده دیگری خواست به او بدهید.
دادن آنتی‌بیوتیک در بیماری سرخک اثری ندارد و نباید داده شود. درمان با ویتامین A
خوراکی به مقدار 100 هزار واحد در سنین 6 ماهگی تا یک سالگی و 200 هزار
واحد برای کودکان بزرگتر از یک سال ، عوارض بیماری را کم خواهد کرد. اگر
کودک دچار عوارضی گردید باید در بیمارستان بستری و درمان شود.
پرسشها و پاسخها
آیا کودک قبل از 6 تا 7 ماهگی مبتلا به سرخک می‌شود؟
شیر خواران در خلال 4 تا 6 ماه اول عمر خود در مقابل بیماری سرخک مصون
هستند و به این بیماری مبتلا نمی‌شوند، زیرا ماده ضد بیماری سرخک که در خون
مادر وجود دارد، از راه جفت از مادر به جنین می‌رسد و خون نوزاد در موقع
تولد دارای این ماه می‌باشد. این حالت در صورتی است که مادر در دوران کودکی
خود مبتلا به سرخک شده باشد. این ماده مصونیت‌زا که از مادر به کودک
می‌رسد به تدریج کاهش می‌یابد و در سن یک سالگی کاملا از بین می‌رود. زمانی
که این ماده مصونیت‌زا از بین رفت، باید واکسن سرخک به کودک تزریق گردد.
اگر کودک سالم با کودک مبتلا به سرخک ، تماس پیدا کرد چه باید بکند؟
اگر کودک سالمی که قبلا واکسن سرخک به او تزریق شده است با کودک مبتلا
به بیماری سرخک تماس پیدا کند، هیچ اقدامی ضرورت ندارد، ولی اگر واکسن سرخک
به او تزریق نشده باشد، اگر در خلال 1 تا 2 روز اول تماس باشد، با توصیه
پزشک می‌توان به کودک واکسن سرخک تزریق کرد. اگر در خلال 5 روز اولی است
که تماس پیدا کرده است باید گاماگلوبین به عنوان پیشگیری به او تزریق گردد،
در نتیجه کودک مبتلا نخواهد شد، ولی اگر بیش از 5 روز از تماس گذشته
باشد، مقدار گاماگلوبین زیادتری باید تزریق گردد.
بیماری سرخچه
نگاه کلی
بیماری سرخچه یکی از بیماریهای ویروسی شایع کودکان می‌باشد. مشخصات این بیماری پیدایش دانه‌هایی در پوست صورت و بدن
می‌باشد. شیرخواران به علت ایمنی مادری معمولا تا شش ماهگی به این بیماری
مبتلا نمی‌شوند. سپس در هر سنی آمادگی دارند، ولی اغلب در سنین 5 تا 14
سالگی به بیماری سرخچه مبتلا می‌گردند. علائم بیماری سرخچه در کودکان در
مقایسه با بیماری سرخک
خفیف است. بیماری سرخچه از این نظر اهمیت دارد که اگر خانم بارداری قبلا
به سرخچه مبتلا نشده باشد و در سه ماه اول دوران بارداری مبتلا به سرخچه
گردد، ویروس سرخچه بر روی جنین داخل رحم او اثر می‌کند و سبب ناهنجاریهایی از قبیل عقب افتادگی ذهنی ، کوری ، کری ، بیماریهای قلبی ، خونی و مغزی نوزاد می‌گردد. سرخچه مادرزاد یک عارضه خطیر و کشنده می‌باشد نوزادان مبتلا به این بیماری تا مدتها (8-6 ماه) ویروس را در بدن خود پرورش داده و انتشار می‌دهند.
 |
در ضمن این بیماری مسری و واگیری هم است که مصونیت دائم می‌دهد. عامل بیماری که ویروس RNA
می‌باشد در ترشحات حلق و بینی وجود دارد. ممکن است از مادر به جنین منتقل
شود. کودکان و همچنین افراد بالغ به این بیماری مبتلا می‌گردند. معمولا
سرایت ناخوشی مستقیم یعنی در اثر تماس افراد سالم با بیماران است. سرخچه
قبل از شروع علائم تا خاتمه مرض مسری می‌باشد. دوران نهفتگی مرض ، در حدود 6
تا 20 روز است. دوران حمله یا شروع بیماری خفیف است و گاهی علائم مهمی
ندارد و با بالا رفتن نهفتگی مرض ، در حدود 6 تا 20 روز است. دوران حمله یا
شروع بیماری خفیف است و گاهی علائم مهمی ندارد و با بالا رفتن مختصر تب و علائم زکامی مشخص می‌شود فقط با بروز گلگونه‌های بیماری است که بوجود آن می‌توان پی برد.
چطور ویروس سرخچه به دیگران سرایت می‌کند؟
ویروس این بیماری در ترشحات حلق ، دهان ، بینی
و همچنین در مدفوع ، ادرار و خون کودکان مبتلا وجود دارد. این ویروس
معمولا 7 روز قبل از پیدایش دانه‌ها و 7 تا 8 روز بعد از پیدایش دانه‌ها
(جمعا 15 روز) در بینی و حلق کودک مبتلا وجود دارد و به اطراف منتشر
می‌شود. بنابراین در این دوران مسری است. اگر کودک سالمی با کودک مبتلا به
سرخچه تماس پیدا کند، ویروس سرخچه از راه دستگاه تنفسی فوقانی او وارد می‌شود و در بدن او تکثیر می‌یابد و 14 تا 21 روز بعد ، علائم بیماری سرخچه در کودک ظاهر می‌شود.
نشانه‌های بیماری سرخچه
کودک ابتدا کمی تب می‌کند و آب ریزش مختصری از بینی خواهد داشت.
سپس دانه‌های صورتی رنگی در بدن او ظاهر می‌شود. مشخصات بیماری سرخچه این
است که 24 ساعت قبل از پیدایش دانه‌ها ، غدد لنفاوی
پشت گوش و گردن کودک بزرگ و متورم می‌گردد. دانه‌های بیماری سرخچه معمولا
ریز ، صورتی رنگ و مختصری برجسته است و ابتدا از صورت شروع می‌شود و در
خلال 24 ساعت به تمام بدن منتشر می‌گردد. دانه‌ها به سرعت پبشرفت
می‌نمایند. بطوری که وقتی به پاهای کودک می‌رسد، دانه‌های صورت محو می‌شود و
این دانه‌ها معمولا در روز سوم از بین می‌رود. غیر از دانه‌ها ممکن است
بعضی از قسمتهای بدن قرمز رنگ شود. بعضی از کودکان ممکن است در دوران
بیماری دچار درد و تورم مفاصل مخصوصا مفصل زانو گردد.
 |
پس از یک دوره کمون 21-14 روزه یک مرحله پیش درآمد کوتاه و نسبتا خفیف را تجربه می‌کند که با علائم کاتارال خفیف و لوزه
دردناک پشت گوش ، گردن پشتی و پس‌سری مشخص می‌شود. بعد از 24 ساعت از
التهاب لوزه‌ها ، یک راش در سر و گردن ، ظاهر می‌شود، سریعا به بدن گسترش
پیدا می‌کند. علائم همراه التهاب حلق و بزرگی طحال می‌باشد. برخلاف سرخک
در 24 ساعت به سرعت به تمام بدن انتشار می‌یابد و بزودی یعنی در عرض دو
روز محو می‌گردد. بزرگی گلگونه‌های از سر سنجاق تا عدسی می‌رسد و لکه‌های
آن در عرض 2 تا سه روز از بین می‌رود و مبتلا بهبود می‌یابد. پوست‌ریزی این
بیماری چندان واضح نیست بیماران مبتلا به سرخجه برخلاف سرخک سرفه نمی‌کنند
ولی ممکن است گلو و لوزه‌ها و مخاط دهان آنان کمی قرمز باشد.
مهمترین نشانه سرخچه غیر از گلگونه‌ها بزرگ شدن غده‌های لنفاوی
پشت‌سری ، اطراف گردن ، کشاله ران و آرنج می باشد ، غدد بزرگ شده کمی
دردناک می‌باشد از سه تا هفت روز دوام می‌یابد. گاه عناصری نیز در خون
مبتلایان به سرخچه بوجود می‌آید (پلاسمنوسیتوز) که برای تشخیص و راهنمائی
خوب است. سرخجه اصولا ناخوشی سبکی است که بیش از 3-5 روز طول نمی‌کشد ولی
گاهی اوقات عوارض مغزی خطرناکی را در بردارد به علاوه اگر مادران حامله در
سه ماه اول حمل مبتلا به سرخجه گردند احتمال دارد که فرزندان ناهنجار مانند
کری ، لالی ، کوری و عوارض قلبی
و غیره ببار آورند بنابراین بهتر است مادران جوان را از این بیماری در سه
ماه آبستنی محفوظ داشت (با تلقیح واکسن زنده). بیماری سرخچه ممکن است علائم
فوق را نداشته باشد یا علائم آنقدر خفیف باشد که پزشک و مادر نتوانند
تشخیص دهند.
پیشگیری
تزریق گاماگلوبولین در افرادی که در معرض بیماری قرار گرفته‌اند
از بروز علائم بیماری جلوگیری نمی‌کند ولی تغییرات سرولوژیک و انتقال
بیماری مادر به جنین حتی با تزریق مقدار زیاد گاماگلوبولین بعد از قرار
گرفتن در معرض بیماری دیده می‌شود. در کشور آمریکا برای ایجاد ایمنی بویژه
در کودکان جوان از سال 1969 از واکسنهای زنده ضعیف شده سرخجه با کشت مکرر
در سلولهای دیپلوئید فیبروبلاست اردک ، سگ ، خرگوش یا انسان استفاده
می‌شود. هدف از این اقدام کاهش دادن شدت بیماری بین توده مردم در نتیجه کم
کردن احتمال در معرض قرار گرفتن زنان باردار می‌باشد. نظریه اهمیت امکان
فزونی افراد بالغ حساس ، علاقه روز افزونی در جهت بررسی سرولوژیک زنان
باردار بالغ بدون سابقه ایمنی سازی افرادی که از نظر سرولوژی منفی هستند
پیدا شده است.
ویروس های ضعیف شده واکسن را تا 4 هفته بعد از واکسیناسیون می‌توان در ترشحات مجاری تنفسی
مشاهده کرد. ولی تصور می‌رود انتقال آن با افراد سالم ندرتا رخ می‌دهد.
این امر در خانواده‌ای که بچه ها واکسینه شده‌اند برای زنان باردار مشکلی
ایجاد نمی‌کند. واکسن در قریب 95 در صد افراد واکسینه شده آنتی کور تولید می‌کند ولی درجه ایمنی و دوام آن مسئله ای است که باید مورد بررسی قرار گیرد. اثرات سوء نظیر تب ، راش ، لنفادنوپاتی
، پولی نوروپاتی یا درد مفاصل (رماتیسم) بندرت در کودکان واکسینه شده دیده
می‌شود ولی درد و ورم مفاصل و اختلال حسی در 25 درصد زنانیکه قبلا واکسینه
شده‌اند بروز می‌کند. با مصرف واکسن تهیه شده از کشت فیبروبلاستهای جنینی
خرگوش یا انسان خطرات فوق 2 تا 9 در صد تقلیل داده شده است. واکسن سرخچه
هرگز نباید در زنان باردار و یا زنانی که احتمال دارد تا دو ماه بعد از
واکسیناسیون آبستن گردند تزریق گردد.
درمان بیماری سرخچه
کودکی که مبتلا به سرخچه می‌شود معمولا احساس درد آزار دهنده ای
ندارد و احتیاج به بستری شدن هم ندارد. کودک در ایام بیماری بهتر است در
خانه بماند و احتیاج به بستری شدن ندارد. خوردن آنتی بیوتیک
ضرورت ندارد، زیرا علت بیماری سرخچه ویروس است و آنتی بیوتیک هیچ اثری روی
ویروس ندارد. درمان از تریق تزریق یک واکسن ویروس زنده در 15 ماهگی صورت
می‌گیرد.
واکسن سرخچه
واکسن سرخچه‌ای که امروزه در اختیار است واکسنی است که از ویروس
سرخچه زنده و ضعیف شده تهیه شده است و واکسن بسیار خوبی است، زیرا نه فقط پادتن آن در سرم خون
بلکه در ترشحات بینی و حلق افرادی که واکسن می‌زنند بوجود می‌آید و اثر آن
شبیه موقعی است که آن شخص مبتلا به بیماری سرخچه شده باشد. واکسن سرخچه به
صورت جداگانه یا توام با واکسن سرخک و اوریون
تهیه شده است و می‌توان آن را در 12 تا 15 ماهگی زیر جلد تزریق کرد، مگر
در مواقعی که بیماری در مناطق شایع باشد که در این صورت می‌توان در نه
ماهگی تزریق نمود. چون ویروس واکسن در اثر نور
و حرارت از بین می‌رود. بنابراین واکسن را باید قبل از مصرف در یخچال و
دور از نور نگهداری نمود و در هنگام مصرف زیر جلد تزریق کرد. تحقیقات نشان
داده است که تزریق یک نوبت واکسن سرخچه کافی است و بعد از تزریق در 98%
موارد ، پادتن ضد سرخچه در خون کودکی که واکسن زده است بوجود می آید. دومین
تزریق واکسن سرخچه توام با سرخک و اوریون در 4 تا 6 سالگی توصیه می‌شود.
به کودکانی که دومین تزریق انجام نشده است، در بین 6 تا 12 سالگی می‌توان
تزریق کرد.
به چه افرادی نباید واکسن سرخچه تزریق شود؟
واکسن سرخچه را به خانمهای باردار نباید تزریق کرد، زیرا امکان
ابتلای جنین آنها وجود دارد، همچنین به کودکانی که دچار تب حاد عفونی هستند
یا به کودکانی که دچار اختلال ایمنی
هستند یا داروهایی مصرف می‌کنند که دفاع بدن آنها را کم می کند، نباید
تزریق کرد. بعد از تزریق واکسن سرخچه به کودکان معمولا عوارضی رخ نخواهد
داد، ولی ممکن است تزریق واکسن موجب بثورات ، بزرگی غدد لنفاوی و درد مفاصل
(مخصوصا در دختران جوان) گردد. تزریق واکسن به ندرت ممکن است موجب بی‌حسی
موقتی زودگذر در دست و بازوها که در شب و به مدت یک ساعت طول می‌کشد یا درد
مفاصل زانو و تورم مفصل بوجود آید که چندین هفته ادامه خواهد یافت و سپس
خودبه‌خود از بین می‌رود.
 |
بیماری سرخچه و اهمیت ابتلا آن در دوران آبستنی
علایم بیماری سرخچه در دوران آبستنی
ممکن است مانند دوران کودکی بسیار خفیف و زودگذر باشد بطوری که مادر
باردار از آن اطلاع پیدا نکند. ولی اگر خانمی قبلا به سرخچه مبتلا نشده
باشد و ازدواج کند و حامله گردد و در سه ماه اول آبستنی دچار بیماری سرخچه
گردد ویروس سرخچه موجب ناهنجاریهای مختلف در اعضای جنین او خواهد شد.
چطور زن آبستن مبتلا به سرخچه می‌شود و چطور جنین او دچار ناهنجاری می‌گردد؟
اگر زن آبستنی که قبلا به سرخچه مبتلا نشده و واکسن
هم نزده باشد با کودک یا بابیمار مبتلا به سرخچه تماس پیدا کند، ویروس
سرخچه از راه بینی و حلق او وارد می‌شود و در بدن او تکثیر می‌یابد سپس
ویروس از راه جفت به جنین او می‌رسد و جنین او را مبتلا می سازد. سن
بارداری به هنگام ابتلا اهمیت دارد، اگر ابتلای مادر به سرخچه در خلال 8
هفتگی دوران آبستنی باشد 50 تا 80 درصد امکان دارد جنین او مبتلا شود. در
سه ماهه دوم دوران بارداری 10 تا 20 درصد و در سه ماهه سوم دوران بارداری ابتلا کمتر می‌باشد. اگر جنین در سه ماهه اول دوران جنینی
مبتلا شود چون در این دوران اعضای جنین در حال تشکیل شدن و شکل گرفتن
می‌باشد. بنابراین موجب ناهنجاریهای مختلف جنین می‌شود و نوزاد پس از تولد
دچار ناهنجاریهای قلبی ، ناهنجاریهای کبد ، عارضه چشم (آب مروارید و آب سیاه) ، عارضه گوش (کری) ، خونی (خونریزی پوست) و بالاخره ویروس مستقیم اعصاب مرکزی را مبتلا می‌سازد و نوزاد پس از تولد دچار عقب افتادگی مغزی و گاهی دچار تشنج می‌گردد.
اگر زن آبستنی با کودک مبتلا به سرخچه تماس پیدا کرد چه باید بکند؟
مطالعات انجام شده در ایران نشان داده است که در حدود 90 درصد
دختران ایرانی قبل از ازدواج مبتلا به سرخچه شده‌اند و در خون آنان پادتن
ضد سرخچه وجود دارد ولی با بهبود وضع زندگی و بهداشت و تزریق واکسن سرخچه
بطور پراکنده ابتلا به بیماری سرخچه در دوران کودکی کاهش می‌یابد و مصونیت
در دختران قبل از ازدواج کمتر می‌گردد. بنابراین زنان باردار به تدریج
مستعد به ابتلا به سرخچه می‌گردند و اگر خانم بارداری در سه ماهه اول دوران بارداری
خود با بیمار مبتلا به سرخچه تماس پیدا کند و از ابتلای به بیماری سرخچه
در گذشته خود اطلاعی نداشته و واکسن سرخچه هم به او تزریق نشده باشد باید
بلافاصله و به صورت اورژانس از او آزمایش خون
از نظر پادتن سرخچه به عمل آید و عیار آن تعیین شود. اگر پادتن به حد کافی
در خون او وجود دارد، جای نگرانی نیست، ولی اگر آثاری از پادتن نیست و یا
عیار آن کم است امکان ابتلاء به سرخچه در او وجود دارد.
- به چنین خانمی باید به مقدار کافی آنتی کورپگاماگلوبولین در خلال 8 – 7 روز بعد از تماس تزریق گردد. با این وجود امکان ابتلای جنین به سرخچه وجود خواهد داشت.
- اگر تزریق گاماگلوبولین انجام نگرفت، چنین خانمی باید زیر نظر
پزشک باشد. اگر از نظر بالینی مبتلا به بیماری سرخچه شد یا این که در
آزمایش خون مجددی که چهار تا شش هفته بعد از او انجام می‌شود عیار پادتن
سرخچه افزایش قابل توجهی پیدا کرد و امکان ناهنجاری در جنین او بوجود آمد،
در چنین شرایطی می‌توان به حاملگی او خاتمه داد.
