از بیماری گواتر چه می دانیم؟
شایع ترین علت گواتر در سراسر جهان کمبود ید در رژیم غذایی می
باشد. در ایالات متحده که مصرف نمک ید دار رایج است، گواتر بیشتر به دلیل
ترشح زیاد یا کم هورمون های تیروئیدی یا ندول هایی که در خود غده تیروئید
گسترش می یابند، اتفاق می افتد.
درمان بستگی به اندازه ی گواتر،
نشانه ها و علت زمینه ای دارد. گواتر های کوچک که خیلی قابل رویت نبوده و
اختلالی نیز به وجود نمی آورند، معمولاً به درمان نیاز ندارند.
نشانه ها
همه گواترها علامت و نشانه ندارند ولی اگر مشکل همراه باشند شامل موارد زیر می شوند:
– تورم قابل مشاهده در قسمت تحتانی گردن که مخصوصاً وقتی آرایش یا اصلاح می کنید نمایان می شود.
– احساس تنگی در گلو
– سرفه
– گرفتگی صدا
– اختلال در بلع
– اختلال در تنفس
علت
غده تیروئید شما دو هورمون اصلی تیروکسین (T-4) و تری یدو تیرونین ( T-3) ترشح می کند.
این
هورمون ها در جریان خون شما گردش داشته و سوخت و ساز بدن تان را تنظیم می
نمایند. آن ها متابولیسم بدن را برای سوخت و ساز چربی و کربوهیدرات در حد
مناسبی حفظ می کنند، به کنترل دمای بدن کمک کرده، بر ضربان قلب اثر گذاشته و
تولید پروتئین ها را نیز تنظیم می کنند. همچنین غده ی تیروئید هورمونی به
نام کلسی تونین تولید می کند که مسئول تنظیم مقدار کلسیم خون می باشد.
غده هیپوفیز و هیپوتالاموس مسئول کنترل سرعت تولید این هورمون ها هستند.
این
فرآیند هنگامی شروع می شود که هیپوتالاموس – غده ای در مغزتان که به عنوان
یک ترموستات برای کل سیستم بدن عمل می کند- به غده ی هیپوفیز پیام می دهد
تا هورمونی با نام هورمون محرک تیروئید (TSH) ترشح نماید. غده هیپوفیز شما
–که در قاعده ی مغز قرار دارد- بسته به مقدار تیروکسین و T-3 موجود در خون،
میزان مشخصی از TSH آزاد می کند. غده ی تیروئید، به نوبه ی خود، با توجه
به مقدار TSH دریافتی از هیپوفیز، تولید هورمون های خود را تنظیم می
نماید.
داشتن گواتر لزوماً بدین معنی نمی باشد که غده ی تیروئید شما
به درستی کار نمی کند. حتی زمانی که بزرگ شده باشد، ممکن است تیروئیدتان
به میزان طبیعی هورمون تولید کند. با این حال محتمل است که میزان ترشح
تیروکسین یا T-3 خیلی زیاد یا کم باشد.
عومل متعددی می توانند منجر به بزرگ شدن غده ی تیروئید شما شوند، رایج ترین آن ها عبارتند از:
–
کمبود ید. ید، که برای تولید هورمون های تیروئیدی ضروری می باشد، در درجه ی
اول در آب دریا و خاک مناطق ساحلی یافت می شود. در کشورهای در حال توسعه،
برخی از افراد بومی یا ساکنین ارتفاعات بالا اغلب کمبود ید دارند، در این
شرایط غده ی تیروئید برای بدست آوردن ید بیشتر تلاش مضاعفی کرده و در نهایت
گواتر پیشرفت می کند. کمبود اولیه ید ممکن است با یک رژیم حاوی غذاهای
مهار کننده ی هورمون مثل کلم، کلم بروکلی و گل کلم، وخیم تر شود.
به
دلیل اینکه کمبود ید در رژیم غذایی عامل اصلی گواتر در بسیاری از نقاط
جهان است، در بسیاری از کشورها به طور معمول ید به نمک طعام و دیگر غذاها
افزوده می شود.
– بیماری گریوز. هنگامی که غده ی تیروئید شما بیش از
حد هورمون تولید کند (هایپرتیروئیدیسم)، ممکن است که به گواتر منجر شود.
در بیماری گریوز، آنتی بادی های تولید شده توسط ایمنی بدن تان به اشتباه
غده تیروئد را مورد حمله قرار می دهند و باعث می شوند تیروکسین بیشتری
تولید شود. این تحریک بیش از حد غده ی تیروئید را متورم می سازد.
–
بیماری هاشیموتو. گواتر می تواند نتیجه ی کم کاری تیروئید (هیپوتیروئیدیسم)
نیز باشد. هاشیموتو مانند بیماری گریوز، یک بیماری خود ایمنی است. اما به
جای اینکه تیروئید را به تولید هورمون بیشتر تحریک کند، باعث کم شدن بیش از
حد هورمون های تیروئیدی می شود.
با حس کردن سطح پایین هورمون، غده ی هیپوفیز با تولید بیشتر TSH تیروئید را تحریک کرده و باعث بزرگ شدن غده می شود.
–
گواتر مولتی ندولار. در این شرایط، چندین توده ی جامد یا پر از مایع به
نام ندول در هر دو طرف تیروئید رشد می کنند، در نتیجه غده ی تیروئید بزرگ و
متورم خواهد شد.
– ندول های منفرد تیروئید. در این وضعیت، یک ندول
به تنهایی در بخشی از غده ی تیروئید رشد خواهد کرد. بیشتر این گره ها غیر
سرطانی (خوش خیم) بوده و منجر به سرطان نمی شوند.
– سرطان تیروئید.
احتمال سرطان تیروئید به مراتب کم تر از ندول های خوش خیم تیروئیدی است.
سرطان تیروئید معمولاً با بزرگ شدن تنها یک طرف غده نمایان می شود.
– بارداری. هورمون تولید شده در طی بارداری به نام گنادتروپین جفتی انسانی (HCG)، ممکن است کمی باعث بزرگ شدن غده ی تیروئید شود.
–
التهاب. تیروئیدیت یک شرایط التهابی است که می تواند درد و تورم در غده ی
تیروئید بوجود آورد. همچنین ممکن است باعث تولید بیش از حد و یا کمتر
تیروکسین شود.
عوامل خطر
گواتر
می تواند برای هر کسی اتفاق بیفتد. ممکن است در هنگام تولد یا هر زمانی
دیگر در طول زندگی رخ دهد، اگرچه بیشتر بعد از 40 سالگی رایج می باشد. برخی
از عوامل خطر گواتر شامل موارد زیر هستند:
– کمبود ید در رژیم
غذایی. مردم ساکن مناطقی که خاک آن ها غنی از ید نبوده و یا دسترسی به مکمل
های ید نیز ندارند، در معرض خطر گواتر می باشند.
– جنسیت مونث. از آنجا که زنان بیشتر در معرض ابتلا به اختلالات تیروئید قرار دارند، احتمال گواتر در آن ها بیشتر است.
– سن. با افزایش سن احتمال پیشرفت گواتر بیشتر می شود.
– تاریخچه پزشکی. سابقه شخصی یا خانوادگی از بیماری های خود ایمنی خطر ابتلا را افزایش می دهد.
– بارداری و یائسگی. به دلایلی کاملاً نامعلوم، مشکلات تیروئیدی در دوران بارداری یا یائسگی بیشتر رخ می دهد.
–
برخی داروها. بعضی از درمان های پزشکی، از جمله داروهای سرکوب کننده سیستم
ایمنی، داروهایی که برای درمان ایدز استفاده می شوند، داروهای بیماری های
قلبی و روانی، خطر ابتلا را افزایش می دهند.
– قرار گرفتن در معرض
پرتوهای رادیواکتیو. اگر برای ناحیه گردن یا قفسه سینه تان پرتو درمانی
کرده و یا طی یک آزمایش یا حادثه ای در معرض اشعه قرار گرفته باشید، خطر
ابتلا در شما افزایش می یابد.
عوارض
–
گواتر کوچکی که مشکلات جسمی یا زیبایی ایجاد نکند، نگران کننده نیست. اما
گواتر های بزرگ باعث اختلال در تنفس و بلع شده و می توانند سرفه و گرفتگی
در صدا ایجاد نماید. گواتر ناشی از شرایط دیگر، مثل کم کاری یا پرکاری
تیروئید، می تواند شامل طیف گسترده ای از علائم و نشانه ها باشد، از خستگی و
افزایش وزن گرفته تا کاهش وزن غیر ارادی ،تحریک پذیری و اختلالات خواب.
آمادگی برای ویزیت پزشک
اگر
گواتر در شما تشخیص داده شود، به احتمال زیاد برای تایید نهایی و یافتن
علت آن به آزمایشات بیشتری نیاز دارید. ممکن است تهیه ی لیستی از سوالات
تان قبل از ملاقات با پزشک، مفید و کمک کننده باشد، مثل:
– چه چیزی باعث پیشرفت گواتر شده است؟
– آیا بیماری ام جدی و خطرناک است؟
– من بیماری های دیگری نیز دارم، چگونه می توانم آن ها را با هم به بهترین نحو مدیریت کنم؟
– آیا جایگزینی برای درمان اصلی پیشنهادی شما وجود دارد؟
– اگر برای درمان هیچ اقدامی انجام ندهم، چه اتفاقی برایم می افتد؟
– آیا گواتر همچنان بزرگتر می شود؟
– آیا درمان تجویز شده ی شما منجر به بهبود ظاهر گواتر نیز می شود؟
– آیا به دارو درمانی احتیاج دارم؟ به چه مدتی؟
آزمایش های تشخیصی
پزشک
می تواند به سادگی غده تیروئید بزرگ شده را با لمس گردن تان تشخیص دهد.
همچنین در برخی موارد، وی قادر به لمس گره ها نیز می باشد.
مراحل تشخیص گواتر می تواند شامل موارد زیر شود:
–
آزمایش هورمونی. آزمایش خون می تواند میزان هورمون های تولید شده توسط
تیروئید و هیپوفیز را تعیین کند. اگر تیروئید شما کم کار باشد، سطح هورمون
های آن پایین خواهد بود. در همان زمان، سطح هورمون محرک تیروئید (TSH) بالا
خواهد بود، زیرا هیپوفیز سعی می کند با تحریک غده تیروئید منجر به تولید
بیشتر هورمون ها شود.
گواتر مرتبط با تیروئید پر کار معمولاً همراه با سطح بالایی از هورمون های تیروئیدی در خون و TSH کمتر از حد نرمال می باشد.
–
تست آنتی بادی. یکی از علل گواتر تولید آنتی بادی های غیر طبیعی می باشد.
آزمایش خون می تواند حضور این آنتی بادی ها را تایید کند.
–
سونوگرافی. یک دستگاه گرز مانند (مبدل) روی گردن شما می چرخد. بازتاب امواج
صوتی از گردن و پشت شما تصاویری را روی صفحه نمایش کامپیوتر تشکیل می دهد.
این تصاویر نشان دهنده ی اندازه ی غده تیروئید شما و ندول های غیر قابل
لمس توسط پزشک، می باشد.
– اسکن تیروئید. در طول اسکن، یک
ایزوتوپ رادیواکتیو به داخل ورید آرنج شما تزریق می شود. سپس بر روی یک تخت
در حالیکه سرتان کشیده است دراز می کشید تا یک دوربین خاص بتواند تصاویری
از غده ی تیروئید شما تهیه نماید. بسته به اینکه چه مدت طول می کشد تا
ایزوتوپ به غده تیروئید برسد، زمان مورد نیاز برای این روش در افراد
گوناگون متغیر است. اسکن تیروئید اطلاعاتی درباره ی ماهیت و اندازه ی غده ی
تیروئید فراهم می کند، اما این روش نسبت به سونوگرافی تهاجمی تر، گران تر و
وقت گیرتر می باشد.
– نمونه برداری (بیوپسی). بیوپسی توسط یک
سوزن ریز برای برداشتن یک نمونه ی کوچک از بافت یا مایع برای آزمایش انجام
می شود که برای هدایت آن به سمت غده ی تیروئید از سونوگرافی کمک می گیرند.
درمان دارویی
درمان گواتر بستگی به اندازه، علائم و نشانه های آن دارد. پزشک تان ممکن است توصیه کند:
–
مشاهده. اگر گواتر شما کوچک است و مشکلی ایجاد نمی کند و تیروئید تان نیز
به طور صحیح عمل می نماید، ممکن است پزشک تان پیشنهاد کنند که صبر نمایید.
–
داروها. درصورت وجود کم کاری تیروئید، برای شما هورمون تراپی با
لووتیروکسین تجویز می شود. این روش نشانه های کم کاری تیروئید را کم کرده و
با کاهش انتشار هورمون تحریک کننده تیروئید منجر به کوچک شدن اندازه ی
گواتر می شود. اگر غده تیروئیدتان ملتهب شده باشد، آسپرین یا یک نوع کورتون
برای درمان آن تجویز می شود. برای گواتر همراه با پرکاری تیروئید،
داروهایی به منظور نرمال کردن سطوح هورمون ها دریافت خواهید کرد.
–
جراحی. برداشتن تمام یا قسمتی از غده تیروئید (تیروئیدکتومی کلی یا جزئی)
گزینه ای است که اگر گواتر خیلی بزرگ شده باشد و باعث اختلال در تنفس یا
بلع گردد، انتخاب می شود. در برخی موارد نیز اگر به دلیل ندول های موجود در
تیروئید مبتلا به پرکاری شده باشید، جراحی پیشنهاد می شود. برای درمان
سرطان تیروئید نیز جراحی کاربرد دارد. بسته به میزان تیروئید برداشته شده،
ممکن است بعد از عمل جراحی به لووتیروکسین نیاز داشته باشید.
– ید
رادیواکتیو. در برخی موارد، ید رادیواکتیو برای درمان غده ی تیروئید پرکار
استفاده می شود. ید رادیواکتیو بصورت خوراکی به بیمار داه شده و از طریق
جریان خون به تیروئید می رسد، سپس سلول های تیروئیدی را از بین می برد. هدف
درمان کاهش سایز گواتر می باشد اما گاهش ممکن است به کم کاری تیروئید نیز
منجر شود.
پس از آن اغلب هورمون درمانی با لووتیروکسین ضروری است.
تغییر شیوه زندگی
اگر به دلیل رژیم غذایی تان مبتلا به گواتر شده اید، توصیه های زیر برای شما مفید خواهد بود:
–
به اندازه کافی ید دریافت کنید. بدین منظور از نمک ید دار و یا غذا و جلبک
های دریایی مثل سوشی دو بار در هفته استفاده نمایید. میگو و دیگر سخت
پوستان حاوی مقادیر بالایی از ید می باشند. اگر در نزدیکی ساحل زندگی می
کنید، میوه ها و سبزیجاتی که بصورت محلی رشد کرده اند و همچنین شیر گاو و
ماست آن ناحیه به احتمال زیاد حاوی ید می باشد.
هر فرد حدود 150
میکروگرم ید روزانه (کمتر از نصف قاشق چایخوری نمک ید دار) نیاز دارد. اما
مقدار کافی برای زنان باردار و شیرده، نوزادان و کودکان متفاوت است.
–
کاهش مصرف ید. اگرچه غیر معمول است، اما دریافت بیش از حد ید گاهی منجر به
گواتر می شود. اگر مشکل تان ناشی از ید زیادی می باشد، از خوردن نمک ،سخت
پوستان، جلبک دریایی و مکمل ید خودداری نمایید.
با پرخوری عصبی چه کنیم؟
پرخوری عصبی، که معمولاً بولیمیا نامیده می شود، یک اختلال جدی و خطرناک در
غذا خوردن می باشد. افراد مبتلا به این بیماری بطور مخفیانه مقدار زیادی
غذا می خورند، و سپس از طریق روش های ناسالم تلاش می کنند تا آن را جبران
نمایند. بطور مثال، فرد مبتلا به بولیمیا خود را مجبور به استفراغ کرده، یا
بیش از حد ورزش می کند. گاهی اوقات این افراد حتی بعد از یک میان وعده
کوچک یا یک وعده ی غذایی معقول نیز اقدام به خالی کردن معده خود یا پاکسازی
می نمایند.
مبتلایان بولیمیا به دو گروه تقسیم می شوند:
– پرخوری عصبی جبران شونده. این افراد بطور منظم خود را وادار به استفراغ و یا استفاده از مسهل، مدر ها و یا تنقیه می کنند.
– پرخوری عصبی بدون جبران. در این گروه بیماران از روش های دیگری برای جلوگیری از افزایش وزن مثل روزه گرفتن، رژیم خیلی محدود یا ورزش شدید استفاده می نمایند.
با
این حال، این رفتارها اغلب با هم تداخل پیدا می کنند، و تلاش برای رهایی
از کالری اضافی، به جبران از طریق روش های ناسالم محدود می شود.
اگر
شما مبتلا به بولیمیا هستید، ممکن است به شدت درگیر وزن و ظاهر خود باشید و
به شدت خود را مورد قضاوت و سرزنش قرار دهید. چون این بیماری به تصویر
ذهنی که از خود دارید مربوط می شود ( نه فقط مواد غذایی مصرفی)، درمان آن
می تواند مشکل باشد. اما درمان های موثر می تواند به شما کمک کند تا احساس
بهتری نسبت به خودتان داشته باشید، از الگوهای سالم غذا خوردن پیروی کنید و
عوارض جدی را جبران نمایید.
نشانه ها
علائم و نشانه های پرخوری عصبی:
– شدیداً درگیر شکل بدن، ظاهر و وزن خود بودن
– ترس از اضافه وزن داشتن
– احساس اینکه نمی توانید غذا خوردن خود را کنترل کنید
– ادامه دادن خوردن تا زمان درد یا ناراحتی
– خوردن غذای بیشتری در دوره ی پرخوری، نسبت به یک وعده ی غذایی عادی یا میان وعده
– خود را وادار به استفراغ یا ورزش بیش از حد کردن
– استفاده ی نامعقول از مسهل ها، مدر ها و یا تنقیه کردن بعد از غذا
– استفاده از مکمل های غذایی یا محصولات گیاهی به منظور کاهش وزن
علت
دلیل
اصلی بولیمیا هنوز مشخص نیست. بسیاری از عوامل هستند که می توانند
اختلالات غذا خوردن را بیشتر کنند. اما از لحاظ زیست شناسی، سلامت روانی،
انتظارات اجتماعی و عوامل دیگر خطر ابتلاء را افزایش می دهند.
عوامل خطر
عواملی که ممکن است خطر ابتلاء به پرخوری را افزایش دهند شامل موارد زیر می شوند:
– جنس مونث. دختران و زنان نسبت به پسران و مردان، بیشتر احتمال دارد که به بولیمیا مبتلا شوند.
– سن. پرخوری عصبی معمولاً در اواخر نوجوانی یا اوایل دوران بلوغ شروع می شود.
–
زیست شناسی. افرادی که خانواده ی درجه یک آنها (خواهر، برادر، پدر و مادر)
دچار اختلالات غذا خوردن می باشند، به دلیل ارتباط ژنتیکی بیشتر احتمال
دارد تا آنها نیز به این بیماری مبتلا شوند. همچنین ممکن است کمبود
سروتونین مغز نیز در این راستا نقش داشته باشد.
– مسائل روانی و
عاطفی. افراد مبتلا به اختلالات غذا خوردن ممکن است مشکلات روانی و عاطفی
نیز داشته باشند، که به بدتر شدن این اختلالات کمک می کنند. این موارد
عبارتند از اعتماد به نفس پایین، کمال گرایی، مشکل مدیریت خشم، افسردگی،
اضطراب و وسواس. در بعضی موارد حوادث می تواند یک عامل وخیم کننده باشد.
–
فشار اجتماعی. فشار دوستان و آنچه مردم در رسانه ها می بینند ممکن است
تمایل به لاغر بودن را مخصوصاً در زنان جوان زیاد کند. افرادی که در معرض
دید عموم هستند مثل بازیگران، رقصنده ها و مدل ها بیشتر در معرض ابتلاء به
اختلالات غذا خوردن می باشند.
– فشار عملکرد در ورزش. اختلالات
غذا خوردن در میان ورزشکاران، مثل ژیمناست ها، دونده ها و کشتی گیران رایج
است. مربیان و والدین ندانسته ممکن است به اختلالات غذا خوردن با تشویق
جوان به از دست دادن وزن، حفظ وزن کم و خوردن محدود به منظور عملکرد بهتر،
کمک کنند.
عوارض
پرخوری عصبی ممکن است عوارض متعدد جدی و حتی مرگ آور داشته باشد. عوارض احتمالی عبارتند از:
– کم شدن آب بدن، که می تواند به مشکلات بزرگ پزشکی مانند نارسایی کلیه منجر شود
– مشکلات قلبی، مانند نامنظم شدن ضربان قلب و نارسایی قلبی
– پوسیدگی دندان و بیماری لثه
– قطع قاعدگی در زنان
– مشکلات دستگاه گوارش، و احتمالاً وابستگی به مسهل ها برای اجابت مزاج
– اضطراب و افسردگی
– اعتیاد به مواد مخدر و الکل
آمادگی برای ویزیت پزشک
در
اینجا اطلاعات داده شده به شما کمک می کند تا برای جلسه معاینه خود آماده
شوید، و اینکه چه انتظاراتی می توانید از تیم پزشکی داشته باشید.
چه کارهایی می توانید انجام دهید:
– علائم تان را یادداشت کنید، حتی آنهایی که ممکن است به بولیمیا بی ربط باشد.
– یادداشت اطلاعات شخصی، از جمله هر گونه تنش یا تغییرات اخیر زندگی
– لیستی از تمام داروها، داروهای گیاهی، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف میکنید، تهیه نمایید.
–
در صورت امکان، از یکی از دوستان یا اعضای خانواده تان درخواست کنید تا
همراه شما بیاید. وی می تواند به یادآوری بهتر نکات کلیدی و ترسیم تصویر
کامل تری از وضعیت زندگی تان، به شما کمک کند.
سوال های خود را یادداشت کنید تا از پزشک تان بپرسید، مثل:
– به چه آزمایش هایی نیاز دارم؟ آیا این آزمایشات آماده سازی خاصی نیاز دارند؟
– چه درمان هایی وجود دارند، و شما کدام را پیشنهاد می کنید؟
– آیا جایگزینی برای داروهای تجویزی تان وجود دارد؟
– چگونه درمان بر وزن من تاثیر میگذارد؟
– آیا قاعدگی من دوباره شروع می شود؟
– آیا بروشوری وجود دارد تا به من کمک کند؟ چه وب سایتی را پیشنهاد می کنید؟
اگر مطلبی را متوجه نشدید، حتماً مجدداً آن را بپرسید.
چه انتظاراتی می توانید از پزشک خود داشته باشید؟
پزشک شما به احتمال زیاد سوالاتی می پرسد تا پرخوری عصبی را در شما تایید کند. این سوال ها از این قبیل هستند:
– به چه مدت در مورد وزن خود نگران بودید؟
– آیا شما ورزش می کنید؟ معمولاً چه مواقعی؟
– آیا روش های دیگری برای کاهش وزن خود پیدا کردید؟
– آیا علائم فیزیکی نیز داشته اید؟
– آیا تا به حال به دلیل حس پر و سنگین بودن، استفراغ کرده اید؟
– آیا تا به حال از دارو برای کاهش وزن استفاده کرده اید؟
– آیا اغلب در مورد مواد غذایی فکر می کنید؟
– آیا تا به حال بصورت مخفیانه غذا خورده اید؟
– آیا تا به حال اعضای خانواده تان نشانه های اختلال غذا خوردن داشته اند، و یا به آن مبتلا بوده اند؟
پزشک سوالات بیشتری طبق پاسخ هایتان، نشانه ها و نیاز از شما خواهد پرسید.
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟
اگر
هر یک از علائم بولیمیا را دارید، هر چه سریعتر به دنبال درمان پزشکی
باشید. زیرا اگر بدون درمان رها شود، ممکن است بدتر شده و کل زندگی تان را
در بر گیرد.
اگر به دنبال درمان هستید، در این راه به همسرتان، یک
دوست و یا یک معلم اعتماد کنید. او میتواند به شما کمک کند تا اولین گام
درمان پرخوری عصبی را با موفقیت بردارید.
کمک به یک دوست با علائم پرخوری عصبی
اگر
فکر می کنید که دوست تان ممکن است نشانه های پرخوری عصبی را داشته باشد،
در مورد نگرانی هایتان با او صادقانه صحبت کنید. شما نمی توانید کسی را
مجبور به شروع درمان کنید، اما می توانید با حمایت خود او را تشویق نمایید.
همچنین می توانید با پیدا کردن یک روانپزشک مجرب و تعیین یک وقت ملاقات با
وی، به دوست تان کمک کنید.
از آنجایی که اکثر افراد مبتلا به
بولیمیا دارای وزن نرمال یا حتی کمی اضافه وزن می باشند، ممکن است دیگران
مشکلی را در وی تشخیص ندهند. علائم هشدار دهنده ای که احتمال دارد خانواده
یا دوستان از آن مطلع شوند عبارتند از:
– پیوسته نگران بودن در مورد چاقی
– داشتن یک تصویر بیش از حد منفی در مورد ظاهر خود
– بارها و بارها خوردن مقادیر زیادی از مواد غذایی در یک وعده، به ویژه غذاهای پرچرب و یا شیرین
– عدم تمایل به غذا خوردن در اماکن عمومی یا در مقابل دیگران
– سریعاً بعد از غذا یا در حین وعده ی غذایی حمام رفتن
– داشتن زخم یا پینه در بند انگشتان یا دست ها
– داشتن لثه ها و دندان های آسیب دیده
آزمایش های تشخیصی
زمانی که پزشکان احتمال ابتلاء به بولیمیا را در شما بدهند، معمولاً اقدامات زیر را انجام می دهند:
– معاینه کامل فیزیکی
– آزمایش خون و ادرار
– ارزیابی بالینی، از جمله بحث در مورد عادات غذا خوردن و نگرش تان نسبت به مواد غذایی
ممکن
است پزشک تان برای بررسی موارد زیر درخواست عکس برداری با اشعه X کند:
شکستگی استخوان، عفونت ریوی و یا مشکلات قلبی. و یا ممکن است برای آریتمی
قلبی، نوار قلبی تجویز کند.
این آزمایش ها به تعیین بولیمیا یا دیگر
اختلالات غذا خوردن مثل آنورکسیا (بی اشتهایی عصبی) یا اختلال بیش از حد
خوردن (عیاش وارانه)، کمک می کنند.
معیار های تشخیصی برای پرخوری عصبی
برای
تایید بولیمیا، شما باید دارای این معیارهای تشخیصی و آماری اختلالات
روانی (DSM) که توسط انجمن روانپزشکی امریکا منتشر شده، باشید:
– شما بارها و بارها بصورت غیر طبیعی، مقادیر زیادی غذا بخورید و احساس کنید که غذا خوردن خود را نمی توانید کنترل کنید.
–
با استفراغ کردن، ورزش شدید، روزه داری، سوء استفاده از مسهل ها، مدر ها،
تنقیه یا داروهای دیگر کالری اضافی دریافتی را جبران نمایید.
– پرخوری و جبران آن به طرق ذکر شده، حداقل دو بار در هفته طی سه ماه انجام گیرد.
– شکل بدن و وزن شما بیش از حد اعتماد به نفس تان را تحت تاثیر قرار دهد.
– عدم ابتلاء به بی اشتهایی عصبی( نوعی اختلال غذا خوردن با رژیم غذایی بسیار محدود)
حتی
در صورت نبود تمام این معیارها، ممکن است شما مبتلا به این اختلال باشید.
از خود درمانی پرهیز کنید- اگر هر گونه از علائم را داشتید سریعاً به دنبال
راه درست درمان بروید.
درمان دارویی
اگرجه
هنوز در مورد درمان های مکمل و جایگزین برای کاهش علائم پرخوری عصبی
تحقیقاتی انجام نشده است، اما برخی از درمان ها، مانند آنهایی که در زیر
ذکر شده ، می تواند دستیابی به اهداف تعیین شده توسط شما و تیم پزشکی را
تسهیل نماید.
– ماساژ درمانی می تواند به کاهش اضطراب ناشی از اختلال غذا خوردن، کمک کند.
–
درمان های ذهنی-فیزیکی، مانند مدیتیشن، یوگا، بیوفیدبک و هیپنوتیزم می
تواند آگاهی از نشانه های بدن تان را برای غذا خوردن و حس سیری افزایش دهد،
همچنین حس آرامش را در شما تقویت نماید.
– اثر طب سوزنی بر اضطراب و افسردگی مورد مطالعه قرار گرفته است، اما موثر بودن آن در این مرحله هنوز به اثبات نرسیده است.
خطر ناشی از داروهای گیاهی و مکمل های غذایی
ممکن
است مکمل های غذایی و داروهای گیاهی سرکوب کننده اشتها یا کاهنده وزن،
توسط بیماران مبتلا به اختلالات غذا خوردن بیش از حد مورد استفاده قرار
گیرد. مکمل های کاهش وزن یا داروهای گیاهی می توانند عوارض جانبی جدی داشته
باشند و به طور خطرناک با سایر داروها تداخل ایجاد کند. در صورت استفاده
از مکمل های غذایی یا داروهای گیاهی، در مورد خطرات محتمل با پزشک تان صحبت
کنید.
تغییر شیوه زندگی
اگرچه
به تنهایی قادر به درمان بولیمیا نمی باشید، ولی می توانید در طراحی
برنامه درمانی تان نقش مهمی داشته باشید. علاوه بر درمان های حرفه ای، این
راهنمایی های خود مراقبتی در برابر بولیمیا را نیز پیش بگیرید:
– طرح درمان تان را به دقت اجرا کنید. جلسات درمانی را از دست ندهید، و رژیم غذایی تان را حتی اگر سخت باشد، به دقت اجرا نمایید.
–
مواد غذایی مناسب دریافت کنید. از پزشک خود در مورد مکمل های مناسب مشورت
بگیرید. اگر به خوبی غذا نمی خورید یا به کرّات از روش های نامناسب پاکسازی
و تخلیه معده خود استفاده می کنید، این احتمال وجود دارد که بدن شما تمام
مواد مغذی مورد نیاز خود را دریافت نمی کند.
– در مورد بولیمیا اطلاعات کسب کنید. آگاهی درباره ی شرایط تان می تواند شما را توانمند و تشویق به ادامه درمان کند.
–
در اجتماع باشید. از خانواده و دوستان تان که دوستدار سلامتی شما هستند،
دوری نکنید. به یاد داشته باشید که آنها شما را از صمیم قلب دوست دارند و
بیش از همه خواستار سلامت شما می باشند.
– با خود مهربان باشید.
در مقابل تمایل به وزن کردن یا بررسی خود در برابر آینه، مقاومت کنید. این
موارد باعث می شوند تا عادات ناسالم خود را ترک نمایید.
–
محتاطانه ورزش کنید. در مورد فعالیت بدنی مناسب خود با تیم پزشکی صحبت
کنید، مخصوصاً اگر به منظور جبران کالری اضافی دریافتی، بیش از حد ورزش می
کنید.
مقابله و پشتیبانی
ممکن
است مقابله با بولیمیا زمانی که در معرض پیام های گوناگون از طرف رسانه،
جامعه و فرهنگ، مربیان، خانواده، و حتی دوستان و همسالان تان قرار می
گیرید، سخت باشد. بنابراین چگونه می توانید با این بیماری مقابله کنید در
حالی که تمام اطرافیان تان لاغری را به عنوان موفقیت می شناسند؟
– به خودتان یادآوری کنید که باید همواره وزن متعادلی داشته باشید.
– در برابر وسوسه ی رژیم سخت گرفتن یا حذف وعده های غذایی مقابله کنید، زیرا می تواند شروع پرخوری بیش از حد باشد.
– از وب سایت های مرتبط با اختلالات خوردن دیدن نفرمایید.
– شرایط های سختی را که ممکن است شما را به سمت پرخوری سوق دهد شناسایی کنید و برای مقابله با آنها یک طرحی برنامه ریزی کنید.
– راه های مقابله با مشکلات عاطفی را بیاموزید.
– به دنبال نقش های مثبتی باشید که می توانند اعتماد به نفس شما را تقویت کنند.
– فعالیت و سرگرمی های لذت بخشی برای خود بیابید تا شما را از پرخوری عصبی منحرف کنند.
– با عدم سرزنش خود، تمرکز بر موضوع های مثبت و تشویق کردن خود، اعتماد به نفس تان را افزایش دهید.
دریافت خدمات
اگر
مبتلا به بولیمیا هستید، ممکن است شما یا خانواده تان برای تشویق، ایجاد
امید و انگیزه و توصیه در جهت مقابله با بیماری، به دنبال گروه های
اجتماعی حمایتی بروید. اعضای گروه به خوبی شما را درک می کنند زیرا این
مسیر را طی کرده اند. از پزشک تان برای معرفی این گروه ها، مشورت بگیرید.
توصیه های مقابله برای والدین
اگر
فرزندتان دچار بولیمیا می باشد، ممکن است بدین دلیل خود را سرزنش کنید.
اما اختلالات خوردن دلایل بسیاری دارد، و بهتر است که زمان خود را برای کشف
این دلایل هدر ندهید. در عوض، بر این موضوع تمرکز کنید که چگونه می توانید
به کودک تان کمک کنید.
در اینجا توصیه هایی برای حمایت از فرزندتان پیشنهاد می کنیم:
–
از کودک تان نیز درباره ی چگونگی کمک به او، مشورت بگیرید. به عنوان مثال،
غذاهای وسوسه انگیز را خریداری نکنید. فعالیت های خانوادگی بعد از غذا
ترتیب دهید تا نوجوان تان کمتر به دنبال پاکسازی و تخلیه معده خود برود.
– گوش دهید. اجازه دهید تا کودک تان ابراز احساسات کند.
– برنامه ی منظم غذا خوردن داشته باشید. خوردن در زمان های معین می تواند به کاهش پرخوری کمک کند.
– نوجوان تان را از نگرانی هایتان مطلع نمایید، اما هرگز او را سرزنش نکنید.
به
یاد داشته باشید که اختلالات غذا خوردن می تواند کل خانواده را تحت تاثیر
قرار دهد، و شما نیز باید از خود مراقبت کنید. اگر حس میکنید که به خوبی
نمی توانید با بیماری نوجوان تان مقابله نمایید، حتماً از یک مشاور حرفه ای
کمک بگیرید.
پیشگیری
اگرچه
هیچ راه مطمئنی برای جلوگیری از پرخوری عصبی وجود ندارد، شما می توانید
فرد بیمار را قبل از وخیم تر شدن حالش به سمت رفتار سالم و درمان حرفه ای
هدایت کنید. در اینجا برخی از این کمک ها ذکر شده است:
– پرورش و تقویت تصویر یک بدن سالم در کودکان خود بدون توجه به اندازه یا شکل آن.
–
با پزشک متخصص اطفال خود صحبت کنید. متخصصین می توانند نشانه های اولیه
اختلال غذا خوردن را شناسایی کرده و از پیشرفت آن جلوگیری نمایند.
–
اگر به نظر می رسد یکی از بستگان یا دوستان تان مشکل غذایی دارد که می
تواند منجر به اختلال خوردن شود، از او حمایت کنید و در مورد اینکه چگونه
می توانید به او کمک کنید، با وی صحبت نمایید.
