وجود نوعی سلول بنیادی در لایه ای از قلب
تا پیش از این تصور نمی شد که اپیکاردد می تواند کاردیومیست نیز بسازد
اما اکنون مشخص شده است که این لایه این قابلیت را نیز دارد؛ که آن را به
تبدیل شدن برخی از سلول هایش به سلول ها بنیادین نسبت می دهند.
خارجی ترین لایه ی دیواره ی قلب،
اپیکارد،نقشی فراتر از لایه ای حفاظتی دارد. بر اساس دو مطالعه ی مستقل،
که در مجله ی Nature به چاپ رسیده اند، به وجود نوعی سلول بنیادی در این
لایه ی حفاظتی پی برده اند. این کشف امیدهای تازه ای را برای بازسازی آسیب
های قلبی ایجاد کرده است.
پریکارد لایه ی محافظتی اطراف قلب است که خود از دو جدار تشکیل شده و
بین ای دو جدار را نیز مایعی پر کرده است. جدار داخلی پریکارد که یک لایه
بافت همبند احشایی است همان اپیکارد یا لایه ی خارجی بافت قلب است. این
لایه ضمن حفاظت از لایه های زیرین خودش ( میوکارد و اندوکارد) در تولید
سلول های عضله ای صاف ، فیبروبلاست (از سلول های بافت همبند) و سلول های
اندوتلیال که درون عروق خونی کرونری را آستر می کند نیز نقش دارد. اما تا
کنون هرگز نشان داده نشده بود که در تولید سلول های عضله ی قلب (
کاردیومیست) نقش دارند. و تا کنون تصور بر این بوده است که سلول های لایه ی
میوکار ( لایه ی عضلانی قلب) بعد از دوران جنینی، تقسیم وافزایش تعداد
سلول ندارد و بزرگ شدن آن محدود به رشد سلول های اولیه است.
دو تیم تحقیقاتی بر روی این سلول ها مطالعه کردند. یکی از آنها به
رهبری ویلیام پو((Wiliam Pu از مؤسسه ی سلول بنیادین هارواد در کمبریج و
دیگری به رهبری سیلویا ایوان (Sylvia Evan) از دانشگاه کالیفرنیا می باشد.
هر دو گروه در مطالعات خود به ردیابی دودمان های حاصل از سلول ها
نشاندار(مارک) شده ی اپیکارددی در موش ها پرداختند اما مارکر انتخابی آ نها
متفاوت بود. تیم پو «عامل رونویسی Wt1» را به عنوان مارکر برگزید. تیم
ایوان « عامل رونویسی Tbox » را نشاندار کرد. با این حال هر دو تیم تقریباً
نتایج یکسانی گرفتند و در هر دو تجربه، حدود 5٪ از سلول های عضله ی قلبی
در کل چهار حفره ی قلب نشاندار شده بودند که حاکی از تولید شدن آنها بعد از
به کاربردن مواد نشاندار کننده است.
آنچه که در این مطالعات هنوز مشخص نشده است چگونگی تنظیم و تبدیل سلول
های اولیه به سلول های جدید است و اینکه چه هنگام و در چه صورت سرنوشت سلول
ها تغییر می کند و سلول های کاردیومیست می سازند.
با کودکی که حرف زشت می زند چه کنیم؟
با کودکی که حرف زشت می زند چه کنیم؟
اگر کودک شما به شما حرف زشتی
بزند، اولین واکنش شما چه خواهد بود؟ آیا او را دعوا می کنید؟ آیا تظاهر به
نشنیدن می کنید؟ در این مواقع چه باید کرد؟
فرزند شما به تازگی از الفاظی استفاده می
کند که چندان مناسب نیست. برای اولین بار که حرف زشتی از دهانش درآمد چه
رفتاری با او داشتید؟ در عین متعجب بودن از لحن کودکانه او خنده تان گرفت
یا تنبیهش کردید؟ گرچه فرزندتان منظوری از بیان الفاظ نامناسب ندارد اما به
هر حال هر والدی ترجیح می دهد فرزندش مودبانه برخورد کند. اگر نمی دانید
چطور باید با این موضوع کنار بیایید و به فرزندتان بفهمانید نباید فحش
بدهد، توصیه های دکتر خوشابی فوق تخصص روان پزشکی کودک و نوجوانان را
بخوانید.
چرا گاهی بچه ها از کلمات نامناسبی استفاده می کنند که گاه حتی معنی آن را نمی دانند؟
فحش
دادن نوعی پرخاشگری کلامی است و در بسیاری از موارد جنبه یادگیری دارد.
کودک از والدین یا در مهد و حتی از فیلم ها و برنامه های کودک الفاظ زشت را
می آموزد و برای جلب توجه اطرافیان و ابراز خود یا تحریک احساسات دیگران و
به خشم آوردنشان و حتی برای لجبازی و شکستن محدودیت ها، از آن استفاده می
کند.
با کودکی که فحش می دهد چطور برخورد کنیم؟
این
موضوع به سن کودک بستگی دارد. 2 تا 3 سالگی سن لجبازی کودکان است وکودک
بدون اینکه مفهوم الفاظ را بداند، ممکن است این کلمات را به زبان بیاورد.
مواهه تند و قاطعانه یا برعکس تعجب کردن و خندیدن به کودک می تواند باعث
این رفتار شود. در این سن نادیده گرفتن رفتار بهترین عملکرد است و به تغییر
آن کمک می کند. این نوع رفتارها در کودکان دوره ای است. در سنین نوپایی
مدت کوتاهی ممکن است کودک الفاظ نامناسب را استفاده و بعد رفتار دیگری را
جایگزین آن کند.
در سنین بالاتر مثل 6-5 سالگی چطور؟ والدین چه رفتاری باید داشته باشند؟
در
سنین بالاتر کودک متوجه معنی دشنام می شود و برای بزرگ نشان دادن خود در
مقابل دوستان ممکن است مخصوصا در مدرسه از این کلمات استفاده کند یا آنها
را از دوستانش بیاموزد و به خواهر و برادرهایش بگوید. نادیده گرفتن رفتار
کودک در این سن کمک کننده نیست و والدین باید نارضایتی خود را اعلام کنند.
وقتی کودک از این الفاظ استفاده می کند،
اگر والدین از لحن کودکانه فرزندشان خوششان بیاید و به او بخندند یا واکنش
خیلی تند نشان دهند این رفتار در کودک تثبیت می شود. در این شرایط اقوام
درجه یک و حتی دو باید هماهنگ با هم برخورد مناسبی نشان دهند یعنی روشی
مشابه والدین را انتخاب کنند. باید به کودک فهماند که این الفاظ نامناسب
است و نباید از آنها استفاده کند. اگر با وجود تذکرات رفتار تکرار شد باید
از روش های تنبیهی استفاده کرد.
منظور از تنبیه چیست؟
منظورم
از تنبیه محرومیت است. مثلا والدین وقتی کودک حرفی نامناسب زد، به ازای هر
سال سن کودک یک دقیقه او را به اتاق دیگری بفرستند و نیم ساعت بعد از
پایان محرومیت به او بی توجهی کنند و نارضایتی خود را اعلام کنند یا اسباب
بازی مورد علاقه اش را برای چند ساعت از کودک بگیرند و بعد از آن بدون آنکه
کودک متوجه شود، به اتاقش بفرستند یا مثلا از بردن کودک به پارک یا جایی
که دوست دارد، خودداری کنند.
اگر کودک در محلی عمومی یا در مهمانی حرف نامناسب زد، چطور برخورد کنیم؟
اگر
کودک در مهمانی یا در محیط عمومی از الفاظ نامناسب استفاده کرد، باید او
را کنار بکشید و بخواهید به این رفتار خود پایان دهد. قبل از مهمانی هم
والدین باید از روش های تشویقی استفاده کنند و مثلا به کودکشان گوشزد کنند
اگر از این الفاظ استفاده نکند، به او جایزه می دهند. روش های تشویقی باید
تا حد ممکن کلامی و غیرمادی باشد تا کودک شرطی نشود. لبخند محبت آمیز یا
آفرین گفتن یا نهایتا جایزه دادن به کودک کافی است. در صورتی که کودک به
این روش توجه نداشت و رفتار خود را تکرار کرد، باید والدین به همراه او
محیط را ترک کنند. اگر این رفتار چند بار تکرار شود، کودک متوجه حد و مرز
کلامی می شود و رفتارهای پرخاشگرانه کلامی خود را کنترل خواهدکرد.
از تشویق و تنبیه برای اصلاح رفتار و کلام نوجوانان هم می توان استفاده کرد؟
نه،
استفاده از این روش ها در سنین پایین موثر است. از 10 سالگی به بعد روش
های رفتاری جوابگو نیست و باید از روش های دیگری استفاده کرد. در سنین بالا
باید روی خود کودک کار کرد و برنامه های رفتاردرمانی داشت.
وقتی کودک ناسزا می گوید، به او چه بگوییم؟
1. می دانم که از رفتار دوستت (خواهرت یا برادرت) عصبانی هستی اما ناسزاگفتن کار صحیحی نیست.
2. اگر عصبانی هستی، نفس عمیقی بکش و بدون اینکه از الفاظ نامناسب استفاده کنی به کمک الفاط درست و مناسب مشکلت را بیان کن.
3. فحش دادن شخصیت تو را خراب می کند. اگر می خواهی به دوستانت نشان دهی از آنها برتری، باید با آنها موقر و باادب صحبت کنی.
