شعر بنیامین بهادری در سالروز فوت همسرش ، نسیم حشمتی + عکس
عجب روز سیاهى بود، گم کردم صدایت را
ندیدم بعد از آن دیگر طلوع شانه هایت را
دو چشمانت دو ماهى بود در تُنگ خیال من
ولى آخر گریزاندى دو ماهى رهایت را
و شاید دست هاشان تشنه تر بود از نگاه من
سراب جاده ها بردند با خود ردّ پایت را
چه بى تابانه خود را از تو پُر مى خواستم اما
نگاهم هر کجا گردید خالى دید جایت را
مسافر در غیاب تو حضورت گرم تر مى شد
مرورى داشتم هر روز داغ ماجرایت را
نسیم حشمتی ( ۵ بهمن ۱۳۶۳ تولد و ۲۹ آذر ۱۳۹۲ وفات) همسر بنیامین بود.
وصف الحال مردها پس از فوت همسر!
مردها کاین گریه در فقدان همســــــــر می کنند
بعد مرگ همســـــــر خود ، خاک بر سر می کنند !
خاک گورش را به کیسه ، سوی منزل مـــی برند !
دشت داغ سینــه ی خـــــود ، لاله پرور می کنند
چون مجانین ! خیره بر دیوار و بر در مــی شوند
خاک زیر پای خود ، از گریه ، هــــی ! تر می کنند
روز و شب با عکــس او ، پیوسته صحبت می کنند
دیده را از خون دل ، دریای احمـــــر مــــی کنند !
در میان گریه هاشان ، یک نظر ! با قصد خیـــــر !!
بر رخ ناهیـد و مینـــــا و صنــــــوبر می کنند !
بعدِ چنـــدی کز وفات جانگــــــداز ! او گذشـــت
بابت تسلیّت خــود ! فکـــر دیگـــــر مـــی کنند
دلبری چون قرص ماه و خوشگل و کم سن و سال
جانشیـــــن بی بدیل یار و همســــــر می کنند
کــج نیندیشید !! فکــر همســــــر دیگر نیَند !
از برای بچه هاشان ، فکر مـــادر مـــی کنند !!
