چگونه از محیط زیست دریا حفاظت کنیم؟
محیط زیست به همه محیط‌هایی که در آنها زندگی جریان دارد گفته می‌شود.
مجموعه‌ای از عوامل فیزیکی خارجی و موجودات زنده که با هم در کنش هستند
محیط زیست را تشکیل می‌دهند و بر رشد و نمو و رفتار موجودات تأثیر
می‌گذارندحفاظت محیط زیست درقرن21 به عنوان یکی از هشتهدف توسعه هزاره و
یکی از سه پایه توسعه پایدار شناخته می‌شود
محیط زیست انسانی شامل هوا ،
آب ، خاک ، گیاه ، بیشه ، مرتع ، دریا ، دریاچه ، رودخانه ، چشمه ، آبزیان
، حیوانات ، کوه ، دشت ، جلگه ، کویر ، شهر و یا ده می باشد . آلودگی محیط
زیست مهمترین مشکلی است که انسان را با دشواری هایی روبرو ساخته است.
اماسوالی
که دراین قسمت مطرح است که چگونه می توان از محیط زیست دریا حفاظت
کرد؟کشور ما ایران جزء کشورهایی است که هم در شمال وهم در قسمت جنوب آن
مرزهای آبی دارد وبه دلیل اینکه دریا ومرزهای آبی نقش مهمی هم در اکوسیستم
دریایی وانسانی وهم در اقتصاد کشور نقش دارد بنابراین پرداختن به حفظ محیط
زیست آن از اهمیت به سزایی برخوردار است.
برای حفظ این موهبت الهی روش های متعددی وجود دارد که میتوان در تقسیم بندی کل به موارد زیر اشاره داشت:
اولین
گام در حفظ محیط زیست دریایی شناخت مبدا الودگی ویا به طور آسان تر شناخت
عوامل آلوده کننده است.با رشد شهرها وتمدن بشری و وایجاد نیازهای نو وسایل
آلوده کننده نوینی نیز پدید آمدند که مهمترین آنها میتوان به الودگی ناشی
از مواد شیمیایی(پساب ها) حاصل فعالیت های خانگی وکارخانه ای اشاره
داشت.البته چون فعالیت های کشاورزی نو وابستگی شدید به کودهای شیمایی پیدا
نموده اند این امر نیز در مسیر پایانی آن موجب آلودگی های زیست دریایی می
شود.
اما برخی ازآلودگی ها حاصل فرایند های طبیعی است که از ان جمله می
توان به رشد جلبک های قرمز برروی سطح آب وفعالیت های زمین شناختی واتشفشانی
اشاره داشت.
رشد جلبک ها در حالت اول شاید بی تاثیر به نظر برسد اما
اگر این جلبک ها لایه ای برسطح آب تشکیل دهند در اثر کمبود نور واکسیژن با
عث از بین رفتن پایه زندگی دریایی یعنی پلانگتونها می شوند که در سلسله
زنجیر وار دریایی کم کم باعث تغییر ترکیب آب دریایی و موجودات ان می شود.
پس
باید به این نکته اذعان داشت که دوعامل موثر درآلودگی دخیل هستند عامل
انسانی وعامل طبیعی.اما خوشبختانه هردوعامل تاحدود زیادی قابل کنترل می
باشند.
در مورد عوامل انسانی میتوان با اتخاذ روش هایی میزان این آلودگی
را کاهش داد.از مهمترین این عوامل می توان به ایجاد تصفیه خانه های مناسب
وموثر در کارخانه جات.استفاده از کشاورزی ارگانیکی(طبیعی) در پرورش محصولات
کشاورزی و ایجاد سد ها وآب بندهایی برای کاهش ورود پساب ها به دریا اشاره
کرد.در مورد مسائل طبیعی که رشد جلبک ناشی از دوعامل است که مهمترین واولین
عامل تغییر میزان مواد محلول در اب در اثر دخالت انسانی است که می توان با
اتخاذ تدابیری آن را کاهش داد ودر مورد دومی نیز جمع آوری جلبک ها ویا
یافتن راه مبارزه طبیعی با ان این مشکل را حل نمود.
عامل مهم دیگری که
در الودگی نقش دارند فعالیتهای نفتی است که متاسفانه در کشور ما به دلیل
همسایگی با خلیج فارس بسیار زیاد رخ می دهد که این مشکل نیز در سال های
اخیر بوسیله استفاده از ریز ماده ها حل شده است.
اما در پایان باید گفت
حفظ محیط زیست وظیفه همه ماست چون این موهبتی است برای همه نسلها وهمه
افراد و مسئولان در این امر باید احساس وظیفه کنند.
هفت راه کار براي نجات اقيانوس ها و درياهاي آزاد
اقيانوس ها با معضلات متعددي دست و پنجه نرم مي کنند. ذخاير ماهي هاي آن ها
با ۹۰ درصد کاهش روبرو شده اند. يک سوم صخره هاي مرجاني نيز در چند دهه
اخير، نابود شده اند. صدها ناحيه مرده در آب هاي آزاد شکل گرفته اند. اما
با وجود همه اين مشکلات، همچنان دلايلي براي اميدواري باقي مانده است. چرا
که راه حل هاي مشترک بين المللي و برنامه هاي پيشنهاد شده از سوي
کارشناسان، مي تواند درياها و البته سرنوشت ما را که با سرنوشت درياها
پيوند خورده است، نجات دهد.
راهکار اول: از سرازير کردن مواد سمي به درياها جلوگيري کنيم. آلودگي
درياها انواع مختلفي دارد. از ميليون ها بشکه بنزين و روغني که همه ساله
روانه طبيعت مي شود تا انبوهي از کيسه هاي پلاستيکي که بر روي سطح آب
اقيانوس ها شناور است. اما اصلي ترين مواد آلاينده آب ها، فسفات ها و
نيترات هاي استفاده شده در کودهاي شيميايي و فاضلاب هاي روانه شده به رودها
و درياها هستند. سرازير شدن انبوهي از اين مواد به درياهاي آزاد، مناطق
ساحلي را با انبوهي از مواد آلاينده سمي، روبرو نموده است که علاوه بر مصرف
اکسيژن آب، حيات موجودات ساکن در محدوده هاي ساحلي را تهديد مي نمايد.
بدين ترتيب تاکنون ۴۰۵ ناحيه مرده در آب هاي آزاد ساحلي پديدار شده است.
فاضلاب انساني در کشورهاي در حال توسعه، اصلي ترين منبع آلودگي به شمار مي
رود، اما در آمريکا، اروپا و چين، پسماندهاي حيواني و کودهاي شيميايي، به
عنوان منابع مهم آلودگي به شمار مي روند. تنها در آمريکا همه ساله ۱۰
ميليارد مرغ، ۸۰ ميليون گاو و ۱۴۹ ميليون خوک، حدود ۵۰۰ ميليون تن ادرار
توليد مي کنند که بر روي خاک مراتع و دامداري ها، ريخته مي شود. کشاورزان
نيز همه ساله از ۵۵ ميليون تن کود شيميايي در مزارع خود استفاده مي کنند که
بخش زيادي از آن روانه رودها و رودخانه هاي منتهي به درياهاي آزاد مي شود.
و به همين دليل در دهانه رود مي سي سي پي ما شاهد بزرگ ترين ناحيه مرده
ايجاد شده در دنيا هستيم که در فصل تابستان هر سال که شاهد بيشترين حجم
سرازير شدن اين پساب ها هستيم، يک ناحيه مرده به اندازه نيوجرسي در آن،
پديدار مي شود. البته در دهه هشتاد و در درياي سياه نيز ما شاهد شکل گيري
پديده مشابهي بوده ايم. لذا بهبود شرايط تصفيه فضولات دامي و ايجاد سيستم
هاي تصفيه فاضلاب مي تواند کمک زيادي به اصلاح اين شرايط بنمايد.
راهکاردوم: پيشنهاد گرفتن ماليات از توليدکنندگان دي اکسيدکربن، اجرايي
شود. در دو قرن گذشته و بگونه اي اسف بار و غيرقابل مقايسه با گذشته زمين،
ترکيب شيميايي اقيانوس ها تغيير يافته است. مثلا هم اينک آب درياهاي آزاد،
۳۰ درصد اسيدي تر از گذشته اند. اين تغييرات اگر چه در کوتاه مدت حيات
انسان ها را نابود نمي کند، اما تاکنون به آثار اسفبار و نگران کننده اي
نظير فرسايش پوسته صدف ها و موجودات دريايي منجر گرديده که کل سيستم زيست
دريايي را در معرض تخريب قرار داده است. از سوي ديگر دامنه تغييرات زيستي
به آب هاي يخ زده قطبي نيز رسيده است و به زودي ما شاهد گسترش اين تغييرات
به خليج ها و رودها و جلگه ها خواهيم بود. امروزه و با آزمايش هاي علمي،
تاثير اسيدي شدن آب ها بر زندگي موجودات درياها بيش از گذشته آشکار شده
است. از آغاز عصر صنعتي شدن، آب هاي آزاد تاکنون يک چهارم دي اکسيد کربن
توليد شده بشر را جذب نموده اند. البته از گذشته اين امر را يک پديده مناسب
مي دانستيم، چراکه گمان مي برديم اين پديده فرآيند گرمايش جهاني را کند مي
کند. اما اين پديده، هزينه هاي گزافي براي ما دارد. با حل شدن دي اکسيد
کربن در آب درياها، اسيد کربنيک به وجود مي آيد. در آخرين باري که اقيانوس
ها تا بالاترين حد ممکن اسيدي شدند(۶۵ ميليون سال پيش و به دنبال فعال شدن
آتشفشان ها)، دنيا شاهد نابودي بسياري از گونه ها گرديد. حتي موجوداتي که
باقي ماندند، صدها سال طول کشيد تا خود را با شرايط جديد منطبق کنند. و
اينک، هيچ راه حل ساده اي وجود ندارد. مهندسان علوم زمين اگر چه با چندين
راه کار متفاوت روبرو بوده اند، اما هر کدام از آن ها با اثرات جانبي
مختلفي همراه بوده است. اما بهترين و احتمالا تنها راه حل موجود چيست؟ کاهش
حجم توليد دي اکسيد کربن. مطمئنا يکي از دلايل شکل گيري اين بحران را بايد
در معافيت ها و مشوق هاي مالياتي موجود در دنيا بويژه در ايالات متحده
دانست که سوزاندن سوخت هاي فسيلي آلاينده و کثيف را ارزان تر از استفاده از
انرژي هاي پاک نموده است. لذا ما با سوزاندن سوخت هاي کثيف در حالي به
اصطلاح بخشي از پول هايمان را پس انداز مي کنيم که در حقيقت هزينه هاي
تخريب محيط زيست ناشي از آلودگي حاصل از توليد کربن را ناديده مي گيريم.
اما چگونه مي توان هزينه هاي واقعي سوزاندن سوخت هاي فسيلي را تعيين و
پرداخت کرد؟ بهترين راه را بايد در تعيين ماليات سوزاندن سوخت هاي فسيلي
جستجو کرد. پيش بيني مي شود که با اخذ ۱۲.۵ دلار ماليات در ازاي توليد هر
تن دي اکسيد کربن، مي توان حجم توليد اين گاز را تا ۳۰ درصد کاهش داد و ۲۱۴
ميليون تن آلودگي کمتر، روانه درياها کرد. البته اين کار نمي تواند اسيدي
شدن آب هاي اقيانوس ها را پايان دهد، اما مي تواند تداوم زندگي درياها –و
ما انسان ها– را تضمين کند.
راهکار سوم: چرخه کنوني مصرف آب را بهبود دهيم. با گرم شدن اتمسفر، چرخه
حرکت آب(شامل تبخير، بارندگي و تبخير مجدد) سرعت مي يابد. هم چنين غلظت نمک
اقيانوس ها افزايش مي يابد. هم چنين با افزايش بارش ها در مناطق استوايي و
يا اسکانديناوي، ما شاهد توفان ها و سيل هاي بيشتر در اين مناطق بوده ايم.
بدين ترتيب مناطق نيازمند به آب، گرمتر شده و با مشکل شور شدن خاک و آب،
روبرو مي شوند. و هم اينک هم ما شاهد بيابان زايي گسترده در مناطق مختلف
دنيا هستيم که باعث ايجاد مناطق متعدد بياباني و فاقد حيات شده است. و بايد
راه حل اساسي را در بهبود مصرف آب و مبارزه با شور شدن خاک دانست.
راهکار چهارم: به روند نابودي گونه ها پايان دهيم. نگاهي به شرايط کنوني و
گذشته ماهي ها و ساير موجودات آبزي در چند دهه اخير به خوبي نشان مي دهد که
تا چه حد ، روند نابودي گونه ها، تسريع شده است. مثلا در شصت سال گذشته،
بيش از ۴۰۰۰ گونه آبزي، منقرض شده اند. نابودي اين گونه ها به تغيير
اکوسيستم آبي و بر هم خوردن تعادل گونه هاي ديگر، منجر شده است. مثلا در
منطقه کاراييب، افزايش يک گونه ماهي ، باعث نابودي بسياري از گونه هاي ديگر
و برهم خوردن تعادل حيات دريايي در آن منطقه و فقيرتر شدن ماهي گيران، شده
است. همان طور که يکي از کارشناسان در مقاله خود ، نابودي گونه هاي دريايي
را غير قابل جبران و همانند خارج شدن خميردندان از يک بسته و غيرقابل
برگشت مي داند. از سوي ديگر، امروزه ناوگان اقيانوس پيماي صيد صنعتي ماهي
کشور ژاپن با مشکلات زيادي براي يافتن ماهي در آب هاي آزاد روبروست، چرا که
ديگر همانند چند دهه قبل از توده هاي انبوه ماهي در اقيانوس ها، خبري نيست
.از سوي ديگر هم اينک آمريکايي ها از ۱۰۰۰۰۰ کشتي غول پيکر تجاري استفاده
مي کنند که معضل تخليه آب تعادل و برهم خوردن تعادل زيستي ناشي از آن، هم
چنان با وجود تلاش هاي زياد کشورها، لاينحل مانده است.
راهکار پنجم: صخره هاي مرجاني را حفظ کنيد. در بيست سال گذشته، بيش از يک
سوم صخره هاي مرجاني نابود شده است. حدود ۹۰ درصد صخره هاي مرجاني سريلانکا
تانزانيا و مالديو در معرض نابودي قرار دارد. اگر در سه دهه آينده، دماي
آب اقيانوس ها ۷ درجه فارنهايت بالا رود، (همانطور که پيش بيني مي شود) بخش
زيادي از اين صخره ها براي هميشه از بين مي روند. در درياي سرخ و خليج
فارس نيز ما شاهد تغييرات زيادي در حيات مرجان ها هستيم. و با وجود همه
مطالعات و اقدامات انجام شده، هنوز هم تداوم حيات مرجان ها، با چالش هاي
زيادي روبروست.
راهکار ششم: هوشمندانه صيد کنيم. يکي از معضلات گريبانگير ماهيگيري صنعتي
در سراسر دنيا، صيد ناخواسته گونه هاي مختلف آبزيان در فرآيند صيد صنعتي
ماهي است. مرجان ها، نهنگ ها، لاک پشت ها، ستاره ماهي ها، کوسه ها، لاک پشت
ها و حتي پرنده ها از قربانيان صيادي صنعتي به شمار مي روند. يکي از
کارشناسان حيات آبزيان مي گويد: صنعت صيادي به يکي از عوامل مهم تهديد حيات
آبزيان تبديل شده است. مثلا ديگر دلفيني در رودخانه يانگ تسه چين وجود
ندارد. و به دليل بحران برهم خوردن تعادل در هرم حيات آبزيان و لزوم حفظ
گونه ها، کارشناسان راه هايي براي صيد هوشمندانه ماهي ها پيشنهاد نموده اند
تا ماهيگيري صنعتي کمترين آسيب را به درياها و اقيانوس ها به عنوان منبع
حيات، وارد کند.
راهکار هفتم: دانش خويش را افزايش دهيم. همه مي دانيم که ما اطلاعات اندکي
در مورد دنياي اطراف خويش داريم. مثلا اطلاعات دانشمندان در مورد چگونگي
تغيير دماي آب در بخش هاي مياني اقيانوس، بدليل ناتواني ماهواره ها در
اندازه گيري دما در عمق کمتر از ۷ متر ، هم چنان اندک است. به علاوه ما در
مورد ويژگي هاي حيات در ۹۰ درصد بستر اقيانوس ها و درياها کاملا بي
اطلاعيم. چندي پيش نتايج آمارگيري از گونه هاي دريايي سراسر دنيا، نشان از
وجود ۱۹۰۰۰۰ گونه دريايي داد، اما ما مي دانيم که در مورد يک ميليون گونه
ديگر، تقريبا هيچ چيزي نمي دانيم. ما به راحتي در هنگام مطالعه و بررسي
درياها، احساس گم شدن مي کنيم. مثلا گروهي از دانشمندان دانشگاه برکلي
کاليفرنيا پس از فاجعه نشت نفت خام در خليج مکزيک در سال گذشته، اعلام
کردند که به صورتي غير قابل تصور، با يک ميکروب خورنده نفت ناشناخته روبرو
شده اند که ۲۲ مايل مربع از لکه نفتي شناور بر روي آب هاي منطقه را پاک
سازي نموده است. هر چند در مورد درست بودن اين نظريه هم چنان ابهامات و
نظرات متضادي وجود دارد. يکي از کارشناسان بررسي محيط زيست خليج مکزيک پس
از اين فاجعه مي گويد: آن چه ما در حقيقت نمي دانيم، وابستگي متقابل زنجيره
حيات و روابط کاملا پيچيده موجود در درياهاست… مثلا در هنگام بررسي
تاثير نفت موجود در لايه هاي مياني آب بر حيات موجود در بستر خليج؛ و يا
تاثير اين نشت بر اتمسفر و يا تاثير واقعي آن بر طبيعت، واقعا هيچ کس چيزي
نمي داند. جيورا پروسکوورسکي، استاد اقيانوس شناسي در دانشگاه واشنگتن مي
گويد: مساله اصلي، ابعاد عظيم اقيانوس هاست. آب هاي شور ۷۱ درصد کره ما را
به مساحت ۱۳۹ ميليون مايل مربع تشکيل داده اند. اما اين موضوع تنها به سطح
آب ها باز نمي گردد، چراکه اعماق آب ها را نيز بايد در نظر بگيريم. ما با
يک زندگي پويا در آب هاي آزاد روبرو هستيم. هم اينک با وجود سرمايه گذاري
هاي گسترده در حوزه مطالعه درياها و اقيانوس ها، مي توان اميدوار بود که
حيات درياها در اولويت اقدامات دولت ها قرار گيرد. هر چند ۹۰۰ برابر بودن
بودجه اکتشافات فضايي ناسا در برابر بودجه موسسه اقيانوس شناسي ايالات
متحده، يک مساله جدي براي بسياري از کارشناسان است.
چه بايد کرد؟
۱. سرمايه گذاري در حوزه انرژي هاي پاک، يک ضرورت است، چرا که مي توان بدين
وسيله فرايند اسيدي شدن آب اقيانوس ها را متوقف نمود. افزايش آلودگي
اتمسفر، باعث جذب بيشتر دي اکسيدکربن توسط آب هاي آزاد مي شود که اين
وضعيت، حيات ماهي ها، گياهان و ساير موجودات دريايي را به خطر مي
اندازد.(سناتور بن کاردين. رييس کميته آب و حيات وحش موسسه زيست محيطي
مريلند)
۲. ما از هر سه تنفس خود، دو تاي آن را مديون پلانگتون ها هستيم. چرا که آن
ها با تبديل دي اکسيد کربن به اکسيژن، به تداوم حيات ما کمک مي کنند. اما
با اسيدي شدن آب هاي اقيانوس ها، ما در حال رقم زدن مرگ اين موجودات در
گستره اي وسيع هستيم. به هر ترتيب ما بايد هر چه زودتر به سوزاندن سوخت هاي
فسيلي پايان دهيم و استفاده گسترده تر از انرژي پاک خورشيدي، سرآغاز اين
راه است.(لويي پسيهويوس، کارگردان سينما و مدير انجمن حفاظت از اقيانوس ها)
۳. سازمان غذا و داروي آمريکا اعلام کرده تا سال ۲۰۴۸ ميلادي، ما شاهد
پايان صنعت صيادي خواهيم بود. اما آيا تاکنون به ابعاد اين گزارش فکر کرده
ايم؟ صنعت صيادي با زندگي همه انسان ها گره خورده و فکر کردن به دنيايي
بدون صيد ماهي، ناممکن است. اما من معتقدم که با يافتن راه حل هايي همه
جانبه، اين شرايط هرگز رخ نخواهد داد.(پل واتسون – ناخداي کشتي استيو
آروين)
۴. همه ما بايد به استفاده از کيسه هاي پلاستيکي و ظرف هاي يک بار مصرف
پلاستيکي، پايان دهيم. بخش اعظم زباله هاي شناور بر روي آب هاي آزاد از
پلاستيک ساخته شده اند و در بسياري از موارد اين زباله ها به اشتباه از سوي
ماهي ها بلعيده مي شوند.
۵. صنعت کشتي راني ارتباط نزديکي با دولت ها دارد. لذا استفاده از سوخت هاي
فسيلي با درصد پايين گوگرد بايد مورد توجه قانون گذاران قرار گيرد. هم
چنين براي حل معضل آب تعادل کشتي ها، بايد هر چه سريع تر اقدام شود. کنترل
عملکرد موتورهاي کشتي ها هم نيازمند توجه جدي دولت ها است. در ساخت کشتي ها
نيز بايد تلاش شود که توليد دي اکسيد کربن به حداقل برسد. هم چنين بهره
وري بالاتر سوخت مصرفي، يک امر مهم و شايان توجه است. اين نکات بايد بيش از
پيش در نواحي بحراني مورد توجه قرار گيرد تا بيش از اين شاهد خودکشي نهنگ
ها و دلفين ها نباشيم.(آن ماري کاپل. نايب رييس شوراي جهاني کشتي راني)
۶. بيش از يک ميليارد انسان، پروتئين مصرفي خود را از ماهي ها تامين مي
کنند. براي تامين اين تقاضا، در قرن بيستم، بخش اعظم ذخاير ماهي هاي
ارزشمند تجاري(بيش از دو سوم) نابود شده است. زنجيره غذايي ماهي ها به سرعت
در حال نابودي است و صيد ماهي هاي اعماق درياها در اولويت ناوگان صيادي
صنعتي قرارگرفته است. اما اين کار به نابودي شبکه هاي در هم تنيده تامين
غذاي ماهي ها و زيست گاه هاي شکننده و در حال نابودي درياها، منجر خواهد
شد. ما بيش از هميشه نيازمند تغيير در روش هاي صيادي و يافتن يک منبع
پايدار تامين ماهي هستيم. در کنار لزوم بهره گيري از مديريت اثربخش و
مسئوليت پذير در صنعت ماهيگيري، ما راه درازي تا ايجاد امنيت پايدار جهاني
در بخش غذا، تغيير جهت فرآيندهاي نابود کننده اکوسيستم هاي دريايي و اعطاي
فرصت به ذخاير ماهي ها براي بازگشت به شرايط گذشته شان در برابر خويش
داريم.(سوزان آوري. مدير انستيتو اقيانوس شناسي وودز هول)
۷. براي حفاظت از اقيانوس ها ما نيازمند شناخت آن ها و براي اين کار به جمع
آوري اطلاعات مورد نياز، محتاجيم. ما در حال راه اندازي يک شبکه بزرگ از
روبات هاي کنترل شونده از سوي ماهواره ها هستيم که اطلاعات زيادي را از
اعماق درياها دريافت و ارسال مي نمايند. اين کار مي تواند پيش بيني هاي ما
را دقيق تر و ارزشمندتر نمايد.(توني هايمت. مدير موسسه سنجش و مطالعه
اقيانوس ها)
۸. طرح اين سوال که بهترين راه براي حفاظت از اقيانوس ها چيست، مشابه اين
سوال است که بهترين روش براي حفظ سلامت قلب هايمان چيست؟ ما بايد از همه
توانايي هايمان بهره ببريم و از همين حالا بايد اقدامات مان شروع شود. در
گام اول، صيد صنعتي ماهي با آثار ناگوار و مخرب بايد متوقف گردد. اقيانوس
ها مهم ترين عامل حفظ حيات بر روي کره خاکي ما هستند. و به همين دليل ما
بايد در حفاظت از آن بکوشيم.(سيلويا ايرل. متخصص اقيانوس شناسي و بنيانگذار
انجمن علمي درياها)
۹. فراتر از ديدگاه هاي يک جانبه در اين حوزه نسبت به اثرات ماهيگيري، ما
خواهان يک مديريت اکوسيستم محور هستيم که ابعاد آن به ساير عوامل نظير حوزه
هاي گردشگري و طرح هاي توسعه صنايع نفت و گاز نيز مرتبط است. در فرايند
مديريت تاثيرات انسان ها بر اقيانوس ها، بايد همه عوامل موثر بهره گيرنده
از آنها را در نظر گرفت. (دوگ دي مستر. متخصص ارشد ماهيگيري در سازمان
اقيانوس و اتمسفر ايالات متحده)
۱۰. براي مدت هايي طولاني و از گذشته، ما بيش از حد، از ماهي هاي راس هرم
زنجيره غذايي درياها نظير ماهي هاي تن و شمشير ماهي ها بهره برده ايم. بدين
ترتيب، هم اينک بيش از هميشه بايد به خوردن ماهي هايي نظير ساردين عادت
کنيم تا اين زنجيره دوباره متعادل گردد.(جف فلملين. عضو انجمن زيست دريايي
ايالات متحده)
۱۱. ما مي توانيم بزرگ ترين تهديد فراروي اقيانوس ها را که صيد فراتر از حد
ماهي هاست، حل و فصل نماييم. راه حل آن اين است: محدود کردن يارانه هاي
اعطايي به صيادان آسيب رسان به درياها. دولت ها با حمايت از توسعه ناوگان
ماهيگيري صنعتي شرايطي را پديد آورده اند که ظرفيت صيد اين کشتي ها ،دو و
نيم برابر ظرفيت پايدار صيد در آب هاي آزاد است.(تد دانسون.عضو و از موسسان
انجمن غيردولتي حفاظت از اقيانوس ها و نويسنده کتاب اقيانوس هاي در معرض
نابودي ما و آن چه که مي توانيم براي نجات آن ها انجام دهيم)
۱۲. من اگر تنها مي توانستم يک اقدام در اين راه انجام دهم، اين بود: توقف
استفاده از اقيانوس ها به عنوان يک فاضلاب جهاني. ما همه ساله، صدها ماده
شيميايي جديد ابداع مي کنيم که اين مواد به اقيانوس ها راه مي يابند و در
بدن ماهي هايي انباشته مي شوند که به سفره ما راه مي يابند. بدين ترتيب ما
نتايج اقدامات خود را ناديده گرفته ايم. (جين ميشل کوستيو. انجمن جامعه
فردا)
