دیابتی ها و استفاده از این گیاه
دیابتی ها و استفاده از این گیاه
می خواهیم در این مطلب به بهترین خواص و
ویژگی های گیاه خارمریم اشاره کنیم این گیاه خواص درمانی زیادی با خود
بهمراه دارد و می تواند برای درمان مشکلات بیماران دیابتی گزینه ای مفید و
موثر باشد
محمدجواد اسلامی‌پور با اشاره به خواص
درمانی گیاه خار مریم اظهار داشت: این گیاه نوعی آنتی‌اکسیدان قوی به شمار
رفته و از بدن در برابر آسیب‌های سلولی ایجاد شده از رادیکال‌های آزاد
محافظت می‌کند.
وی افزود: ماده‌ای به نام گلوتاتیون موجود در
خار مریم، نقش عمده‌ای در سم‌زدایی کبد ایجاد می‌کند همچنین این گیاه از
سنگ صفرا پیشگیری کرده و حتی این بیماری را درمان می‌کند.
به گفته وی، مصرف گیاه خار مریم در مقابله با
سرطان پروستات، سینه و رحم موثر بوده و رشد سلول‌های سرطانی را کاهش
می‌دهد؛ مصرف این گیاه نیز اثربخشی داروهای مربوط به شیمی‌درمانی را بیشتر
می‌کند.
متخصص طب سنتی ادامه داد: مصرف گیاه خار
مریم، مقاومت انسولین در بیمارانی که از نوع دیابت 2 رنج می‌برند را کاهش
می‌دهد، همچنین کلسترول مفید خون را بیشتر کرده و در درمان اختلالات
فوق‌کلیوی و سندروم روده ملتهب تأثیرگذار است.
اسلامی‌پور با اشاره به اینکه خار مریم یکی
از بهترین گیاهان محافظ کبد بوده، خاطر نشان کرد: خاصیت خنثی کردن
رادیکال‌های آزاد، خاصیت ضداکسیدان و محافظت کبد از مواد شیمیایی داروها از
بهترین ویژگی‌های گیاه خار مریم به شمار می‌رود لذا مصرف آن برای درمان
بسیاری از بیماری‌ها توصیه می‌شود.
۱۱ گیاه دارویی برای دیابتی ها
قبل از کشف انسولین و داروهای کاهش دهنده
قندخون، بیماران دیابتی با گیاهان دارویی و درمان های سنتی معالجه می شدند.
تاکنون تاثیر مثبت بیش از ۱۲۰۰ گیاه دارویی در کاهش میزان قند خون یا کاهش
عوارض ناشی از آن شناخته شده است.
این یادداشت، اشاره ای دارد به برخی از
مهم ترین گیاهان دارویی با خواص کاهش دهندگی قند خون که گزارش های بالینی و
آزمایشگاهی معتبر مبنی بر موثر بودن آنها موجود است و همچنین نگاهی می
اندازد به گیاهان دارویی که در طب سنتی ایران در درمان بیماری دیابت تجویز
می شوند.
۱) پیاز و سیر:
سیر از سبزی هایی است که تاریخی بسیار کهن
دارد. انسان خواص درمانی این گیاه را ۵ قرن قبل از میلاد مسیح(ع) شناخته
بود. سیر هزاران سال برای اهداف پزشکی استفاده می شد. این گیاه حداقل ۳
هزار سال در طب چین کاربرد داشته است. پیاز نیز یکی از قدیمی ترین گیاهان
زراعی است که از هزاران سال قبل به عنوان طعم دهنده غذاها و همچنین دارو از
آن استفاده می شود. ترکیبات فعال گوگردی مانند آلیل پروپیل دی سولفید
موجود در پیاز و اکسیدآلیل دی سولفید موجود در سیر نقش اصلی را در کاهش
قندخون دارند. پیاز و سیر باعث افزایش میزان انسولین در خون می شوند. هر
چقدر مصرف این مواد بیشتر باشد، قند خون بیشتر کاهش می یابد. مصرف قرص های
سیر به میزان ۲۴۰۰ میلی گرم در روز به مدت ۳ ماه، قند خون را مختصرا کاهش
می دهد.
۲) خیار تلخ:
این میوه شبیه کدوی زگیل دار است و در
نواحی گرمسیر مانند آمازون، آفریقای شرقی و آسیا رشد می کند و در آمریکای
جنوبی به عنوان غذا و دارو کشت می شود. میوه تازه آن به رنگ سبز است که با
رسیدن به رنگ نارنجی زرد تبدیل می شود. تمام قسمت های این میوه بسیار تلخ
است. میوه خیار تلخ حاوی ماده ای شبیه انسولین است و مصرف روزانه حدود ۶۰
گرم شیره این گیاه به کاهش مختصر قندخون منجر می شود.
۳) شنبلیله:
گیاهی از تیره پروانه داران است و به همین
دلیل توانایی همزیستی با باکتری های تثبیت کننده ازت را دارد و می تواند
بخش زیادی از نیتروژن مورد استفاده خود را تولید کند. این گیاه بومی ایران
است و در بیشتر نواحی ایران از جمله آذربایجان، اصفهان، فارس، خراسان،
سمنان و دامغان می روید و به عنوان سبزی خوراکی کاشته شده و مصرف می شود.
تجویز ۱۵ تا ۵۰ گرم پودر دانه شنبلیله خیسانده در آب موجب کاهش قندخون
ناشتا و بعد از غذا می شود. پودر دانه شنبلیله علاوه بر کاهش مختصر قندخون
باعث کاهش چربی های خون نیز می شود.
۴) سیاه گیله:
در ایران تنها یک گونه از قره قات وجود
دارد که آن هم در جنگل های تالش و نواحی مرطوب رشد می کند که در زبان محلی
به آن سیاه گیله می گویند. این گیاه در جنگل های شمال ایران می روید. قره
گیله یا سیاه گیله دارای برگ های بیضوی و نوک تیز با گل های صورتی و سفید
ریز است و در اواخر تابستان، دانه های سیاه ارغوانی آن برای چیده شدن آماده
می شوند. میوه آن را می توان هم به صورت تازه و هم خشک شده مصرف کرد یا در
تهیه انواع مرباها و دسرها به کار برد. برگ های این گیاه در طب سنتی در
درمان بیماری دیابت استفاده می شود. اثر ضد دیابت یک بار مصرف عصاره این
گیاه که اثری مشابه انسولین دارد، تا چند هفته در بدن باقی می ماند. به
علاوه این گیاه دارویی در پیشگیری از عوارض بلندمدت دیابت مانند عوارض قلبی
عروقی، عصبی، کلیوی و چشمی تا حدی موثر است. عصاره آن به مقدار۸۰ تا ۱۶۰
میلی گرم ۳ بار در روز برای بیماران مبتلا به دیابت توصیه می شود.
۵) خار مریم:
خار مریم اصالتا بومی منطقه مدیترانه است.
این گیاه امروزه در سراسر نقاط دنیا از اروپا تا آسیا و از آفریقا تا
آمریکای شمالی گسترده شده است. این گیاه تنومند معمولا در مناطق خشک و
آفتابی رشد می کند. این گیاه دارویی موجب افزایش حساسیت سلول ها به انسولین
و کاهش قندخون می شود. ماده موثر آن سیلی مارین نام دارد که تجویز آن به
مقدار ۲۰۰ میلی گرم ۳ بار در روز موجب کاهش مختصر قندخون ناشتا و هموگلوبین
ای.وان.سی و چربی های خون می شود. فرآورده های این گیاه از تخم های داخل
میوه تهیه می شوند.
۶) هندوانه ابوجهل:
هندوانه ابوجهل یا خربزه روباه یکی از
گیاهان دارویی متعلق به خانواده خیارها و کدوها است. این گیاه بومی ایران
بوده و در نواحی جنوبی کشور و مناطقی مانند جنوب استان خراسان یافت می شود.
میوه این گیاه دارای گلوکوزید قابل تبلوری با طعم بسیارتلخ به نام
کولوسنتین است. این گلوکوزید که به حالت متبلور و خالص به رنگ زرد است، در
آب به نسبت ۲۰ درصد حل می شود و اگر هیدرولیز شود، گلوکز و ماده ای به نام
کولوسنتتین می دهد. در طب سنتی بسیاری از کشورها از جمله ایران تجویز میوه
این گیاه جهت کاهش قند خون متداول است. میوه این گیاه بسیار سمی است و مصرف
مقدار زیاد آن باعث اسهال خونی و درنهایت مرگ می شود. تجویز مقدار ۱۰۰
میلی گرم ۳ بار در روز ماده موثر هندوانه ابوجهل به مدت ۲ ماه در بیماران
دیابتی نوع دوم، موجب کاهش مختصر میزان هموگلوبین ای.وان.سی و قندخون ناشتا
می شود. تجویز این مقدار به مدت ۲ ماه در این بیماران بدون هیچ گونه عوارض
جانبی گوارشی، کبدی و کلیوی است.
۷) پسیلیوم:
پسیلیوم یا اسفرزه، گیاهی از خانواده
پلانتاجیناسه آو یک داروی ملین گیاهی است که از طریق جذب آب باعث حجیم شدن
محتویات روده شده و با افزایش حرکات دودی شکل باعث تخلیه مدفوع می شود.
مصرف پودر پسیلیوم به مقدار ۱۰ گرم در روز و به مدت ۸ هفته هموگلوبین
ای.وان.سی را مختصرا کاهش می دهد.
۸) عدس الملک:
این گیاه بومی ایران است و در طب سنتی جهت
کاهش قندخون بیماران دیابتی تجویز می شود. با این حال مصرف روزانه پودر
بذر گیاه به مقدار ۱۵۰۰ میلی گرم در روز به مدت ۲ ماه اثر مفیدی بر قندخون
نشان نداده است و فعلا اطلاعات علمی کافی در مورد اثرات این گیاه در دسترس
نیست.
۹) چای سبز:
چای سبز و سیاه در اصل یکی هستند اما
فرآیند تولید چای سیاه به گونه ای دیگر است. برگ های چای سیاه طی روش خاصی
تخمیر و سپس خشک می شوند اما برگ های چای سبز پس از چیدن خشک می شوند. عدم
تخمیر موجب می شود که تقریبا بیشتر مواد طبیعی به همان مقدار در برگ های
چای باقی بمانند. مردم چین از دیرباز چای سبز را به عنوان یک نوشیدنی
دارویی مصرف می کردند و به دلیل اهمیت ویژه این گیاه، اصول خاصی نیز برای
تهیه آن دارند. در سال های اخیر چای سبز در بسیاری از کشورهای جهان
طرفداران فراوانی یافته است. دلیل اصلی این استقبال، آشنایی مردم دیگر
کشورها با خواص درمانی این نوع نوشیدنی است. بسیاری از خواص چای سبز مربوط
به ماده ای به نام کاتچین است که فعالیت آنتی اکسیدانی آن بسیار بالا است.
مصرف روزانه ۵/۱ گرم پودر چای سبز خشک موجب کاهش مختصر قندخون در بیماران
دیابتی می شود. مقدار توصیه شده برای بیماران دیابتی مصرف ۲ فنجان چای دم
کرده در روز است.
۱۰) دم کرده گزنه:
ساقه این گیاه را پرزها و تارهای مخروطی
شکل پوشانده است که در صورت لمس کردن ساقه به دست می چسبد و پوست را می گزد
و تولید خارش و سوزش می کند و شاید به همین دلیل آن را گزنه نامیده اند.
تخم آن نرم، ریز و تیره رنگ و مانند تخم کتان است. قسمت مورد استفاده این
گیاه برگ های تازه، ریشه، شیره و دانه آن است. گزنه در طب سنتی ایران به
عنوان یک داروی کاهنده گلوکز خون معرفی شده است. عصاره برگ گزنه می تواند
یک نقش حفاظتی در برابر افزایش میزان قندخون و تخریب سلول های پانکراس
داشته باشد.
۱۱) کلپوره همدانی، مریم نخودی همدانی:
استفاده از این گیاه به طوری که در کتب
دارویی قدیمی آمده است به زمان های دور نسبت داده می شود. بقراط،
دیوسکورید، پلین و جالینوس از این گیاه در آثار خود نام برده اند. عصاره
این گیاه محتوی مواد موثره زیره است. مصرف عصاره این گیاه به مقدار ۱۲۵
میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به مدت ۶ هفته قندخون را مختصرا کاهش
می دهد.
● حرف آخر
در مجموع، مصرف گیاهان دارویی توسط
بیماران دیابتی تحت هیچ شرایطی نباید بدون نظر تیم پزشکی انجام شود. این
گیاهان دارویی نباید جایگزین داروهای ضددیابت یا انسولین در بیماران دیابتی
شود چرا که اولا اثر این گیاهان بر کاهش قندخون خفیف است و ثانیا از فردی
به فرد دیگر متفاوت بوده و ثالثا ممکن است با دیگر داروهای مورد استفاده
بیماران تداخل داشته باشند. همچنین عوارض و اثرات مصرف طولانی مدت این
گیاهان ناشناخته است. در حال حاضرهیچ گونه توصیه ای علمی در ارتباط با مصرف
آنها وجود ندارد.
