ده قانون اصلی تربیت
. تحسین و پاداش : بهترین پاداش برای کودکان تعریف، تمجید، تحسین و محبتِ شماست.
استفاده
از اسباب بازی و خوراکی های متنوع برای پاداش به کودکان الزامی نیست. شاید
استفاده از تابلوی ساده ای که در آن ها رفتار خوب فرزندتان را با یک ستاره
پاداش دهید، موثرترین تمجید از وی باشد.
2. ثباتِ قدم و استمرار: وقتی مقرراتی را برای کودکتان تعیین می کنید، نباید آن را به سادگی تغییر دهید.
اغلب
والدین برای برقراری آرامش در خانه و یا پایان دادن به گریه فرزندانشان،
قوانین را نقض می کنند اما اگر قاعده ای را تعیین کردید، هیچ کس (همسرتان،
مادربزرگ و حتی خود شما) نباید آن را نقض کند و همگی باید آن را محترم
بشمارید. قانون وقتی قانون است که همه آن را رعایت کنند و در برابر آن مطیع باشند.
اگر در جامعه امروزین ما رعایت قانون نهادینه نشده به علت این است که
والدین قواعد مناسبی تعیین نکرده اند و آن ها را زیر پا گذاشته اند.
3.برقراری روال معین: نظم
و روال مشخصی را در خانه برقرار کنید. مهم ترین اصل در برقراری روال معین
در زندگی؛ تعیین وقت دقیق خوابیدن، بیدار شدن و غذا خوردن است. وقتی روال
مشخصی را در زندگی برقرار کردید، فقط در موارد خاص مانند زمان سفر یا
بیماری می توانید کمی انعطاف به خرج دهید.
تربیت
صحیح فقط با وجود نظم امکان پذیر است اما این فقط فرزند شما نیست که باید
نظم را رعایت نماید بلکه تمام اعضای خانواده باید منظم باشند تا کودک منظم
زندگی کند و امکان تربیتش فراهم شود. تعیین روال مشخص،
چهارچوبِ برنامه خانواده است و باید آن را حفظ کرد اما افراط نکنید و
عاقلانه انعطاف به خرج دهید چرا که بی شک خانه پادگان نیست.
4.حدو حدود و خط قرمزها: کودکان
باید به طور کامل با حد و حدود و خط قرمزها آشنا باشند و به وضوح بدانند
چه کارهایی پذیرفته و کدام یک غیر قابل قبول هستند. با تعیین حد و حدود
برای فرزندتان مشخص می کنید، از وی چه انتظاری دارید و محدوده آزادی عمل او
تا کجاست.
خونسرد
بوده و بر اعصاب خود مسلط باشید. بدون شک تصمیم نهایی بر عهده شما والدین
است. نافرمانی را نباید با خشم و فریاد پاسخ دهید، همچنین اجازه ندهید ،
کودکان به سهولت با اعصابتان بازی کنند
5. نظم: حفظ
حد و حدود و خط قرمزها با رعایت نظم امکان پذیر می شود و نظم یعنی نظارتی
قاطعانه و عادلانه. برای برقراری نظم راه های متفاوتی مانند قاطعیت در صحبت
کردن یا هشداری ساده با حرکت انگشت سبابه وجود دارد، اما نکته پر اهمیت
این است که هرگز نباید نظم را با استفاده از خشونت و تنبیه برقرار کنید.
6.هشدارها: هشدار
دو نوع است.در هشدار نوع اول برنامه بعدی روزانه را به اطلاع کودک می
رسانید. برای مثال به او اطلاع می دهید که به زودی باید آماده رفتن به تخت
شود یا اینکه تا چند دقیقه دیگر سفره غذا پهن می شود. در هشدار نوع دوم
رفتارِ نامناسب فرزندتان را به او گوشزد می کنید ، در واقع به او فرصت می
دهید تا رفتار خود را تصحیح کند.
7. انتظارها: بهتر
است به فرزندتان بگویید چه انتظاری از او دارید و چه رفتاری را می پسندید.
برای این منظور ، با او راجع به خواسته هایتان صحبت کنید اما از ارائه
توضیح اضافه، استدلال و پیچیده کردن موضوع پرهیز کنید و فقط نکته اصلی را
به ساده ترین شکل ممکن بیان کنید. به خاطر بسپارید؛ توضیح های خود را
متناسب با سن فرزندتان بیان کنید و از آن ها سوال کنید آیا متوجه شده که
چرا چنین انتظاری از او دارید یا خیر، تا این که به تدریج نظم مورد نظر شما
را بپذیرد.
8.محدودیت ها: خونسرد
بوده و بر اعصاب خود مسلط باشید. بدون شک تصمیم نهایی بر عهده شما والدین
است. نافرمانی را نباید با خشم و فریاد پاسخ دهید، همچنین اجازه ندهید ،
کودکان به سهولت با اعصابتان بازی کنند
9.مسئولیت پذیری: کودکان
در نهایت روزی بزرگ خواهند شد پس به آن ها اجازه رشد بدهید. به آن ها
امکان دهید، کارهای کوچک را خودشان به تنهایی انجام دهند و موفقیت های هر
چند ناچیز به دست آورند تا اعتماد به نفسشان پرورش یابد و مهارت های زندگی و
توانایی های اجتماعی در آن ها تقویت شود. اما
یادآوری می کنم که انتظارهای شما باید متناسب با سن و توانایی های آن ها
باشد، در غیر این صورت به جای برنده شدن ، بازنده بودن را به فرزند خود می
آموزید.
10. آسودگی خیال و آرامش: وقتِ
اختصاصی برای تمام اعضای خانواده (حتی خود شما) از اهمیت فراوانی برخوردار
است.علاوه بر آن باید بدانید که قصه گفتن و در آغوش کشیدن کودک ، روش های
مناسبی برای آرام کردن او هستند.
به دلیل آن که توجه ترکیبی از
تایید کلامی و غیر کلامی است، اعضای خانواده باید از طریق گفتار و رفتار،
به یکدیگر اطمینان خاطر بدهند که برای همدیگر مهم و دوست داشتنی هستند و
این قانون فقط شامل ِ حالِ کودکان نمی شود بلکه در مورد شما و همسرتان نیز
صادق است.
سال های طلایی تربیت؛ قسمت اول (ده قانون مهم تربیت)
پنج
سال اول زندگی از مهمترین و بنیادی ترین دوره های حیات هر فردی به شمار می
آید. زیرا زیربنای شخصیت آینده او در این دوران شکل می گیرد. ده قانون تربیت مهم ترین اصول تربیت هستند که بیشترین کاربرد را دارند و در اکثر موارد صدق می کنند.
ادامه مطلب :
پس
از تولد نوزاد پیوندی نامرئی بین مادر و کودک برای رشد عاطفی نوزاد مهیا
می شود که به آن پیوند اولیه می گویند. اگر این رابطه تنگاتنگ پس از دو
سالگی نیز ادامه یابد، نه تنها مادر و کودک از نظر عاطفی وابسته بهم باقی
می مانند بلکه بین مادر و پدر شکاف عاطفی ایجاد می گردد و تبدیل به رابطه
ای بیمار گونه به نام درآمیختگی عاطفی و یا وابستگی بیمارگونه می شود.
بنابراین
باید از یک تا دو سالگی ، فاصله عاطفی کودک و مادر بیشتر شده و پدر به
رابطه باز گردد. عملی ترین راه پیشگیری از آن ایجاد رابطه نزدیک بین پدر و
فرزند است.
تعیین حدود و خط قرمزها و رعایت آنها از مهمترین اصول تربیت کودکان است. برای آموختن نظم و انضباط
به خردسالان، تعریف و تمجید از آنان را باید به عنوان یک نکته کلیدی در
نظر داشت. از سوی دیگر پس از تعیین مقررات باید عادلانه و قاطعانه آنها را
رعابت کرد و مانع لغو آنان شد. نکته ظریف اینجاست که همواره باید به آنان
قولی عملی و متناسب با شرایط خودتان و سن کودک بدهید.
پنج سال اول زندگی از مهمترین و
بنیادی ترین دوره های حیات هر فردی به شمار می آید. زیرا زیربنای شخصیت
آینده او در این دوران شکل می گیرد.
ده قانون (فرمان) اصلی تربیت:
ده قانون تربیت مهم ترین اصول تربیت هستند که بیشترین کاربرد را دارند و در اکثر موارد صدق می کنند.
1- تحسین و پاداش:
بهترین پاداش برای کودکان تعریف،
تمجید، تحسین و محبت شماست. استفاده از اسباب بازی و خوراکی های متنوع برای
پاداش به کودکان الزامی نیست. استفاده از تابلوی ساده که در آن رفتار خوب
فرزندتان را با ستاره پاداش دهید موثرترین تمجید است.
2- ثبات قدم و استمرار:
وقتی مقرراتی را برای کودک تعیین می
کنید نباید به سادگی آن را تغییر دهید اغلب والدین برای برقراری آرامش در
خانه و یا پایان دادن به گریه ی فرزندشان قوانین را نقض می کنند. اما اگر
قانونی را وضع کردید هیچ کس حتی خود شما نباید آن را نقض کند.
3- برقراری روال معین:
مهمترین اصل در برقراری روال معین در
زندگی، تعیین وقت دقیق خوابیدن، بیدارشدن و غذا خوردن است. وقتی روالی را
برقرار می کنید فقط در موارد خاص مثل وقت سفر یا بیماری می توانید کمی
انعطاف به خرج دهید. تعیین روال مشخص، چهارچوبِ برنامه ی خانواده است و
باید آن را حفظ کرد اما افراط نکنید و عاقلانه انعطاف به خرج دهید چون خانه
پادگان نیست.
4- حد و حدود و خط قرمزها:
کودکان باید با حد و حدود و خط قرمزها به طور کامل آشنا شوند و بدانند چه کارهایی پذیرفته و کدام یک غیر قابل قبول است. با تعیین حد و حدود برای فرزندتان مشخص می کنید که از او چه انتظاری دارید و محدوده ی آزادی عمل او تا کجاست.
5- نظم:
حفظ حد و حدود و خط قرمزها با رعایت
نظم ممکن می شود و نظم یعنی نظارتی قاطعانه و عادلانه. برای برقراری نظم
راههایی چون قاطعیت در صحبت کردن یا هشداری ساده با حرکت انگشت سبابه وجود
دارد. اما نکته پر اهمیت این است که هرگز نباید نظم را با خشونت و تنبیه
برقرار کرد.
6- هشدارها:
هشدار دو نوع است. در هشدار نوع اول،
برنامه بعدی روزانه را به کودک اطلاع می دهید برای مثال به او اطلاع می
دهید که به زودی آماده ی رفتن به رختخواب شود یا اینکه تا چند دقیقه ی دیگر
سفره پهن می شود. در هشدار نوع دوم، رفتار نامناسب کودک را به او گوشزد
می کنید و در واقع به او فرصت می دهید رفتار خود را تصحیح کند.
7- انتظارها:
بهتر است به فرزندانتان بگویید که چه
انتظاری از آن ها دارید و چه رفتاری را می پسندید. برای این منظور با آن ها
راجع به خواسته هایتان صحبت کنید اما از ارائه توضیح اضافه، استدلال و
پیچیده کردن موضوع پرهیز کنید و فقط نکته اصلی را به ساده ترین شکل ممکن
بیان کنید. به خاطر بسپارید توضیح های خود را
متناسب با سن فرزندتان بیان کرده و از آن ها سئوال کنید آیا متوجه شده اند
که چرا چنین انتظاری از آنان دارید یا خیر، تا اینکه به تدریج نظم مورد نظر
شما را بپذیرند.
8- محدودیتها:
خونسرد بوده و بر اعصاب خود مسلط
باشید. بدون شک تصمیم نهایی بر عهده ی شما والدین است. نافرمانی را نباید
با خشم و فریاد پاسخ دهید. همچنین اجازه ندهید کودکان به سهولت با اعصابتان
بازی کنند.
9- مسئولیت پذیری:
کودکان در نهایت روزی بزرگ خواهند شد
پس به آنها اجازه ی رشد بدیهد به آنان امکان دهید کارهای کوچک را خودشان به
تنهایی انجام دهند و موفقیتهای هرچند ناچیز به دست آوردند تا اعتماد بنفس
شان پرورش یابد و مهارت های زندگی و توانایی های اجتماعی در آنان تقویت
شود.. اما انتظارهای شما باید متناسب با سن و تواناییهای آنان باشد. در غیر
این صورت به جای برنده شدن، بازنده بودن را به فرزند خود می آموزید.
10- آسودگی خیال و آرامش:
وقت اختصاصی برای تمام اعضای خانواده-
بخصوص خود شما- از اهمیت فراوانی برخوردار است. قصه گفتن و در آغوش کشیدن
کودک روشهای خوبی برای آرام کردن او به شمار می آید. به دلیل آنکه توجه،
ترکیبی از تایید کلامی و غیرکلامی است. تمام اعضای خانواده باید به صورت
کلامی و غیر کلامی بهم اطمینان خاطر بدهند که برای همدیگر مهم و دوست
داشتنی هستند.
