ژلوفن همان بروفن ژله ای است
اگر سری به جعبه داروی منزل بزنید، به طور قطع داروهایی را پیدا خواهید
کرد که بدون نسخه از داروخانه تهیه شده و برای روز مبادا نگهداری می شوند.
پای ثابت این جعبه ها معمولا مسکن هایی هستند که در مواقع درد مورد استفاده
قرار می گیرند.
ژلوفن یکی از قوی ترین مسکن هایی است که در
این موارد به کار می رود. در واقع، ژلوفن نوعی داروی ضد التهاب
غیراستروئیدی است که در درمان و کاهش دردها و التهاب های ناشی از التهاب
روماتیسمی مفاصل و پوکی استخوان، تب، دردهای خفیف تا متوسط و درمان اولیه
دردهای قاعدگی به کار می رود.
علاوه بر موارد کاربردی که برای
ژلوفن (ایبوپروفن) اشاره کردیم، از این دارو در تسکین سردرد، دندان درد و
دردهای عضلانی نیز استفاده می شود.
در سرماخوردگی و آنفلوآنزا نیز ژلوفن برای کاهش درد به کار می رود.
ژلوفن و تأثیرات مثبت آن
ژلوفن
مسکن ژله ای شکل بوده و تنها تفاوت آن با ایبوپروفن ژله ای بودن آن است.
هر دوی این داروها مسکن های ضدالتهابی غیراستروئیدی هستند و از نظر ظاهر
متفاوت اند.
مهم ترین عملکرد ژلوفن دردزدا بودن آن است و از
طریق عملکرد محیطی که کاهش فعالیت پروستاگالاندین (واسطه های شیمیایی مشابه
کلسترول که در واکنش به بیماری ترشح می شود) و احتمال جلوگیری از ترکیب یا
عمل سایر مواد را به دنبال دارد، گیرنده های درد را نسبت به محرک های
مکانیکی یا شیمیایی حساس می کند و به این صورت از فعالیت تکانه های درد
جلوگیری می کند.
این داروی ضد التهابی غیراستروئیدی با ممانعت
از تولید مواد طبیعی خاصی که موجب بروز التهاب می شوند، درد و التهاب را در
افراد کاهش می دهد و در نهایت تورم، درد و تب را کم می کند.
ترشح پروستاگالاندین ها در مغز باعث بروز التهاب و درد می شوند.
ژلوفن
به کبد هم صدمه می زند، زیرا این دارو در کبد متابولیزه می شود تا قابلیت
جذب داشته باشد، بنابراین مصرف زیاد آن به کبد فشار می آورد و به آن آسیب
می رساند
خطراتی که شما را تهدید می کند
داروهای
شیمیایی باوجود فوایدی که دارند و قادرند درد و علائم بیماری ها را تسکین
دهند، عوارض جانبی نیز به دنبال دارند و برخی از این عوارض می تواند جان
مصرف کنندگان را به خطر بیندازد.
ژلوفن یا ایبوپروفن هم از این
گردونه مجزا نیستند و خطراتی را نیز ممکن است در افراد ایجاد کنند. اسهال،
حالت تهوع و استفراغ، سوء هاضمه شامل نفخ و درد شکمی، هرگونه درد در ناحیه
معده یا روده ها جزو عوارض شایع این مسکن ها و ضد التهاب ها به شمار می
رود.
در کنار این علائم، احساس سرگیجه، ایجاد تورم و احتباس
مایعات در بدن یا نفخ، بالا رفتن فشار خون، یبوست، ایجاد زخم در سیستم
گوارشی، بروز کهیر و بثورات جلدی و برخی واکنش های حساسیتی و تشدید علائم
آسم در بیماران نیز ممکن است سراغ مصرف کنندگان بیاید که تنها در موارد
نادر به چشم می خورد.
بیمارانی که دچار چنین علائمی می شوند باید بعد از قطع دارو به پزشک مراجعه کنند.
ولی
علاوه بر عوارضی که برای مصرف ژلوفن و ایبوپروفن اشاره کردیم، سیاه شدن
مدفوع و استفراغ خون آلود جزو عوارض بسیار نادری است که تنها در موارد خاص
به چشم می خورد.
محققان در مطالعات خود به این نتیجه رسیده اند
که زنان به دنبال استفاده طولانی مدت از ایبوپروفن دچار کاهش قدرت باروری
می شوند، ولی این مشکل با اقدامات سریع و آغاز راهکارهای درمانی قابل برگشت
است و این گروه از زنان می توانند بارداری را تجربه کنند.
از
سوی دیگر، محققان توصیه می کنند افراد بعد از مصرف ژلوفن چنانچه با علائمی
مانند خونریزی یا کبودی ساده، تغییر در میزان شنوایی یا زنگ زدن گوش،
تغییرات روحی روانی و خلقی، تورم قوزک پا و نیز دست ها به طور ناگهانی و
بدون دلیل، افزایش وزن بدون دلیل، سفت شدن ناحیه گردن، تغییر در حجم ادرار،
تغییرات بینایی و خستگی غیرمعمول روبه رو شدند، حتما با پزشک مشورت کنند.
ژلوفن
به کبد هم صدمه می زند، زیرا این دارو در کبد متابولیزه می شود تا قابلیت
جذب داشته باشد، بنابراین مصرف زیاد آن به کبد فشار می آورد و به آن آسیب
می رساند.
در صورت مشاهده هر گونه علامتی مبنی بر آسیب کبدی از
قبیل تیره شدن ادرار، وجود حالت تهوع و استفراغ، کاهش اشتها، درد معده یا
شکمی و زرد شدن پوست و چشم ها باید نسبت به اقدامات سریع پزشکی اقدام کرد.
البته
معمولا واکنش حساسیتی بسیار شدید نسبت به این دارو بسیار نادر است، ولی با
مشاهده هرگونه کهیر یا بثورات جلدی، خارش یا تورم در نواحی صورت، زبان یا
گلو، سرگیجه شدید و دشواری در تنفس حتما به درمانگاه مراجعه کنید، چرا که
ادامه این علائم می تواند جان شما را به خطر بیندازد.
مشکلات کلیوی جزو عوارضی است که به دنبال مصرف داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی از قبیل ایبوپروفن ممکن است رخ دهد.
البته
اگر افرادی که آب زیادی از دست داده و مبتلا به بیماری های کلیوی و
نارسایی های قلبی باشند، سالمند بوده و داروهای خاصی را به طور همزمان مصرف
کرده باشند ممکن است بیشتر دچار عوارض ناشی از مصرف ژلوفن و ایبوپروفن
شوند.
از این رو، متخصصان توصیه می کنند افراد در طول روز به اندازه کافی آب و سایر مایعات را مصرف کنند تا از کم آبی بدن جلوگیری شود.
افرادی
که داروی دیابت استفاده می کنند نباید ژلوفن بخورند، زیرا ژلوفن باعث
افزایش این داروها می شود و افت ناگهانی قند خون و کومای دیابت را به همراه
دارد
علاوه بر این، این دو دارو معمولا در افرادی که
ناراحتی معده دارند ممکن است خونریزی های معده را به دنبال داشته باشد. به
همین دلیل محققان معتقدند استعمال دخانیات در ترکیب با ژلوفن و ایبوپروفن
خطر خونریزی معده را بالا می برد. به همین دلیل پزشکان به این افراد توصیه
می کنند کشیدن سیگار را کنار بگذارند.
مصرف ژلوفن و ایبوپروفن
همچنین حساسیت به نور آفتاب را بالا می برد. از این رو، قرار گرفتن طولانی
مدت در برابر خورشید می تواند احتمال آفتاب سوختگی را افزایش دهد که
استفاده از ضدآفتاب ها و لباس های پوشیده می تواند خطر را کاهش دهد.
کودکان و ژلوفن
طبق
گفته محققان، تجویز بروفن تنها در کودکان بالای سه ماه که بیش از پنج
کیلوگرم وزن داشته باشند به منظور کاهش درد، التهاب و کنترل تب مجاز است.
ولی
برخی پزشکان ممکن است در صورت لزوم این دارو را برای کنترل تب در کودکان
زیر سه ماه نیز تجویز کنند. در واقع، در این سنین دادن ژلوفن و ایبوپروفن
تنها با دستور پزشک متخصص اطفال امکان پذیر است.
دانشمندان
کانادایی دریافتند که ایبوپروفن در مقایسه با استامینوفن و کدئین ها
موثرترین داروی مسکن برای کودکان مبتلا به جراحت های عضلانی اسکلتی به شمار
می رود.
چه کسانی نباید ژلوفن بخورند؟
پزشکان
توصیه می کنند افرادی که از برخی بیماری ها رنج می برند، مانند مبتلایان
به آسم، مشکلات کبدی، کلیوی، نارسایی های خفیف قلبی، فشار خون بالا، حملات و
بیماری های قلبی، بیماری های عروق محیطی از قبیل باریک شدن عروق، مبتلایان
به سکته و افرادی که سابقه زخم و خونریزی معده داشته اند، باید با احتیاط
اقدام به مصرف ژلوفن و ایبوپروفن کنند.
بررسی ها نشان می دهد مصرف همزمان ژلوفن و ایبوپروفن با برخی داروها ممکن است باعث تداخلات دارویی و بروز عوارض جانبی ناخواسته شود.
یکی
از این تداخلات، استفاده از داروهای ضد فشارخون است که معمولا بیماران
مبتلا به فشار خون بالا استفاده می کنند. در برخی موارد با وجود مصرف
داروهای کاهنده فشار، ایبوپروفن می تواند این اثر را خنثی کرده و فشار خون
بیماران را افزایش دهد که طبیعتا خطرات زیادی برای مبتلایان به دنبال خواهد
داشت.
همچنین مصرف همزمان این دارو با آسپیرین، خطر خونریزی معده را بالا می برد.
علاوه
بر این استفاده از وارفارین در بیمارانی که مشکل انعقاد خون دارند مانند
بیماران هموفیلی، همزمان با ژلوفن اثر این دارو را کاهش داده و احتمال لخته
شدن خون را بالا می برد.
افرادی که داروهای دیابت استفاده می
کنند هم نباید ژلوفن بخورند، چرا که ژلوفن باعث افزایش این داروها می شود و
افت ناگهانی قند خون و بروز کومای دیابت را به همراه دارد.
مصرف
این دارو باعث بروز اختلالات جنینی نیز می شود. لذا مصرف ژلوفن در سه ماه
اول دوران بارداری مجاز می باشد، ولی در سه ماه آخر بارداری ممنوع است.
درد سیاتیک چیست؟/سیاتیک از کجا به کجای بدن کشیده شده است؟
هر
گونه فشار بر روی این عصب می‌تواند باعث ایجاد درد در تمام طول عصب شود.
این درد به‌طور تدریجی شروع شده و با گذشت زمان افزایش می‌یابد و در هنگام
نشستن، برخاستن، عطسه و یا سرفه‌کردن نیز بدتر می‌شود.
علائم
درد
سیاتیک می تواند از یک درد خفیف گرفته تا ناتوانی و از کارافتادگی کامل
متغیر باشد. احساس خارش، سوزش، بی‌حسی و ضعف عضلانی نیز وجود دارد.
علل
–
فتق دیسک بین مهرهای یا بیرون‌زدگی دیسک بین مهرهای : دیسکهای بین
مهرهای، صفحاتی از جنس غضروف هستند که مهره‌ها را از هم جدا می‌کنند.
دیسکهای سالم، ستون مهره‌ها را انعطاف‌پذیر نگه داشته و مهره‌ها به‌راحتی
بر روی هم می لغزند. با افزایش سن، این دیسک‌ها شروع به تحلیل رفتن
می‌کنند و خشک می شوند. این مسئله موجب بیرون رانده‌شدن دیسک از محل خود
(فتق) و فشار بر روی ریشه عصبی می‌شود.
– تنگی ستون مهره‌ها در قسمت کمر
– بیماری اسپوندیلولیستزی
– نشانگان پیریفورمیس : اسپاسم عضله ای که در نزدیکی عصب سیاتیک قرار دارد، باعث فشار بر عصب می‌شود.
– تومورهای نخاعی
– تومورهای عصب سیاتیک
– تصادفات رانندگی و یا ضربه دیدن ستون مهره‌ها
استراحت به مدت یک تا چند روز سبب بهبودی نسبی بیماری می‌شود. ولی استراحت به مدت طولانی، علائم را بدتر خواهد کرد
عوامل خطر
–
سن: تحلیل دیسکهای بین مهرهای کمری از سن 30 سالگی شروع می‌شود.
تنگی‌های ستون مهرهای، افراد را در سنین بالاتر از 50 سال درگیر می‌کنند.
–
شغل: افرادی که شغلشان نیاز به چرخش مکرر کمر دارد، آنهایی که بارهای
سنگین حمل می‌کنند و کسانی که به‌مدت طولانی رانندگی می‌کنند.
– فعالیت‌های بدنی: افرادی که برای مدت طولانی می‌نشینند و کم فعالیت هستند.
– عوامل ژنتیکی: دانشمندان دو ژن را شناسایی کرده‌اند که وجود آنها باعث ابتلا به بیماری سیاتیک می شود.
– بیماری دیابت: به‌دلیل آسیب و تخریب اعصاب بدن.
کی باید به پزشک مراجعه کرد؟
– اگر درد شما بیش از شش هفته طول کشید.
– اگر درد از ابتدا شدید بود و روزبه‌روز بدتر شد.
–
اگر درد به دنبال یک آسیب شدید ایجاد شده است و یا اگر علاوه بر درد،
دچار مشکلاتی در اجابت مزاج شده‌اید و یا درد با بی‌حسی و ضعف عضلات کمر یا
پا همراه است.
راه های تشخیص
– پزشک در مورد سابقه بیماری سوال خواهد کرد.
– معاینه بالینی کامل
– بررسی قدرت عضلات و رفلکس‌ها
– تصویربرداری
درمان
– استراحت به مدت یک تا چند روز سبب بهبودی نسبی بیماری می‌شود. ولی استراحت به مدت طولانی، علائم را بدتر خواهد کرد.
برای
بلند کردن اجسام یا کودک از زمین، هرگز از قسمت کمر خم نشوید، بلکه
زانوهای خود را خم کنید و بنشینید و جسم یا کودک را بلند کنید
–
کیسه یخ: مقداری یخ در یک حوله تمیز قرار دهید و آن را به مدت حداقل 15 تا
20 دقیقه بر روی ناحیه دردناک قرار دهید. این عمل را روزی 4 مرتبه تکرار
کنید. کیسه یخ باعث کاهش التهاب در محل می‌شود.
– کیسه آب گرم:
پس از 48 ساعت از شروع درد، در نواحی آسیب‌دیده از گرما استفاده کنید.
چنانچه درد شما ادامه داشت، به‌طور متناوب کیسه‌های گرم و سرد را بر روی
ناحیه مبتلا قرار دهید.
– انجام حرکات کششی: ورزش‌های کششی به شما کمک می‌کنند تا زودتر خوب شوید.
درد عصب سیاتیک
–
داروهای ضددرد مثل آسپیرین، استامینوفن و بروفن. ولی استفاده زیاد این
داروها، بسیار زیان‌آور است. این داروها دارای عوارض جانبی نظیر: تهوع،
خونریزی معده و یا زخم‌های دستگاه گوارشی هستند. پمادهای پیروکسیکام و
دیکلوفناک هم مناسب اند.
– فیزیوتراپی: اگر دیسک از جای خود بیرون
زده است، فیزیوتراپی در بهبودی آن موثر است. هدف از فیزیوتراپی، کمک به
قرارگیری بدن در وضعیت صحیح، تقویت عضلاتی که از کمر شما حمایت می‌کنند و
تقویت انعطاف‌پذیری بدن است.
– ورزش‌های معمولی: ورزش موجب آزاد
کردن آندورفین‌ها می‌شود. آندورفین‌ها، واسطه‌های شیمیایی هستند که از
رسیدن پیام‌های درد به مغز جلوگیری می‌کنند.
– اگر درمان‌های بالا
در طی چند ماه نتوانند درد را کاهش دهند، انجام درمان‌های دیگر نظیر: تزریق
کورتون به پرده نخاعی و یا انجام عمل جراحی ضرورت پیدا می کند.
پیشگیری
1-
ورزش کردن: باید تمرکز، بیشتر روی عضلات شکم و کمر باشد، زیرا این عضلات
جهت قرار گرفتن در وضعیت مناسب بدنی ضروری هستند. ورزش‌هایی نظیر: یوگا،
دوچرخه‌های ثابت و تردمیل؛ به قوی نگاه داشتن این عضلات کمک می‌کنند.
هنگام حمله های حاد سیاتیک عصبی نباید ورزش کرد. در سیاتیک مزمن، ماساژ و تمرین های ورزشی کمک کننده است.
2- درست نشستن: یک صندلی خوب باید به‌خوبی از قوس کمری شما حمایت کند. اگر چنین نیست، از یک بالشتک نرم در پشت کمرتان استفاده کنید.
برای مدت طولاتی در یک جا ننشینید و در فواصل بین نشستن‌تان، حتما راه بروید
3-
ایستادن، خوابیدن و بلند کردن اجسام به طور صحیح : اگر باید برای مدت زمان
طولانی بایستید، به‌طور متناوب بر روی یک پایتان تکیه کنید و به پای دیگر
استراحت دهید.
روی یک تشک نسبتا سفت بخوابید و از بالش جهت حمایت
کمرتان استفاده کنید، ولی از بالش‌هایی که موجب می‌شوند گردن شما بیش از حد
بالا برود به هیچ‌وجه استفاده نکنید.
برای بلند کردن اجسام یا کودک
از زمین، هرگز از قسمت کمر خم نشوید، بلکه زانوهای خود را خم کنید و
بنشینید و جسم یا کودک را بلند کنید. جسم سنگین را نزدیک به بدنتان حمل
کنید.
10 حرکت ورزشی برای بهبود درد سیاتیک
1-
بخوابید و پاها را خم کنید، زانوها را به هم فشار دهید. با دست ها زانوها
را از هم جدا کنید، در حالی که عضله های مقابل مقاومت می کنند. 30 ثانیه
این کار را ادامه دهید.
2- بخوابید و پاها را خم کنید. پاها را یکی یکی راست کنید، اما ران ها را موازی هم نگه دارید. هر پا را 30 ثانیه بالا نگه دارید.
3- به پهلو دراز بکشید، باسن کمی خمیده و سمت دردناک رو به بالا باشد. پای دردناک را یک دقیقه عقب و جلو ببرید.
4- روی لبه تخت بنشینید، از عقب به دست ها تکیه دهید. هر پا را به نوبت دراز و خم کنید. این حرکت را 8 بار تکرار کنید.
5-
روی صندلی بنشینید. پاها کمی خمیده است، دست ها را روی پاها بگذارید. از
کمر به جلو خم شوید و دست ها تا نوک انگشتان پا برود. این حرکت را 4 بار
تکرار کنید.
6- روی زمین بنشینید و پاها را دراز کنید. به جلو خم شوید و نوک پاها را لمس کنید. این حرکت را چند بار تکرار کنید.
7- بایستید و پای دردناک را آرام به جلو و عقب ببرید. این حرکت را 5 دقیقه انجام دهید.
8-
دست ها را روی باسن بگذارید و سنگینی خود را به روی پای راست بدهید و آن
را خم کنید و پای چپ را به سمت چپ دراز کنید. بایستید و حرکت را با پای
دیگر تکرار کنید. این حرکت را از هر طرف 8 بار تکرار کنید.
9- بایستید و دست ها را روی باسن بگذارید. از کمر، به جلو و عقب خم شوید. این حرکت را 8 بار تکرار کنید.
10- یک میله افقی را بالای سر قرار دهید. به آرامی بالا تنه را به چپ و راست بچرخانید.
