سخنان امام در حجاب

سخنان امام خمینی درباره ی حجاب

«خواهرم: محجوب باش و باتقوا، که شمایید که دشمن را با چادرسیاهتان و تقوایتان مىکشید.»
 «حجاب تو سنگر تو است، تو از داخل حجاب دشمن را مى بینى و دشمن تو را نمى بیند.»

 (سردار شهید رحیم آنجفى)

 

 

حضرت امام خمینی (ره):

اسلام
در وقتی که ظهور کرد در جزیرتالعرب‚ بانوان حیثیت خودشان را پیش مردان از
دست داده بودند‚ اسلام آنها را سربلند و سرافراز کرد‚ اسلام آنها را با
مردان مساوی کرد. عنایتی که اسلام به بانوان دارد بیشتر از عنایتی است که
بر مردان دارد. مردان بر ملت ها حق دارند و زن ها حق بیشتر دارند‚ زن
ها مردان شجاع را در دامن خود بزرگ می کنند. قرآن کریم انسان ساز است و زن
ها نیز انسان ساز‚ وظیفه زن ها انسان سازی است. اگر زن های انسان ساز از
ملت ها گرفته بشود‚ ملت ها به شکست و انحطاط مبدل خواهند شد‚ شکست خواهند
خورد‚ منحط خواهند شد. زن ها هستند که ملت ها را تقویت می کنند‚ شجاع می کنند. (صحیفه نور ج 11 صفحه 253 تاریخ: 12/11/58)

* * * * * * *

همانطوری
که مرد در همه شئون دخالت دارد‚ زن هم دخالت دارد‚ همانطوری که مرد باید
از فساد اجتناب کند‚ زن هم باید از فساد اجتناب کند. زن ها نباید ملعبه دست
جوان های هرزه بشوند‚ زن ها نباید مقام خودشان را منحط کنند و خدای
ناخواسته بزک کرده بیرون بیایند و در انظار مردم فاسد قرار بگیرند. زن ها
باید انسان باشند‚ زن ها باید تقوا داشته باشند‚ زن ها مقام کرامت دارند‚ زن
ها اختیار دارند‚ همانطوری که مردها اختیار دارند. خداوند شما را با کرامت
خلق کرده است‚ آزاد خلق کرده است. خداوند همانطوری که قوانینی برای
محدودیت مردها در حدود اینکه فساد بر آنها راه نیابد دارد‚ در زن ها هم
دارد. همه برای صلاح شماست‚ همه قوانین اسلامی برای صلاح جامعه است. آنها که زن ها را می خواهند ملعبه مردان و ملعبه جوان های فاسد قرار بدهند. خیانتکارند.
زن ها نباید گول بخورند‚ زن ها گمان نکنند که این مقام زن است که باید بزک
کرده بیرون برود‚ با سر باز و لخت. این مقام زن نیست‚ این عروسک بازی است‚
نه زن. زن باید شجاع باشد‚ زن باید در مقدرات اساسی مملکت دخالت بکند. زن
آدم ساز است‚ زن مربی انسان است.(صحیفه نور ج 11 صفحه 253 تاریخ: 12/11/58)

* * * * * * *

نقش
زن در جامعه بالاتر از نقش مرد است برای اینکه زنان‚ بانوان علاوه بر اینکه
خودشان یک قشر فعال در همه ابعاد هستند قشرهای فعال را در دامن خودشان
تربیت می کنند. خدمت مادر به جامعه از خدمت معلم بالاتر است و از خدمت همه
کس بالاتر است و این امری است که انبیا می خواستند و می خواستند که بانوان
قشری باشند که همه آنها تربیت کنند جامعه را و شیرزنان و شیرمردانی به
جامعه تقدیم کنند.(صحیفه نور ج 14 صفحه 130 تاریخ:59/12/25 )

* * * * * * *

این
ولادت با سعادت[ولادت حضرت فاطمه سلام الله علیها] در زمان و محیطی واقع
شد که زن به عنوان یک انسان مطرح نبود و وجود او موجب سرافکندگی خاندانش در
نزد اقوام مختلف جاهلیت به شمار می رفت. در چنین محیط فاسد و وحشتزایی‚ پیامبر
بزرگ اسلام دست زن را گرفت و از منجلاب عادات جاهلیت نجات بخشید. و تاریخ
اسلام گواه احترامات بی حد رسول خدا صلی الله علیه و آله به این مولود شریف
است‚ تا نشان دهد که زن‚ بزرگی ویژه ای در جامعه دارد که اگر برتر از مرد
نباشد‚ کمتر نیست. پس این روز‚ روز حیات زن و روز پایه گذاری افتخار و نقش بزرگ او در جامعه است.(صحیفه نور ج 14 صفحه 201 تاریخ 4/2/60)

* * * * * * *

 امام
در پاسخ خبرنگاران و بانوان محجبی که درباره میزان حجاب در ایران از ایشان
سؤال کردند؛ فرمودند: «آرى در اسلام زن باید حجاب داشته باشد، ولى لازم
نیست که چادر باشد. بلکه زن مى‏تواند هر لباسى را که حجابش را به وجود آورد
اختیار کند. ما نمى‏توانیم و اسلام نمى‏خواهد که زن به عنوان یک شى ء و یک
عروسک در دست ما باشد. اسلام مى‏خواهد شخصیت زن را حفظ کند و از او انسانى
جدى و کارآمد بسازد. ما هرگز اجازه نمى‏دهیم تا زنان فقط شیئى براى مردان و
آلت هوسرانى باشند .»
صحیفه نور ج‏5

 

 

 

برخورد امام خمینی(ره) با بی بند و باری در سواحل دریا
 

حضرت ایشان با خبر شدند که در سواحل
دریا بی بندوباری و اختلاط صورت می گیرد برآشفته شده و فرمود: «براى اینکه
اسلام جلوى شهوات را مى‏گیرد؛ اسلام نمى‏گذارد که بروند توى این دریاها
شنا کنند. پوستشان را مى‏کند! …که بعد از اینکه مى رفتند زن و مرد در
دریا، زنها همان طور و همان طور مى‏آمدند توى شهر! مردم هم جرأت نمى‏کردند
حرف بزنند. امروز اگر یک همچو چیزى بشود، اینها را ما خواهیم تکلیفشان را
معین کرد. و دولت هم معین کرد.

 البته دولت [به‏] طورى که وزیر کشور
گفتند، گفتند ما جلویش را گرفتیم. اگر نگیرند، مردم مى‏گیرند. مگر
مازندرانیها مى گذارند یا رشتیها مى‏گذارند که باز کنار دریاشان مثل آن
وقت باشد؟ مگر بندر پهلوى‏اى‏ها (بندر انزلى) مرده‏اند که زن و مرد با هم
در یک دریا بروند و مشغول عیش و عشرت بشوند! مگر مى‏گذارند اینها را؟
تمدنهاى اینها این است.

 آزادى‏اى که آنها مى‏خواهند همین. این
جور آزادى! بروند قمار بکنند و با هم بشوند و با هم [سرگرم عیش و نوش‏]
بشوند آزادى در حدود قانون است. اسلام از فسادها جلو گرفته. و همه آزادیها
را که مادون فساد باشد داده. آنى که جلو گرفته فسادهاست که جلویش را
گرفته است. و ما تا زنده هستیم نمى‏گذاریم این آزادیهایى که آنها
مى‏خواهند، تا آن اندازه‏اى که مى‏توانیم، آن آزادیها تحقق پیدا کند. »
صحیفه نور، ج‏8، ص: 339

---

افول خورشيد ( ویژه نامه شهادت رسول اکرم [ص] )

مدينه حال و هواي غريبي دارد. چندي است كه شهر پيامبر(ص) ، مونس اشك و آه شده است و خاطره خنده و تبسم را از ياد برده است.

از آن هنگام كه كاروان بزرگ حج ، از زيارت خانه خدا باز گشته‏اند،

هر لحظه سيماي ملكوتي پيامبر(ص) افروخته‏تر مي‏شود و سرو بلندش، پس از يك عمر تلاش و پيكار، خميده‏تر.

گويا در همين روزها پيك الهي براي او پيام آورده است كه اي محمد :

«تو مي‏ميري، ديگر مردمان نيز مي‏ميرند.» (زمر 30)

در حالي كه دست بر شانه علي(ع) دارد، راهي «قبرستان بقيع» مي‏شود، تا در واپسين لحظات، براي اسيران خاك، طلبِ آمرزش كند.

با قدمهايي شمرده، وارد «بقيع» مي‏شود. با نگاهي مهربان يك يك قبرها را از نظر مي‏گذراند و برايشان «فاتحه» مي‏خواند.

چندي پيش پيامبر(ص) به فاطمه(س) فرمود: دخترم! هر سال جبرئيل تمامي قرآن را يك‏بار براي من مي‏خواند؛ اما امسال دو مرتبه آن را خواند. فاطمه(س) نگران و مضطرب پرسيد: پدر؛ معني اين كار چيست؟! فرمود: دختر عزيزم؛ گويا امسال، آخرين سال زندگي من است.

سپس غرق در افكاري آشفته، ابروانش در هم گره مي‏خورد و با نگراني مي‏گويد :

ـ فتنه ‏ها، همچون پاره‏هاي شب تيره، پيش مي‏آيند، در حالي كه پيوسته و متراكمند.

نگاهي به علي(ع) مي‏افكند و مي‏فرمايد:

كليد گنجهاي دنيا و آخرت را به من پيشنهاد كرده‏اند و مرا ميان آن و ملاقات پروردگار مخير ساخته‏اند.

اما من ديدار با خدا را برگزيدم.(1)

علي(ع) پريشان مي‏شود؛ چرا كه دريافته است، پيامبر(ص) آخرين لحظات حيات را تجربه مي‏كند.

اما
اين پيامهاي آسماني براي پيامبر(ص)، نويد پايان رنجهاست. بيست و اندي سال،
تلاش و پيكار و وقايع تلخ و شيرين آن، از برابر ديدگانش رژه مي‏روند.

به ياد مي‏آورد كه چگونه بر سرش خار و خاشاك مي‏ريختند و پاي نبوتش را با كينه‏هاي ديرينه مي‏خليدند.

دوران تلخ شِعب ابي‏طالب و ناله‏هاي جانگداز «سميه» و «بلال»، در زير خروارها عداوت و دشمني، از خاطرش محو نمي‏شود.

اما اينك، در آن سوي آسمانها، پيامبران و اولياء، صف در صف، انتظار مقدمش را مي‏كشند و ملايك به يُمن ورودش بهشت را آذين بسته‏اند.

فرشتگان ديدگان ملتمس خود را فرش راه او كرده‏اند

و جبرئيل و ميكائيل و اسرافيل، چشم از زمين بر نمي‏دارند.

اما در پس تمامي شاديها، غمي جانكاه در وجود پيامبر(ص) شعله مي‏كشد و بر چهره‏اش هاله‏اي از اندوه نشانده است.

گويا در اين دنيا، دل در گرو دلبندي دارد ، كه نمي‏تواند بدون او از اين كره خاكي دل بر كند.

دلبندي كه حاصل عمر اوست و تمامي رنجهاي نبوت را در دامان پر مهر و عطوفت او تحمل كرده است.

گاه كه سرماي تلخ و گزنده كفار، قلبش را مي‏آزارد، تنها حرارت دلرباي اين شاهكار عالم هستي،

شكوفه‏هاي اميد را در قلبش مي‏پروراند و در جهان پر از تعفن و لجنزار كفر و شرك، تنها بوي بهشت را از او استشمام كرده است .

و در ميان تمامي خاكيان، تنها او و چند تن ديگر از افلاكيان را مشاهده كرده است.

چگونه مي‏تواند به عرش پرواز كند، اما پاره تن خود را در فرش، بي‏هيچ تكيه‏گاهي، يكه و تنها رها كند.

گردباد حوادث را مي‏بيند، كه پس از او فاطمه‏اش(س) را در بر مي‏گيرند و گُل وجودش را در تندباد ظلم و تعدّي پرپر مي‏كنند.

از سوي ديگر، فاطمه چگونه بي‏پدر، در اين ظلمتكده خواهد ماند. او كه چشمان مهربانش با وجود پيامبر(ص)، پيوندي ناگسستني يافته است،

چگونه مي‏تواند پس از اين، بر خاك سرد و تيره مرقد پدر بنگرد.

دل زهرا(س) با قلب پيامبر(ص) مي‏تپد و روح و روان فاطمه(س) آميخته‏اي از روح مقدس پيامبر(ص) است.

اگر پيامبر(ص) بميرد، فاطمه(س) هم مي‏ميرد.

چندي پيش پيامبر(ص) به فاطمه(س) فرمود:

ـ دخترم! هر سال جبرئيل تمامي قرآن را يك‏بار براي من مي‏خواند؛ اما امسال دو مرتبه آن را خواند.

فاطمه(س) نگران و مضطرب پرسيد:

ـ پدر؛ معني اين كار چيست؟!

ـ دختر عزيزم؛ گويا امسال، آخرين سال زندگي من است.(2)

از آن هنگام، ديگر گل لبخندي بر گلزار چهره فاطمه(س) نشكفت و آن چهره بشاش و زيبا به چهره‏اي افسرده و غمگين بدل شده است.

---