قسمت 10-رمان شیرین تر از زهر
ﺳﺎﻋﺖ 3ﻭﺭﺑﻊ ﺑﻮﺩ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺰﺍ ﭘﺮﺑﻮﺩ ﺟﺰ ﯾﮑﯽ ﮎ ﺍﻭﻧﻢ ﯾﻪ
ﭘﺴﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺣﺘﻤﺎ ﻫﻤﻮﻧﻪ ﺩﯾﮓ ﺭﻓﺘﻢ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ
ﺑﺸﯿﻨﻢ؟ﮐﺎﻣﯿﺎﺏ ﻫﺴﺘﻢ
ﭘﺴﺮﻩ ﭘﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ !!…..
ﻧﺴﺘﻢ ﺭﻭﺑﺮﻭﺵ ﻋﺎﻏﺎ ﻫﺮﭼﯽ ﺯﻭﺭ ﺯﺩﻡ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭺ ﺭﯾﺨﺘﯿﻪ ﻧﺸﺪ ﻣﻮﻫﺎﺷﻮ
ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﻮ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻭ ﯾﻪ ﺷﺎﻟﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﻫﯽ ﺗﻮ
ﺭﻭﺣﺖ
-ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺍﻗﺎﯼ ….ﺍﺳﻤﺘﻮﻥ ﭼﯿﻪ؟
ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩ ﺧﻮ ﺑﺪﺭﮎ ﭺ ﻓﯿﺴﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ….
-ﺧﺐ ﺍﻗﺎ ﺧﻮﺷﺘﯿﭙﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﻭﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﺭﻭ ﺑﺮﺍ ﻣﻦ ﻣﯿﺬﺍﺷﺘﯽ؟؟؟
ﺧﺪﺍﻭﮐﯿﻠﯽ ﺧﻮﺵ ﺗﯿﭗ ﺑﻮﺩﺍ
ﯾﻪ ﮐﺎﺭﺕ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺭﻭ ﻣﯿﺰﻭ ﺭﻓﺖ ﺩﻭﯾﯿﺪﻡ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﻭﻟﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﻧﮑﻨﻪ ﺟﻨﻪ
ﭖ ﮐﻮﺵ !!……
ﺭﻓﺘﻢ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﻨﻢ ﮎ ﭘﺴﺮﻩ ﮔﻔﺖ ﺣﺴﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﻥ ﺧﻮﺑﻪ ﺷﻌﻮﺭ
ﺩﺍﺭﻩ ….
ﺏ ﺧﻮﻧﻪ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﻭ ﺑﺎ ﻣﺎﻧﯽ ﻭﻧﯿﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﯿﻮﻥ ﺑﺬﺍﺭﻡ
ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﻭ ﻫﻢ ﮐﺮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ
ﻋﻘﻠﺸﻢ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ….
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﺎﻧﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﮔﻔﺖ ﺍﺻﻼ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻨﻮ ﺩﺍﺭﯼ
ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﺟﻪ ﺑﻬﺶ ﺯﻧﮓ ﻧﺰﻥ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻗﺼﺪ
ﺳﻮﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ
ﻣﻨﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩﻡ .
***************************
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎﺑﺎ ﺯﻧﮓ ﺯﺩ ﺏ ﺧﻮﻧﻪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﮎ ﻗﺮﺍﺭﻩ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﺵ ﺑﺎ ﺯﻧﻮ
ﺑﭽﻪ ﺑﯿﺎﻥ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﺻﻼ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﮕﯿﻢ ﮎ
ﺍﻭﻥ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭼﺮﺗﻮ ﭘﺮﺗﺎ ……..
ﺍﻧﻘﺪ ﺍﻋﺼﺎﺑﻤﻮﻥ ﺧﻮﺭﺩ ﺷﺪ ﮎ ﻧﮕﻮ ﺍﺧﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺭﻭ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﺳﻪ
ﻃﺒﻘﻪ ﺭﻭ ﻓﺮﻭﺧﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﭘﺲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻣﻮﻥ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻭﯾﻼﯾﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭ
ﺍﻻﻥ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﮐﺸﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ
ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﮐﺎﺭﺍﺭﻭ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻭﺳﺎﯾﻠﻮ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺟﺪﯾﺪ ﭼﯿﺪﯾﻢ ﺍﻧﻘﺪ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻗﻢ
ﺧﻮﺷﻢ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ …..
–ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻣﻤﻤﻤﻢ
ﻣﺎﻧﯽ : ﻧﮕﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﺗﻨﺒﻞ ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻭ ﺗﻮ ﺍﺗﺎﻗﺖ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻤﺮﺕ ﺩﺭﺩ
ﻣﯿﮕﯿﺮﻩ
ﻧﯿﻤﺎ :ﭖ ﻣﻦ ﭼﯽ؟؟؟؟؟
ﺍﻭﻑ ﻧﯿﻤﺎ ﺩﯾﮓ ﺗﻤﻮﻣﻪ ﺷﺪ ﮐﺎﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﺭﻭ ﺑﮑﻨﻮ ﺗﻮﺍﻡ ﺑﺮﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ
**************************
ﻣﺎﻧﯽ ﺯﻧﮓ ﺯﺩ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﺍﻭﻧﻢ ﮔﻔﺖ ﮎ ﺷﺐ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎﻧﯿﻢ ﺍﺩﺭﺱ ﺩﺍﺩ
ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﻣﻨﻮ ﻧﯿﻤﺎ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﭘﺬﯾﺮﺍﯾﯽ ﻭ ﻣﯿﻮﻩ ﻭ ﺍﯾﻨﺎ ﺭﻭ ﺍﻣﺎﺩﻩ ﮐﻨﯿﻢ
ﻣﺎﻧﯿﻢ ﻏﺬﺍ ﺭﻭ ﺑﭙﺰﻩ
ﻭﺍﯼ ﮎ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ ﻭﻟﯽ ﺧﺪﺍﺭﻭﺷﮑﺮ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪ
ﺳﺎﻋﺖ 6 ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺍﻣﺎﺩﻩ ﺑﺸﯿﻢ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﮐﺘﻮﻥ ﻣﺸﮑﯽ …ﺑﺎ
ﺗﯿﺸﺮﺕ ﻣﺸﮑﯽ ﮎ ﺭﻭﺵ ﻋﮑﺲ ﮔﺮﮒ ﺑﻮﺩ ﭘﻮﺷﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺳﯿﺸﺮﺕ ﻣﺸﮑﯽ
ﻫﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪﻡ ﻭﻟﯽ ﺯﯾﭙﺸﻮ ﺑﺎﺯ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﮔﺮﮔﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﺎﺷﻪ
ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮎ ﯾﻪ ﻧﮕﺎ ﺏ ﺳﺮﻡ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﯾﻪ ﮐﻼﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ
ﺳﺮﻣﻮ ﺭﻓﺘﻢ
ﻣﺎﻧﯽ ﺟﯿﮕﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﯿﻤﺎ ﻫﻢ ﮎ ﻋﺎﻟﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﯾﺪ ﮐﻼﻩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺍﻭﻧﻢ
ﺭﻓﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻮ ﺑﺮﮔﺸﺖ
ﺍﻑ ﺍﻑ ﺻﺪﺍﺵ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺩﺭﻭ ﺯﺩﻡ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺟﻠﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺳﻼﻡ
ﮐﻨﯿﻢ
ﺍﻭﻝ ﺧﺎﻧﻢ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً 50 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﻗﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺳﻦ ﻭﺳﺎﻝ
ﺧﺎﻧﻤﺶ ﺑﻮﺩ،ﺑﻌﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺳﻦ ﻭﺳﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻭﺍﺭﺩ
ﺷﺪﻧﺪ …
ﺍﻭﻣﺪﻡ ﺩﺭﻭ ﺑﺒﻨﺪﻡ ﺩﯾﺪﻡ ﯾﻪ ﭘﺎ ﺍﻭﻣﺪ ﺟﻠﻮ ﻧﺬﺍﺷﺖ ﺳﺮﻣﻮ ﺍﻭﺭﺩﻡ ﺑﺎﻻ ﻭ
ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﺭﯾﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﯿﻢ
: ﺗﻮﻭﻭﻭﻭﻭﻭ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
ﻣﺎﻧﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮﻭ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯿﺪ؟؟؟
ﺍﺭﯾﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﺑﻠﻪ …ﺍﮔﻪ ﺍﯾﺸﻮﻥ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻣﻦ ﺍﻻﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺒﻮﺩﻡ !!!!…..
ﻧﯿﻤﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺼﺐ ﺧﺎﺻﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﻄﻮﺭ ﻣﮕﻪ؟؟؟؟
ﺍﺭﯾﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﻭﺑﻪ ﻧﯿﻤﺎ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﻪ ﻧﮕﯿﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺟﺎﺯﻩ
ﺑﺪﻥ ﺑﯿﺎﻡ
ﺩﺍﺧﻞ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪﻡ ﺗﺎﺯﻩ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭ ﺭﻭ ﺳﺪ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ
ﻭﺭﻭﺩ ﺍﺭﯾﺎ ﺷﺪﻩ
ﺑﻮﺩﻡ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﮐﻨﺎﺭ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭﺭﻭﯼ ﻣﺒﻞ ﺳﻪ ﻧﻔﺮﻩ ﺍﯼ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﺎﻧﯽ
ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺍﺭﯾﺎ ﺑﻌﺪ
ﺍﺯ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺳﻼﻡ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﭘﺮﺳﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﺸﯿﻨﻪ ﮐﻪ
ﻧﯿﻤﺎﻣﺤﻠﺖ ﻧﺪﺍﺩ
ﻭﺳﺮﯾﻊ ﺑﻐﻞ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﺍﯼ ﻧﯿﻤﺎ ﺧﻨﺪﻡ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ …….
40 ﯾﺎ 50 ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺎﻧﯽ ﺩﯾﮕﻪ ﺻﺒﺮﺵ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﺭﯾﺎ
ﭘﺮﺳﯿﺪ :
ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﯾﺪ ﺩﻻﻭﺭﯼ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﺪ؟؟؟
ﺍﺭﯾﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪﯼ ﻧﺜﺎﺭ ﻣﻦ ﮐﺮﺩ ﻭﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﮔﻔﺖ
ﻭﮔﻔﺖ ﻭﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺭﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ …ﺧﺪﺍ ﺧﺪﺍ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﻗﻀﯿﻪ ﯼ
ﺑﻮﺳﻪ ﺭﻭ ﺩﯾﮕﻪ ﻧﮕﻪ ﺍﻣﺎ ﻧﺨﯿﺮ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻭ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﻩ
ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺍﺳﻢ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺷﻨﯿﺪﻡ،ﭘﺮﯾﺪﻡ ﻭﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ ﻭ ﺑﻪ
ﻣﺎﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ
– ﺩﺍﺩﺍﺷﯽ ﺷﺎﻡ ﺣﺎﺿﺮﻩ ﻣﯿﺨﻮﺍﯾﻦ ﺷﺎﻡ ﺑﯿﺎﺭﻡ؟؟؟
ﻣﺎﻧﯽ ﻭ ﻧﯿﻤﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﺍﺧﻪ
ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﺳﻔﯿﺪ ﻧﻤﯿﺰﺩﻡ ﺧﺐ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﺑﺎﯾﺪﻡ ﺗﻌﺠﺐ
ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ …
ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺭﻭﻡ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ ﻧﺸﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﺩﻭﺗﺎ ﮔﻔﺘﻢ : ﺧﻮ ﭼﯿﻪ؟؟
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﯿﻦ ﺩﯾﮕﻪ!!!
ﺍﻭﻥ ﺩﻭ ﺗﺎ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﯿﺰﻭ ﭼﯿﺪﻥ ﻣﻨﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮﻥ ﮐﺮﺩﻡ
ﺍﺭﯾﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺷﺎﻣﻮ ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﮔﺎﻩ
ﮔﺎﻫﯿﺶ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻣﯿﺰﺩ ﮐﻪ ﻧﮕﻮﻭﻭﻭ …..
ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﺎﻡ ﺍﺭﯾﺎ ﻭﻧﯿﻤﺎ ﺑﺎﺯ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻗﻀﯿﻪ ﺭﻭ ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺍﺯ
ﻫﻮﻝ ﻭ
ﺗﺮﺱ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ
ﭘﺴﺮﻩ ﯼ ﭘﺮﻭ ﻭﻟﮑﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻪ ﻫﻮﻝ
ﻫﻮﻟﮑﯽ ﺩﻟﺴﺘﺮﯼ ﺑﻬﺶ
ﺗﻌﺎﺭﻑ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﻭﻧﻢ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﮕﻪ ……
ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺷﮑﺮ ﺗﺎ ﺍﺧﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﺎﻡ ﺩﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ
ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻣﯿﺰﻭ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﻧﯿﮕﯿﻦ
ﻣﺎ؟؟؟ ﺑﻠﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﮔﻠﺘﻮﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺑﯽ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ
ﺑﺸﻘﺎﺑﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺷﮑﺴﺖ ..
ﻧﯿﻤﺎ ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﻧﮕﯿﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﺷﮑﺴﺖ؟؟
ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺭﯾﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﭼﻠﻔﺘﯿﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻔﺘﻢ :
– ﻧﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺒﻮﺩ … ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎ ﺭﻭﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﮔﻪ ﺩﺳﺘﻤﻢ
ﺑﺮﯾﺪﻡ ﺗﻮ ﺩﻟﻢ ﻫﺮﭼﯽ ﻓﺤﺶ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻧﺜﺎﺭ ﺍﺭﯾﺎ ﮐﺮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﯼ ﻟﻌﻨﺖ
ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﮑﺸﻤﺖ …..
ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺳﺎﻋﺖ 1 ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﻟﺸﻮﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻦ ﻭ ﺑﺮﻥ .
ﺑﺮﺍﻡ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﺭﯾﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻮﻧﺎ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰﺩ ﺟﺰ ﺳﻼﻡ
ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮﻥ
ﻣﻐﺰﻡ ﺩﺭ ﮔﯿﺮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺭﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﯽ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ
ﮐﻪ !!…
ﻋﺠﺐ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﺮﺩﻣﺎ …. ﮐﺎﺵ ﻣﯿﻤﺮﺩﻡ ﺍﯾﻨﻮ ﻧﻤﯿﺒﻮﺳﯿﺪﻡ …
ﻧﻪ …. ﭼﺮﺍ ﻣﻦ ﺑﻤﯿﺮﻡ؟؟؟ﮐﺎﺵ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯿﻤﺮﺩ ….
************************************
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻮﻟﺪﻣﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻬﺘﺮﺑﮕﻢ ﺗﻮﻟﺪ ﻣﻨﻮ ﻧﯿﻤﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﺻﺒﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ
ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺭﺳﯿﺪ ﺑﺎ ﺩﺍﺩﺍﺷﯽ ﻫﺎﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺮﯾﺪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ
ﻟﺒﺎﺱ ﭘﺴﺮﻭﻧﻪ ﺧﺮﯾﺪﻡ ﯾﻪ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﮐﺘﻮﻥ ﺍﺑﯽ ﺳﯿﺮﺑﺎﯾﻪ ﺗﯿﺸﺮﺕ ﺳﻮﺭﻣﻪ ﺍﯼ
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻡ ﺳﺒﺰ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﯾﻪ ﻟﻨﺰ ﺍﺑﯽ ﮐﻤﺮﻧﮕﻢ ﺯﺩﻡ
ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﯿﭙﻢ ﺟﻮﺭ ﺷﺪ
ﻧﯿﻤﺎﻫﻢ ﮐﭙﯽ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻦ ﻭﻟﯽ ﺳﺒﺰ ﺭﻧﮕﺸﻮ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﯼ ﺳﺒﺰ ﺭﻧﮓ
ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﯾﻪ
ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻟﯽ ﻣﺸﮑﯽ ﺗﻨﮓ ﺑﺎ ﯾﻪ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺯﺭﺩ ﺭﻧﮓ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪﺵ
ﺗﻀﺎﺩ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻟﺒﺎﺳﺎﻣﻮﻥ ﺟﻮﺭ ﺷﺪ ﺣﺎﻻ
ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺪﻝ ﻣﻮ
ﺍﻭﻝ ﻧﯿﻤﺎ ﻣﻮﻫﺎﺷﻮ ﻣﺪﻝ seven ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩ ﻣﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﻣﺪﻝ
ﺧﻮﺷﻢ ﺍﻭﻣﺪ ﭘﺲ ﻣﻨﻢ ﻫﻤﻮﻥ ﻣﺪﻟﯽ ﺯﺩﻡ ﺧﻼﺻﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﺷﮑﻞ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ
ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎﻍ ﻟﻮﺍﺳﻮﻥ ﻭ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺭﻭ ﺗﺰﺋﯿﻦ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻣﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺭﻓﺖ ﮐﻪ ﺩﻋﻮﺕ
ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﺭﻭ ﭘﺨﺶ ﮐﻨﻪ ….
ﺳﺎﻋﺖ 7:30 ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺭﯾﻤﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮ
ﺷﺎﻫﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪﻡ ﺑﻐﻠﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺳﺶ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﻭﻧﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ …
ﻭﻟﯽ ﯾﻪ ﺩﻓﻌﻪ ﺩﺍﺩ ﺯﺩ ﻧﯿﻤﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﯿﮑﺸﯽ ﭘﺮﯾﺪﯼ ﺑﻐﻞ ﻣﻦ ﻫﺎﻥ
ﻫﺎﻥ؟؟؟؟
ﺯﺩﻡ ﺯﯾﺮ ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: ﺭﯾﻤﺎ ﻣﻨﻢ ﻧﮕﯿﻦ …
ﯾﮑﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺧﺮﻩ ﺗﻮﻟﺪﺗﻪ ﻣﯿﻤﺮﺩﯼ ﻣﺜﻞ ﺍﺩﻡ ﯾﻪ ﻟﺒﺎﺱ
ﺩﺧﺘﺮﻭﻧﻪ ﺑﭙﻮﺷﯽ؟؟؟
ﺑﻌﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﯾﻢ ﺯﯾﺮ ﺧﻨﺪﻩ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺭﯾﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻮﺍﺩﺵ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﻧﯿﻤﺎ
ﻭ ﻣﺎﻧﯽ ﺳﺮﺷﻮﻥ ﺷﻠﻮﻍ ﺑﻮﺩ ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺵ ﺍﻣﺪ ﺑﮕﻢ
ﯾﺎﺩﻡ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻼﻩ ﺑﺰﺍﺭﻡ ﺳﺮﻡ ﻭﺩﯾﮕﻪ ﺩﯾﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺭﯾﺎ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﻭﻣﺪ
ﻭﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺗﻮﻟﺪﺕ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺑﺎﺷﻪ ﻧﯿﻤﺎ ﺟﻮﻥ ….
ﺯﺩﻡ ﺯﯾﺮ ﺧﻨﺪﻩ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺪ ﺷﺒﯿﻪ ﻧﯿﻤﺎ ﺑﻮﺩﻡ؟؟؟
– ﺍﺭﯾﺎ ﺧﺎﻥ ﻣﻦ ﻧﮕﯿﻦ ﻫﺴﺘﻢ …
ﻗﯿﺎﻓﻪ ﯼ ﺗﻌﺠﺐ ﺯﺩﺵ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﯾﺪﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﯾﻪ ﺩﻓﻪ ﺩﺳﺘﺸﻮ ﮐﺸﯿﺪ ﻋﻘﺐ .
-ﺷﻤﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻧﮕﯿﻦ ﻫﺴﺘﯿﻦ؟؟؟
ﺑﻠﻬﻬﻬﻪ ….
ﻫﻤﻮﻥ ﺟﻮﺭﯼ ﻣﺎﺕ ﻭ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻣﻨﻢ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﺵ ﺍﺣﻮﺍﻝ
ﭘﺮﺳﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ
ﺍﺭﯾﺎ ﺍﻭﻣﺪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻭﮔﻔﺖ ﻧﮕﯿﻦ ﺟﻮﻥ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯼ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮﻡ
ﺷﺪﯼ …
ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﺗﻮ ﺍﯾﻨﺠﻮﺭ ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﺧﺘﺮﻭﻧﻪ ﻗﺸﻨﮓ
ﺑﭙﻮﺷﯿﺪ؟؟
ﺣﯿﻒ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﻟﺒﺎﺳﺎﯼ ﭘﺴﺮﻭﻧﻪ ﺑﭙﻮﺷﯿﺪ؟؟؟
ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﻭﺍﯾﺴﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻮ ﺑﻢ ﺑﮕﯽ …
ﺑﻌﺪ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻡ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺮﯾﺪ ﺑﻐﻞ ﻧﯿﻤﺎ ﻭﺍﯾﺴﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻧﮕﺎﻩ
ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻧﯿﻤﺎ ﻫﺮﮐﺎﺭ ﻣﯿﮑﺮ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﺪﺍ ﮐﻨﻪ ﻧﻤﯿﺸﺪ …
ﯾﻪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﻭﻟﺶ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﻧﮕﯿﻦ ﺟﻮﻧﯽ …
ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ ﺍﯾﻨﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﺑﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺎﺯﯼ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﺩﺍﺩﺍﺷﻤﻮ
ﺧﻔﻪ ﮐﺮﺩﯼ !!!
ﺍﺯ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮﺥ ﻭﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪ ﺑﻌﺪﺷﻢ ﺍﺯ ﻧﯿﻤﺎ ﻣﻌﺬﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ
ﯾﻪ ﻧﯿﺸﮑﻮﻧﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ،ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﮔﺮﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﯿﻤﯿﺎ
ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﯿﺪ ﺗﻮﻟﺪﻣﻮ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺖ. ﺩﻭﺳﺘﺎﻣﻮ ﺑﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﻓﺎﻣﯿﻞ
ﻣﻌﺮﻓﯿﺸﻮﻥ ﮐﻨﻢ
ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺑﺎﻫﻢ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﯾﺪﻡ ﻣﻮﻧﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺑﺎﻍ ﺍﻭﻧﻢ
ﺗﻮ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ
ﺑﺎ ﯾﻪ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺍﺯ ﺟﻤﻊ ﺟﻮﻭﻧﺎ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻣﻮﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻮﻧﺎ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ
ﺑﺪﺟﻮﺭﯼ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺩﻭﺑﺎﺭ ﺻﺪﺍﺵ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻌﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﺑﻠﻪ؟؟؟
ﻧﺸﺴﺘﻢ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺩﺳﺘﺸﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ -: ﻣﻮﻧﺎ ﺟﻮﻥ ﭼﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ
ﻧﺸﺴﺘﯽ؟؟؟
ﭼﯿﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ ….
– ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﺯﺑﻮﻧﺘﻮ ﻣﻮﺵ ﺧﻮﺭﺩﻩ؟؟؟
ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮﺭﯼ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺍﯾﻨﺠﺎ ….
– ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﭘﺒﺶ ﺩﻭﺳﺘﺎﯼ ﻣﻦ ….
ﻧﻪ … ﻣﻤﻨﻮﻥ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﻧﻤﯿﺸﻢ …
– ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻧﺘﺮﺱ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﻤﯿﺨﻮﺭﻧﺖ ﮐﻪ ….
ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺎﻫﺰﺍﺟﻮﺭ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺮﺩﻣﺶ ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ
ﺩﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﺤﻠﺖ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﻧﻤﯿﺪﺍﺩ ﻣﺎﺷﺎﻝ …
ﺧﻼﺻﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺮﯾﺪﻥ ﮐﯿﮏ ﺷﺪ ﻣﻨﻮ ﻧﯿﻤﺎ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺮﺷﻮ ﺯﺩﯾﻢ،ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ
ﻋﻤﻪ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﻭﻋﻤﻮ ﺷﺎﻫﯿﻦ ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭﯾﮑﯽ ﺑﻌﺪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻋﮑﺲ
ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ …
ﺍﺭﯾﺎﻭﻣﻮﻧﺎ ﺑﺎ ﺍﺭﯾﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﺍﺭﺍ ﻭ ﺍﺭﯾﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ
ﻭﺍﺭﯾﻦ ﺑﻐﻞ ﺩﺳﺖ ﻧﯿﻤﺎ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻥ …
ﺍﺭﯾﺎ ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻤﻪ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻗﻀﯿﻪ ﯼ ﮐﻮﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺥ ﺑﮕﻢ ﺧﺪﺍ ﭼﯿﮑﺎﺭﺕ
ﻧﮑﻨﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮﺩﯼ ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﯽ؟؟؟ !!!
ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ ﮐﺎﺩﻭ ﻫﺎ …….. ﺑﺮﺍﯼ ﻧﯿﻤﺎﺯﻧﺠﯿﺮ ﭘﻼﺗﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ
ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻬﺶ ﺩﺍﺩﻡ
ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪ …
– ﻧﯿﻤﺎ ﮐﺎﺩﻭﯼ ﻣﻦ ﮐﻮ؟؟؟
ﻧﯿﻤﺎ ﮔﻮﻧﻤﻮ ﺑﻮﺳﯿﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ …
ﻣﻨﻈﻮﺭﺵ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻮﺩ …
ﺯﺩﻡ ﺗﻮ ﺳﺮﺵ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﻮﺭﯼ ﻭﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﮐﺘﮏ ﺯﺩﻧﺶ
ﻣﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﻭ ﺍﺯﺵ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﺩﺍﺩ ﺯﺩﻡ ﻭﻟﻢ ﮐﻦ ﺑﺬﺍﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﺣﻤﻘﻮ ﺑﮕﯿﺮﻡ
ﺑﮑﺸﻤﺶ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻫﺰﺍﺭﺗﻮﻣﻨﻢ ﺍﺭﺯﺵ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ؟؟؟؟؟؟
ﯾﻪ ﺩﻓﻪ ﻧﯿﻤﺎ ﮔﺮﺩﻧﺒﻨﺪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﮔﺮﺩﻧﻢ ﻭ ﮔﻔﺖ
– ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺩﺍﺭﯼ ﺍﺑﺠﯽ ﺷﻤﺎ ﺗﺎﺝ ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ
ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ﻭﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪﻥ ﻧﯿﻤﺎ ﺭﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ :ﺟﺎﯾﯿﺖ
ﺩﺭﺩ ﻧﮕﺮﻓﺖ؟؟؟
ﺑﺎﺯ ﻫﻤﻪ ﺯﺩﻧﺪ ﺯﯾﺮﺧﻨﺪﻩ ﻣﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ …
ﺍﻭﻧﺸﺐ ﮐﻠﯽ ﮐﺎﺩﻭ ﻫﺎﯼ ﺟﻮﺭﻭﺍﺟﻮﺭ ﻭ ﮔﺮﻭﻥ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﺸﻮﻥ ﻋﺎﻟﯽ
ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎﺩﻭ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺳﺶ
ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺟﺎﯾﯿﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﮐﯽ ….
ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎﻡ ﺷﺪ .
ﺑﺎ ﮐﯿﻤﯿﺎ ﻭ ﺍﯾﻨﺎﺯ ﺩﺭﺣﺎﻝ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺑﺎﺯﯼ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﺎﻡ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﺴﯽ ﻣﺪﺍﻡ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑ
رمان واحد روبرویی
صبح آرتین اومد دنبالم.. امروز یه کم گرفته ام.. به شوخی های آرتین فقط لبخند میزنم
با هم وارد شرکت شدیم.. آرتین بچه ی های شرکتو به شرینی دعوت کردو شام بعد از شرکت..
نامزدیمونو اعلام کرد و جلوی همه دست دور شونه ام حلقه کرد..
با خجالت به تبریکهاشون پاسخ دادمو خودمو از حصار دست های آرتین جدا کردم.. آروم به سمت اتاقمون رفتم..
جلوی در اتاق کیانو دیدم.. دلگیر و حق به جانب نگاهم کرد..
تو نگاهش پر از حرف بود.. پر از گله.. پر از غم..
نمیدونم چرا این روزها میتونم حرف چشمهاشو بفهمم.. چرا حرفشو از نگاهش میخونمو حس میکنم هم دردیم!
سلام ریزی گفتمو وارد اتاق شدم..
صدای قدم هاشو بیرون اتاق شنیدم..
پشت میزم نشستمو مشغول کارم شدم..
تا پایان ساعت کاری ، آرتین شوخی کردو از خاطراتش گفت..
لبم لبخند میزنه اما دلم غمگینه.. غمگین از اینکه چرا قسمت پسر پاکی مثل آرتین ، منی شدم که دوست داشتن برام اولین بار نیست!
شب با بچه های شرکت به رستوران رفتیم… همه بودن بجز کیان !
کارو بهانه کردو از اومدن شونه خالی کرد… برای منم نیومدنو ندیدنش بهتره !
شاید از دل برود هر آنکه از دیده رود !
شایدم بهتر باشه محل زندگیمم عوض کنم.. نمیدونم موندنم تو اون ساختمون و درست روبروی واحد عشق اولم درسته یا نه !
شاید خونه ی دیگه ای بگیرم.. شایدم زمان و همین طور آرتین همه چیزو تغییر بدن..
شاید روزی برسه که دیگه کیانی دیده نشه و نگاهم پر باشه از آرتین…
امیدوارم اون روز به زودی برسه ..
هفته ها بدون توقف و استراحت در حال گذر هستن.. هر روز با آرتین سرکار میرمو باهم برمیگردیم..
برخوردم با کیان کمتر شده و دلمم با این قضیه کنار اومده.. انگار راست راستی آرتین داره خودشو تو دلم جا میکنه ..
با حوبی هاش هر لحظه لبخندو مهمون لبام میکنه.. درک میکنه رعایت حد فاصله امونو و اصراری به اومدن به خونه ام نداره..
منم هنوز فرصت نکردم دعوتش کنم.. فعلا داریم به هم عادت میکنیمو باهم کنار میاییم..
آخر هفته به اصفهان دعوت شدم.. مادرش پاگشام کرده..
نگرانم.. هم از روبرو شدن با خانواده اش.. هم از موندن و تنها شدن با شوهرم..
شاید مراعات این مدتش نشون داده که ظرفیت داره و بهم احترام میذاره.. اما مرد بودن و عاشق بودنشو نمیتونم فاکتور بگیرم !
اینه که بودنم کنارشو ترسناک میکنه ..
صبح زود راه افادیم و ساعت دوازده اصفها بودیم..
به محض اینکه وارد اصفهان شدیم ، اضطراب همه ی وجودمو پر کرد..
دستام شدن تیکه یخ..
– آرتین..
– جونم گلم؟
– من میترسم !
– از چی؟!
– از برخورد خانواده ات.. فامیلت.. از اینکه حرفی بشنوم که آزارم بده..
– هیچ کس حق نداره ناراحتت کنه ! این مدتم من کنارتم ، هر کس حرفی زد خودم جوابشو میدم..
– حتی مادرت؟
–
حتی مادرم ! من خوب میشناسمت.. میدونم اهل دروغ و فریب نیستی… از طرفی
اونقدر عاشقتم که دلم نمیخواد غم یه لحظه هم مهمون چشمات بشه… خیالت تخت..
من پشتتم.. همیشه.. نمیذارم کمتر از گل بهت بگن !
دستای سردم تو مشتش
گرفت و فشار خفیفی بهش وارد کرد.. سنگین نگاهشو حس کردم ، نگاه از دستم
گرفتمو بهش خیره شدم.. لبخند اطمینان بخشی زد و دلمو گرم کرد..
– الان چرا باید تو ماشین باشیم؟!
– یعنی چی؟! چه ایرادی داره؟
– با این نگاهی که تو میندازی .. سنگم آب میشه ، چه برسه به من.. کاش الان خونه بودیم تا….
ابروهام بالا رفت.. لبخند عریضی صورتشو پر کرد.. با ترس آب دهنمو قورت دادم.. صدای خنده اش بلند شد..
– ای جونم.. وقتی میترسی شکل این جوجه زردا میشی !
به مثالش لبخند زدم.. یاد مهدی افتادم.. اونم همینو میگفت… بعضی وقتها هم میگفت جوجه طلایی خونه !
چقدر
زود رفت زیر خروار ها خاک.. چه بد شد که تنهام گذاشتن.. قطره اشکی از چشمم
فرو ریخت و لبخند رو لبم نشست… لبخندی که غم توش بیداد میکرد..
ماشینو کناری پارک کردو کامل به سمتم چرخید… انگشت شصتش برف پاک کن صورتم شد و اخم ریزی مهمون صورتش..
– چی ناراحتت کرد گلم؟
– هیچی..
– برای هیچی اشک میریزی ؟!
–
یاد داداشم افتادم ، اونم بهم میگفت جوجه .. دلم.. دلم .. براشون تنگ شده …
کاش نرفته بودن.. کاش زنده بودن.. کاش بابام بود تا دستشو میبوسیدمو به
خاطر بودنش خدارو شکر میکردم.. کاش مامانم بود تا گونه های سرخشو بو کنم…
دستای خسته اشو تو دست میگرفتمو با داشتنشون حس داشتن دنیارو میداشتم… کاش
خواهرو برادرام بودن تا باهاشون شوخی کنم ، دعوا کنم … درد و دل کنم… کاش
بودن تا برای ازدواجم راهنماییم میکردن.. کاش بودن.. اینکه کسی بگه بی کسو
کار مهم نیست.. اینکه با این حرف یاد نبودنشون میوفتم عذابم میده.. گاش
بودن و از علایقم منعم میکردن.. به خدا راضی بودم.. اونا باشن.. اصلا من
گوشه ی خونه میشستم.. میموندم پیششون تا اگه اتفاقی افتاد برای همه امون
باشه.. منم باهاشون برم.. اینجا تنها نمی موندم.. نمیدونی چه صفایی داشت
نون و پنیرو هندونه ای که عصرا باهم میخوردیم…. از صدتا غذای شاهانه مزه اش
بیشتر بود… خنده های از ته دلمون ، دل کوه رو میلرزوند.. کاش بودن.. بودنو
سرم داد میکشیدن… گاهی میگم خدایا نمیشه زنده اشون کنی ؟! بذار باشن ولی
به من اجازه ندن تنهایی جایی برم.. داداشام برام قلدری کنن.. مامانم نماز
اول وقتو بهم تذکر بده.. با یه کار اشتباه بابام بهم اخم کنه… اون وقت منم
بجای اینکه ناراحت بشم ، میرم کف پاشونو میبوسم ! افسوس.. افسوس که دنیا
این فرصتو بهم نداد.. افسوس که نشد یه بار کف پاشونو ببوسم.. یه بار ازشون
تشکر کنم .. دنیا.. بده.. بده آرتین.. ما تا یه چیزیو داریم قدرشو نداریم ،
ولی امان از روزی که از دست بدیمش.. اون وقته که میزنیم رو دستمونو میگیم
ای وای !
گریه ام شدید شد.. دستایی مردونه دورم حلقه شد.. سرم روی سینه اش فرود اومد… بوی عطرش مشاممو پر کرد.. پلکام رو هم رفت.. آروم شدم..
کیان :
دیروز آرتینو نگار رفتن اصفهان… از دیشب تا حالا عین مرغ پر کنده شدم… آروم و قرار ندارم..
از بس فکر کردم الان دارن چکار میکنن و چی میگن و کجا میخوابن و و و و ..دیوونه شدم..
هوای تهران برام سنگینه.. نمیتونم خوب نفس بکشم..
نفسم به شماره افتاده از افکاری که افتاده به جونم..
هرچی به خودم میگم کیان بس کن.. نگار رفت.. تموم شد.. دیگه مال یکی دیگه ست.. ولی مگه این دل نامروت زیربار میره !
با هر ضربه ی قلبم تو قفسه ی سینه نجوای نگار شنیده میشه..
کاش
زودتر گوشم این نجواهارو میشنید.. کاش خیلی قبل تر میفهمیدم حسم به نگار
هوس نیست.. کاش از همون روز اول به عنوان یه کالا بهش نگاه نمیکردم.. یه
کالایی که باید مال من بشه و بعد از استفاده شوت…
کاش….
بهتره منم برم… برم از این هوای تلخ.. برم جایی که بشه توش نفس کشید..
نیم ساعته لباسامو ریختم تو چمدون و یه دوش گرفتمو راه افتادم…
ساعت نه صبحه.. به نسبت خیابونا خلوته.. زود میرسم..
نشستم تو ماشینمو پدال گازو فشار دادم..
نگاهم
به صندلی کنار راننده افتاد… یادش بخیر.. اون روز که سوار ماشینم شدو با
وجد به ماشین نگاه کرد.. چقدر تلاش کردم خنده امو بخورمو غرورمو حفظ کنم…
چقدر تلاش کردم تا اون لپای سرخشو نکشم.. چقدر تلاش کردم تا دست از پا خطا
نکنم..
بعضی وقتا میگم شاید اگه یه کم دست از پا خطا میکردمو عبور ممنوع
ها رو رد میکردم ، الان نگار مال من بود.. شایدم برعکس.. به کل ازم متنفر
میشد…
جاده پر از برفه.. خیلی قشنگه.. اکثر دخترا عاشق این جاده ان.. مخصوصا سبزش..
یادمه
هر بار با هر دختری اومدم تو این جاده با شوق سقف ماشینو گفته بودن کنار
بزنمو کل راه با شورو شوق به جنگلها و پیچ و خمای جاده نگاه میکردن..
یعنی نگارم اینطوریه !
اگه میاوردمش جیغ میکشید و بگه کیان تو بهترینی؟!
فکر
نکنم… درجه ی غرور اون صد برابر از من بیشتره.. همون غرورشه که گرفتارم
کرد.. وگرنه خوشگلیو که اکثر دخترا دارن.. حالا بماند که اکثرا با عمل
جراحی خوشگل شدنو نگار قشنگیش ذاتیه.. نابه.. بکره.. درست مثل این طبیعتی
که پیش روومه..
جاده به نسبت لیزه.. باید آرومتر رانندگی کنم.. دقیقا وقتی عجله داشته باشیم همه ی عوامل دست به دست هم میدن تا دیرتر به مقصد برسی..
،اهی
فکر میکنم دنیا باما آدما سر جنگ داره.. شاید برای اینکه اومدیمو اونو
حکومت گاهمون کردیم.. اینکه بی اجازه هر غلطی بخواهیم روشش میکنیم.. اینکه
بی اجازه همه ی قشنگی هاشو به گند میکشیم.. با این اوصاف حق داره که سر جنگ
داشته باشه.. حق مونه !
بالاخره رسیدم… ریموت درو زدمو وارد ویلا شدم..
ماشینو پارک کردمو چمدون به دست داخل ویلا رفتم..
– بی بی گل !
صدایی نمیاد.. شاید رفته جایی.. ولی اونکه جایی رو بجز اینجا نداره..
یه اتاقم ته باغ داره که فقط بهارو تابستون اونجا میره.. وقتای دیگه تو همین ساختمونه..
– بی بی گلی..
– جونم کیان گلی !
با دیدنش لبخند مهمون صورتم شد.. آرامش وجودمو پر کرد.. به سمتش پرواز کردم…
سرشو بوسیدمو موهای سفیدشو تو روسریش فرو کردم..
شاید
با نداشتن مادر یا مادربزرگ خیلی تنهام ، ولی خیلی وقتا.. خیلی دلتنگی
هامو بی بی کم کرده..راهم ازش دوره.. هرچی اصرار کردم راضی نشد بیاد
تهران.. ولی وقتایی که میام اینجا برام کم نمیذاره و جبران بی مادریمو
میکنه ..
– آی بچه ولم کن چلوندیم !
– شما نمیدونی من دخترای خوشمزه رو میچلونم؟!
– برو حیاکن.. باز مثل اون خارجیای از خدا بی خبر شدی؟!
– نه اینکه ایرانیاش بهترن!
– به هر حال تو رفتی اونجا انقدر بی حیا شدی…
لبخند کجی زدمو بهش نخیره شدم.. انگار دنبال چیزی بگرده پشت سرمو نگاه کردو از پنجره تو حیاط سرک کشید..
– دنبال چیزی میگردی بی بی؟!
– تنها اومدی؟!
– آره..
– برو بچه ، برو خودتو سیا کن.. من تو و اون بابای هفت خطتو بزرگ کردم.. محاله تنها بیایین اینجا!
از این حرفش که عین واقعیت بود دلم گرفت.. راست میگه.. تاحالا تنها نیومدم.
– اومدم خودتو ببینم.. روی ماهتونو ببینمو انرژی بگیرم
– چیزی شده؟! توکه اهل این حرفا نبودی ..
– یه بارم میخوام خوب باشم نمیذارینا..
–
خوب که هستی.. ولی زمونه خرابت کرده.. همه رو خراب کرده.. مثل این دریا که
طوفانی میشه و سیل راه میندازه و همه رو باخودش میبره ، افتاده به جون
مردمو داره همه رو با خودش میبره و نابود میکنه !
– نوکر این فیلسوفیاتتم بی بی!
– برو وسایلتو بذار بیا بارت چایی بیارم..
کاری که گفتو کردم.. رو کاناپه نشستم و بی بی هم با سینی که دوتا فنجون چای توش بود اومد پیشم..
– خب .. راستشو بگو ببینم.. کی باعث شده با دل پر بیای پیم بی بی جان؟!
– خودم..
– خودت؟ دلت از خودت پره؟!
– اوهوم.. دلم گرفته بی بی.. دلم هوای مادرمو کرده.. هوای شمارو کرده. هوای بچگیامو کرده..
– تصدقت برم چی به روزت اومده؟! بازم بابات گندکاری کرده؟
– نه بی بی.. من به کارای بابا عادت کردم، در واقع خودمم شدم یکی مثل خودش.. ولی ای کاش نمیشدم..
–
نشدی مادر.. تو مثل مادرتی.. با همون چشمای معصوم.. با همون دل پاک.. با
همون غرور بی اندازه که باباتو به زانو در آورد.. با همون لبخند های
شیرین.. با همون خلوص..
– نه بی بی.. شاید بچگیام بودم.. اما این سالها…
خودت که دیدی .. دیدی چه گندی شدم.. دیدی چه کثافتی شدم.. شد یه بار تنها
بیام و دختر همراهم نباشه ؟! شد یه بار محض حال احوال خودت بیام و به فکر
خوش گذرونی خودم نباشم؟! شد؟ د نشد .. نشد !
– چته مادر؟! داری منو
میترسونی.. همه ی این سالا کمتر از گل بهت نگفتم ، چون یادگار اون
خدابیامرزی.. حالا چی شده که با توپ پر اومدی و کمر به نابودی خودت بستی؟!
– دلم براش تنگ شده بی بی..
اشکی
که لجوجانه گوشه ی چشمم نشسته بودو گرفتم.. با دستام صورتمو پوشوندم.. سرم
تو آغوش گرمی جا گرفت.. آغوشی که بوی مادرمو میده.. آغوشی که خیلی سال پیش
جای مادرم بوده.. مادرمو بزرگ کرده و براش مادری کرده..
رفتم اتاقم تا استراحت کنم ، اما با نگاه به تختم حالم از خودم بهم خورد..
من تا حالا چندتا دخترو مهمون این تخت کردم !
مهمون این ویلا.. و خونه امو جاهای دیگه.. حتی بدتر از اون.. تاحالا چند نفرو مهمون آغوشم کردم!
کثافت…بجز این نمیتونم صفتی به خودم بدم.. نگار حق داشت حالش ازم بهم بخوره.. من با چه رویی میخواستم تو چشمهاش نگاه کنم ؟!
چطور میخواستم اونو به خونه و اتاق و ویلام بببرم!
شاید اگه پاک بودم بهش میرسیدم..لیاقتشو نداشتم..شاید لیاقت زندگی کردنو هم ندارم
با این افکار از اتاق بیرون زدمو از ویلا بیرون رفتم.. بی بی با دیدنم دنبالم اومدو پرسید کجا میرم..
– میرم خودمو پاک کنم
– یعنی چی این حرفا؟ داری منو میترسونی کیان.. اینطور کنی زنگ میزنم به بابات ها..
سعی کردم با کشیدن نفس عمیق خودمو آروم کنم..
شمرده گفتم
– بی بی گلی.. میخوام برم نجاستو از خودم بشورم.. میخوام با آب کثافتارو از تنم پاک کنم.. بده؟
– چی میگی تو؟! مگه تو این سرما آدم میره تو آب.. سینه پهلو میکنی !
– نترس.. بادمجون بم آفت نداره..
بی توجه به صدا کردناش با لباس به آغوش آب رفتم… اول با قدمهایی محکم و بعد با ضرباتی به امواج خروشانش..
سرمو تو آب فرو کردمو نفسمو حبس کردم.. شاید قلب گر گرفته ام آروم بشه… شاید وجودم پاک بشه.. شاید..
میگن
آدمای پاک قسمت آدمای پاک میشن.. پس اینکه نگار قسمتم نشد به خاطر ناپاکی
منه.. آره.. اگه میشد عدالت خدا زیر سوال میرفت.. پس آرتین.. خب حتما اون
پاکتره.. به قول خودش شرایط ازدواج نداشته و اهل گناه هم نبوده..
اما من اصلا به فکر ازدواج نبودم.. بودنم با دخترا فقط محض تفریح بوده و بس !
سرمو از آب بیرون میارم.. بدنم به سرمای آب عادت کرده..لرز ابتدای ورودم از بین رفت.. حس خوبیه..
صدای بی بی از کنار ساحل شنیده میشه..
براش دست تکون میدم تا بره… دست بردار نیست.. نمیره.. بی بی مثل هر مادر دیگه ای مادره و کم برام مادری نکرده..
دایه
ی مادرم بوده.. ولی بعد از رفتن مادرم اونم از ما فاصله گرفتو اینجارو به
همه جا ترجیح داد.. هرچند حتما تحمل دیدن رفتار بابامو نداشته..
حق داشته بیاد تو دل آرامش دنیا..
چندبار دیگه سرمو تو آب فرو میکنمو از آب بیرون میام..
– دیوونه شدی؟! نکنه جنی شدی! اهل دلدادگی هم که نیستی بگم عاشق شدی !
با این حرفش ایستادمو بهش خیره شدم.. مشکوک نگاهم کرد..
– شدی؟!
– بیخیال بی بی..
– پس شدی.. آخر شتر دلدادگی در خونه ی تورو هم زد!
– قدیما به دخترا میگفتن شتر در خونه اشون میشینه..
–
اون قدیما بود.. حالا چی مثل قدیمه که این باشه؟! نگاش کن.. عین دیوونه ها
پریده تو آب.. دلت لرزیده ، برو به دختره بگو و تکلیفتو روشن کن.. این
اداها چه معنی میده ؟!
– دست رو دلم نذار بی بی.. خودم داغونم.. تو خرابترم نکن..
– منکه نمیفهمم تو چی میگی.. بیا بریم تو لباستو عوض کن تا ذات الریه نگرفتی.. بیا تا بعد به دلدادگیت برسیم
نگار:
بعد از اینکه تو محیط سرد و غیر صمیمی شون شام خوردیم نیم ساعتی دور هم نشستیم..
قراره برای فردا عصر اقوامشون بیان تا باهم آشنا بشیم
خیلی خسته ام.. حسابی خوابم گرفته.. از طرفی استرس دارم که کجا بخوام !
با خمیازه ای که کشیدم آرتین سرشو کنار گوشم آورد
– خانمم خوابش میاد؟
– خیلی..
– پس چرا نشستی؟ بیا بریم بخوابیم..
– نه بابا ، زشته.. همه نشستن ، ما کجا پاشیم بریم؟!
– بقیه که تو راه نبودن نا خسته باشن.. ما خسته ایم ، پاشو بریم..
دستمو گرفتو از جا بلندم کرد.. نگاه همه رو ما چرخید..
– ما حیلی خسته ایم.. دیگه میریم میخوابیم ، شب بخیر !
نگاهم رو صورت مامانش خیره موند.. با چشمهایی گشاد شده داشت مارو نگاه میکرد.. تنها حرفی که رو لبم اومد همین بود..
– شب بخیر..
از پله های مارپیچ انتهای سالن پذیرایی که به راهروی ورودی هم راه داشت ، بالا رفتیم..
چندین در سفید کنار همدیگه قرار داشتن.. یکی از درهارو باز کرد.. دستشو مقابل اتاق گرفت و تعظیم کرد..
– بفرمایید بانو..
لبخند زدمو با استرس وارد اتاقش شدم.. دستشو کنار دیوار کشید و لامپو روشن کرد
– اینم کلبه ی کوچولوی من ، خانم کوچولوی خودم..
دستام
یخ کرده .. نگاهم هراسونه و از نگاه مشتاق آرتین فراریه.. نگاهمو به زمین
دوختم ، دستمو کشید سمت خودش.. خودم سفت نگه داشتم تا نیوفتم..
– بیا عشقم
تو
دو قدمیم ایستاد .. پشت دستشو کشید به صورتم.. باز بدنم گر گرفت.. ترسم
بیشتر شد.. از تنها بودن باهاش میترسم.. حق دارم بترسم.. یه دختر تنها.. با
یه شناسنامه ی سفید… اگه اتفاقی بیوفته و بعد جبران ناپذیر باشه…
حتی نمیتونم بهش فکر کنم.. سرمو تکون دادم تا از فکر بیرون بیام.. یه دستش پشت کمرمو دست دیگه اش روی چونه انم نشست..
– تو چته؟
جوابشو ندادم.. چشمامو بسته امو سعی میکنم به این فکر کنم که قرار نیست اتفاق احمقانه ای بیوفته !
– نکنه از من میترسی؟ واقعا فکر میکنی من میتونم به تو آسیب برسونم؟
چشمامو باز کردم.. خیره شدم تو قهوه ای شفافش.. حس کردم چشمهاش باهام صادقن..
–
من از بی آبرویی میترسم.. از تنهایی بیشتر و از وقتی که انگشت اتهام سمتم
بیاد نفرت دارم.. دلم نمیخواد اتفاقی بیوفته که نه زمانش رسیده و نه اینجا
مکانشه.. من یه دختر پاکم که مقیده به تمام سنتها.. دلم میخواد منو تن
نبینی… جسمم به چشمت نیاد و فقط روحم برات زیبا باشه.. تنم حرمت داره..
دوست ندارم یه وقت..
دستش روی لبم نشست و هیش کشداری گفت..
– من به
تنت چشم ندارم.. همونطور که خودت گفتی روحت برام مهمه.. من عاشق پاکی روحت
شدم ، نه زیبایی جسمت.. باورم کن.. ای کاش شما زنها باور میکردین که ما
مردا چشم به جسمتون نداریم.. چشم به جنستون نداریم.. چشم به طنازی های
زنونه اتونم نداریم.. فقط خلوص قلبتونو پاکی وجودتونه که مارو عاشق شما
میکنه.. پاکی قلبتون.. پاکی روحتونو صفای وجودتون.. من دل به ذاتت بستم ،
نه ظاهرت.. اینو بفهمم.. بهت قول میدم تا وقتی خودت نخوای پامو از خط
قرمزها فراتر نمیذارم.. تو برام بیشتر از اونچه که فکر بکنی عزیزی.. من هم
به تو احترام میذارم و هم به سنتها.. حالا با خیال راحت بیا..
دستهاش
باز شده بود.. حرفاش روم تاثیر گذاشت. .. خیالم راحت شد.. به دعوتش پاسخ
مثبت دادم… قدمی به جلو برداشتمو سنگینی بازوهاشو دورم حس کردم..
تا صبح سرم رو بازوش بود. پشتم بهش بودو دستش روی شکمم جاخوش کرد.. نفسهاش به موهام میخورد و منو با س تازه ای آشنا میکرد..
بوی
عطر تنش ، با اینکه اولین باره کنارش بودم ، برام خاص و دوست داشتنیه..
شاید کار لاو هورمون( هورمون اکسی توسین که باعث میشه زن و شوهر از بوی تن
یکدیگه خوششون بیاد و از کنار هم بودن خاطره ی خوشی در ذهنشون پدید بیاد)
باشه…
تا صبح نتونستم پلک روی هم بذارم.. درسته که ارتین بهم قول داد ،
ولی نمیتونم با خوش خیالی سرمو به باد بدم.. باید هوشیار باشم.. اما واقعا
آرتین کارم نداشت.. آروم خوابید و تا الان که هفت صبحه به هوش نیومده..
چشمام از زور خواب داره میترکه.. بهتره یه کم ببندمشون..
با احساس نوازش دستی روی صورتم ، بیدار شدم.. چشمامو باز کردم.. نگاهم تو نگاهی قهوه ای رنگ نشست… نگاهی که شفاف بودو مهربون..
– سلام!
– سلام ، صبح بخیر خانم خوش خواب.. خوب خوابیدی؟
– اوهوم.. خیلی خوب..
دستامو کشیدمو خستگی کامل از تنم بیرون رفت.. خندیدو لپمو کشید..
– چقدر تو شکل دختر بچه هایی.. ای خدا کی بشه من دخترمو که شکل مامانشه ببینم ؟!
با این حرفش نگاهم دزدیدم.. سرخ شدم و لبمو گزیدم..
– خانم موشی نمیخوای بلند شی؟ شوهرت گرسنه اشه ها..
لبخند خجولی زدمو بلند شدم.. دستمو گرفتو گونه امو بوسید..
– دیشب بهترین شب زندگیم بود.. آرامشی که دیشب کنار تو داشتم ، تا حالا هیچ وقت حس نکرده بودم !
از تعریفش خوشم اومد.. آرتین خوب بلده چی بگه تا خودشو تو دلت جا کنه..
به سرویس بهداشتی اتاقش رفتمو دست و صورتمو شستم.. لباسامو عوض کردمو یه شومیز بلند و شال سر کردمو با آرتین همراه شدم..
مامانش روی کاناپه نشسته بودو کتاب میخوند.. با دیدنمو از بالای عینک نگاهمون کرد و گفت
– ساعت خواب !
آروم سلام کردمو قبل از اینکه حرفی بزنم ، آرتین خودش جوابشو داد..
– خیلی خسته بودم.. نفهمیدم تا کی خوابم برد.. بنده خدا نگارم به خاطر من گشنه نشست تا بیدار بشمو باهم بریم صبحونه بخوریم !
– توکه سحر خیز بودی.. متاهلی عاداتتو عوض کرده یا دیشب خیلی دیر خوابیدین؟!
رسما داره به رومون میاره … سرخ شدم..
– چه حرفا میزنین مامان ! ما که دیشب زودتر از شما رفتیم خوابیدیم .. بیا نگار..
دستمو گرفتو با خودش به آشپزخونه برد.. آتنا مشغول پختن غذا بود.. با دیدنمون لبخند زدو به طرف یخچال رفت
– سلام ، بشینین براتون صبحانه بیارم..
آرتین صندلی رو از پشت میز کشید و تعارف کرد بشینم… نشستمو تشکر کردم.. دوتا چای تو فنجون ریخت و کنارم نشست..
آتنا هم نون و کره و عسلو روی میز گذاشت..
– دستت درد نکنه آتنا جون..
– خواهش میکنم ، داداش شما چرا ریختی ، خودم براتون میریختم خب..
– یه چایی ریختن که کاری نداره خواهری.. دستت درد نکنه..
–
آخه ما اصلا دلمون نمیاد تو کار کنی.. همیشه تهران تنهایی ، حالا یه روز
میای خونه کار کنی.. گذشته از اون ، میدونی که مامان دوست نداره مرد کار
خونه بکنه !
با این جمله اش نگاه منظور داری به من کرد.. معنی جمله اشو
گرفتم.. به در میگه دیوار بشنوه.. فعلا حوصله ی جواب دادن ندارم.. مشغول
شیرین کردن چاییم شدم..
بعد از صبحانه آرتین به شرکت پدرش رفت.. قرار شد برای ناهار که حدود دوساعت دیگه میشد برگرده..
با رفتنش استرسم بیشتر شد.. تنها بودن با این خانواده ، واقعا منو میترسوند.. باز خوبه از آرتین حساب میبرن..
نشستم جلوی تلوزیون.. شالمو روی شونه ام انداختم که اگه شوهر آتیه اومد سریع سرم کنم..
مادرش اومد روبروم نشستو ابروهاشو تو هم گره کرد.. سرفه ای کرد تا صحبتشو شروع کنه..
–
ببین نگار ، ما به آداب و رسوم خیلی معتقدیم.. به عزت و احترام گذاشتن به
بزرگترها هم همینطور.. یکی از نکات اصلی اینه که کوچیکترها وقتی هنوز
بزرگترا نشستن ، نمیرن بخوابن… به خصوص اگه زنو شوهر یا نامزدم باشن.. زشته
جلوی پدرشوهرو مادر شوهر… سی از پسر و مرد توقع نداره.. ولی این زنه که
باید حیا داشته باشه و آدابو رعایت کنه.. رفتار دیشبت اصلا درست نبود…
هرقدرم که خوابت میومد نباید به آرتین میگفتی بریم بخوابیم!
– ولی آرتین خودش گفت.. من بهش نگفتم!
گره ی بین ابروش عمیق ترشد..
–
اون خمیازه ای که تو کشیدی ، معلومه بچم میگه بریم بخوابیم… حالا بگذریم..
به هرحال گفتم که دفعه ی بعد تکرار نشه.. مورد دیگه بیدار شدنتونه… اول
اینکه شما نامزدینو درست نیست اتفاقی بینتون بیوفته.. پس خودت حواست باشه..
ببین من دلم برات میسوزه که اینو میگم.. شاید اگه هر مادر شوهر دیگه ای
بود میگفت ولشون کن.. به منچه.. بذار هرکار میخوان بکنن… ولی من دلم نمیاد
دختر مردم با یه شناسنامه ی سفید اتفاقی براش بیوفته و بعدشم ببینین
پشیمونین و راه به جایی ندارین… برای بیدار شدن همه ی اعضای خونه ی ما زود
بیدار میشن.. درست نیست تو به عنوان عروس انقدر دیر بیدار بشی… اینارو گفتم
تا حواستو بیشتر جمع کنی… طوری نمیشه ، حالا سه روز دیرتر بخواب و زودتر
بیدار شو.. انقدر وقت برای خوابیدن هست…. راستی.. عصر اقوام میان.. یه دست
کت شلوار برات گرفتم بپوشی.. آتنا.. برو بیار بپوشتش ببینم بهش میاد!
از این همه امرو نهی و آدم حساب نکردنم حالم بد شد… بغضم گرفت… نفس عمیق کشیدم تا اشکم روان نشه
آتنا
رفت و با یه دست کت شلوار آبی پرنگ که به دستش گرفته بود برگشت… از زور
بغض نمیتونستم حرفی بزنم… اول هرچی دلش خواسته بهم گفته و حالا کادو بهم
میده.. با اینکه دوست ندارم جواب بزرگترااز خودمو بدم ، اما اگه هیچی نگم
خفه میشم..
– خانم مطاعی من لباس مناسب همراهم آوردم.. احتیاج به زحمت شما نبود..
–
واه .. خانم مطاعی چیه؟! تو دیگه مثل دخترمونی.. بگو مامان ! بعدشم.. این
هدیه ی اومدنت به خونه امونه.. میخواستیم دیشب بهت بدیم که دیگه رفتین
خوابیدین..
– ممنون ولی اگه اجازه بدین..
– هنوز ندیده و نپوشیده ازش
خوشت نیومده ؟! اول بپوش بعد روش ایراد بذار.. کلی منو بابا رفتیم گشتیمو
اینو خریدیم.. درست نیست آدم هدیه رو پس بده یا نپوشه و بندازه یه گوشه..
– منظورم این نبود..
–
من زبونم تند هست ، اما هرچی هست رو زبونمه.. حالام نمیخواد به خاطر
دلگیری از من کادوی پدر شوهرتو رد کنی ! هر حرفی زدم به صلاح خودت بود..
چندسال دیگه میفهمی چه لطفی در حقت کردمو خودت بابتش تشکر میکنی..
حرفی نزدم.. بجاش لبمو گزیدم.. کت شلوارو از دست آتنا گرفتمو تشکر کردم..
– برو اتاق آرتین بپوش ببینم چطوره بهت!
کاری
که گفتو انجام دادم.. برعکس اخلاقش ، سلیقه اش خوبه.. قشنگ بود.. ولی بابت
رفتارو طرز بیانش موقع دادنش.. اصلا این کت شلوار به دلم ننشست.. با صدای
آتنا از اتاق بیرون رفتم.. با دیدنم لبخندی رو لبش نشست.. پیروزمندانه
گفت..
– حالا امروز فامیل میفهمن آرتینم خیلی هم بد سلیقه نیست !.. خوبه
بهت.. مبارک باشه.. با این لباس بهتر شدی.. کلا آدم باید به خودش برسه و
لباسای خوب بپوشه تا شوهرشو جذب خودش کنه !
واه.. طوری حرف میزنه انگار خودم لباس ندارم یا لباسام بدو زشت بوده !
خدایا من با این زن چکار کنم؟.. خودت کمکم کن.
ساعت شش شده.. آماده ام.. ولی احساسم مثل هیچ تازه عروسی نیست…
غم
تو صورتم بیداد میکنه.. نمیتونم حتی یه لبخند تصنعی بزنم… آرتین پیراهن
آبی روشن با شلوار سورمه ای و کروات آبی تیره.. خیلی جذاب شده.. واقعا
برازنده ست.. مادرش حق داره جوش بزنه.. یکی یه دونه اش از دستش پرید.. هه..
از این فکر لبخند رو لبم نشست.. اصلا اگه بخوان حرصم بدن منم حرصشون
میدم.. منو بگو فکر میکردم جی مادرمو برام پر میکنه.. ولی اون به من به شکل
یه غاصب نگاه میکنه..
دسن آرتین رو صورتم نشست.. دستای بزرگش برای پوشوندن کل صورتم کافین..
– گل من چشه؟
– نگرانم !
–
چرا عزیز دلم؟! ما اومدیم اینجا تا یه کم آب و هوات عوض بشه.. نه اینکه
مدام دپرس بشی.. نمیخوام این شکلی ببینمت.. احساس بدی بهم دست میده.. حس
میکنم مقصرم که تو چنین حالو هوایی داری!
با حرفاش آرومتر شدم.. لبخند زدم..
– تو مقصر نیستی.. من زیادی نگرانم !
– هرچی مانع لبخندت بشه برای منم درده.. آروم باش.. من کنارتم.. همیشه !
پیشونیمو بوسیدو تو آغوشش فشردم.. سرمو روی قلبش گذاشتمو باترانه ی قلبش آرامش گرفتم..
باهم
از پله ها پایین رفتیم.. زنهای زیادی دور تا دور سالن روی مبل نشسته
بودن.. همه با کنجکاوی نگاهم میکردن.. دستی به لباسم کشیدم.. آرایشم رو
خودم انجام دادم ، ولی با همه ی نابلدیم خیلی خوب شدم.. سعی کردم نفس عمیقی
بکشمو اعتماد به نفسمو حفظ کنم..
– عالی هستی عشقم… نگران نباش.. این خاله خان باجی ها عادت دارن به تازه واردا اینجوری زل بزنن !
از حرفش که کنار گوشم زد لبخند مهمون صورتم شد.. خوبه که حسمو درک میکنه..
دستمو تو دستش گرفتو فشرد.. باهاش همراه شدم و با فامیلشون آشنا شدم..
یک ساعتی کنارم نشست و بعد از گفتن با اجازه مجلس خانمها رو ترک کرد.. بیشتر شبیه مجلس مولودی بود تا معارفه..
چندتایی از دخترای فامیلشون اومدنو باهام حرف زدن و خودشونو معرفی کردن.. خیلی ها با حسادت و خیلی ها با مهربونی..
با هر تعریف فامیلشون ازم ، آتیه نیش خندی میزدو با تمسخر نگاهم میکرد.. نگاهش مثل خنجر تو قلب میمونه..
با مادرشوهرشم آشنا شدم.. زن خوبو معقولی به نظر میاد.. به نظر منکه باید گفت خدا به داد اون برسه با این عروس !
از همه بیشتر از عمه ی آرتین خوشم اومد.. بزرگ فامیله و مادر آرتین حسابی ازش حساب میبره..
بعد از رفتن اکثریت مهمون ها ، من موندمو خانواده ی آریتن و عمه و خاله اش…
خاله اش پشت چشمی نازک کردو خطاب به من گفت
– نگار جون.. همیشه انقدر ساکتی یا با فامیل شوهر سازگار نیستی؟
– این چه حرفیه خاله؟! حرفی نیست خب.. چی بگم؟
– به هرحال آدم اگه کسیو دوست داشته باشه میگرده یه حرفی برای گفتن پیدا میکنه !
مادر آرتینم به طرفداری از خواهرش شروع کرد..
–
آدم باید شانس داشته باشه خواهر… شانس منم این بوده دیگه.. دیشب که اومدن
نگفتن شما بلانسبت آدمین ! رفتن خوابیدن ، صبحم که تا صلات ظهر خواب بودن…
حرفم بزنیم مادرشوهریمو عروس خانم بهش برمیخوره !
باز داشتن شروع به
متلک گفتن میکردن.. باز ناراحت شدمو دهنم قفل شد.. جواب خیلی از آدمهارو به
سادگی میدم ، ولی تو تربیت و منشم نیست که جواب بزرگتر ، به خصوص خانواده ی
شوهرو بدم.. به هرحال یه عمر چشممون تو چشم همه… منکه نمیخوام بین اونا و
پسرشون تفرقه بندازم ..
سکوت سالن خیلی طولانی نشد.. عمه خانم جواب هر دو خواهرو داد..
–
واه.. عاطی جون ! شوما که خودت تا لنگ ظهر خونه حاج بابام خواب بودیو
جاتونم من جمع میکردم ! حالا که خودت مادرشوهر شدی مبادای آداب شدی ؟! …..
در کل همه میدونن که پسر مال مردمه.. اون قدیم بود که دختر مال مردم بود..
حالا دیگه مادر شوهرا نباید به خودشون فیس کنن که ما پسر داریم ! چون پسره
میره پی زنشو نیگاهم به پشت سرش نیمیکنه !
خاله آرتین به طرفداری از خواهرش بر اومد..
– این حرفا چیه حاج خانم؟ همه پسری که مثل هم نیمیشد … آرتین ما معرفت داره.. بزرگتر کوچیکتر حالیشه ! احترام پدر مادرشم داره..
–
منکه نگفتم نداره.. من فقط میگم اول یه سوزن به خودتون بزنین بعد یه جوآل
دوز به مردم ! جوونی خودتونو یادتون رفته که گیر دادین به این بنده خدا ؟!
من از حرف زور بدم میادو تو کتم نیمیره.. عاطی خودش هزاری آتیش سوزونده..
حالا برا عروسش قیافه میگیره ؟! بنده خدا خسته ی راه بوده خوابیده.. چیش
عیبه؟
– ما که هرچی بگیم حریف شما نمیشیم.. فعلا که شما تو جناح مقابل رفتین.. پاشم برم به کارام بسم.. آتنا ..
با رفتن مادر آریتن خواهرش پشت سرش راه افتاد.. عمه خانمم لبخند منظور داری به من زد و سرشو نزدیکم آورد..
– نگران نباش.. من تو تیم توام ! نیمیذارم اذیتت کنن ..
لبخند قدر شناسانه ای بهش زدم و زیر لب تشکر کردم…
تا شب اتفاق خاصی نیوفتاد.. به آرتین نگفتم چیا شنیدمو چه اتفاقی افتاده.. هر سوالی کرد گفتم خوب بوده و خیلی خوش گذشته..
شب منتظر شدم تا پدرو مادرش برن بخوابن.. و به اصرارهای آرتین که میخواست زودتر بریم بخوابیم اهمیت ندادم..
بهتره
بهانه دستشون ندم .. شب انقدر خسته بودم که گوشه ی تخت پشت به آرتین دراز
کشیدم.. خسته بودم ولی خوابم نبرد…تا صبح فکر کردم و جوش کردم..
تو بد مخمصه ای افتادم نه راه پس دارم نه راه پیش.. نه میتونم دردمو به کسی بگم.. نه توانشو دارم تو دلم نگهدارم!
از طرفی دلم برای آرتین میسوزه.. اون چه گناهی کرده که چوب اختلاف سلیقه اش با خانواده اشو بخوره !
خدایا خودت به فریادم برس.. کمکم کن !
امروزم
آرتین رفت شرکت… به هرحال چون کارای اینج و تهران وابسته به همدیگه هستش
باید به اینجا هم رسیدگی کنه ، ولی قول داد عصر بریم بیرون و یه گردش حسابی
تو اصفهان داشته باشم..
آخه من اصفهنو خیلی دوست دارم.. دلم میخواد
حالا که اومدیم برم همه جاشو بگردم.. هرچند که این خاندان دل و دماغ برام
نذاشتن ، ولی برم بیرون بهتر از اینه که خونه بشینمو شاهد یکی به درو یکی
به میخ زدن خانواده ی شوهرم باشم !
مشغول شستن ظرفهای صبحانه بودم که
آتیه حاضرو آماده اومد کنارم ایستاد.. لباس بیرون پوشیده بودو آرایشش کامل
بود… بهش لبخند زدمو کارمو ادامه دادم..
– من دارم میرم خونه ی مادر شوهرم ، ناهار اونجا دعوتم.. شما کاری نداری؟
چه عجب ! یه بار مثل آدم رفتار کرد… شاید دیر جوشه و واقعا چیزی ته دلش نیست..
با لبخند جوابشو دادم..
– نه عزیزم ، مرسی.. خوش بگذره.. اتفاقا منو آرتینم عصر قراره بریم بیرون !
– بیرون ! کجا؟!
– نمیدونم ، فکر کنم بریم کل اصفهانو بگردیم !
– آهان.. باشه… من برم.. خداحافظ
برای
خداحافظی دستامو شستمو گونه امو به گونه اش زدم.. بعد از رفتنش مشغول کارم
شدم.. ظرفا تموم شده بود.. چای دم کردمو خواستم از آشپزخونه برم بیرون که
مادرش اومد..
صندلی رو کشید کنارو نشست.. برای خودم و مادر شوهرم چای ریختم ، فنجون چای رو برداشت و با شک نگاهم کرد..
– بشین !
– چشم..
روبروش نشستم و با انگشتام بازی کردم..
– چه خبر؟ امروز برنامه نداری؟!
– اومم .. نمیدونم.. یعنی .. آریتن گفته میریم بیرون !
– بیرون ؟! بدون اینکه با ما هماهنگ کنین ؟! من برای عصر برنامه داشتم.. الانم میخواستم باهات در میون بذارم
– برنامه؟! باشه خب ، اگه شما..
اجازه نداد حرفمو بزنمو با اخم خیره شد تو چشمامو خودش شروع به حرف زدن کرد..
– نه دیگه.. حالا که جلو جلو برای خودتون برنامه چیدین من مزاحمتون نمیشم..برین به گردشتون برسین…
کمی در سکوت گذشت.. فنجون چای رو به لبام نزدیک کردم که صداش سکوتو شکست..
–
ببین نگار… هرچی من میخوام باهات خوب باشمو دوست داشته باشم ، خودت
نمیذاری ! اصلا نمیگی اینجا بزرگتر داره ، نداره .. هرکی هرکیه ! خب تقصیرم
نداری.. این چیزارو مادر یاد دختر میده که تو مادر نداری… خودت برا خودت
گشتی و رفتی و اومدی، بدون اینکه آقا بالا سر داشته باشی یا بخوای از کسی
اجازه بگیری.. عادت کردی به خود سری… با خودت فکر نمیکنی بگی من اینجا
مهمونم.. شاید برام تهیه دیده باشن.. اصلا اینا هیچی.. بگی بزرگترن.. ازشون
اجازه بگیرم.. همینطور برا خودت میبری و میدوزی.. بعدم هرچی بخوای میگی
آرتین خواسته.. آرتین گفته.. آخه این چه وضعشه ؟! اینکه نشد .. تو هر کار
بخوای بکنی و هرجا بخوای بری ، بعد بگی آرتین خواسته ! بچه که نیستی..
بیستو نه سالته.. آرتینم بگه تو نباید بذاری.. باید بگی ما اینجا مهمونیمو
پدر مادرت بزرگترن.. باید از اونا اجازه بگیریم ! دیگه این چیزاهم باید
یادت داد؟! بلد بودی بیوفتی گله پسرم ، ولی اصلی ترین چیزای زندگیو نمیدونی
! من اینطوری نمیتونم… من از آدم خودسر بدم میاد.. چه پسرم ، چه دخترام..
عروس که دیگه جای خود داره .. برا همین میگفتم دختر بی پدرو مادر به درد ما
نمیخوره ..
اشک تو چشمام نشسته و تار میبینمش.. دلم میخواد بلند فریاد بزنم ” خدا لعنتت کنه ” خیلی داره نمک رو زخمم میریزه..
– شما حق ندارین..
بلند شدو دستاشو به کمرش گرفت..
– حق ندارم چی؟! هان ؟ بگو خجالت نکش !
–
شما حق ندارین با زن من اینطوری حرف بزنین ! مشکل دارین به خودم بگین…
غریب گیر آوریدن یا مراسم مظلوم کشی راه انداختین ؟! نگار زنمه و توقع دارم
بهش احترام بذارین ، همونطور که منو نگار به شما احترام میذاریم مامان !
با دهن باز به آرتین نگاه کردم.. مامانش که چشماش گشاد شده بود…
–
دیروزم وقتی من رفتم بهش تیکه انداختین که شب بی حوصله بود آره ؟! واقعا
که مامان.. ازتون توقع نداشتم.. این دختر اینجا غریبه.. اینه رسم مهمون
نوازیتون..
– آرتین جون ، مامان من..
– هرچی لازم بود شنیدم مامان..
خودم به نگار گفتم میبرمش بیرون.. شما اگه برنامه داشتین میتونستین دیشب
بهش بگین… نه اینکه حالا براش قیافه بگیرینو تحقیرش کنین ! دارم بهتون
اخطار میدم مامان.. برای اولین و آخرین بار… نگار زن منه.. عشق منه.. من
اجازه نمیدم کسی بهش توهین کنه… اگه حق با شما بود من کوچیک شماهم بودم..
ولی همه ی حرفاتونو شنیدم.. کارم زود تموم شدو هرچی لازم بود شنیدم ،
اینطور بخواهین پیش برین دیگه منو نمیبینین.. بهتره این رفتارو این حرفا
برای بار اول و آخرتون باشه.. چون اگه یه بار دیگه بی احترامی از کسی ببینم
دیگه پشت سرمم نگاه نمیکنم !
– چشمم روشن آرتین خان.. ماشاا.. به غیرتت.. به خاطر یه دختر تازه وارد مادرتو میندازی دور ؟!
–
مادر جای خود ، زن جای خود.. من فقط احترام میخوام ، همون طور که نگار به
شما احترام میذاره.. این همه بهش چیز گفتین یه کلمه هم جوابتونو نداد.. قول
میدم اگه دختراتون بودن ساکت نمیشستن… اینبار انگار میکنیم چیزی نشده ..
چون مادرمین و احترامتون واجبه.. ولی دفعه ی بعد کوتاه نمیام… بریم نگار..
بدون توجه به نگاه دلخور و اشکی مادرش از کنارش گذشت… منم نگاهی به مادرش کردمو پشت سرش راه افتادم..
لباسامونو جمع کردیمو با خداحافظی آرومی از خونه ی پدری آرتین بیرون اومدیم..
آرتین خیلی ناراحت بود ، اخمش خیال باز شدن نداشت.. تا حالا اینطوری ندیده بودمش !
ماشین در حال حرکت بودو من نمیدونستم کجا میریم… دستشو گرفتمو منتظر نگاهش کردم تا نگاهم کنه…
لبخند خسته ای زدواز گوشه ی چشم نگاهم کرد..
بهش لبخند اطمینان بخشی زدم … دستمو فشردو بالا آورد و مقابل صورتش گرفت و بوسه ی سریعی روی دستم زد..
– من راضی نیستم به خاطر من..
– به خاطر تو نبود… اونا باید حد و حدودشونو بدونن و بفهمن که زندگی من جایی برای دخالت کسی رو نداره..
– اما مادرت..
–
من پسرشم و خوب میشناسمش… یه برخورد محکم باهاشون لازم بود تا دیگه به پات
نپیچن ! یه کم که بگذره بیخیالمون میشن و یادشون میره.. البته خودمم قصد
قهر ندارم ، میامو با آرامش براشون توضیح میدم که منو میخوان توروهم باید
بخوان و احترامتو نگه دارن.. همون طور که تو اونها احترام میذاری..
– نمیدونم ، خودت بهتر میدونی ، اما دوست ندارم منو باعث و بانی کدورت بین تو و خودشون بدونن !
– من این اجازه رو به کسی نمیدم که راجع بهت اینطوری فکر کنه ! … حالا بیخیال.. نظر چیه یه کم بگردیم؟
لبخند زدمو شونه امو بالا انداختمو به گفتن خوبه اکتفا کردم..
شاید
تا شب همه ی اصفهانو گشتیم ، سی و سه پل و خاجو که دیگه آبی توی رودخونه
اشون نمونده و بسیار غمگین به نظر میومدن… مثل بچه ای که از مادر جدا شده…
مثل من ! حالشونو خوب میفهمم ، جدایی پل از آب مثل جدایی فرزند از مادره…
اما
هنوزم قشنگیش چشمگیره و آدمو به سمت خودش جلب میکنه ، منار جمبان و میدون
امام هم رفتیم ، غروب دورشکه سوار شدیم و من با یادآوری زمان قدیم ، چقدر
یاد بم کردم !
یاد قلعه ی بم… با اون دیوارهای بلند و پله های به ظاهر گلیش..
یادش بخیر.. چقدر گرماش روح نواز بود.. حیف که پودر شدو از بین رفت.. از خاطر رفت..
همه ی خاطره هایی که از بمو کودکیم داشتم به یک شب دود شدو رفت هوا !
گذشته ی اصلم با خاک یکسان شد… باز یاد گذشته افتادمو قطره اشکی مهمون چشمام شد..
با سر انگشت گرفتمشو به دست باد دادمش..
به
صورت غمگین آرتین نگاه کردم… غرق فکر بود.. شاید دلش میخواست سفرمون بهتر
از این بشه.. ولی به هرحال اون تلاش خودشو کرده بود و با دفاعش از من
بیشترین خوشی رو تو دلم سرازیر کرده…
گاهی وقتا لازم نیست آدمها به هم
هدیه بدن یا با سفرهای آنچنانی قصد شاد کردن کسیو داشته باشن.. گاهی با یه
حرف.. با یه دفاع بجا.. با یه حمایت شیرگونه… همه ی اونچه که دوست داریو
بهت میدن !
امروز آرتین با حمایتش خیلی چیزها به من داد.. اعتماد.. پناه… خانواده… محبت.. و حتی دوست داشتن !
امروز آرتین بهم فهموند که بجز عشق خیلی چیزای دیگه میتونه دوست داشتنو سبب بشه..
با گرمی دستاش دور شونه ام از فکر بیرون اومدم… لبخند از ته دل روی لبم نشست… سرم روی شونه اش نشست .. و صمیمانه گفتم..
– به خاطر همه چی ممنونم
لبخند عمیقی روی لبش نشست .. منو بیشتر به خودش فشرد و سرشو روی سرم گذاشت… با هم به غروب دل انگیز خورشید نگاه کردیم…
بعد از خوردن بریونی به سمت تهران راه افتادیم… سفرمون بد شروع شد ، ولی خوب تموم شد..
منکه کسیو ندارم.. همین یه نفر برای من باشه ، بسمه… یکی باشه که با تمام وجود دوستم داشته باشه برام بسه..
یکی باشه که غم رو دلم نشونه و تکیه گاهم باشه ، برام بسه !
نیمه شب با تنی خسته از ماشینش پیاده شدم.. همراهم پیاده شد و چمدونمو گرفت..
– تو کجا ؟!
– توقع نداری گه این موقع شب تنها ولت کنم ؟!
– نه خب… ولی…
– خمار خوابم.. نترس ، بریم بالا یه چایی بخوریم خستگیمون رفع بشه ، بعد در مرد رفتنو موندنم حرف میزنیم… باشه؟!
– باشه !
با اخم به آرتین نگاه کردم … با خیال راحت نشسته داره چایی میخوره.. خوردن که چه عرض کنم ، داره مزه مزه میکنه..
– آرتین چایی هم خوردی ، نمیخوای بری؟
– نه !
– چی؟
– چیه چرا آمپر میچسبونی ؟ دادت برا چیه؟
– آرتین خسته ام ، قرار بود چای بخوری بری.. پاشو دیگه !
با لبخند نگاهم کردو بلند شد..
– بفرما بلند شدم ، حالا کجا بریم بخوابیم؟
– تو میخوای امشب منو سکته بدی ؟ بخوابیم؟! بفرما برو مزاحم نشو لطفا ..
– خیلی نامردی نگار ، من این همه راه اومدم ، جون تو تنم نمونده ، اگه تو راه خونه تصادف کنم خونم میوفته گردن تو ها
– ا.. خدا نکنه ! تا اینجا اومدیم هیچی نشد ، یه قدم راه تصادف کجابود ! بیا برو خیر ببینی ..
– تا اینجا تو کنارم بودی ، تا خونه که پیشم نیستی.. خلاصه اگه میخوای من برمو سالمم برسم فقط یه راه داری!
– چی؟
– تو هم با من بیایی بریم !
با عصبانیت مشهودی بلند شدمو روبروش ایستادم ، بازوشو گرفتمو سعی کردم بکشمش سمت در..
– وای .. ماشاا.. انقدر هرکولی تکونت نمیشه داد.. بیا برو دیگه..
با لبخند نگاهم کردو ابروهاشو با شیطنت بالا انداخت..
– آرتین !
– جونم عشقم؟ بمونم دیگه.. تو که اصفهان پیشم خوابیدی.. مگه مشکلی پیش اومد که حالا میترسی؟
– آخه..
دستشو دور شونه ام حلقه کردو گونه اشو رو گونه ام گذاشت و زمزمه کرد..
– آخه بی آخه .. من امشب اینجا میمونم !
با جدیدت نگاهش کردم..
– از اولم قصد رفتن نداشتی نه؟
– نه..
– دست از پا خطا کنی ، دست و پاتو قطع میکنم !
– چشم خانوم گانگستر !
با سرخوشی منو به طرف اتاقم کشید..
دستاشو از دوطرف باز کرد..
– آخیش ! خستگیم در رفت !
با تعجب نگاهش کردم.. خندید و لپمو کشید..
– اینجوری نگام نکن شکل موش میشی و منم بد قول میشم
– بد قول؟
– یعنی نمیتونم به قولی که دادم عمل کنمو دست از پا خطا نکنم !
گر گرفتم.. سرخ شدم از خجالت و نگاه ازش گرفتم..
– نمیخوام فکر کنی تنهامو بی حامی ، بنابر این میتونی ازم استفاده کنی و ..
چونه امو تو دستش گرفت و مجبورم کرد نگاهش کنم..
–
هیشششش.. این حرفو نزن ! تو زنمی.. خانوممی ، مگه نامردو حیوونم که انطوری
باشم؟ من دوست دارم ، موندنمم به خاطر اونی که مغز کوچولوت بهش فکر میکنه
نیست.. وقتی پیشتم آرامش میگیرم.. آروم میشمو روزم با خوشی شروع میشه..
برای اینه که میخوام کنارت باشم.. تا حس کنم با منی… مال منی !
حرفاش آرومم کرد ، پلکمو به علامت تایید بستم.. پیشونیم مرطوب شد.. چشم باز کردمو به لبخند مهربونش لبخند زدم..
دکمه های لباسشو باز کردو پیراهنشو در آورد..
– آرتین برو اون اتاق لباستو عوض کن ، تا منم لباسمو عوض کنم..
–
لباس نمیخوام بپوشم ، توهم همینجا لباستو عوض کن.. هیچی نباشی زنمی.. اگه
قرار باشه جلو من لباستم عوض نکنی و ازم بترسی که خیلی ستمه !
– نمیترسم ، خجالت میکشم !
لباسمو
از کمد برداشتمو از اتاق بیرون رفتم.. وقتی لباسامو عوض کردم و به اتاقم
برگشتم دیدم رو تختم خوابیده.. میخواستم صداش بزنمو بیدارش کنم تا روی زمین
بخوابه ، ولی دلم نیومد.. یه تشک برداشتم پهن کردم رو زمینو روش خوابیدم..
نیمه های شب بود که دستی دور کمرم پیچیده شد.. با ترس پتو رو کنار زدمو به پشتم برگشتم..
چشماش بسته بود و لبخند رو لبش بود..
– قرار بود کنار تو بخوابم ، نه روی تخت !
کمی تکون خوردم تا از حصار ش رها بشم…
– آرتین برو عقب ، اینطوری خوابم نمیبره..
– میخوابی یا با روش خودم خوابت کنم؟
با ترس به چهره ی خندونش نگاه کردم.. آب دهنمو قورت دادم..
– میخوابم !
پشتمو کردم بهشو چشمامو بستم ، صدای خنده ی ریزشو از کنار گوشم شنیدم..
دستاش به دور کمرم محکم شدو شقیقه امو بوسید..
– شب بخیر ترسوی کوچولو !
دستمو
روی دستش گذاشتمو شب بخیر گفتم….. چشمامو بستمو به خواب رفتم… یه خوابی که
با همه ی ترس و اضطرابش شیرین بود.. آرامش داشت.. آرامشی که رنگ تنهایی
نداشت.. سکوت وهم آور شبهای تنهاییمو نداشت… آرامشی که به رنگ دستایی بود
که دورم حلقه شده.. دستایی که با حلقه شدنشون یه حرف میزنن ” مالکم هستن ”
صبح
با آرامشی که سالها ازم دور بود بیدار شدم.. همون حالتی که دیشب خوابیده
بودمو داشتم.. برگشتمو به چهره ی غرق در خواب آرتین نگاه کردم..
شبیه
پسر بچه ها شده.. موهاش ریخته تو پیشونیشو مژه های بلندش خودنمایی میکنن..
بی اراده دستم به سمت مژه اش رفت.. انگشتم به لبه ی برگشته و تابدارشون
خورد..
– نکن بچه !
با ترس دستمو عقب کشیدم.. لبخند مهمون صورتش شده..
– بیداری؟
– نه ، خوابم و از عالم بالا دارم نظاره ات میکنم !
– لوس ! بیداری بلند شو بریم صبحانه بخوریم..
با همون چشمای بسته لبخندی به عرض گونه اش زد..
– خب بعدش چی کنیم؟
