خطای شخصی سازی و سرزنش
در این خطا، فرد خود را بی جهت مسئول
حادثه ای قلمداد می کند که به هیچ وجه امکان کنترل آن را نداشته است.
وقتی
مادری
از
آموزگار پسرش
شنید
که او در مدرسه خوب درس نمی خواند با خود گفت
این نشان می دهد که من مادر بدی هستم
و چه بهتر که
این مادر علل واقعی درس نخواندن فرزندش را می جست تا او را کمک کند. شخصی سازی منجر
به احساس گناه ، خجالت و نا شایسته بودن می شود . بعضی ها هم عکس این کار را می
کنند و سایرین و یا شرایط را علت مسائل خود تلقی می کنند و توجه ندارند که ممکن است
خود در ایجاد گرفتاری سهمی داشته باشند
علت زندگی
زناشویی بد من این است که همسرم منطقی نیست.
سرزنش به خاطر ایجاد رنجش اغلب
موثر واقع نمی شود
ده
خطای شناختی از نظر آلبرت الیس
امروزه بسیاری از
افراد در سیر تفکر خود به دلیل عدم آشنایی با اصول تفکر منطقی و صحیح ، ناخواسته
دچار خطای شناختی می شوند. عدم اطلاع از خطاهای شناختی ورطه ای بسیار خطرناک و
سهمگین است. شاید بسیاری از گرفتاری های مردم ما به دلیل آلوده بودن افکار ما به
این نوع خطا ها باشد.ا
به نظر می رسد
افسردگی ، بی قراری ، رقابت های ناصحیح، خشونت، پرخاشگری و بسیاری از رفتارهای غیر
عادی ما بی ارتباط با خطاهای شناختی نباشند.آلبرت الیس روان شناس معروف این خطاها
را شناسایی و در قالب ده خطای شناختی معرفی نموده است.ا
انسانهایی که تفکر غیر
منطقی دارند و یا خطاهای شناختی در افکارشان هویدا است، در بسیاری از موارد اطلاع
چندانی از این خطاها ندارند. شاید عدم اطلاع، باعث آلودگی این افکار با خطاهای
شناختی می شوند. در این نوشتار سعی بر آن است که خطاهای شناختی به صورت ساده و در
قالب مثال های روشن و واضح بیان شوند. امید است بسیاری از نگرانی ها، حالات و افکار
نامطلوب که در پشت این خطاهای شناختی وجود دارند، با اطلاع رسانی از بین
بروند.ا
خطای اول: تفکر همه یا
هیچ
در این نوع افکار
قانون همه یا هیچ حاکم است . فرد یک رفتار، فکر، موفقیت ، ، پدیده یا موضوع را کلا
سفید یا سیاه می بیند. هر چیز کمتر از کامل ، شکست بی چون و چراست. عدم قناعت به
مقدار و یا بخشی از یک کار ، یک فعالیت و یا یک امتیاز ، آنها را از مزایای آن امر
محروم می کند. به طور مثال عده ای این نوع تفکر را دارند که یا باید فلان ماشین را
داشته باشند یا اصلا هیچ ماشینی را نمی خواهند. این نوع تفکر در بسیاری از قسمت های
زندگی دیده می شود. در مثالی دیگر مدرس دانشگاه بیان می دارد که اگر این تعداد
دانشجو بود و با این شرایط به طور مثال من این درس را خواهم داد. در مثال دیگر
خانمی که رژیم لاغری گرفته بود، پس از خوردن یک قاشق بستنی گفت: برنامه لاغری من
دود شد و به هوا رفت. با این طرز تلقی به قدری ناراحت شد که یک ظرف بزرگ بستنی را
تا به آخر نوش جان کرد.اwww.zibaweb.com
خطای دوم:تعمیم
مبالغه آمیز
افرادی که این
نوع خطا را در افکار دارند حقایق زندگی را پررنگ تر از مقدار واقعی آن می بینند.
شدت و مقدار واقعی خیلی کمتر از مقدار و شدتی است که در ذهن فرد قرار دارد. فردی که
دچار این خطای شناختی است ، هر حادثه منفی و از جمله یک ناکامی شغلی را شکستی تمام
عیار و تمام نشدنی تلقی می کند و آن را با کلماتی چون هرگز و همیشه توصیف می کند.
فروشنده دوره گرد افسرده ای که فروش خوبی نداشته و در حال رانندگی پرنده ای به شیشه
اتومبیلش خورده بود گفت: چه بد شانس هستم، پرنده ها همیشه به شیشه اتومبیل من می
خورند. شاید بتوان این طور بیان کرد که این افراد به دلیل مبالغه در بخشی از افکار
، نمی توانند جوانب مثبت زندگی را ببینند. شاید در مثال ذکر شده بتوان این طور بیان
کرد که این فروشنده دوره گرد ازخیلی مواهب که دارد غافل است و این که او ماشینی
دارد که خیلی از فروشندگان دیگر ندارند
خطای سوم: فیلتر
ذهنی
افرادی که دارای
این نوع افکار هستند تحت تاثیر یک حادثه منفی همه واقعیت را تار می بینند. به جزیی
از یک حادثه منفی توجه می کنند و بقیه را فراموش می کنند.عدم توانایی در دیدن بخش
های مهمتر این حوادث ، عاملی است که ذهن ما را درگیر می کند. شبیه چکیدن یک قطره
جوهر که بشکه آبی را کدر می کند. به مثالی توجه کنید: به خاطر طرز برخورد شایسته
خود با همکاران اداره، از طرف رئیس اداره تشویق می شوید، اما در این میان و در حین
دریافت جایزه یکی از همکاران کلمه ای نه چندان جدی در مقام انتقاد به شما می گوید.
روزهای طولانی در حالی که همه گفته های مثبت و مراسم با ارزش تشویق را فراموش می
کنید، تحت تاثیر این انتقاد بسیار جزئی یک همکار، رنج می برید.ا
خطای چهارم: بی
توجهی به امر مثبت
افرادی که دارای
این نوع تفکر غیر منطقی هستند، توجه زیاد و با ارزشی به جنبه ها ی مثبت زندگی خود
ندارند و همیشه نکات مثبت را برای خود بی اهمیت جلوه می دهند. با بی ارزش شمردن
تجربه های مثبت، اصرار بر مهم نبودن آنها دارند. کارهای خوب خود را بی اهمیت می
خوانند، معتقدند که هر کسی می تواند این کار را انجام دهد. بی توجهی به امر مثبت
شادی زندگی را می گیرد و شما را به احساس ناشایسته بودن سوق می دهد. به طور مثال
نگهبان ساختمان تجاری با تیز هوشی موفق به شناسایی یکی از سه سارقی شده بود که در
هفته قبل از یکی از مغازه های این ساختمان دزدی کرده بودند. مسئول ساختمان ضمن
قدردانی از نگهبان که بعد از چند روز موفق به کشف این گره شده بود از نگهبان خواست
که یکی از روزهای هفته زمانی را مشخص کند که در جلسه ای با حضور افراد و مالکین
ساختمان از زحمات وی قدردانی شود. نگهبان امروز و فردا کرده و یکسره میگفت کار مهمی
نکرده ام و از تعیین وقت سرباز می زد.ا
خطای پنجم :نتیجه
گیری شتابزده
بی آنکه زمینه
محکمی وجود داشته باشد نتیجه گیری شتابزده می کنید. ذهن خوانی: بدون بررسی کافی
نتیجه میگیرید که کسی در مورد شما منفی فکر می کند. پیشگویی: پیش بینی می کنید که
اوضاع بر خلاف میل شما در جریان خواهد بود. بدون هر گونه بررسی می گوییدا« آبرویم
خواهد رفت، از عهده انجام این کار برنخواهم آمد».ا و اگر افسرده باشید ممکن است به
خود بگویید ا«هرگز بهبود نخواهم یافت».ا
خطای ششم: درشت
نمایی
از یک سو در باره
اهمیت مسایل و شدت اشتباهات خود مبالغه می کند و از سوی دیگر ، اهمیت جنبه های مثبت
زندگی را کمتر از آنچه هست برآورد می کند. به دلیل اعتماد به نفس پایین، این افراد
چون خود را نسبت به دیگران دست کم می گیرند، در صورت انجام کاری خطا ، این اشتباه
خود را خیلی پررنگ تر از حد و حدود واقعی آن اشتباه می بیند. به طور مثال شخصی دوست
قدیمی خود را می بیند و به او سلام می گوید، دوست قدیمی مانند همیشه سلام او را به
گرمی جواب نمی دهد. او از این مسئله ناراحت می شود و این واقعه را برای خود فاجعه
تلقی می کند. این درحالی است که شاید دلایل مختلفی برای سرد برخورد کردن وجود داشته
باشد. از طرفی این قدر هم مهم نباشد ولی ساعتها این مسئله ذهن فرد را درگیر خود می
کندwww.zibaweb.com
خطای هفتم: استدلال
احساسی
افرادی که دارای
استدلال احساسی هستند فکر می کنند که احساسات منفی ما لزوما منعکس کننده واقعیت ها
هستند. این نوع استدلال احساسی ما را از بسیاری واقعیت ها دور نگه می دارد . به طور
مثال : «از سوار شدن در هواپیما وحشت دارم، چون پرواز با هواپیما بسیار خطرناک
است».« یا احساس گناه می کنم پس باید آدم بدی باشم». یا «خشمگین هستم، پس معلوم می
شود با من منصفانه برخورد نشده است.» یا
چون احساس
حقارت می کنم، معنایش این است که فرد درجه دومی هستم.
یا احساس نومیدی می کنم، پس حتما باید نومید باشم.
ا
خطای هشتم: باید
ها
انتظار دارید که
اوضاع آن طور باشد که شما می خواهید و انتظار دارید .همیشه این انتظار محقق نمی شود
و یا با درصد کمتری محقق می شود. به طور مثال نوازنده بسیار خوبی پس از نواختن یک
قطعه دشوار پیانو با خود گفت:«نباید اینهمه اشتباه می کردم». آنقدر تحت تاثیر این
عبارت قرار گرفت که چند روز متوالی حال و روز بدی داشت. انواع و اقسام کلماتی که
«باید»
را به شکلی تداعی می کنند، همین روحیه را ایجاد می نمایند. آن دسته از عبارت
های «باید» دار که بر ضد شما به کار برده می شوند،به احساس تقصیر و نومیدی منجر می
گردند. اما همین باورها، اگر متوجه سایرین و یا جهان به طور کلی شود منجر به خشم و
دلسردی می گردد
نباید این قدر سمج باشد.خیلی
ها می خواهند با «باید» ها و «نباید»ها به خود انگیزه بدهند.
نباید آن شیرینی را بخورم.
این نوع فکر اغلب بی
تاثیر است زیرا«باید» ها تولید تمردد می کنند و اشخاص تشویق میشوند که درست برعکس
آن را انجام دهند.ا
خطای نهم: برچسب
زدن
برچسب زدن شکل
حاد تفکر همه یا هیچ چیز است. به جای اینکه بگویید«اشتباه کردم». به خود برچسب منفی
می زنید:«من بازنده هستم». گاه هم اشخاص به خود برچسب «احمق» یا «شکست خورده» و
غیره می زنند. برچسب زدن غیر منطقی است، زیرا شما با کاری که می کنید ، تفاوت
دارید. انسان وجود خارجی دارد اما
بازنده و
احمق
به این شکل وجود ندارد. این برچسب ها تجربه های بی فایده ای هستند که
منجر به خشم، اضطراب ، دلسردی و کمی عزت نفس می شوند. گاه برچسب متوجه دیگران است.
وقتی کسی در مخالفت با نظرات شما حرفی می زند ممکن است او را متکبر بنامید. بعد
احساس می کنید مشکل به جای رفتار یا اندیشه بر سرشخصیت
یا
جوهر و
ذات
او است. در نتیجه او را به کلی بد قلمداد می کنید و در این شرایط فضای
مناسبی برای ارتباط سازنده ایجاد نمی شود.ا
خطای دهم
:
شخصی سازی و سرزنش
در این خطا، فرد خود را بی جهت مسئول
حادثه ای قلمداد می کند که به هیچ وجه امکان کنترل آن را نداشته است. وقتی زنی از
آموزگار پسرش شنید که او در مدرسه خوب درس نمی خواند با خود گفت
این نشان می دهد که من مادر بدی هستم
و چه بهتر که
این مادر علل واقعی درس نخواندن فرزندش را می جست تا او را کمک کند. شخصی سازی منجر
به احساس گناه ، خجالت و نا شایسته بودن می شود . بعضی ها هم عکس این کار را می
کنند و سایرین و یا شرایط را علت مسائل خود تلقی می کنند و توجه ندارند که ممکن است
خود در ایجاد گرفتاری سهمی داشته باشند
علت زندگی
زناشویی بد من این است که همسرم منطقی نیست.
سرزنش به خاطر ایجاد رنجش اغلب
موثر واقع نمی شود.
فهرست خطاهای شناختی
امروزه بسیاری از افراد در سیر تفکر خود به دلیل عدم آشنایی با اصول تفکر 
منطقی
و صحیح ، ناخواسته دچار خطای شناختی می شوند. عدم اطلاع از خطاهای شناختی
ورطه ای بسیار خطرناک و سهمگین می داند. شاید بسیاری از گرفتاری های مردم
ما به دلیل آلوده بودن افکار ما به این نوع خطا ها باشد. به نظر می رسد
افسردگی ، بی قراری ، رقابت های ناصحیح، خشونت، پرخاشگری و بسیاری از
رفتارهای غیر عادی ما بی ارتباط با خطاهای شناختی نباشند.آلبرت الیس روان
شناس معروف این خطاها را شناسایی و در قالب ده خطای شناختی معرفی نموده
است. انسانهایی که تفکر غیر منطقی دارند و یا خطاهای شناختی در افکارشان
هویدا است، در بسیاری از موارد اطلاع چندانی از این خطاها ندارند. شاید
عدم اطلاع، باعث آلودگی این افکار با خطاهای شناختی می شوند. در این نوشتار
سعی بر آن است که خطاهای شناختی به صورت ساده و در قالب مثال های روشن و
واضح بیان شوند.
1) ذهن خوانی :
شما فرض را بر این می گذارید که می دانید آدم ها چه فکر می کنند بی آن که
شواهد کافی در مورد افکارشان داشته باشید. مثلاً، “او فکر می کند من یک
بازنده ام”.
2) پیش گویی:
آینده را پیش بینی می کنید. پیش بینی می کنید که اوضاع بدتر خواهد شد یا
خطری در پیش است. مثلاً “در امتحان قبول نخواهم شد” یا “این شغل را به دست
نخواهم آورد” .
3) فاجعه سازی:
شما بر این باورید که آنچه که اتفاق افتاده است یا اتفاق خواهد افتاد
آنچنان دردناک و غیرقابل تحمل خواهد بود که شما نمی توانید آن را تحمل کنید
. مثلاً: “اگر در امتحان رد شوم، وحشتناک است”.
4) برچسب زدن :
یک ویژگی منفی خیلی کلی را به خود و دیگران نسبت می دهید. مثلاً: “من دوست
داشتنی نیستم” یا “او بی لیاقت است”.برچسب زدن شکل حاد تفکر همه یا هیچ چیز
است. به جای اینکه بگویید«اشتباه کردم». به خود برچسب منفی می زنید:«من
بازنده هستم». گاه هم اشخاص به خود برچسب «احمق» یا «شکست خورده» و غیره می
زنند. برچسب زدن غیر منطقی است، زیرا شما با کاری که می کنید ، تفاوت
دارید. انسان وجود خارجی دارد اما «بازنده» و «احمق» به این شکل وجود
ندارد. این برچسب ها تجربه های بی فایده ای هستند که منجر به خشم، اضطراب ،
دلسردی و کمی عزت نفس می شوند. گاه برچسب متوجه دیگران است. وقتی کسی در
مخالفت با نظرات شما حرفی می زند ممکن است او را متکبر بنامید. بعد احساس
می کنید مشکل به جای رفتار یا اندیشه بر سر«شخصیت» یا «جوهر و ذات» او است.
در نتیجه او را به کلی بد قلمداد می کنید و در این شرایط فضای مناسبی برای
ارتباط سازنده ایجاد نمی شود.
5) دست کم گرفتن جنبه های مثبت :
مدعی هستی د که دستاوردهای مثبت شما یا دیگران ناچیز و جزئی هستند. مثلاً:
“این وظیفه زن خانه است، بنابراین وقتی به من توجه می کند که شق القمر
نکرده است “. “این موفقیت ها که مهم نیستند، خیلی آسان ب هدست آمدند”.
افرادی که دارای این نوع تفکر غیر منطقی هستند، توجه زیاد و با ارزشی به
جنبه ها ی مثبت زندگی خود ندارند و همیشه نکات مثبت را برای خود بی اهمیت
جلوه می دهند. با بی ارزش شمردن تجربه های مثبت، اصرار بر مهم نبودن آنها
دارند. کارهای خوب خود را بی اهمیت می خوانند، معتقدند که هر کسی می تواند
این کار را انجام دهد. بی توجهی به امر مثبت شادی زندگی را می گیرد و شما
را به احساس ناشایسته بودن سوق می دهد. به طور مثال نگهبان ساختمان تجاری
با تیز هوشی موفق به شناسایی یکی از سه سارقی شده بود که در هفته قبل از
یکی از مغازه های این ساختمان دزدی کرده بودند. مسئول ساختمان ضمن قدردانی
از نگهبان که بعد از چند روز موفق به کشف این گره شده بود از نگهبان خواست
که یکی از روزهای هفته زمانی را مشخص کند که در جلسه ای با حضور افراد و
مالکین ساختمان از زحمات وی قدردانی شود. نگهبان امروز و فردا کرده و یکسره
میگفت کار مهمی نکرده ام و از تعیین وقت سرباز می زد.
۶) فیلتر منفی :
تقریباً منحصراً بر جنبه های منفی متمرکز می شوید و به ندرت به جنبه های
مثبت توجه می کنید .مثلاً: “اگر نگاهی بیاندازید متوجه می شوید چه تعداد
آدم هایی هستند که مرا دوست ندارند”.افرادی که دارای این نوع افکار هستند
تحت تاثیر یک حادثه منفی همه واقعیت را تار می بینند. به جزیی از یک حادثه
منفی توجه می کنند و بقیه را فراموش می کنند.عدم توانایی در دیدن بخش های
مهمتر این حوادث ، عاملی است که ذهن ما را درگیر می کند. شبیه چکیدن یک
قطره جوهر که بشکه آبی را کدر می کند. به مثالی توجه کنید: به خاطر طرز
برخورد شایسته خود با همکاران اداره، از طرف رئیس اداره تشویق می شوید،
اما در این میان و در حین دریافت جایزه یکی از همکاران کلمه ای نه چندان
جدی در مقام انتقاد به شما می گوید. روزهای طولانی در حالی که همه گفته
های مثبت و مراسم با ارزش تشویق را فراموش می کنید، تحت تاثیر این انتقاد
بسیار جزئی یک همکار، رنج می برید.
7) تعمیم افراطی :
صرفاً براساس یک رویداد خاص ، یک الگوی کلی (فراگیر) منفی را استنباط می
کنید. مثلاً:”این اتفاق همیشه برای من پیش می آید، انگار من خیلی جاها شکست
می خورم”. افرادی که این نوع خطا را در افکار دارند حقایق زندگی را پررنگ
تر از مقدار واقعی آن می بینند. شدت و مقدار واقعی خیلی کمتر از مقدار و
شدتی است که در ذهن فرد قرار دارد. فردی که دچار این خطای شناختی است ، هر
حادثه منفی و از جمله یک ناکامی شغلی را شکستی تمام عیار و تمام نشدنی تلقی
می کند و آن را با کلماتی چون هرگز و همیشه توصیف می کند. فروشنده دوره
گرد افسرده ای که فروش خوبی نداشته و در حال رانندگی پرنده ای به شیشه
اتومبیلش خورده بود گفت: چه بد شانس هستم، پرنده ها همیشه به شیشه اتومبیل
من می خورند. شاید بتوان این طور بیان کرد که این افراد به دلیل مبالغه در
بخشی از افکار ، نمی توانند جوانب مثبت زندگی را ببینند. شاید در مثال ذکر
شده بتوان این طور بیان کرد که این فروشنده دوره گرد ازخیلی مواهب که دارد
غافل است و این که او ماشینی دارد که خیلی از فروشندگان دیگر ندارند .
8) تفکر دو قطبی :
آدم ها یا اتفاق ها را به صورت همه یا هیچ می بیند. مثلا : “همه مرا کنار
گذاشته اند ” یا”وقت تلف کردن بود”. در این نوع افکار قانون همه یا هیچ
حاکم است . فرد یک رفتار، فکر، موفقیت ، ، پدیده یا موضوع را کلا سفید یا
سیاه می بیند. هر چیز کمتر از کامل ، شکست بی چون و چراست. عدم قناعت به
مقدار و یا بخشی از یک کار ، یک فعالیت و یا یک امتیاز ، آنها را از مزایای
آن امر محروم می کند. به طور مثال عده ای این نوع تفکر را دارند که یا
باید فلان ماشین را داشته باشند یا اصلا هیچ ماشینی را نمی خواهند. این
نوع تفکر در بسیاری از قسمت های زندگی دیده می شود. در مثالی دیگر مدرس
دانشگاه بیان می دارد که اگر این تعداد دانشجو بود و با این شرایط به طور
مثال من این درس را خواهم داد. در مثال دیگر خانمی که رژیم لاغری گرفته
بود، پس از خوردن یک قاشق بستنی گفت: برنامه لاغری من دود شد و به هوا رفت.
با این طرز تلقی به قدری ناراحت شد که یک ظرف بزرگ بستنی را تا به آخر نوش
جان کرد. 
9) بایدها:
رویدادها برمبنای این که چطور باید می بودند تفسیر می کنید و نه بر مبنای
این که واقعاً چطور هستند. مثلاً “باید خوب عمل کنم، و اگر خوب عمل نکنم
یعنی شکست خورده ام”. انتظار دارید که اوضاع آن طور باشد که شما می خواهید و
انتظار دارید .همیشه این انتظار محقق نمی شود و یا با درصد کمتری محقق می
شود. به طور مثال نوازنده بسیار خوبی پس از نواختن یک قطعه دشوار پیانو با
خود گفت:«نباید اینهمه اشتباه می کردم». آنقدر تحت تاثیر این عبارت قرار
گرفت که چند روز متوالی حال و روز بدی داشت. انواع و اقسام کلماتی که
«باید» را به شکلی تداعی می کنند، همین روحیه را ایجاد می نمایند. آن دسته
از عبارت های «باید» دار که بر ضد شما به کار برده می شوند،به احساس تقصیر و
نومیدی منجر می گردند. اما همین باورها، اگر متوجه سایرین و یا جهان به
طور کلی شود منجر به خشم و دلسردی می گردد«نباید این قدر سمج باشد».خیلی ها
می خواهند با «باید» ها و «نباید»ها به خود انگیزه بدهند. «نباید آن
شیرینی را بخورم». این نوع فکر اغلب بی تاثیر است زیرا«باید» ها تولید
تمردد می کنند و اشخاص تشویق میشوند که درست برعکس آن را انجام دهند.
10 ) شخصی سازی:
به خاطر اتفاقات ناخوش ایند منفی ، تقصیر زیادی را به صورت غیر منصفانه به
خود نسبت می دهید و به این موضوع توجه نمی کنید که دیگران باعث اتفاقات
خاص می شوند مثلاً “ازدواجم به بن بست رسید، چون من شکست خوردم”.
۱۱) مقصر دانستن :
فرد دیگر ی را م نبع اصلی احساسات منفی تان می دانید و مسئولیت تغییر
خودتان را نمی پذیرید. مثلاً “تقصیر اوست که من الآن این گونه احساس می
کنم” یا “تمام مشکلات من تقصیر والدینم است”.
12 ) مقایسه های غیرمنصفانه :
اتفاق ها را براساس استانداردهایی تفسیر می کنید که واقع بینانه نیستند .
به این ترتیب که به افرادی توجه می کنید که بهتر از شما عمل می کنند و در
نتیجه خودتان را در مقایسه با دیگران حقیر و پست می بینید. مثلاً: “او در
مقایسه با من موفق تر است” یا “دیگران بهتر از من امتحان دادند”.
13 ) همیشه پشیمان بودن :
تمرکز و اشتغال ذهن ی با این که من می توانستم بهتر از این ها عمل کنم به
جای توجه به این که من الآن چه کارهایی را می توانم بهتر انجام بدهم .
مثلاً: “اگر تلا ش کرده بودم می توانستم شغل بهتری داشته باشم” یا “نباید
این حرف را می زدم”.
14 ) چه می شود اگر؟:
یک سلسه سؤالات می پرسید که همه به این صورت هستند که “چه می شود اگر “،
اتفاق خاصی بیافتد؟ و البته شما هرگز از پاسخی که به خود می دهید راضی
نیستید. مثلاً: “درست ، ولی اگر مضطرب شوم چه؟” یا “اگر نتوانم درست نفس
بکشم چه؟”
15 ) استدلال احساسی :
اجازه می دهید که احساساتتان ، تفسیرتان از واقعیت را ه دایت کنند . مثلا :
“احساس افسردگی می کنم، و این یعنی ازدواجم به بن بست خورده است. افرادی
که دارای استدلال احساسی هستند فکر می کنند که احساسات منفی ما لزوما منعکس
کننده واقعیت ها هستند. این نوع استدلال احساسی ما را از بسیاری واقعیت
ها دور نگه می دارد . به طور مثال : «از سوار شدن در هواپیما وحشت دارم،
چون پرواز با هواپیما بسیار خطرناک است».« یا احساس گناه می کنم پس باید
آدم بدی باشم». یا «خشمگین هستم، پس معلوم می شود با من منصفانه برخورد
نشده است.» یا «چون احساس حقارت می کنم، معنایش این است که فرد درجه دومی
هستم». یا «احساس نومیدی می کنم، پس حتما باید نومید باشم».
16 ) ناتوانی در عدم تأیید شواهد :
همه مد ارک یا شواهد بر علیه افکار منفی تان را رد می کنید. مثلاً وقتی
این تفکر را دارید که “دوست داش تنی نیستم “، هر مدرکی که نشان بدهد آدم ها
شما را دوست دارند را رد می کنید. در نتیجه افکارتان قابل رد کردن نیستند،
یک مثال دیگر : “موضوع واقعاً این نیست، مشکلات عمیق تر از این حرف ها
هستند، دلایل و عوامل دیگری در کارند”.
17 ) برخورد قضاوتی :
خودتان، دیگران و اتفا ق ها را به جای این که صرفاً فقط توصیف کنید،
بپذیرید یا درک کنید، به صورت سیاه و سفید ارزیابی می کنید (خوب و بد یا
برتر و حقیر ). خودتان و دیگران را بر مبنای معیارهای دلبخواه و سلیقه ای
قضاوت می کنی د و به این نتیجه می رسید که خودتان یا دیگر ان کوتاهی کرده
اید. به قضاوت دیگران یا به قضاوت سخ تگیرانه از خودتان درباره خو یش بها
می دهید . مثلاً “در دانشگاه خوب درس نخواندم ” یا “اگر تنیس کار کنم، خوب
از آب در نمی آید ” یا “ببین چقدر موفق است، من نیستم”.
