هرآنچه درمورد شیره انگور باید بدانید
هرآنچه درمورد شیره انگور باید بدانید
خوراکی
که بیشتر قدیمی ها از آن استفاده می کردند و شاید امروزه مانند سابق
طرفدار نداشته باشد ، شیره ی انگور است. خوردن این شیره برای برخی از افراد
مفید و در عین حال برای بسیاری نیز مضر است ، چرا که این خوراکی حاوی
کالری بالایی است.
اگر این روزها به همراه خانواده برای گردش و تفریح به یکی از مناطق بکر و
خوش آب و هوای اطراف شهر بروید و برای خوردن عصرانه هوس کره، خامه یا
سرشیر محلی به سرتان بزند، چه می کنید.
حتما دنبال یکی از اهالی روستا می گردید تا بتوانید این عصرانه لذیذ را
از او خریداری کنید، اما شاید به دلیل آن که زمان جمع آوری و شیره گیری
انگور است به همراه سرشیر یک ظرف پر از شیره انگور به شما پیشنهاد شود؛
شیره ای لذیذ با طعمی به یاد ماندنی.
اما شیره محلی چگونه تهیه می شود؟ ارزش تغذیه ای آن چه میزان است؟ آیا شیره ای که به روش سنتی تهیه می شود بهداشتی است؟
شیره انگور، محصولی اصیل و محلی
شیره انگور فرآورده ای با ارزش غذایی بالاست. این شهد دلپذیر تا حدودی
جایگاه خود را در سفره شهرنشینان از دست داده و بیشتر به روش سنتی و از سوی
زنان روستایی تهیه می شود.
شیره انگور به دلیل مزه شیرین، مطبوع و ملایم، در نان های محلی، شیربرنج، فرنی و حلوا به کار می رود.
اغلب صاحبان باغ های انگور برای استفاده از فرآورده های انگور در فصول
دیگر و افزایش ماندگاری آن به روش سنتی آب انگور را گرفته و سپس با خاک
سفید که احتمالا حاوی آهک و املاح معدنی دیگر است مخلوط می کنند.
در اثر افزودن خاک سفید، آب انگور تصفیه می شود. پس از این مرحله آب
انگور را با فشردن در پارچه های مخصوصی از خاک سفید جدا کرده و می جوشانند.
در اثر جوشاندن آب مازاد انگور تبخیر و بر میزان قند آن در واحد حجم
افزوده می شود.
طی حرارت دهی مخمرها و کپک های موجود در محصول نابود و در نهایت شیره ای
نسبتا غلیظ با رنگی قهوه ای به دست می آید البته خوب است بدانید میزان
غلظت و رنگ شیره بسته به نوع انگور و فرآیند پخت در شهرهای مختلف، متفاوت
است.
شیره انگور، رژیمی نیست
شیره انگور از نظر میزان مواد مغذی تا حدودی با انگور تازه برابری می
کند. البته در زمان تغلیظ مقداری از ویتامین های حساس به حرارت شیره تخریب
می شود. این شهد لذیذ حاوی ویتامین های A،B،C و املاحی چون آهن، منیزیم،
فسفر و مقداری کلسیم است.
در مقایسه با انگور کالری فوق العاده بالایی دارد و مصرف مقدار اندک آن
انرژی از دست رفته را جبران می کند. این شیره برخلاف گفته برخی
تولیدکنندگان، رژیمی نیست و برای افراد چاق و دیابتی منع مصرف دارد.
کودکان و نوجوانان در حال رشد، افرادی که در اثر بیماری طولانی یا عمل
جراحی ضعیف شده اند یا کسانی که بسیار لاغرند و ضعف عمومی دارند می توانند
از این شهد استفاده کنند.
خطر فرآورده های غیربهداشتی
شیره هایی که به صورت سنتی در شرایط غیربهداشتی تهیه و به صورت فله ای
(کیلویی) در ظروف نامناسب عرضه می شود برای سلامتی مضر است بنابراین تا حد
امکان شیره را در بسته بندی های بهداشتی و با توجه به تاریخ و مجوز بهداشتی
خریداری کنید.
از مصرف فرآورده های لبنی محلی همچون خامه، سرشیر و ماست هم اجتناب
کنید. این فرآورده ها گرچه در مقایسه با محصولات صنعتی بسیار خوشمزه تر
است، اما به دلیل نداشتن پاستوریزاسیون اصولی شیر، احتمال ابتلا به تب مالت
را افزایش می دهد.
از رژیم گرفتن متنفرید؟
محققان
دریافته‌اند که دسته‌ای از نورون‌ها مسئول احساس ناخوشایند مرتبط با
گرسنگی هستند. این نورون‌ها مثلا در حیوانات، آنها را وادار به خوردن
نمی‌کند، به جای آن به حیوان می‌آموزد تا به نشانه‌های حسی که وجود غذا را
اعلام می‌کند واکنش نشان دهد.
این
حس منفی که با گرسنگی مرتبط است باعث می‌شود حفظ یک رژیم و کاهش وزن دشوار
شود و در واقع این نورون‌ها هستند که تلاش می‌کنند تا این جدال را تشخیص
دهند و در محیطی که غذا در آن در دسترس است، سیگنال عدم قدرت امتناع از غذا
مایه‌ی آزار است، اما از دیدگاه تکاملی، آنها این حس را شناسایی می‌کنند.
فرض
ما این است که نورون‌های AGRP جزو سیستم‌های قدیمی برانگیزاننده‌ای هستند
که حیوان را وامی‌دارند تا نیازهای روانشناختی‌اش را برطرف کند. بخشی از
این تحریک برای یافتن غذا به این شکل است که فعالیت این نورون‌ها متوقف
شود.
گرسنگی
تقریبا روی هر سلولی در بدن تأثیر می‌گذارد و تعداد زیادی از نورون‌ها
کارشان این است که مطمئن شوند حیوان وقتی غذا می‌خورد که ذخیره‌ی انرژی‌اش
تمام شود. دیدگاهی که همیشه بوده می‌گوید نورون‌هایی وجود دارند که باعث
می‌شود وقتی خیلی گرسنه یا تشنه هستید احساس بدی داشته باشید، اما به نظر
می‌آید همه‌ی نورون‌هایی که مورد بررسی قرار گرفته‌اند تأثیر متضادی دارند.
برخی
محققان چنین می‌پندارند که این ایده که «سیگنال منفی در مغز محرک گرسنگی
است» می‌تواند اشتباه باشد. اما اطلاعات آنها درباره‌ی این سیستم ناقص است.
نورون‌های AGPR که در سطح تنظیم‌کننده‌ی مغز قرار دارند و آنها را به نام
هیپوتالاموس می‌شناسیم، در رفتارهای غذایی ما کاملا دخیل هستند: وقتی بدن
با کمبود انرژی روبه‌روست، نورون‌های AGRP فعال می‌شوند و وقتی این
نورون‌ها فعال باشند، حیوان غذا می‌خورد. اما تاکنون هیچ‌کس استراتژی این
سلول‌ها را در ارتباط با نقش محرک بودنشان شناسایی نکرده است.
