اصول خبر نویسی پاسخنامه

آشنایی با اصول خبرنویسی

خبر چیست؟
گزارشی
از واقعیت‌ها است، اما هر واقعیتی خبر نیست/ پیامی است که احتمال صدق و
کذب آن وجود دارد/ الزاما گزارش رویدادهای جاری نیست، ممکن اتفاقی سالها
قبل افتاده باشه و اطلاعات تازه‌ای از آن نمایان شود و ارزش خبری پیدا کند
(مثلا اخبار تازه‌ای از اقدامات ظالمانه رژیم بعثی در جنگ عراق و ایران
منتشر شود)/ رویدادی است که قرار است اتفاق بیفتد، اما هنوز اتفاق نیفتاده
است (مثل خبر مراسم‌ها و کنفرانس‌هایی که قرار است برگزار بشود)/ رویدادی
است که برای یک نفر یا گروهی ارزش خبری دارد و برای دیگران ممکن است اهمیتی
نداشته باشد.
به هر حال آنچه که در روزنامه‌نگاری نوین اهمیت دارد به
گفته دکتر یونس شکرخواه در کتاب خبرنویسی مدرن این است که «خبر را باید
کوتاه نوشت، حتی اگر به خبر طولانی نیاز مبرمی داشته باشیم.» موضوعی که در
روزنامه‌نگاری دنیا نیز مورد تاکید است، بر اساس پژوهش‌های جهانی که از سوی
رسانه‌های معتبر دنیا تهیه شده است، بیش از نیمی از مخاطبان رسانه‌های
مکتوب فقط تا ۵۰۰ کلمه گزارش‌های خبری را مطالعه می‌کنند و به خواندن ادامه
بحث علاقه‌ای نشان نمی‌دهد، به همین علت است که در این رسانه‌ها از
روزنامه‌نگاران خواسته می‌شود گزارش‌های خبری را در ۵۰۰ کلمه خلاصه کنند.
از
مفاهیم اساسی در خبرنویسی این است که خبر باید درست، جامع و روشن باشد.
درستی در خبر به این معناست که خبرنگار باید اطلاعات درست را مخابره کند و
رویدادها را همان گونه که اتفاق افتاده منتشر کند، حرف‌ها را همانطور که
گفته می‌شود بنویسد و … نه آنطور که مایل است اتفاق بیفتد و یا گفته شود.
روشنی
خبر یعنی این که خبرها با صراحت و روشن تنظیم بشود. خبرنگار برای این که
خبری روشن مخابره کند باید اطلاعات خود را با زبانی ساده، روشن و بدون
ابهام منتقل کند. این سادگی به این معنا نیست که چون قرار است خبر به زبان
ساده گفته بشود، خبر را به زبان عامیانه تنظیم کنیم، بلکه به این معناست که
وقتی قرار است اطلاعات پزشکی منتشر کنیم، به زبانی بنویسیم که عامه مردم
متوجه بشوند، در نهایت مخاطب اصلی ما مردم هستند. بهترین راه این است علاوه
بر نوشتن اطلاعات تخصصی، معادل فارسی و همه فهم آنها را هم داخل پرانتز یا
به هر شکل دیگر به کار ببریم.
خبر جامع خبری است که کامل باشد و
سوالات مخاطبان را در ذهن آنها بی‌پاسخ نگذارد. این مهم مستلزم این است که
خبرنگاران مهارت کاملی در شناخت عناصر خبری داشته باشند. بهترین کار این
است که خبرنگاران خود را جای مخاطبان بگذارند و ببینند از خبری که تنظیم
کرده‌اند چه انتظاراتی داشته‌اند که ممکن است بی‌پاسخ مانده باشد. اگر جایی
به این نتیجه رسیدیم که خبر ما به بعضی سوالات پاسخ نمی‌دهد، هیچ اشکالی
ندارد که ما با مصاحبه‌شونده دوباره تماس بگیریم و بگوییم برای اطلاعات
تکمیلی دوباره نیاز به کمک او داریم یا این که اگر در دسترس است از مطالب
آرشیوی یا از سابقه خبر که قبلا تهیه شده باشد، استفاده کنیم. این به خبر
ما جامعیت می‌بخشد.
ارزش‌های خبری
خبرنگار ماهر و با ذکاوت باید در
نگاه اول به یک متن یا شنیدن یک سخنرانی بتواند به راحتی تشخیص دهد که ارش
خبری آن متن در چیست. این کار به خبرنگار کمک می‌کند که بتواند بهتر
سوژه‌یابی کند و اخبار پرمخاطب‌تری را تنظیم کند.
1) در برگیری: اگر
اتفاقی شامل تعداد زیادی از افراد شود و در اصل تاثیرگذاری آن روی تعداد
زیادی از افراد باشد، دارای ارزش دربرگیری است. یک اتفاق ممکن است از نظر
نفع یا زیان دربرگیرنده افراد بسیاری شود و این ارزش دربرگیری را مشهود
می‌کند.
نمونه: کارت‌های ملی همه ایرانیان الکترونیکی می‌شود/ پزشکان از
پرداخت مالیات معاف شدند/ امدادگران هلال‌احمر درجه‌دار می‌شوند/ عوارض
خودروها افزایش یافت
2) شهرت: این بند بیشتر مشمول اشخاص حقیقی و حقوقی،
برخی سازمانها و دستگاه‌های دارای شهرت یا برخی اشیا می‌شود. این موارد در
جامعه ملی و فراملی از معروفیت برخوردارند. شهرت ممکن است جنبه مثبت و
منفی داشته باشد. دسته‌ای از این موارد مانند رهبران و روسای جمهور کشورها،
بازیگران و هنرمندان صاحب‌نام، سازمان‌هایی چون انرژی اتمی، فدراسیون
بین‌المللی جمعیت‌های صلیب‌سرخ و هلال‌احمر، سازمان جهانی بهداشت، یونیسف،
بناهای تاریخی مشهور دارای قدمت بسیار مانند کاخ گلستان، برج ایفل و …
نمونه:
رئیس جمعیت هلال‌احمر ایران وارد ژنو شد/ ظریف به ژنو می‌رود/ معلمی در
راه بازگشت به منزل جان سپرد/ برج ایفل 2 سانتی متر کج شد/ ساختمانی در
خیابان فردوسی فروریخت/ سازمان بهداشت جهانی نسبت به همه‌گیری ابولا هشدار
داد
3) برخورد، اختلاف، درگیری و منازعات: واضح است که هر گونه اتفاق از
این دسته همواره دارای بیشترین ارزش در اخبار بوده است. روزانه گزارش‌های
بسیاری درباره سرقت، قتل، جنگ، درگیری، اعتصاب، سیل، زلزله و … در
رسانه‌ها منتشر می‌شود.
4) استثناها و شگفتی‌ها: رویدادها و اتفاقات
عجیب و استثنایی و نادر هم دارای ارزش خبری است. اختراعات و اکتشافات جدید،
رخدادهای نادر آب و هوایی به ویژه در مناطقی که وقوع آنها کمتر محتمل است،
مانند سونامی و حتی سرقت‌هایی به شیوه‌های عجیب و باورنکردنی جزو این دسته
است.
نمونه: ایرنا: زنی 90 ساله در هند با زایمان طبیعی صاحب دختر شد
5)
بزرگی و فراوانی تعداد و مقدار: این ارزش خبری درباره اعداد و ارقام است.
ارقام ممکن است تعداد نفرات و افراد یا میزان خسارت‌ها باشد. هرچه تعداد و
مقدار بیشتر باشد، ارزش خبری بیشتر است. مثلا در حادثه رانندگی که 80 نفر
کشته می‌شوند با حادثه‌ای که 2 کشته دارد، قابل مقایسه نیست.
نمونه: حدود 2 میلیون زائر اربعین امسال از ایران به عراق رفتند/ زلزله ورزقان ……….. کشته به دنبال داشت
6)
مجاورت : مجاورت به 2 صورت می‌تواند برای مخاطبان ارزش خبری داشته باشد؛
جغرافیایی و معنوی. رویدادهایی که برای یک شهر خبر است برای شهر دیگر خبر
محسوب نمی‌شود. همه مخاطبان ابتدا تمایل دارند تا از رویدادهای شهر یا کشور
خود مطلع بشوند. اگر سرقتی در نزدیکی محل سکونت ما باشد دارای اهمیت است
تا دورتر. اتفاقات و حوادثی که در مکان‌هایی که برای ما ارزش معنوی دارند
مانند کربلا و سامرا و … برای ایرانیان دارای مجاورت معنوی است.
نمونه: بزرگترین سد خاورمیانه روی کارون احداث می‌شود/ دانشمند ایرانی در فرانسه مرد علمی سال شد
7)
زمان یا تازگی رویداد: زمان با تازگی یک اتفاق به آن ارزش ویژه‌ای
می‌بخشد. اتفاقی که امروز رخ داده است اگر همین امروز منتشر نشود، فردا
ارزش خبری ندارد. به همین علت است که رسانه‌ها برای این که مخاطبان آنها
خوراک خبری خود را از رسانه دیگری نگیرند، همواره تلاش می‌کنند تا به‌موقع
اخبار را منتشر کنند.
عناصر خبری
چه کسی(که؟)، چه چیزی(چه؟)، کجا؟، چه وقت(کی؟) چرا؟، چگونه؟، در کنار عناصر خبری به ما کمک می‌کند تا خبر بهتری را تنظیم کنیم.
به
گفته دکتر شکرخواه خبرنگار کارآزموده برای تبدیل رویداد به خبر تلاش
می‌کند تا هر 6 عنصر خبری را در خبر خود لحاظ کند. در نظر گرفتن این عناصر
خبری به خواننده کمک می‌کند تا تصویری جامع از رویداد داشته باشد.
نکته مهم این که بین ارزش‌ها و عناصر خبری رابطه معنی داری وجود دارد:
چه کسی ← شهرت/ چه چیزی ← دربرگیری و شگفتی و فراوانی/ کجا ← مجاورت
چه
وقت ← تازگی/ چرا و چگونه هم ارزش تحلیلی و توصیفی دارد، یعنی ما باید آن
را تحلیل و توصیف کنیم چراکه خواننده نمی‌داند اتفاق چرا و چگونه رخ داده
است
عنصر مهمی که در خبر از میان عناصر خبری انتخاب می‌کنیم تا در آغاز خبر از آن در لید استفاده کنیم، عنصر جذاب نام دارد.
نمونه:
وزیر امر خارجه عازم دهلی نو شد/ وزیر امور خارجه امروز عازم دهلی نو شد/
وزیر امور خارجه امروز برای مذاکره درباره بحران کشمیر عازم دهلی نو شد
در جمله اول فقط از چه و کجا، در جمله دوم از چه کسی، چه وقت و کجا و در جمله سوم از چه کسی، چه وقت، کجا و چرا
چه کسی (که)؟
برای
تهیه خبر حتما باید بدانیم که عوامل درگیر آن خبر و در اینجا به طور مشخص
افرادی که در آن نقش داشته‌اند، چه کسانی هستند و آنها را به دقت بشناسیم.
این افراد می‌توانند حقیقی یا حقوقی باشند. گاه مربوط به افراد غیرحقیقی و
غیرحقوقی شده و به اشیاء و غیرجانداران مربوط شده، اما در جایگاه که و به
معنای چه چیزی به کار می‌رود.
نمونه: قطار حامل مواد سوختی در مسیر
تهران – اهواز از ریل خارج شد/ جام مارلیک که چندی پیش به سرقت رفته بود در
یک فروشگاه عتیقه فروشی پیدا شد
نام و نام‌خانوادگی، سن، شغل، موقعیت و
… در مورد افراد دخیل در خبر نقش اساسی و کلیدی دارد. بر این اساس زمانی
می‌توان از نام و نام خانوادگی یک فرد در ابتدای خبر استفاده کرد که
بلافاصله با نام و نام خانوادگی فرد، چهره او در ذهن مخاطب قابل شکل‌گیری
باشد. پس به نتیجه می‌رسیم که فقط در صورتی که فرد بسیار مشهور باشد، مجاز
به آوردن نام او در لید هستیم. در مواردی که این مهم صادق نباشد حتما باید
از سمت او را در لید بیاوریم و پس از آن در پاراگراف بعد از لید نام و نام
خانوادگی او را بیاوریم.
نمونه: وزیران محیط زیست کشورهای اروپایی در
اجلاس این هفته تصمیم گرفتند تا تولید و مصرف گازهایی را که موجب
آسیب‌دیدگی اوزن می‌شود، متوقف کنند/ ماموران آگاهی تهران ، 3 نفر را به
اتهام قتل و شرکت در نزاع دسته جمعی دستگیر کردند./ تیم فوتبال استقلال در
چارچوب مسابقات باشگاه‌های کشور از تیم شهرداری ساری با نتیجه یک بر صفر
شکست خورد
چه چیزی؟
این عنصر بر ماهیت و فعلیت رویدادی که قرار است
اتفاق بیفتد، متمرکز است. وقتی چه‌چیزی از ویژگی‌های فراوانی و دربرگیری
برخوردار باشد از آن به عنوان عنصر جذاب خبر بهره گرفته می‌شود و آن را در
لید خبر می‌آورند. «چه»، ممکن است یک حادثه آتش‌سوزی، رانندگی یا افتتاح
کارخانه یا رد یک مصوبه یا … باشد. در یک خبر ممکن است که چند «چه» داشته
باشیم و این خبرنگار است که تشخیص می‌دهد کدام یک از اهمیت بیشتری در آن
رویداد برخوردار است. پس (چه) ای که دارای ارزش خبری بیشتری باشد را انتخاب
می‌کنیم.
که: مدیر نمایشگاه بازرگانی
چه: پایان کار نمایشگاه
چه: فروش بالغ بر 5 میلیون دلار در نمایشگاه *
چه: امضای قرارداد صدور بیش از 450 میلیون دلار کالا به کویت*
چه: بازدید بیش از 650 هزار تن از مردم کویت از نمایشگاه
چه: برگزاری نمایشگاه دیگری در کویت
کجا؟
هر
رویدادی در مکان خاصی رخ داده و از چون، کجا، محل رویداد را مشخص می‌کند،
اهمیت دارد. کجا همانگونه که در ارزش‌های خبری گفته شد از نظر مجاورت در دو
شکل جغرافیایی و معنوی بروز می‌کند. اطلاعات مربوط به کجا به ویژه اگر
شناخته شده نباشد؛ باید به تفصیل توضیح داده شود. مثلا اگر رویدادی در
کشوری کوچک و گمنام رخ داده است باید توضیح بدهیم که در چه موقعیت
جغرافیایی قرار دارد.
نمونه: دبیران دبیرستان‌ها کوالالامپور به علت
افزایش دستمزدها از امروز دست به اعتصاب زدند/ انفجار یک بمب در نزدیکی
فروشگاه قدس در خیابان ولیعصر 4 کشته و 15 مجروح به دنبال داشت
چه وقت(کی؟)
زمان
در خبر از اهمیت بسیاری برخوردار است و نشان از تازگی آن دارد. اگر خبر
تازه است و از ارزش خبری تازگی برخوردار است، باید آن را در پاراگراف نخست
به خواننده بگوئیم. رویدادها نباید بدون زمان ارائه شود و خواننده باید از
زمان وقوع آنها مطلع شود.
نمونه: آموزش و پرورش تهران اعلام کرد: امروز و
فردا همه مقاطع مدارس ابتدایی و راهنمایی در نوبت صبح و عصر به علت آلودگی
هوا تعطیل است.
تصادف یک دستگاه اتومبیل سواری با کامیون حامل مواد سوختی در تقاطع جاده اراک – قم روز گذشته 4 کشته و 3 مجروح بر جای گذاشت
چرا؟چطور؟
چرا،
انگیزه و علت وقوع حادثه و چطور، چگونگی و نحوه رخداد رویداد را مطرح
می‌کند. گاه ما چگونگی وقوع حادثه را می‌دانیم، اما علت آن را نمی‌دانیم و
گاه علت وقوع حادثه را می‌دانیم، اما از نحوه و چگونگی آن بی‌خبریم. مانند
سقوط هواپیما و کشف جعبه سیاه پس از حادثه یا وقوع آتش‌سوزی
در این دو
عنصر است که در بسیاری مواقع دیدگاه‌های شخصی خبرنگار دخیل می‌شود و آنچه
درباره بی‌طرفی، عینی‌گرایی و پرهیز از جانبداری گفته شد، درگیر می‌شود.
چرا
یک تصادف رخ داده است؟: ممکن است یک خبرنگار سرعت راننده، دیگری نبود
علایم رانندگی، دیگری نقص فنی اتومبیل و دیگری خواب‌آلودگی را علت حادثه
بداند در حالی که ممکن است به همه این علل یا هیچکدام از این موارد حادثه
رخ داده باشد
نمونه چگونه: یک‌فروند جنگنده نیروی هوایی قطر از نوع میراژ اف – یک در جریان پرواز آموزشی سقوط کرد
نمونه چرا: شدت بارندگی موجب جاری شدن سیل در استان مازندران شد و100 میلیون ریال خسارت بر جای گذاشت
منبع و لید
یک
خبر از هر طریقی به گوش مخابان برسد، باید مشخص باشد که از کجا آمده و در
اصل منبع خبر کیست یا کجاست؟. اصلی‌ترین ریشه این نیاز هم این است که ما با
پی‌بردن به منبع خبر به نوعی قضاوت و داوری درباره خبر دست می‌یابیم و
می‌توانیم به این پرسش مهم پاسخ بدهیم که «آیا خبری که شنیدیم بی‌طرفانه
بود؟» لذا خاستگاه «پیام» را از هر جا که سرچشمه گرفته باشد، خواه از سوی
یک فرد یا از جانب گروه‌ها و نهادها، «منبع خبر» می‌گوییم.
در
خبرگزاری‌های بین‌المللی و بخشی از روزنامه‌ها منابع خبر در ابتدای لید خبر
ذکر می‌شود، اما سایت‌های خبری در ایران زیاد از این روش پیروی نمی‌کنند.
اما برای ما که پایگاه اطلاع‌رسانی محسوب می‌شویم ذکر منبع به این شکل که
گفته شد، معنا ندارد، لذا سازمان‌ها و استان‌ها موظفند تا در پاراگراف بعد
ار لید عنوان کنند که خبر را از روابط‌عمومی کدام سازمان و استان ارسال
می‌کنند.
لید
پاراگراف یا بند نخست در تنظیم خبر را لید می‌گوییم که
در اصل یورش ابتدایی خبرنگار به خواننده است و غافلگیر کردن مخاطب از
اصلی‌ترین وظایف لید در خبر است که با آن به ویژه در سبک حرم وارونه تلاش
می‌شود تا اصل مطلب بازگو شود.
اگر در لید مخاطب خود را از دست بدهیم،
دیگر بازنده کامل خواهیم بود و برای همین لید خوب باید جذاب‌ترین بخش خبر
را در خود نهفته داشته باشد تا به وسیله آن خواننده به سوی متن خبر هدایت
شود، در واقع لید مفهومی جز هدایت شدن، کشاندن و منجر شدن ندارد.
لید با توجه به این که کدام عناصر خبری را در خود جای داده باشد، نام آن عنصر را با خود به همراه دارد:
لید که: نام فرد یا نهاد عامل رویداد در آن می‎‌آید (رئیس‌جمهور …………..)
لید چه: موضوع رویداد در آن مطرح می‌شود ( تصویب بودجه 50 هزار میلیاردی سال ……………..)
لید کجا: مکان رویداد در آن مطرح می‌شود (در جلسه علنی شورای عالی هلال‌احمر …………….)
لید چه‌وقت: حاوی زمان رویداد است(صبح امروز زلزله‌ای به بزرگی 5 ریشتر……………….)
لید چرا: تفسیر رویداد است( به منظور ابلاغ و اجرا از سوی دولت طرح تحول سلامت کشور نهایی و به وزرت بهداشت و درمان ارجاع داده شد)
لید
چگونه: توصیفی است حاوی نحوه اتفاق خبر(اکثریت آرای نمایندگان مجلس شورای
اسلامی صبح امروز پس از بررسی‌های چند ماه اخیر برای انتخاب وزیر، در نهایت
دکتر فرهادی را بر مسند وزارت علوم نشاند)
انواع مختلفی از لیدها وجود دارد مانند تک‌موضوعی، تلفیقی، پرسشی، دارای پس زمینه، مبتنی بر نقل قول، متعارض و غیر عادی
لید تک موضوعی
ابن نوع از لید به سه شکل ارائه می‌شود:
1. مستقیم: (ملکه انگلیس از کابینه لندن انتقاد کرد)
2.
عمقی: (کنگره آمریکا امروز لایحه مقابله با خشونت را که به موجب آن گارد
ملی آمریکا در خیابان‌های این کشور مستقر و دسگتیری مجرمان تسریع می‌شود –
با حداقل آرای لازم – تصویب کرد)
3.تشریحی: (مارکوس، فرمانده چریک‌های
زاپاتیستای مکزیک در حالی که چهره خود را با نقاب پوشانده بود و فقط چشمان
رنگ سیاهش پیدا بود با مشت‌های گره کرده و صدایی که از شدت خشم می‌لرزید،
اعلام کرد که ما با پیمان «نفتا» مخلفت خواهیم کرد. او در حالی که مشت
گره‌کرده‌اش را بالا نگاه داشته بود، اظهار کرد: نبرد ما ادامه خواهد یافت.
لید تلفیقی
در
این لیدها مفاهیم و مضامین مختلف به شکل متراکم، فهرست‌وار و مقایسه‌ای
ارائه می‌شود. البته از این لید در صورتی استفاده می‌شود که قادر به بیان
باشیم و اگر قرار است لید بسیار طولانی شود، از آن پرهیز می‌کنیم. در این
لید عناصر مهم موجود در خبر فهرست‌وار گفته می‌شود.
لید پرسشی: (بالاخره تلویزیون کابلی چه وقت راه‌اندازی می‌شود. مردم می‌پرسند.)
لید
دارای پس‌زمینه: (سه سال پیش بود که سه گوزن سفید در پارک جنگلی گلستان
رها شدند و حالا مسئولان این پارک خبر از خطر سرما علیه 70 گوزن سفید
می‌دهند.)
لید مبتنی بر نقل قول: (وزیر امور خارجه ایران گفت: واشنگتن کماکان به حضور نظامی خود در جهان ادامه می‌دهد.)
لید متعارض: (رئیس‌جمهوری آمریکا از دموکراسی حرف می‌زند، اما دستور حمله به سیاه‌پوستان را صادر می‌کند.)
لید غیرعادی: (پرنده کوچولوی دریایی، پرواز بوئینگ غول پیکر را مختل کرد.)
در
هنگام تنظیم لید باید به مانند تیتر مراقب کلمات اضافی و زاید که جان و
قدرت لید را می‌گیرد، بود. برای این که زحمت تدوین و نوشتن لیدهای کوتاه به
حداقل کاهش یابد، می‌توان دستورالعمل زیر را به کار بست:
1. پرهیز جدی از کلی‌گویی و مبهم‌نویسی در لید
2. اجتناب از آوردن مطالب خیلی جزئی
3. خلاصه‌کردن لید در یک یا دو جمله
4. پرهیز از شروع لید با زمان و مکان، مگر این که این دو عنصر نقشی کاملا کلیدی در خبر داشته باشد
5.
اگر قرار است اسم شخصی در لید بیاید این کار فقط در صورتی مجاز است که
خواننده با خواندن آن نام بتواند قیافه فرد مورد نظر را مجسم کند.
سبک‌های خبرنویسی
در میان روزنامه‌نگاران چهار قسم سبک خبرنویسی مرسوم است:
1. سبک هرم وارونه
2. سبک تاریخی
3. سبک تاریخی به همراه لید
4 سبک پایان شگفت‌انگیز
علاوه بر این 2 سبک «بازگشت به گذشته» و «سبک تشریحی» هم وجود دارد که فعلا به بحث ما مربوط نمی‌شود.
سبک
هرم وارونه: در این سبک قائده هرم حاوی جذاب‌ترین و در بسیاری مواقع حاوی
مهمترین بخش خبر است. نوک آن حاوی بی‌اهمیت‌ترین بخش‌های ماجرا است.

در
سبک هرم وارونه مطالب با توجه به میزان اهمیت آنها از بالا به پایین تنظیم
می‌شود. پاراگراف اول یا همان لید در سبک هرم وارونه اصلی‌ترین بخش خبر را
در خود جای می‌دهد و سایر پاراگراف‌ها با توجه به اهمیت مطالب به ترتیب
نوشته می‌شود. ضمن این که در حال طبقه‌بندی و چیدن مطالب در این سبک هستیم
باید توجه داشته باشیم که رابطه منطقی میان اجزای خبر وجود داشته باشد.
سبک
هرم وارونه شیوه‌ای است که به نحوه اطلاع دادن اخبار از سوی مردم به
همدیگر بسیار نزدیک است و ضمن آن که تکلیف خواننده را بامتن به سرعت مشخص
می‌کند. از سوی دیگر هرم وارونه چون خبر را به اختصار و ایجاز مطرح می‌مند،
لذا جای کمتری را در روزنامه می‌گیرد و چون در لید خبر همه نکات مهم و
ضروری آمده است لذا انتخاب تیتر از آن بسیار راحت‌تر خواهد بود.
سبک
تاریخی: در این سبک بر خلاف هرم وارونه مطالب همان‌‌گونه که از نظر زمانی
تحقق یافته است در قالب خبر ارائه می‌شود. در این شیوه خبرنگار داوری
نمی‌کند که کدام بخش خبر مهم‌تر است تا آن را به بالای خبر منتقل کندو لذا
از اعمال نظر خبرنگار تا حد زیادی کاسته می‌شود. در این شیوه مطلب کامل‌تر
ارائه خواهد شد و لید آن به صورت مقدمه در ابتدای خبر می‌آید، اما به این
علت نمی‌توان به آن نام لید داد که بیش از حد کلی است.
سبک تاریخی به دو
شیوه است: بدون لید که گفته شد با مقدمه از ابتدا به شرح مطلب می‌پردازد و
سبک تاریخی به همراه لید که در این شیوه خبر تلفیقی از هرم وارونه و سبک
تاریخی است و بیشتر برای تنظیم اخبار شهری و حادثه‌ای استفاده می‌شود.
نمونه:
لید:
جرقه کاربیت جوشکاری، کارخانه بزرگ تولیدی حوله و پارچه مخملی رشت را
شعله‌ور کرد و یکصد میلیون تومان زیار به بار آورد. 6 ایستگاه آتش را مهار
کردند.
سبک تاریخی: کارگری در محوطه انبار ضایعات کارخانه «پوشش» رشت مشغول جوشکاری بود ………………
البته در این زمینه دیگر سبک‌های تنظیم خبر نیز وجود دارد که ما به حسب ضرورت به ذکر این دو عنوان بسنده می‌کنیم.
تیتر یا سرعنوان
در
تیتر تلاش می‌شود تا خبر به خلاصه‌ترین شکل ممکن ارائه شود، اما موجز و
فشرده بودن تیتر نباید وضوح و روشنی آن را از بین ببرد. اصلی‌ترین مشخصه
تیتر خوب میزان هدایت خواننده به سوی خبر است، بنابراین کسی که تیتر یک خبر
را تدوین می‌کند، می‌تواند از فنون گوناگون برای جذاب کردن تیتر بهره ببرد
و نگاه خواننده را چنان جذب تیتر کند که او ترغیب به خواندن مطلب شود.
علایم و قوائد تیتر زدن
* هر اندازه تیتر کوتاه‌تر باشد، بهتر است
* تیتر باید از واژه‌های رسا بهره‌مند باشد
* تیتر باید روشن و دقیق باشد (البته نه در همه موارد)
* در تیتر نباید از کلمات تکراری استفاده کرد
* باید از تیترهای سوالی و منفی پرهیز کرد
* تیتر دارای فعل بسیار جان‌دارتر خواهد بود، به ویژه اگر فعل به شکل مناسبی به کار گرفته شود
* در تیتر واژه‌ها نباید شکسته شوند
*
تیتر باید تا حد ممکن از لید استخراج شود، مگر این که بخواهیم چند تیتر
داشته باشیم و در این زمینه هم باید لید را به نحوی بنویسیم که مناسب این
گونه تیتر زدن باشد.
تیتر می‌تواند نقل‌قولی آورده شود: «رئیس جمعیت هلال‌احمر: ………………….»
«رئیس جمعیت هلال‌احمر اعلام کرد:
……………»
در این مورد نقل قول به شکل روتیتر به کار رفته است.
«دو
تیتری» ها هم از جمله تجربه‌های مربوط به تنظیم تیتر به حساب می‌آید و در
این موارد، که دو تیتر جداگانه، اما در پیوند با یکدیگر زده می‌شود دو یا
چند موضوع به شکل همزمان به اطلاع خواننده می‌رسد:
الجزایر در آستانه جنگ داخلی
نظامیان قدرت را به دست گرفتند
تیتر
کور: از تیترهای رایج است که برای تحریک خواننده و ایجاد سوال در ذهن او
تدوین می‌شود، اما در آن به اصل خبر اشاره نمی‌شود. بیشتر بای اخبار حادثه
مناسب است.
* راز قتل پشت فنجان قهوه بود/ اعتراف مرد هزارچهره در پرواز لندن – پاریس
در مورد تیتر حرف‌های گفتنی بسیاری وجود دارد که در اینجا به همین میزان بسنده می‌شود.
عناصرتکمیل‌کننده تیتر
روتیتر:
کلمه یا عبارتی است که در بالای تیتر اصلی قرار می‌گیرد و می‌تواند کاملا
مستقل باشد یا در خدمت تیتر اصلی، اطلاعات بیشتر به خواننده بدهد.
روتیتر عصر امروز در تهران
تیتر اصلی اجلاس سران سازمان کنفرانس اسلامی آغاز به کار کرد
زیرتیتر: کارکردی مشابه تیتر دارد با این تفاوت که در زیر تیتر قرار می‌گیرد. حروف زیرتیتر کوچکتر از حروف اصلی تیتر است.
میان
تیتر: میان‌تیتر یا تیتر فرعی کوچک زمانی مورد استفاده قرار می‌گیرد که
بخواهیم درباره بخش‌های مختلف یک مطلب بلند توضیح دهیم و آن را چشم‌نوازتر
کنیم یا این که به خواننده بفهمانیم که بحث در حال تغییر است
سوتیتر: بخشی است که به صورت جداگانه از متن جدا می‌شود و با حروفی متفاوت از متن در نقاطی از متن گنجانده می‌شود.
شیوه نگارش اعداد و ارقام
در موارد زیر برای شمارش از حروف استفاده می‌شود:
اعداد یک رقمی: همه اعداد یک رقمی را با حروف می‌نویسیم به جز موارد زیر که همه را با عدد می‌نویسیم
* اعداد شش، نه و ده
* در تیتر اعداد یک رقمی را به حروف نمی‌نویسیم، بلکه همه یک‌رقمی‌ها را به عدد می‌نویسیم
* در جدول‌های آماری، نتایج مسابقات ورزشی، در مقیاس‌ها از جمله لیتر،
متر، کیلو، فرسنگ، مبلغ، درجات، مواد قانونی، تصویب‌نامه‌ها، صفحات کتاب،
شماره شناسنامه، تاریخ تولد، شماره تلفن، شماره اتومبیل، ساختمان، بلوک
ساختمانی و پلاک خانه‌ها یک تا 10 را به عدد می‌نویسیم
* شماره‌هایی که با نشانه اختصاری همراه است را با عدد می‌نویسیم: ج2، ص20، درجه حرارت، قد، وزن، تاریخ سال و ماه، ساعات روز
* اعداد در ابتدای سطربه حروف نوشته می‌شود: دوازده نفر به اتهام سرقت دستگیر شدند.
* اعداد تقریبی یا تخمینی به حروف نوشته می‌شود: دو سه دانشجو، دو تا سه کیلو هروئین
* اعداد ترتیبی به حروف نوشته می‌شود: قرن چهارم، سده بیستم، نخستین سال، سومین سال، دوره دوازدهم.
* شماره راهها، خیابانها، کوچه‌ها و میادین باید با اعداد ترتیبی نوشته شود: خیابان ششم، کوچه پنجم، فلکه دوم
* اعداد کسری به حروف نوشته می‌شود: یک‌سوم، یک‌صدم، دو دهم
* اعداد غیرآماری به حروف نوشته می‌شود: صدبار گفتم، هزار بار یادآوری کردم
*
کلمات مرکبی که با اعداد ساخته می‌شود همه به حروف نوشته می‌شود(حتی اعداد
استثنا): شش دانگ، هزارپا، دوجین، صد ساله، چهارشنبه، پنجشنبه، یکشنبه.
* برای شمارش اعداد درشت پنج رقمی از ترکیب عدد و حروف با هم استفاده می‌شود: 25 هزار و 628 ریال، 796 هزار و 203 تن.
جمع
در زبان فارسی: علامت جمه در زبان فارسی ها و ان است. بنابراین استفاده از
علامات جمع عربی که معمول شده، نه فقط درست نبوده بلکه در بسیاری از موارد
غلط هم هست.
* جانداران با ان جمع بسته می‌شود: شیران/ مردان/ زنان
*
اشیا بی‌جان با ها جمع بسته می‌شود: شیرها(شیر آب و شیر خوراکی)/ کتابها/
قلم‌ها/ نامه‌ها/ سنگ‌ها لذا واضح است که جمع مکسر کتب صد درصد غلط است
* کلمه‌های عربی را بهتر است با نشانه‌های جمع فارسی جمع ببندیم:

مفرد در فارسی در عربی
روحانی روحانیان روحانیون
سفیر سفیران سفرا
مقدار مقدارها مقادیر
فقیر فقیران فقرا
مامور ماموران مامورین
مستضعف مستضعفان مستضعفین
مستکبر مستکبران مستکبرین

*
کلمه‌هایی که در ظاهر مفرد اما در معنی جمع است را اسم جمع می‌گویند و لذا
این اسامی را با ها جمع می‌بندیم: لشکرها، سپاه‎‌ها، کاروان‌ها، گله‌ها،
رمه‌ها
اما وقتی این کلمات یای نسبت داشته باشد و دلالت بر افراد انسان
یا جانداران دیگری بکند آنها را با ان جمع می‌بندیم: لشکری…. لشکریان،
کاروانی…. کاروانیان، سپاهی ….. سپاهیان
بنویسیم ننویسیم
35 سی و پنج
175 صد و هفتاد و پنج
5 هزار و 375 پنج هزارو سیصد و هفتاد و پنج
14 تا 14 میلیون 14میلیون تا 15 میلیون
99 هزار تا 10 میلیون 99 تا 10 میلیون
20 کیلوگرم 220KG
بنویسیم ننویسیم
اکثر اکثرا
استادان اساتید
ارابه عرابه
اولاد اولادان
آزمایش‌ها آزمایشات
پیشنهادها پیشنهادات
کارخانه‌ها کارخانجات
بدعت‌گذار بدعت‌گزار
بنیان‌گذار بنیان‌گزار
سیاست‌گزار سیاست‌گذار
سرمایه‌گذار سرمایه‌گزار
اشعه اشعه‌ها
اتاق اطاق
جزو میهمانان جزء میهمانان
قشر گروه
خرافی خرافاتی
خرابه مخروبه
نخستین اولین
سوک سوگ
علاقه‌مند علاقمند
شوون شوونات
غلتیدن غلطیدن
مهر شده ممهور
ویژگی ویژگی خاص
مراسم مراسم‌ها
بنویسیم ننویسیم
بهبود بهبودی
بینداز بیانداز
نارضایی نارضایتی
تایید تائید
یخه یقه
خواربار خواروبار
شیء شئی
لشکر لشگر
منتها منتهی
موتوسیکلت موتورسیکلت
ناهار نهار
وضع وضعیت
بلیت بلیط
فرمایش فرمایشات
طوفان(باد شدید) توفان
اظهار کرد اظهار داشت
به وسیله از طریق
خاص ویژه
درباره/در مورد در خصوص
کرد نمود
شد گردید
کند نماید
رییس رئیس

آموزش اصول خبر نویسی در خبرنگاری

به گزارش فرهنگ نیوز،
همانطور که می دانید خبرنگاری و خبرنویسی دو رکن بهم پیوسته هستند و اگر
این دو بال با هم در یک راستا حرکت نکنند پرواز به اندیشه ها میسر نخواهد
بود. اگر خبرنگار اصول و قواعد درست نویسی و ساده نویسی
در خبر نویسی آشنا نباشد نباید انتظار داشت که در جنگ های خبری و تاثیر
گذاری بر اذهان عمومی بتواند موفق عمل کند چونکه باعث ترویج غلط نویسی و
همچنین اخبار نادرست و کذب به دلیل رعایت نکردن واژه ها در جای درست شده و
اعتماد مخاطب را از دست می دهد. خبر،
با لید که خلاصه داستان است، شروع شده و مشروح خبر، جریان کامل آن‌را بیان
می‌کند. در شرح خبر که می‌توان آن‌را متن خبر نامید، توضیح و بیان تفصیلی
تمامی اجزائی که در لید بدان اشاره شده، می‌آید.برای
نوشتن متن، که بنا به‌ضرورت، ممکن است از یک یا دو جمله و بند تا بیش از
ده جمله و بند طول داشته باشد، مراعات قواعد و اصول خاصّی لازم است؛ که
رعایت آن‌ها سبب توجه خوانندگان و شنوندگان  به اخبار، مقالات و نوشته‌های
روزنامه‌نگاران و متخصصان امور ارتباطی شده و آن‌ها را قابل چاپ و انتشار
می‌نماید. قواعد کلی1. ساده‌نویسی؛ خبر باید ساده، روان، قابل فهم و به زبان همه مردم باشد؛ 2.
تازگی؛ خبر، باید همیشه نسبت به خبر روز قبل تازه‌تر بوده و نکات جدیدی را
دربرداشته باشد. خبرنگار باید سعی کند از بیان تکراری حقایق و بدیهیّات
خودداری نماید. 3.
کوتاه‌نویسی؛ از اصول مهم خبرنویسی، کوتاه‌نویسی است؛ که بیشترین اطلاعات
در کوتاه‌ترین متن ارائه می‌شود. یک مطلب خبری، به‌طور متوسط نباید از 300
تا 500 کلمه، تجاوز کند. مگر در خبرهای مهم؛ که می‌توان تا چند ستون، مطلب
تهیه کرد. 4. تقدّم دیگران؛ خبرنگار و نوشته‌هایش، باید بیشتر، از دیگران حرف بزند و از خود کمتر سخن به‌میان آورد. 5.
هماهنگی؛ خبر باید به‌گونه‌ای تنظیم شود، که بخش‌های مختلف آن (تیتر، لید،
متن) و جملات متن خبر، با یکدیگر هماهنگی و تطابق لازم را داشته باشند.
آن‌چه که خبر را جذّاب و مخاطب را به خواندن، دیدن و یا شنیدن آن ترغیب
می‌کند، ارتباط و هماهنگی بین اجزای آن است. هرچه این ارتباط، قوی‌تر باشد و
جملات متن، پرمعنی و در عین حال، کوتاه‌ باشند، خواندن و شنیدن آن برای
مخاطب جذّاب‌تر است. این هماهنگی را می‌توان با تکرار به‌موقع موضوع(محور)
اصلی، یک واژه‌ی کلیدی خبر، کلمات و عبارات ربط‌دهنده و استفاده به‌موقع از
نام مکان‌های مختلف، فراهم کرد. 6.
جامعیّت؛ یکی از مفاهیم اساسی خبرنویسی، جامعیّت خبر است. یعنی اینکه تا
حد امکان، خبرنگار یا دبیر خبر، باید کلیه اطلاعات مربوط به رویداد را
جمع‌آوری و در بسته‌بندی خوب و جذّاب ارائه کند و باید بکوشد به کلیّه
پرسش‌هایی که در ذهن مخاطب است، پاسخ گوید. 7.
درست‌نویسی؛ از اصول اولیّه نوشتن خبر، درست‌نویسی است. هنگام درست‌نویسی،
رعایت نکته‌های نگارشی، چه در صحیح نوشتن کلمات و ترکیب‌ها و چه در نوشتن
ساختمان صحیح جملات، بسیار اهمیت دارد و به موازات آن، چنانچه متن
ترجمه‌شده باشد، رعایت اصول ترجمه نیز ضرورت دارد. اصل نخستین برای درست
نوشتن، آگاهی و مهارت خود نویسنده است؛ زیرا مفهومی را که او به‌شیوه خاص
خود، درک کرده و می‌خواهد به خواننده منتقل کند، خودش بهتر از هرکس
می‌شناسد. بنابراین لازم است نویسندگان با مطالعه متون معتبر و وزین ادبی،
مهارت درست‌نویسی خود را افزایش دهند. 8.
ترجیح اصطلاحات؛ در نوشتن خبر، باید کلمات مصطلح را بر کلمات صحیح ولی
نامأنوس، ترجیح داد و هرجا کلمه‌ی فارسی وجود داشت، از به‌کار بردن کلمات
عربی یا اروپایی خودداری کرد. 9. شروع با کلمات مناسب؛ هرگز نباید جملات را با کلمات امروز، دیروز، فردا و یا اعداد شروع کرد. 10.آغاز مناسب پاراگراف‌ها؛ نباید دو پاراگراف پشت سر هم را با یک کلمه آغاز کرد. 11.اطمینان به صحت خبر؛ اطمینان نویسنده به صحت خبر منتشره. 12.سابقه
خبر؛ یکی از مسائل اساسی در خبرنویسی که در فهم بهتر خبر به مخاطب کمک
می‌کند، ذکر سابقه خبر است. سابقه یا پیشینه خبر، معمولاً در آخر خبر و بعد
از ارائه مطالب جدید و با واژه‌های کلیشه‌ای چون “گفتنی است”، “شایان ذکر
است” و … در جمله‌بندی مستقل می‌آید. البته گاهی نیز سابقه خبر در متن
خبر، بعد از لید به‌صورت جمله‌ای مستقل می‌آید. 13.منبع
خبر؛ منبع خبر در ادبیّات خبرنویسی از اهمیت برخوردار است. در مطبوعات،
معمولاً منبع خبر در ابتدای خبر، یعنی قبل از لید نوشته می‌شود؛ اما در
اخبار رادیو و تلویزیون، منبع خبر، بنابه ضرورت ممکن است در ابتدای لید یا
در متن خبر آورده شود. 14.معرفی
افراد؛ در نوشتن خبر، ذکر اسامی افراد و معرفّی دقیق آن‌ها لازم است.
البته به‌طورکلی،‌ دانستن نام و نام خانوادگی افراد برای مخاطبان ارجح
نیست؛ بلکه آن‌چه برای مخاطب اهمیت زیاد دارد، آگاهی از مقام، ملیّت و
جنسیّت افراد و این‌که آن‌ها اهل کدام منطقه یا شهر هستند، می‌باشد. اما در
معرفی افراد باید نکاتی را رعایت کرد: الف)
در لید، فقط در صورتی نام فرد ذکر می‌شود که با خواندن یا شنیدن آن، چهره
یا عملکردش در ذهن تداعی شود و الّا فقط باید به ذکر سمت، سن، جنس، اسم
مستعار، محل سکونت و سایر مشخصات اکتفا کرد.ب) اگر فرد دارای چند مقام و سمت بود، اول سمت معروف و مهم و سپس در بندهای مختلف خبر، از سمت‌های دیگر او استفاده می‌شود.ج)
در معرفی افراد در اشاره بعد از لید، بهتر است در صورت عدم لزوم صرفه‌جویی
در وقت، نام و نام خانوادگی و سمت به‌طور کامل بیان شود و در ادامه خبر،
می‌توان از یکی از عناوین سمت، نام و یا نام خانوادگی، جداگانه بهره جست.د) بیان سمت‌های علمی افراد مثل دکتر، مهندس، آیت‌الله و … اگر با اظهارات و افعال مذکور در خبر ارتباط داشته باشد، ضروری است.هـ) در معرفی سازمان‌ها و افراد، باید اسامی کامل آن‌ها نوشته شود. قواعد علامت‌گذاریبه‌منظور
جدا کردن جملات از یکدیگر، رعایت ارتباط بین عبارات ناتمام، احتراز از
تداخل الفاظ و معانی، نشان دادن مطالبی که از دیگران نقل قول یا اقتباس
می‌گردد و همچنین برای سهولت تعریف و توضیح در تقسیم موضوعات و نظایر
آن‌ها، در زبان‌های زنده و مهم دنیا و مخصوصاً زبان‌هایی که ریشه لاتین
دارند، از علائمی استفاده می‌شود، که طریقه به‌کار بردن آن‌ها را در زبان
انگلیسی (punctuation) می‌گویند. برخی از رایج‌ترین قواعد علامت‌گذاری که
با زبان‌های مهم و زنده دنیا مطابقت دارد، عبارتند از: 1.
نقطه (.)؛ نقش مهم نقطه در نوشتن و جدا کردن جملات کامل از یکدیگر است.
علاوه‌بر آن، وقتی به‌دنبال یک حرف بیاید، به‌معنای آنست که آن حرف، علامت
اختصاری یک کلمه است. باید دانست نباید از این علامت در پایان تیتر خبر و
اجزای آن(روتیتر، سرتیتر و میان‌تیتر) استفاده کرد. 2. ویرگول (،)؛ ویرگول برای تسهیل درک نوشته است. موارد مهمی که در به‌کار بردن ویرگول در خبرنویسی ضروری است از این قرارند:تمایز و شمارش؛ وقتی که در یک جمله چند اسم یا صفت یا کلمه‌های متعاطف دیگر که دارای إسناد واحدی هستند به‌دنبال هم بیایند؛رفع ابهام؛ در هر موردی که پشت سر هم قرار گرفتن دو کلمه با احتمال ایجاد ابهام روبرو باشد؛جلوگیری از اشتباه شدن؛ در مواردی که نگذاشتن ویرگول باعث عوض شدن مفهوم جمله می‌شود. 3.
نقطه ویرگول (؛)؛ نقطه ویرگول که در عالم مطبوعات “پوئن ویرگول” هم نامیده
می‌شود، برای جدا کردن جملاتی است که به‌خودی خود دارای معنا و مفهوم کامل
هستند، ولی عبارات و جملاتی که بعد از آن‌ها می‌آید، مربوط به آن‌هاست. 4. دو نقطه (:)؛ موارد استفاده از آن، عبارت است از:·     قبل از نقل گفته یا نوشته دیگران؛·     قبل از ذکر یک مثال، توضیح یا یک نتیجه؛·     برای تقسیم یا تفکیک یک موضوع؛ 5. گیومه («»)؛ گیومه یا نشانه نقل قول در متن خبر، در موارد زیر استفاده می‌شود:نقل قول مستقیم؛اسامی
خاص؛ اسامی خاص نامأنوس یعنی اسم‌هایی که خواننده با آن‌ها آشنایی کامل
ندارد، باید در گیومه قرار بگیرند؛ مانند نام‌های خارجی؛متمایز کردن یک عبارت یا کلمه؛سلب
مسئولیت؛ موقعی که نویسنده نمی‌خواهد، مسؤولیت بخشی از نوشته‌اش را که از
منابع دیگر اقتباس کرده، به‌عهده بگیرد، آن‌را داخل گیومه می‌آورد. 6.
علامت تعجب (!)؛ این علامت در پایان کلمات یا جملاتی که حیرت، استهزاء و
خوشحالی زیاد را برساند و همچنین بعد از نام یا عنوان مخاطب (معمولاً در
مواردی که خطاب با نوعی تحکّم همراه باشد)، استفاده می‌شود. 7. پرانتز ( () )؛ پرانتز یا دو کمان در اصلی‌ترین شکل خود، برای افزودن هرگونه اطلاع اضافی در وسط جمله به‌کار می‌رود.  قواعد عددنویسیبرای
نوشتن ارقام و اعداد در اخبار مطبوعات، قاعده و قانون مشخصی وجود ندارد؛
ولی در برخی موارد بهتر است، به‌جای حروف، از ارقام استفاده شود. به‌طور
مثال، برای نوشتن مقیاس‌ها(متر، کیلومتر، لیتر و …)، آمار و ارقام،
‌تاریخ و ساعات روز، شماره مواد قوانین، صفحات کتاب‌ها، تاریخ تولّد و
شماره شناسنامه، مبلغ‌ها و شماره تلفن‌ها، شماره اتومبیل و ساختمان، قد و
وزن، نتایج انتخابات یا مسابقات. اما
برای نوشتن مواردی مثل اعداد یک رقمی، سن اشخاص، اعداد تقریبی یا تخمینی،
اعدادی که جمله با آن‌ها آغاز شده، اعداد ترتیبی، اعداد کسری، اعداد غیر
آماری و شماره‌های بیش از پنج رقمی (که به‌صورت تلفیقی از عدد و حروف
می‌آید)، از حروف، برای نوشتن اعداد استفاده می‌شود. مراحل خبرنویسیهر
روز، رویدادهای بی‌شماری در جهان اتفاق می‌افتد و هر کسی در اطراف خود،
شاهد صدها و هزاران خبر است. بنابراین قبل از این‌که خبرنگاری بخواهد به
نوشتن خبر بپردازد، لازم است از میان تعداد زیادی رویداد، خبر را از غیر
خبر تشخیص دهد. برای این مهم، باید به ارزش‌های خبری توجه داشته باشد و
رویدادی را به‌عنوان خبر تلقّی کند، که دارای ارزش خبری است. بعد از این
مرحله، نوبت به خبرنویسی می‌رسد که مراحل زیر را می‌توان برای آن بیان
نمود: 1.گزارش‌گری؛
در این مرحله به گردآوری اطلاعات مربوطه، کسب جزئیات و پیدا کردن مصادیق و
تجسّم یک رویداد پرداخته می‌شود. در این مرحله است که خبرنگار باید تمامی
سؤالات موجود در ذهن مخاطب، درباره‌ی رویداد را شناخته و تا حدّ امکان،
پاسخ آن‌ها را بیابد. یکی از راه‌های معمول و مهمّ جمع‌آوری اطلاعات، پاسخ
به عناصر شش‌گانه خبری است. 2.اندیشیدن؛ قبل از نوشتن خبر باید دانست، که اصل ماجرا چیست و چطور باید عرضه شود؛ که این امر در اندیشه اولیه به‌دست می‌آید. 3.سازماندهی؛
خبرنویس حرفه‌ای، قبل از آن‌که بنویسد، به سازماندهی مواد خود می‌پردازد.
سازماندهی خوب از درک مضمون اصلی رویداد ناشی می‌شود؛ یعنی اینکه خبرنگار،
نقطه‌نظر اصلی باعث به‌وجود آمدن مطلب را به‌خوبی بشناسد و جزئیات بی‌ربط و
بی‌اهمیت را از آن جدا کند. 4.پرداختن
به ساز و کار موضوع؛ خبرنگار باسابقه، ساز و کار خبر را می‌شناسد. به‌دیگر
زبان، درک مخاطب را ملاک و هدف قرار می‌دهد. ساز و کار زبان، همان
میثاق‌های مخاطبان است؛ از واژه‌های آشنا تا رعایت قواعد علامت‌گذاری. 5.طراحی
سبک و سیاق؛ سبک نوشتن بایستی در موقع خبرنویسی مدّ نظر قرار گیرد؛ تا
نویسنده به‌صورت جذّاب و غیر تکراری به نوشتن خبر بپردازد و در واقع، هر
بار به‌طرز جدیدی بنویسد. 6.انتخاب لید مناسب با آن خبر؛ 7.نوشتن بدنه و متن خبر؛ 8.ارزیابی تولید؛ در این مرحله، ویراستاری خبر و ارزیابی خبر از نظر جواب‌گوی رویداد بودن بررسی می‌شود. 9.گزارش‌گری
و نوشتن دوباره؛ در این مرحله، اگر لازم بود با یک منبع خبری برای بار دوم
تماس گرفته و به دوباره‌نویسی خبر می‌پردازیم؛ چراکه دوباره‌نویسی، زمان
می‌آفریند و هر نوشته‌ای از دوباره نویسی سود می‌برد.[5] تفاوت‌های خبرنویسی در مطبوعات و رادیو و تلویزیونبرخی از تفاوت‌های نوشتن خبر برای مطبوعات و رادیو و تلویزیون از این قرارند:1.سادگی؛
خبرهای رادیویی و تلویزیونی باید ساده و روان باشند و از لغات دشوار در
آن‌ها پرهیز شود؛ در صورتی‌که در خبرهای مطبوعاتی، چنانچه واژگان دشوار هم
موجود باشد، امکان مراجعه به فرهنگ لغت وجود دارد؛ بنابراین با اشکال
چندانی مواجه نیست. 2.کوتاهی؛
خبرهای رادیویی و تلویزیونی باید کوتاه باشند، تا درک شوند؛ در صورتی‌که
خبرهای طولانی در مطبوعات، با دوباره خواندن درک می‌شوند. 3.سبک
خبر؛ در خبرنویسی مطبوعات، می‌توان از سبک هرم وارونه یا تاریخی همراه با
لید بهره برد؛ اما در رادیو و تلویزیون از سبک هرم وارونه استفاده می‌شود. 4.سابقه خبر؛ در خبرهای مطبوعاتی، سابقه خبر، تقریباً به‌طور کامل می‌آید؛ اما در رادیویی و تلویزیونی بسیار کوتاه ذکر می‌شود. 5.لید؛
در لیدنویسی مطبوعات، از لیدنویسی با استفاده از عناصر خبر و لیدهای
یک‌موضوعی و چندموضوعی استفاده می‌شود؛ اما در رادیو و تلویزیون انواع
لیدها به‌جز لیدهای نقلی که ناقل در پاراگراف بعد می‌آید، مورد بهره‌برداری
قرار می‌گیرد.