معرفی کوتاه و زندگینامه پروین اعتصامی
معرفی کوتاه و زندگینامه پروین اعتصامی
نام اصلی وی رخشندهٔ اعتصامی که به پروین اعتصامی معروف است.
تاریخ تولد: ۲۵ اسفند ۱۲۸۵
محل تولد: تبریز
تاریخ وفات: ۱۵ فروردین ۱۳۲۰
محل وفات: تهران
شاعر زن ایرانی است که از او با عنوان «مشهورترین شاعر زن ایران» یاد
می‌شود. پروین از کودکی فارسی، انگلیسی و عربی را نزد پدرش آموخت و از همان
کودکی سرودن شعر را آغاز کرد. پدر وی یوسف اعتصامی، از شاعران و مترجمان
معاصر ایرانی بود که در شکل‌گیری زندگی هنری پروین و گرایش وی به سرودن شعر
نقش مهمی داشت. پروین اعتصامی از پایه‌گذاران سبک شعر مناظره‌ای است و در
زمان حیاتش مجموعه‌ای از شعارهایش در قالب‌هایی مانند مناظره، مثنوی، قطعه و
قصیده در قالب دیوان اشعار به چاپ رساند. او مدتی نیز در کتاب‌خانه‌ی
دانشسرای عالی، به شغل کتابداری مشغول بود و بعد از آن قبل از دومین نوبت
چاپ دیوان اشعارش، بر اثر بیماری حصبه درگذشت و در حرم فاطمه معصومه به خاک
سپرده شد.
به پاس زحمات فراوان پروین اعتصامی در زمینه شعر معاصر ایران و سبک شعر
مناظره‌ای، روز بیست و پنجم اسفندماه (۱۶ مارس)، روز بزرگداشت پروین
اعتصامی شاعر ایرانی نامگذاری شده است.
زندگینامه پروین اعتصامی
رخشندهٔ اعتصامی
معروف به پروین اعتصامی در ۲۵ اسفند ۱۲۸۵ خورشیدی برابر با ۱۷ مارس ۱۹۰۷
میلادی در شهر تبریز به دنیا آمد. پدرش یوسف اعتصامی آشتیانی (اعتصام
الملک) از رجال نامی و نویسندگان و مترجمان مشهور اواخر دورهٔ قاجار بود و
در آن زمان ماهنامه ادبی «بهار» را منتشر می کرد. مادرش اختر فتوحی فرزند
میرزا عبدالحسین ملقب به مُقدّم العِداله و متخلص به “شوری”از واپسین
شاعران دوره قاجار، اهل تبریز وآذربایجانی بود.
وی تنها دختر خانواده بود و چهار برادر داشت. در سال هزار و دویست و نود و یک در حالی که کودکی
بیش نبود با خانواده به تهران آمد. از این رو پروین از کودکی با مشروطه
خواهان و چهره های فرهنگی آشنا شد و ادبیات را در کنار پدر و از استادانی
چون دهخدا و ملک الشعرای بهار آموخت. در دوران کودکی، زبان های فارسی و
عربی را زیر نظر معلمان خصوصی در منزل آموخت.پایان نامهٔ تحصیلی خود را از
مدرسهٔ آمریکایی تهران گرفت و در همانجا شروع به تدریس کرد.
نوزده تیر ماه ۱۳۱۳ با پسر عموی پدرش فضل الله همایون فال ازدواج کرد و چهار ماه پس از عقد ازدواج
به کرمانشاه، خانه شوهر رفت. پیوند زناشویی وی با پسر عمویش که رئیس
شهربانی کرمانشاه بود و اخلاقی نظامی داشت و با روحیات شاعرانه پروین
سازگار نبود بیش از دو و نیم ماه دوام نداشت.
وی
پس از جدایی از همسر، مدتی کتابدار کتابخانهٔ دانشسرای عالی بود. دیوان
اشعار وی بالغ بر ۲۵۰۰ بیت است. وی در پانزدهم فروردین ۱۳۲۰ شمسی به علت
ابتلا به حصبه درگذشت و در حرم فاطمه معصومه در قم در مقبرهٔ خانوادگی به
خاک سپرده شد.
شعری که بر روی سنگ مزارش نوشته شده:
اینکه خاک سیهش بالین است اختر چرخ ادب پروین است
گر چه جز تلخی ز ایام ندید هر چه خواهی سخنش شیرین است
صاحب آنهمه گفتار امروز سائل فاتحه و یاسین است
دوستان به که ز وی یاد کنند دل بی دوست دلی غمگین است
خاک در دیده بسی جان فرساست سنگ بر سینه بسی سنگین است
بیند این بستر و عبرت گیرد هر که را چشم حقیقت بین است
هر که باشی و ز هر جا برسی آخرین منزل هستی این است
آدمی هر چه توانگر باشد چون بدین نقطه رسید مسکین است
اندر آنجا که قضا حمله کند چاره تسلیم و ادب تمکین است
زادن و کشتن و پنهان کردن دهر را رسم و ره دیرین است
خرم آنکس که در این محنت گاه خاطری را سبب تسکین است
