گوشی نوکیا کلاسیک 6303

بررسی تخصصی گوشی موبایل اچ تی سی One M9

اکتبر 2010 در تاریخ شرکت HTC‌ لحظه‌ای فراموش‌نشدنی، نچندان خوشایند و حتی تا حدودی دردناک است؛ در آن سال همزمان با معرفی سیستم‌عامل ویندوزفون 7 مایکروسافت، اچ‌تی‌سی
با تکیه بر تجربه سالیان گذشته در فروش و محبوبیت بالای پاکت‌پی‌سی‌های
ویندوزموبایل، سرمایه‌گذاری گسترده‌ای را روی پلتفرم جدید مایکروسافت کرده و
به یک باره شش اسمارت‌فون ویندوزفونی را روانه بازار کرد. در همین فاصله
برندهایی نظیر سامسونگ و ال‌جی هر کدام تنها با دو ویندوزفون، با احتیاط
هرچه بیشتر چشم به راه آینده این سیستم‌عامل بودند. تبعات و نتایج ریسک HTC
در این بازه زمانی با شکست نسبی ویندوزفون7 در بازار، نزدیک به یک سال بعد
پدیدار شد. درآمد HTC در ژانویه 2012 نسبت به زمان مشابه سال قبل به نصف
کاهش پیدا کرد و از حوالی 1.2 میلیارد دلار در ژانویه 2011 به تنها 565
میلیون دلار در سال بعد از آن رسید. با وجود آنکه در آن زمان نیز HTC
همچنان در جایگاه پنجمین تولیدکننده اسمارت‌فون جهان قرار داشت اما لزوم
اتخاذ یک تصمیم انقلابی برای نجات این تایوانی خوشنام دنیای موبایل بیش از
پیش احساس می‌شد.

تصویر بالا: گوشی HTC One M9

چاره کار از نگاه مدیران این برند، معرفی اسمارت‌فون‌های اندرویدی
جدیدی، به نام سری One بود که نخستین بار در MWC 2012 با نمایش سه مدل One X، One S و One V
رونمایی شدند. این ایده در طی سال 2012 با ارائه چندین مدل دیگر به بوته
آزمایش گذاشته شد تا اینکه بالاخره یک سال بعد و در خلال MWC 2013،
متفاوت‌ترین اسمارت‌فون اندرویدی HTC با نام One M7
پای در عرصه وجود گذاشت. M7 ایده‌های انقلابی متعددی را به همراه داشت که
از آن میان می‌توان به بدنه یک پارچه فلزی، اسپیکرهای استریو در بالا و
پایین صفحه‌نمایش، دوربین با فناوری التراپیکسلی، ترکیب جدید دکمه‌های
اندرویدی، ارائه متراکم‌ترین صفحه‌نمایش موبایلی در زمان خود و به چالش
کشیدن رقبا در بحث پردازنده و ساختار منویی اشاره کرد. یک سال بعد با بر سر
زبان افتادن مجدد HTC و فروش بالای M7، این شرکت بار دیگر ایده سال گذشته
خود را در قالب مدلی به نام One M8 با برخی تغییرات و بهینه‌سازی‌های نچندان گسترده تکرار کرد.

تصویر بالا: سمت چپ: HTC One M8، سمت راست: HTC One M7

درصد فلز استفاده شده در بدنه M8 بسیار بیشتر از M7 بود، سایز
صفحه‌نمایش آن از 4.7 به 5 اینچ ارتقا یافته بود، از کارت حافظه پشتیبانی
می‌کرد و در بخش پشتی آن نیز ضمن حفظ ایده دوربین التراپیکسلی، دو لنز
دوربین به چشم می‌خورد که یکی برای تغییر فوکوس پس از برداشت عکس مورد
استفاده قرار می‌گرفت. در همان زمان نیز بسیاری از منتقدان ضمن تکرار شکایت
خود در مورد بکارگیری دوباره ایده ناموفق دوربین التراپیکسلی، زمزمه
نارضایتی در مورد تغییر نکردن طراحی و شباهت دستگاه به M7‌ سال گذشته را
نیز آغاز کردند. چند ماه پیش و در خلال نمایشگاه MWC 2015، اچ‌تی‌سی طبق
انتظار از آخرین پرچمدار خود در این کلاس یعنی One M9 رونمایی کرد که در آن
بالاخره از بکارگیری دوربین التراپیکسلی به عنوان دوربین اصلی دستگاه
صرفنظر شده اما ظاهر گوشی بشدت یادآور هر دو مدل سال‌های پیشین است. M9 چند
روزی را برای بررسی در ایستگاه Mobile.ir توقف کرد. با ما در نگاهی به این
گوشی همراه شوید.

جعبه محتویات

شکل ظاهری جعبه ارائه شده همراه HTC One M9 شباهت کاملا نزدیکی به M8
سال گذشته دارد و این بار نیز با یک جعبه مربع‌شکل کم‌ارتفاع روبرو
می‌شویم. یک تغییر در این میان حذف تصویر گوشی از روی جعبه و جایگزین شدن
آن با نام مدل است.

محتویات درون جعبه نیز تغییری نسبت به گذشته نداشته‌اند و از همان هدست،
همان کابل USB‌ و حتی همان شارژر 5 ولتی 1.5 آمپری سال گذشته در آن
استفاده شده است. شارژر گوشی از نوع Quick Charge‌ نبوده و با اینکه گوشی
به صورت پیش‌فرض به علت پروسسور Snapdragon‌ از این ویژگی پشتیبانی می‌کند
اما برای برخورداری از آن نیاز به تهیه شارژر جداگانه است.

طراحی ظاهری

M9 در دست دقیقا مشابه M8 سال گذشته است. المان‌های اصلی طراحی HTC در
این گوشی نیز دست نخورده باقی مانده و همان ترکیب بدنه محدب و یکپارچه
فلزی، دو اسپیکر استریو در بالا و پایین صفحه‌نمایش، نشان HTC در محوطه
تیره زیر پنل، نوار شیشه‌ای بالای دستگاه، جداکننده‌های خاکستری بخش پشتی،
جایگاه دوربین دوم بالای صفحه‌نمایش و حتی چینش فلش‌های LED کناره دوربین
اصلی همگی از M8 به M9 نقل مکان کرده‌اند.

تنها تغییرات طراحی این گوشی را باید در کناره‌های آن جست‌وجو کرد.
کناره‌های M9 نه‌تنها این بار با رنگی متفاوت از بدنه و به صورت نسبتا براق
طراحی شده‌اند بلکه جایگاه برخی از کنترلرهای آن نیز نسبت به گذشته تغییر
کرده است.

تغییر شکل و جایگاه دکمه پاور در این میان از سایرین با اهمیت‌تر است؛
البته همانطور که در ادامه خواهیم دید این تغییر در عمل به کاهش ارگونومیک
گوشی منجر شده است. در مجموع نمی‌توان M9 را در دست گرفت و از حس مثبت ناشی
از بدنه فلزی یکپارچه آن سخن نگفت. در سوی مقابل افزایش تمایل به خراشیدگی
به خصوص در کناره‌های براق گوشی و اصرار بر ادامه یک طرح تکراری سه ساله
از جمله نکات منفی طراحی بدنه M9 به حساب می‌آیند.

ابعاد و وزن

تغییر نکردن طراحی دستگاه و اندازه صفحه‌نمایش، معیار مناسبی را برای
مقایسه M9 با M8 سال گذشته در مبحث اندازه‌های دستگاه فراهم می‌آورد. M9 در
طول و عرض به ترتیب 1.8 و 0.9 میلیمتر نسبت به M8‌ کوچک‌تر شده است اما
این به معنای روبرو شدن با یک گوشی کامپکت 5 اینچی به خصوص در زمینه ارتفاع
نیست چرا که به دلیل حضور دو اسپیکر استریو در بالا و پایین صفحه‌نمایش،
طول 144.6 میلیمتری دستگاه در مقایسه با دیگر 5 اینچی‌ها، بسیار بلندتر شده
است. کاهش ابعاد M9 نسبت به M8 در زمینه ضخامت ادامه پیدا نمی‌کند و با
9.6 میلیمتر، نزدیک به 0.2 میلیمتر ضخامت بیشتری نسبت به M8 مشاهده می‌شود.
افزایش ظرفیت باتری، دست طراحان HTC را تا حدودی برای کاهش وزن دستگاه
بسته نگه‌داشته و در نتیجه وزن 157 گرمی این مدل تنها 3 گرم از M8 سبک‌تر
است.

صفحه‌نمایش

HTC نیز همانند سونی
هنوز در برابر اجبار استفاده از صفحه‌نمایش QHD در مقابل پنل‌های معمول
فول اچ‌دی مقاومت می‌کند و با اینکه دلیل هر دو شرکت برای ادامه استفاده از
وضوح فول اچ‌دی به علت ناتوانی چشم در تشخیص وضوح بالاتر از یک سو و مصرف
بیش از اندازه باتری از سوی دیگر، کاملا منطقی، مستدل و نزدیک به واقعیت
است اما طبق تجربه، نوع نگاه خریداران و کاربران عادی به حقایقی از این دست
با واقعیت فاصله فراوانی دارد. HTC با نادیده گرفتن این موضوع امسال نیز
پرچمدار خود را با همان صفحه‌نمایش 5 اینچی فول اچ‌دی سال گذشته به بازار
عرضه کرده است.

فناوری ساخت صفحه‌نمایش همچنان از نوع Super LCD 3 است که تعریف
اچ‌تی‌سی از پنل‌های IPS TFT LCD به حساب می‌آید. در یک مقایسه رو در رو با
M8، این صفحه‌نمایش از روشنایی و کنتراست نسبتا یکسان و حتی تا حدودی
کمتری بهره می‌برد. در نور مستقیم خورشید با اینکه در مقایسه با برخی دیگر
پرچمداران با نمونه بهتری روبرو نیستیم اما هنوز می‌توان محتوای پنل را در
نور روز مشاهده کرد. در مجموع با وجود کیفیت راضی‌کننده صفحه‌نمایش M9،
یکسان بودن آن نسبت به M8 سال گذشته نکته منفی بزرگی به حساب می‌آید که
نمی‌توان به سادگی از آن گذشت.

زیر صفحه‌نمایش مثل قبل یکی از خروجی‌های دوگانه صدا قرار دارد و در
بالا نیز به اسپیکر دوم بر می‌خوریم. میکروفون و اسپیکر تماس نیز به ترتیب
در همین دو قسمت قرار دارند. حسگرهای دوگانه تنظیم نور و Proximity همراه
با دوربین دوم دیگر اجزای بخش بالایی گوشی را تشکیل می‌دهند. اچ‌تی‌سی
دوربین التراپیکسلی سال گذشته را با برخی تغییرات از جمله حذف اتوفوکوس به
بالای صفحه‌نمایش منتقل کرده است که در رابطه با کیفیت آن در ادامه در بخش
دوربین بیشتر سخن خواهیم گفت.

اجزای جانبی

نخستین نکته متفاوت در کناره‌های M9 ‌همانطور که در مقدمه نیز اشاره شد،
استفاده از فلز براق با رنگی متفاوت از بدنه است که جلوه زیبایی را به این
مدل می‌بخشد. نسخه بژ در اختیار ما از کناره‌های طلایی برخوردار بود که
البته در برخی نقاط همچون محل پورت Micro USB و جک هدست، مقاومت چندانی نیز
در برابر خراشیدگی از خود نشان نمی‌داد.

در سمت چپ گوشی در بالاترین قسمت به اسلات سیم‌‌کارت M9 بر می‌خوریم که
جایگاه آن نسبت به M8‌ از راست به چپ منتقل شده است. M9‌ همچنان از
سیم‌کارت نانو در این قسمت بهره می‌برد.

تغییرات در سمت راست گوشی بسیار بیشتر بوده و نه‌تنها اسلات حافظه به
بالاترین بخش این قسمت نقل مکان کرده، بلکه برای تغییر صدا نیز به جای
Rocker یکپارچه بزرگ از دو کلید مجزا در زیر یکدیگر استفاده شده است.
بلافاصله در زیر این کلیدها، به دکمه پاور بر می‌خوریم که برای تفکیک شدن
آن از دکمه‌های تغییر صدا، دارای ابعاد کوچک‌تر و طرحی برجسته است. HTC پیش
از این، دکمه پاور را به سبک اپل در بخش بالایی گوشی قرار می‌داد که با
وجود جایگاه نچندان مناسب (به دلیل سایز بزرگ گوشی)، همچنان ساده‌تر از طرح
فعلی M9، در زیر دست پیدا می‌شد. در HTC M9 یکی از اولین اصول طراحی
متناسب با بدن (طراحی ارگونومیک) رعایت نشده جایی‌که در ابتدا تقریبا تمامی
افراد در تلاش برای روشن کردن گوشی، به جای دکمه پاور، کلید ولوم پایین را
می‌فشارند. به بیان دیگر دکمه پاور هم در دست چپ و هم در دست راست
پایین‌تر از جایگاه انگشتان شست و سبابه قرار دارد و از این لحاظ امتیاز
ضعیفی را متوجه طراحان این گوشی می‌کند.

بخش بالایی گوشی به درگاه خروجی اینفرارد تعلق داشته و در پایین نیز به
جک هدست و پورت Micro USB بر می‌‌خوریم که این دو تای آخر هیچ تغییری را به
لحاظ جایگاه و ترکیب نسبت به M8 تجربه نکرده‌‌اند.

منظره بخش پشتی گوشی بالاخره یک تغییر بزرگ را در ظاهر M9 نسبت به M8 به
نمایش می‌گذارد؛ جایی‌که با حذف لنز دوم و تغییر فرم جایگاه لنز از دایره
به مستطیل به سادگی می‌توان M8 و M9 را از هم تفکیک کرد. ترکیب فلش‌های LED
با توناژ رنگی متفاوت و نشان HTC‌ در این بخش تغییری نسبت به گذشته
نداشته‌اند.

دوربین

سال گذشته HTC، با وجود انتقادهای گسترده و مشاهده نتایج عملی ضعیف
دوربین التراپیکسلی حاضر در M7 در مقایسه با پرچمدارانی نظیر Galaxy S4 و
G2 بار دیگر این دوربین را در M8 به کار گرفت. مشکلات M7 در M8‌ نیز کاملا
ادامه پیدا کرد و نه‌تنها در نور روز جزئیات بسیار کمتری در دوربین این
گوشی نسبت به رقبا ثبت می‌شد بلکه در محیط‌هایی داخلی و محلی که روی کاغذ
برتری با دوربین التراپیکسلی بود نیز اختلاف چشمگیری مشاهده نمی‌شد. از
همین رو طراحان HTC با توجه به ارتقا دوربین رقبا به رزولوشن‌های بالاتر با
پشتیبانی از فیلم‌برداری 4K‌ و ارائه تنظیمات دستی چاره‌ای جز تبعیت از
بازار و استفاده از دوربینی عادی در M9 نداشتند. دوربین 20 مگاپیکسلی حاضر
در M9 از لنز 27.8 میلیمتری با گشودگی دیافراگم f/2.2 بهره می‌برد و مثل M8
و برخلاف اکثر رقبای خود از لرزه‌گیر اپتیکال یا OIS در آن خبری نیست.
پوشش محافظ روی لنز دوربین به گفته HTC از نوع مقاوم یاقوت یا Sapphire است
که احتمالا در پاسخ به یکی از انتقادهای مطرح به خراشیدگی شیشه دوربین M8
در نظر گرفته شده است. در این میان HTC همچنان از ایده التراپیکسلی خود دست
نکشیده و گونه ضعیف‌شده‌ای از این دوربین را با حذف فوکوس خودکار به بالای
صفحه‌نمایش به عنوان دوربین دوم اضافه کرده است.

ساختار منویی دوربین در M9 کاملا یادآور طراحی پیشین این شرکت در M8 است
و در نگاه اول تفاوت خاصی دیده نمی‌شود. بررسی بیشتر این قسمت البته
تفاوت‌های مشخصی را نمودار می‌سازد. نخستین تفاوت در این میان حذف حالت‌
Video از مجموعه حالت‌های در دسترس برای دوربین و انتقال آن به زیر دکمه
شاتر با یک دکمه جداگانه است. از Zoe camera نیز در این قسمت خبری نیست. به
جای این دو مورد، گزینه بسیار هیجان‌انگیز Raw camera‌ به رابط کاربری
دوربین افزوده شده که بوسیله آن می‌توان تصاویر را با حالت Raw بدون ایجاد
هرگونه بهینه‌سازی‌های نرم‌افزاری تهیه کرد و سپس تقریبا همه‌چیز را (به جز
فوکوس) در نرم‌افزارهای ویرایش عکس تغییر داد. فرمت مورد استفاده HTC در
این حالت از نوع DNG است که فرمت اختصاصی Adobe برای فایل‌های Raw محسوب
شده و از لحاظ کارکرد با نرم‌افزارهای مختلف، یکی از بهترین‌های این رده به
حساب می‌آید. تصاویر گرفته شده با فرمت DNG در M9 برخلاف تصاویر JPEG حجم
بسیار بالایی دارند (نزدیک به 38 مگابایت) و اطلاعات بسیار بیشتری را ارائه
می‌دهند. البته به دلیل اینکه این تصاویر در خود گوشی قابل نمایش نیستند،
پس از گرفتن عکس با فرمت DNG یک عکس JPEG‌ مشابه نیز از آنها تولید می‌شود
که به عنوان Preview نشان داده می‌شود.

در حالت Raw گزینه‌هایی چون White balance، میزان نورگیری، عدد ISO (تا
1600)، سرعت شاتر (از 2 ثانیه تا 8000/1 ثانیه) و درجه فوکوس به صورت دستی
قابل تغییر است. (این تنظیمات در تصویربرداری عادی و در مود دستی یا M نیز
در دسترس هستند.)

به عنوان نمونه تصویر زیر در ابتدا با حالت پیش‌فرض با تنظیم تمامی
گزینه‌های روی Auto‌ و سپس با کاهش سرعت شاتر و کم‌ کردن نورگیری برداشت
شده است.

با فرمت DNG حالت Auto – عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

با فرمت DNG با تغییر سرعت شاتر و نورگیری – عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

تصویر دوم گرفته شده با فرمت DNG را این بار در فتوشاپ گشودیم و ضمن
تغییر در کانال رنگی، تغییراتی را نیز در روشنایی، کنتراست وضوح (Clarity)
آن ایجاد کردیم که نتیجه را در ادامه مشاهده می‌کنید. همانطور که در تصویر
زیر دیده می‌شود استفاده از حالت Raw، با وجود حجم چند برابری عکس، دست
عکاس را در خلق تصویری مناسب پس از برداشت تصویر کاملا باز می‌گذارد.

عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

در لیست تنظیمات معمول این دوربین به نکته خاصی بر نخوردیم و تقریبا همه چیز طبق روال گذشته در جای خود قرار داشت.

عکس‌های گرفته شده توسط دوربین اصلی M9 در زمینه میزان جزئیات در سطح
بسیار قابل قبولی قرار دارند و همانطور که در برش 100 درصد تصویر زیر دیده
می‌شود، هنوز در این سایز نیز می‌توان سوژه‌های با جزئیات فراوان همچون
برگ‌های درختان را از هم تفکیک کرد.

عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

کراپ 100 درصد – عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

مشکل مشهود این تصاویر را باید در تاثیر کانال رنگی زرد در آن دانست که
اثر منفی آن در تصویر زیر مشخص خواهد بود. این مشکل البته با برداشت تصویر
HDR به قیمت کاهش کنتراست، تا حدود زیادی برطرف می‌شود.

عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

با HDR – عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

فیلم‌برداری این دوربین حداکثر با وضوح 2160p با 30 فریم در ثانیه انجام
می‌شود. بیت‌ریت تصاویر در این حالت حوالی 42Mbps است اما صدا در این حالت
در کمال تعجب تنها با نرخی در حدود 60Kbps به صورت دو کاناله برداشت
می‌شود. جزئیات ویدئوهای 4K دوربین M9 مناسب است اما جدا از برش مشهود
تصویر و محدودیت 6 دقیقه‌ای برداشت 4K، مسئله کانال رنگی زرد در اینجا نیز
دیده می‌شود.

با کاهش وضوح به 1080/30p مسئله بیت‌ریت پایین صدا برطرف شده و این بار
با صدای دوکاناله با نرخی حوالی 190Kbps روبرو می‌شویم. بیت‌ریت ویدئویی در
حالت فول اچ‌دی نیز در حدود 20Mbps است. از جزئیات در این حالت نیز رضایت
کامل داشتیم اما هنوز تصاویر گرم‌تر از حد انتظار ثبت می‌شوند.

در مجموع از دوربین 20 مگاپیکسلی M9 می‌توان بسیار راضی بود و نه‌تنها
از تجربه 4 مگاپیکسلی سال گذشته بسیار عملکرد بهتری از خود نشان می‌دهد
بلکه حتی می‌توان از برخی رقبای این کلاس نیز آن را در درجه بالاتری قرار
داد. تنظیمات دستی، حالت Raw، جزئیات بالا، کنتراست بسیار راضی‌کننده و
کنترل نسبی نویز نکات مثبت این دوربین را تشکیل می‌دهند و در سوی مقابل
عملکرد ضعیف در تشخیص اتوماتیک رنگ و White balance را می‌توان اصلی‌ترین
نکته منفی دوربین M9 تلقی کرد.

دوربین دوم گوشی از رزولوشن 4 مگاپیکسل با فناوری ساخت التراپیکسلی
مشابه دوربین‌های M8 و M7‌ برخوردار است. این دوربین البته اصلی‌ترین
قابلیت خود یعنی فوکوس خودکار را از دست داده و اچ‌تی‌سی برخلاف مدلی چون
Desire Eye ترجیح داده تا از این قابلیت در این قسمت صرفنظر کند. کیفیت
تصاویر به ثبت رسیده توسط این دوربین در این کلاس نسبتا مناسب و رضایت‌بخش
است و با اینکه برخی دیگر رقبا در این قسمت، شفافیت بیشتر و نویز کمتری را
ارائه می‌کنند اما خروجی M9 نیز در نور مناسب چندان بی‌کیفیت به نظر
نمی‌رسد. از جمله ایرادهای وارد بر دوربین دوم M9‌ باید به soft شدن
سوژه‌ها و مکانیزم سخت‌گیرانه حذف نویز اشاره کرد.

عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

باتری

همچنان دسترسی به باتری در اسمارت‌فونی در خانواده One اچ‌تی‌سی چندان
ساده نیست و M9 نیز با وجود آسان‌ شدن بازگشایی دستگاه از این قضیه مستثنا
نیست. ظرفیت باتری M9 از 2600 میلی آمپر ساعت M8 اینک به 2840mAh رسیده است
که این با توجه به ثابت ماندن سایز و رزولوشن صفحه‌نمایش، انتظار دوام
بالاتری را از این باتری در ذهن ایجاد می‌کند. در عمل اما این باتری به
دلائل احتمالی همچون پردازنده Snapdragon 810 و یا دوربین‌های قوی‌تر نسبت
به گذشته، چندان قوی‌تر ظاهر نشده و در دنیای واقعی و با یک استفاده متوسط
رو به پایین حداکثر می‌تواند روز دوم را به پایان برساند.

سیستم‌عامل – رابط کاربری

One M9
از لحظه فشردن دکمه پاور تا ظاهر شدن صفحه قفل حداقل به 31 ثانیه زمان
نیاز دارد که این زمان نزدیک به 10 ثانیه طولانی‌تر از بوت 21 ثانیه‌ای One M8
سال گذشته است. تغییر در رابط کاربری و استفاده از نسخه جدید سنس از جمله
دلائل احتمالی این تاخیر در بوت دستگاه به حساب می‌آید. سیستم‌عامل دستگاه
نسخه 5.0.2 اندروید لالی‌پاپ است که طبق انتظار به آخرین نسخه از پوسته
اختصاصی HTC موسوم به Sense 7.0 مزین شده است.

تغییرات ایجاد شده در سنس 7 بیشتر حول و حوش مسائل ظاهری و مرتبط با
طراحی این پوسته شکل گرفته است. صفحه قفل در این رابط کاربری اطلاعات زمان،
تاریخ، آب و هوا و چهار میانبر در بخش پایین صفحه را به نمایش می‌گذارد و
تغییر خاصی نسبت به گذشته نداشته است.

صفحه Home مثل گذشته شامل 5 دسک‌تاپ مختلف همراه با یک دسک‌تاپ مجزا در
سمت چپ برای Blinkfeed است. یکی از تغییرات غیرکاربردی بلینک‌فید جدید در
M9، توصیه کردن رستوران‌های مجاور به کاربران است. در M9 با اینکه می‌توان
بلینک‌فید را به طور کامل حذف کرد اما از جای خالی آن استفاده دیگری
نمی‌توان کرد.

در بین ویجت‌های قابل انتخاب برای صفحه Home یک گزینه جدید به نام Sense
Home دیده می‌شود که با انتخاب آن سه گزینه Out، Home و Work به نمایش در
می‌آید. در هریک از این سه حالت، سیستم‌عامل به صورت خودکار میانبر و
فولدرهایی را نمایش می‌دهد که متناسب با وضعیت انتخاب شده، بهینه‌سازی
شده‌‌اند. به عنوان نمونه در وضعیت Home، میانبرهای Music و YouTube دیده
می‌شوند، در وضعیت Work، گوگل درایو و Mail به نمایش در می‌آیند و در حالت
Out نیز موارد متناسبی چون Car و Maps را می‌توان مشاهده کرد. فولدرهای
Downloads، Suggestion و Google در هر سه حالت حضور دارند.

App drawer یا منوی اصلی در M9 تغییر نداشته و همان حالت اسکرول عمودی همیشگی برای آن در نظر گرفته شده است.

در Notification Area چه به لحاظ کاربری و چه از نظر ظاهری تغییر خاصی
را مشاهده نکردیم و هنوز با سوایپ رو به پائین تک انگشتی، به نوتیفیکیشن
برنامه‌ها و با ادامه حرکت یا سوایپ دو انگشتی به میانبریا تاگل‌های 12
گانه این قسمت دست پیدا می‌کنیم. امکان تغییر و جابجایی آیکون‌های این قسمت
از یک لیست 22 عددی،‌ با لمس گزینه ادیت در بالای صفحه‌نمایش امکان‌پذیر
است.

یکی از تغییرات بزرگ سنس 7 نسبت به گذشته، امکان انتخاب تم‌های مختلف
است. لیست بلندبالایی از تم‌های گوناگون برای M9 در نظر گرفته شده که
انتخاب آنها نه‌تنها صفحه هوم و لاک‌اسکرین بلکه منوی اصلی و حتی
Notification Area را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد.

چیپ‌ست پردازشی، حافظه

انتخاب Snapdragon 810 به عنوان گزینه پردازشی حاضر در One M9 با وجود
اطمینان از قدرت بالای این پروسسور، نگرانی‌ها را در مورد امکان ایجاد
حرارت بیش از اندازه در این گوشی بسیار افزایش داد. Snapdragon 810‌ که
دقیقا به همین علت در پرچمداران سامسونگ (و شاید LG) جای نگرفت از چهار
پردازنده 2 گیگاهرتزی ARM A57 برای انجام امور سنگین و چهار پردازنده 1.5
گیگاهرتزی ARM A53 برای امور سبک‌تر بهره می‌برد. دستگاه 3 گیگابایت رم
دارد و حافظه داخلی 32 گیگابایتی آن نیز در عمل چیزی نزدیک به 22 گیگابایت
را در اختیار کاربران قرار می‌دهد. اسلات کارت حافظه Micro SD گوشی تا 128
گیگابایت امکان ارتقا دارد. پردازش گرافیکی در این مجموعه توسط قطعه Adreno
430 تامین می‌شود که با توجه به تغییر نکردن سایز و رزولوشن صفحه‌نمایش،
از لحاظ گرافیکی انتظار عملکرد بهتری را از M9 نسبت به M8 سال گذشته داریم.

M9 متاسفانه در عمل بسیار گرم‌تر از آن است که بتوان از آن به آسانی
عبور کرد. تقریبا هر پروسه‌ نیازمند پردازش یا مرتبط با مصرف باتری از
استفاده از دوربین و مرور وب گرفته تا شارژ شدن، بازی کردن یا حتی حضور
معمول در شبکه‌های اجتماعی گرمای بالاتر از سطح متوسطی در گوشی ایجاد
می‌کند که حتی برای یک اسمارت‌فون فلزی که گرم کردن برای آن امری متداول
است نیز عادی به نظر نمی‌رسد. گرمای M9 به دلیل فلزی بودن بدنه در تمامی
قسمت‌های گوشی پخش می‌شود و در زمانی کوتاه مثلا هنگام بازی کردن، به
حداکثر مقدار خود در تمامی قسمت‌ها می‌رسد.

نخستین تست پردازشی در M9 را با Geekbench 3 آغاز می‌کنیم. این تست،
قدرت پردازشی هسته‌های پروسسور را در هر دو حالت تک هسته‌ای و چند هسته‌ای
مورد بررسی قرار داده و نتیجه را با یک عدد یکتا مشخص می‌کند که عدد بالاتر
به کیفیت بالاتر پردازنده اشاره دارد. امتیاز M9 در حالت تک‌هسته‌ای این
تست، 991 و در حالت چند هسته‌ای، 3749 بود که مقایسه این دو رقم با
امتیازهای 1335 و 4439 گلکسی اس 6 در همین تست به خوبی از تاثیر معماری
پیشرفته‌تر چیپ‌ست Exynos سخن می‌گوید.

تست بعدی به بنچ‌مارک گرافیکی 3DMark و آزمون Ice Storm Unlimited تعلق
دارد که در طی آن شرایط یک بازی گرافیکی با جزئیات بالا شبیه‌سازی شده و
نتیجه با توجه به فریم بر ثانیه بدست آمده با عددی یکتا به نمایش گذاشته
می‌شود. عدد بالاتر در این تست نیز به معنای کیفیت بالاتر بخش گرافیکی
دستگاه است. M9 این تست را با امتیاز فوق‌العاده 20875 واحد پشت سر گذاشت
که تقریباً مشابه رقم 22242 واحد کسب شده توسط Samsung Galaxy S6 Edge است.

در AnTuTu نسخه 5.7.1 تمامی بخش‌های پردازشی، گرافیکی و حافظه دستگاه
سنجیده شده و نتیجه با یک عدد اعلام می‌شود. در این تست نیز مثل گذشته عدد
بالاتر به کیفیت بیشتر دستگاه اشاره دارد. امتیاز M9 در AnTuTu v.5.7 رقم
48027 واحد بود که مقایسه آن با S6 با حوالی 69 هزار واد امتیاز بسیار کمتری را نشان می‌دهد.

گزینه‌های ارتباطی

در یک گوشی پرچمدار معمولا از برترین و به‌روزترین گزینه‌های ارتباطی در
دسترس استفاده می‌شود. این موضوع در مورد M9 نیز کاملا صادق است. در بخش
ارتباطات تحت شبکه، کلاس ارتباطی LTE دستگاه به Cat.6 ارتقا یافته و اینک
تا 300 مگابیت بر ثانیه امکان دانلود برای گوشی فراهم شده است. سقف 42Mbps
دانلود از طریق 3G نیز تغییری نسبت به گذشته نداشته و در آپلود نیز به
ترتیب به میزان 50Mbps و 21.1Mbps‌ می‌توان روی شبکه‌های 4G‌ و 3G حساب
کرد. وای‌فای dual-band دستگاه همچنان از نوع پرسرعت ac بوده و بلوتوث آن
نیز به نسخه 4.1 ارتقا پیدا کرده است. مسیریاب‌های GPS‌ و GLONASS، ارتباط
برد کوتاه NFC، اینفرارد و پورت USB با پشتیبانی از OTG و خروجی TV به فرم
MHL 3.0 (با امکان انتقال محتوای 4K) لیست اتصالات حاضر در M9 را تشکیل
می‌دهند.

کلام آخر

HTC One M9
به عنوان یک محصول مجزا و جدا از دو نسل قبلی این خانواده، اسمارت‌فونی
زیبا، جذاب و حتی چشمگیر به حساب می‌آید، اما با قرار دادن آن در کنار M8 و M7 ماجرا کاملا تغییر می‌کند. از این دیدگاه HTC
با استفاده از همان پوسته قدیمی با حداقل تغییرات ممکن، عملا پای در راه
تجربه‌های از پیش آزموده شده‌ای نظیر ظاهر یکسان گوشی‌های سامسونگ از Galaxy S تا Galaxy S5 و گوشی‌های اپل از iPhone 4‌ تا iPhone 5S گذاشته که ناکارآمدی و لزوم تغییر در آن با تغییر سیاست هر دو شرکت سامسونگ و اپل در تولیدات اخیر این برندها اینک امری ثابت شده است.

M9 علاوه بر مبحث طراحی، در برخی دیگر از گزینه‌ها همچون گرم شدن بیش از
اندازه بدنه، استفاده از همان صفحه‌نمایش سال گذشته، جایگاه ضعیف و غیر
ارگونومیک دکمه پاور و پشتیبانی نکردن از لرزه‌گیر اپتیکال در دوربین هدف
انتقادهای صریح منتقدان قرار گرفته است. نکات مثبت این گوشی را در
زمینه‌هایی چون بدنه تمام فلزی با نوار زیبای پیرامونی، اسپیکرهای بسیار با
کیفیت استریو، دوربین اصلی و سلفی با کیفیت مناسب و در نهایت ساختار منویی
پیشرفته مبتنی بر Sense 7.0 می‌توان خلاصه کرد.

بررسی تخصصی تبلت ایسوس Fonepad 7

فو‌ن‌پد به‌گفته مسولان ایسوس
یکی از پرفروش‌ترین کالاهای حاضر در کلاس تبلت‌های این برند به حساب
می‌آید؛ محصولی که در مدت‌زمان کوتاهی پس از معرفی با تکیه بر مشخصات
مطلوب، قیمت مناسب و توزیع گسترده به یکی از خواستنی‌ترین گزینه‌های کلاس
میان‌قیمت تبدیل شد. برگ برنده دیگر فون‌پد قابلیت استفاده از سیم‌کارت در
هر دو مبحث ارتباطات تحت شبکه و برقراری تماس است که در این مورد دوم یعنی
برقراری تماس، با تعبیه اسپیکر مخصوص در بالای پنل امکان استفاده مستقیم از
دستگاه به‌عنوان گوشی تلفن‌همراه وجود دارد هرچند طبیعتا کمتر کاربری
تمایل به انجام چنین کاری خواهد داشت. ایسوس برای پایین نگه‌داشتن قیمت
فون‌پد علاوه بر حذف دوربین بخش پشتی در برخی بازارها، چاره‌ای جز استفاده
از یک پردازنده نسبتا ساده‌تر در مقایسه با دیگر چیپ‌ست‌های پیشرفته امروزی
نداشت و انتخاب پردازنده اینتل اتم در این میان به‌عنوان یک راه‌کار
فوق‌العاده نه‌تنها در مدیریت هزینه‌های ایسوس نقش موثری ایفا کرد، بلکه
نام آشنا و قابل اتکایی را نیز در اختیار کاربران کمتر آشنا با مبحث پردازش
همراه قرار داد. اتکا به نام دلگرم‌کننده اینتل البته عملا از روی کاغذ
فراتر نمی‌رود و در موقعیت‌های عملی نظیر بنچ‌مارک‌های گوناگون، کیفیت و
سرعت دسترسی به وب و بازی‌های پیشرفته به‌خصوص در مقایسه با مدل‌های جدید
سال 2013 شرایط به هیچ عنوان به نفع این چیپ‌ست دنبال نمی‌شود. از این رو
ایسوس برای حفظ این بازار و تداوم فروش فون‌پد ناگزیر از آپدیت این محصول
به نسخه‌ای مدرن و قابل رقابت با سایرین خواهد بود. این آپدیت جدید که از
حضور آن در بازار مدت بسیار کوتاهی می‌‌گذرد Fonepad 7 یا ME372CG نام دارد که در ادامه به بررسی کامل آن می‌پردازیم.