چطور دیابت، چشم را از درون می خورد؟
چطور دیابت، چشم را از درون می خورد؟
آنچه
واقعیت دارد این است که دیابت می‌تواند خطر ابتلا به مشکلات چشم را افزایش
دهد. بالا بودن قند خون به اعصاب و عروق خونی بدن آسیب می‌زند و وقتی این
آسیب در رگ‌های خونی چشم باشد می‌تواند منجر به از دست دادن بینایی یا
نابینایی شود. آنچه اهمیت دارد این است که افراد مبتلا به دیابت در معرض
خطر هستند و باید آزمایش‌های معمول چشم را انجام دهند.
رتینوپاتی دیابتی
نور
از شبکیه چشم وارد چشم شما شده و درباه آنچه دیده‌اید پیامی را به مغز
مخابره می‌کند. وقتی گلوکز افزایش می‌‌یابد رگ‌های خونی درون شبکیه آسیب
می‌بینند که به آن رتینوپاتی دیابتی می‌گویند. ابتدا ممکن است شما هیچ
تغییری احساس نکنید اما با گذشت زمان این دیواره رگ‌های خونی ممکن است پاره
شده و ایجاد مشکل کند. برای فردی که دچار دیابت پیشرفته است این رگ‌های
خونی شکننده در سراسر شبکیه رشد می‌کند و این می‌تواند منجر به مشکلات شدید
بینایی و حتی نابینایی شود.
گلوکوم و آب مروارید
در
حالی که هر فرد بالای 49 سال در معرض افزایش خطر ابتلا به گلوکوم قرار
دارد، افراد دیابتی40درصد بیشتر احتمال ابتلا دارند. این احتمال با افزایش
مدت ابتلا نسبت مستقیم دارد. گلوکوم ممکن است علائمی مانند هاله روشن یا
حلقه‌های رنگی اطراف نور داشته باشد اما معمولا بی‌علامت است. اگر این
بیماری درمان نشود می‌تواند باعث افزایش فشار چشم شود که به عصب بینایی
صدمه می‌زند و منجر به از دست دادن بینایی می‌شود. گلوکوم با قطره‌هایی که
فشار چشم را کم می‌کند یا لیزر قابل درمان است.
علائم و نشانه‌های آسیب‌دیدگی کدامند؟
دیابت
می‌تواند به طرق مختلف به چشم اثر بگذارد. هنگامی که قند خون شما بالاست
یا زمانی که انسولین درمانی می‌کنید ممکن است تاری دید یا سایر مشکلات
بینایی را تجربه کنید. اما حتی زمانی که هیچ تغییری احساس نمی‌کنید، چشمان
شما می‌تواند آسیب ببیند، بنابراین نباید منتظر علائم باشید تا اقدام به
چک‌کردن بینایی‌تان کنید.
درمان با جراحی لیزر
رتینوپاتی
در معاینه چشم قابل تشخیص است. نوع خاصی از آنژیوگرام با استفاده از رنگ
برای پیدا کردن نشت خون از عروق استفاده می‌شود. رتینوپاتی در مراحل اولیه
اغلب با کمک جراحی لیزر درمان می‌شود. این روش می‌تواند مانع از بین رفتن
بینایی شود. همراه با مراقبت‌های بعدی جراحی احتمال نابینایی را تا 90درصد
کاهش می‌دهد.
آب مروارید و دیابت
اگر
مبتلا به دیابت باشید 60درصد بیشتر احتمال ابتلا به آب مروارید را دارید.
کنترل ضعیف قند خون می‌تواند این وضعیت را سرعت ببخشد. با آب مروارید لنز
چشم حالت ابری پیدا كرده که جلوی نور را می‌گیرد و همه چیز را مبهم و تار
می‌کند. جراحی آب مروارید می‌تواند به دید بهتر کمک کند. گاهی اوقات
رتینوپاتی دیابتی بعد از جراحی آب مروارید وخیم‌تر می‌شود.
داروهای قند خون تاثیری بر حافظه ندارند
داروهایی
که در درمان دیابت استفاده می‌شوند، داروهای کم‌خطری هستند به خصوص
متفورمین که افت قند خون با آن بسیار کم دیده می‌شود. اما اگر بیماری مکرر
دچار حملات هایپوگلایسمی (افت قند خون شدید) شود و به مدت طولانی این
حملات طول بکشد، این افت قند خون از اندازه طبیعی می‌تواند اثرات منفی بر
مغز و از جمله حافظه داشته باشد. در صورتی که قند خون بیمار کنترل باشد این
حالت ایجاد نمی‌شود. در واقع این دارو نیست که بر مغز تاثیر می‌گذارد بلکه
نوسانات قند خون و افت آن است که تاثیرات منفی بر عملکرد مغز دارد. البته
این نکته را باید مدنظر داشت که مصرف داروهای دیابتی از جمله متفورمین
احتیاط‌های بسیار زیادی دارد. به عنوان مثال این دارو را نمی‌توان در
افرادی که کاهش عملکرد کلیوی، کبدی، قلبی و تنگی نفس دارند، استفاده کرد.
بیمارانی که آنژیوگرافی دارند، باید مصرف این دارو را قطع کنند و 48 ساعت
بعد از انجام آنژیو نیز از مصرف دارو خودداری کنند. بنابراین متفورمین و
دیگر داروهای درمان قند خون باید با نظر پزشک و با تمهیدات خاصی شروع،
اضافه یا قطع شود.
اگر
بیماری دچار عارضه کلیوی، کبدی یا قلبی شده باشد انسولین از داروهای
خوراکی بهتر است. در این نوع درمان افت قند خون کوتاه‌مدت خواهد بود.
دستگاه های بدن سازی خوش اندام تان نمی کند
برخی
از دستگاه های بدنسازی هستند که خاصیتی که گفته می شود را ندارند و به جای
آنها می توان حرکات دیگری انجام داد تا نتیجه بهتری گرفت. برخی از این
دستگاه ها را در پایین معرفی کرده ایم.
1. دستگاه تقویت پا
چرا کاربردی نیست: ماهیچه های پشت پا فقط دو حرکت را انجام می دهند: خم کردن زانو و کشش بغل پا.
حرکت
جایگزین: وسیله ای همچون توپ های بدنسازی را جایگزین این حرکت بکنید که هر
دو زردپی پشت زانو را به خوبی بکشد. برای انجام این حرکت روی کمر دراز
بکشید. پاها را صاف روی زمین و پاشنه ها را روی توپ قرار دهید. با فشار
پاشنه روی توپ، باسن و کپل های خود را از روی زمین بلند کنید تا زمانی که
پاهایتان صاف شود. همین طور که کمرتان بالا است توپ را با پا به سمت خود
بکشید تا زانوهایتان خم شوند. این کار را 10 تا 20 بار تکرار کنید.
2. دستگاه کشش پهلوها
چرا
کاربردی نیست: کشیدن یک طرف بدن با این دستگاه هیچ تاثیری در آب و کوچک
شدن پهلوها ندارد. این دستگاه نه تنها غیر کاربردی است بلکه ممکن است موجب
درد کمر نیز بشود.
حرکت
جایگزین: برای آب کردن چربی های پهلو باید حرکات درست انجام دهید. به پهلو
روی زمین دراز بکشید. پای بالایی خود را روی پای پایینی قرار دهید. آرنج
دست خود را روی زمین بگذارید تا تکیه گاه شود، دست دیگر را به پهلو بگیرید و
در حالی که هر دو پا کشیده و صاف هستند، بدن را به سمت بالا بکشید و حدود
20 تا 60 ثانیه در این حالت باقی بمانید. این حرکت را سه بار برای هر طرف
انجام دهید.
3. دستگاه فرم دهی باسن و ران
چرا کاربردی نیست: این دستگاه در شکل گرفتن باسن هیچ تاثیری ندارد و استفاده از آن وقت تلف کردن است.
حرکت
جایگزین: به جای آن دستگاه می توانید پاها را خم کنید و تنه را به زمین
نزدیک کنید. این باعث کشیدگی ماهیچه های سرینی (ران، کپل و باسن) می شود.
برای این منظور، پاها را به اندازه عرض شانه باز کنید، دست ها را در کنار
گوش ها قرار دهید. سر را بالا بگیرید و در همین حالت، زانوها را خم کنید و
در حالیکه باسن رو به بیرون است صاف بدن را به سمت پایین بکشید تا ماهیچه
های ران و پهلو کشیده شوند. چند ثانیه در این حالت باشید و دوباره بلند
شوید. این حرت را 12 تا 15 بار تکرار کنید.
4. دستگاه پرس سینه
چرا
کاربردی نیست: مفاصل شانه به راحتی آسیب پذیر هستند مخصوصا اگر حرکات غیر
پایدار بالای سر را انجام دهید احتمال آسیب دیدن آنها زیاد است.
حرکت
جایگزین: دو دمبل 50 گرمی در دو دست خود بگیرید. دست را پایین در کنار
پهلوها قرار دهید و کمی آرنج خود را خم کنید. دست ها را از دو طرف بالا
بیاورید تا به شانه ها برسند. دوباره آنها را پایین ببرید. این حرکت را 10
تا 12 بار تکرار کنید.
5. صندلی درازنشست
چرا
کاربردی نیست: با این دستگاه فقط ران ها باز و بسته می شوند و به ماهیچه
های شکم هیچ فشاری وارد نمی کند و در نتیجه چربی های شکم از بین نمی روند.
در ضمن، باعث فشار آمدن به ستون فقرات نیز می شود.
حرکت
جایگزین: روی شکم روی زمین دراز بکشید. آرنج، ساعد و کف دست ها را روی
زمین بگذارید و با کمک آنها بدن خود را بالا بلند کنید. در این حالت پاها
باید روی پنجه و همه اعضای بدن کشیده و صاف باشند. شکم را تو بدهید و ده
ثانیه نگهدارید. این کار را دو تا سه بار تکرار کنید.
6. دستگاه چرخش نیم تنه
چرا کاربردی نیست: این دستگاه به روش صحیح و مناسب ماهیچه ها را حرکت نمی دهد و احتمال آسیب دیدن ماهیچه ها زیاد است.
حرکت
جایگزین: پاها را بیشتر از عرض شانه باز کنید. دستگیره استوانه ای را با
دو دست بگیرید. دست ها را کشیده به سمت جلو بکشید. ماهیچه های شکم را داخل
بدهید و نیم تنه بالایی خود را بچرخانید و دستگیره را بکشید و دوباره به
جایگاه اول بازگردانید. این کار را ده بار برای هر طرف تکرار کنید.
7. دستگاه وزنه برداری
چرا
کاربردی نیست: دستگاه اسمیت دستگاهی چند منظوره است. ورزشکار میله های این
دستگاه را عمودی بالای سر خود می برد. اما بالا آوردن میله تا زیر چانه
با این دستگاه با فشار آمدن به عصب های شانه می شود و ورم ایجاد می کند.
حرکت
جایگزین: دمبل را در دست نگهدارید، بازوها را رو به ران در بالای آنها
نگهدارید. بازوی دست راست را بالا بیاورید و جلوی سینه صاف و کشیده
نگهدارید. سپس پایین بیاورید. بازوی دیگر را بالا و پایین بیاورید. این کار
را 10 تا 12 بار برای هر بازو تکرار کنید.
8. دستگاه کشش پا
چرا
کاربردی نیست: نشستن و کشیدن پاها به بیرون در حالت تفقی به هیچ وجه
کاربردی نیست. شما از این حرکت هرگز در دنیای واقعی استفاده نمی کنید.
بعلاوه، این حرکت فقط به ماهیچه های بالای ران فشار می آورد.
حرکت
جایگزین: دمبل را در دست در دو طرف پهلوها نگهدارید. یک قدم جلو بگذارید و
با زانو زاویه 45 درجه ایجاد کنید. پای دیگر را نیز عقب بکشید، زانو را
روی زمین بگذارید و دوباره با زانو زاویه 45 درجه درست کنید. در این حالت،
دست ها همان طور در کنار پهلوها، دمبل به دست آویزان هستند. دوباره بلند
شوید و این کار را با پای دیگر تکرار کنید. این حرکت را 10 تا 15 بار برای
هر پا تکرار کنید.
9. دستگاه کشش داخلی و خارجی ران ها
چرا
کاربردی نیست: این دستگاه بیشتر روی ماهیچه های کوچک کار می کند که برای
سلامت ران ها خوب هستند اما در لاغر شدن و سوختن چربی ها تاثیری ندارد.
حرکت
جایگزین: پاها را به اندازه عرض شانه ها باز کنید. دمبل ها را در دست
بگیرید و دست ها را در دو طرف پهلو نگهدارید. زانوها را خم کنید و به حالت
نیمه نشسته، بایستید و همزمان دمبل ها را بالا بیاورید و دست ها را رو به
روی شانه ها نگهدارید. بایستید و دوباره این کار را تکرار کنید.
10. دستگاه کشش شکم
چرا
کاربردی نیست: این دستگاه می تواند به بدن آسب برساند. کاربران مختلف با
قد و وزن های متفاوت به سختی می توانند با این دستگاه کار کنند.
حرکت
جایگزین: از توپ های بدنسازی استفاده کنید. کاملا صاف و کشیده روی پنجه
های پا بایستید و با آرنج روی توپ قرار بگیرید. توپ را از خود دور کنید و
دوباره به سمت خود بازگردانید.
بی اختیاری ادرار هم کنترل دارد!
بی‌اختیاری
ادرار مشکل اعصاب خردکن هزاران نفر در ایران است! این بیماری می‌تواند
زندگی شخصی، کاری و حتی ورزش کردن و تفریح‌تان را مختل کند، چراکه هر لحظه
ممکن است اختیار خود را از دست بدهید و آبروریزی شود! این بیماری در آقایان
نیز دیده می‌شود اما آمار ابتلا به آن در خانم‌ها دوبرابر است. تحقیقات
نشان می‌دهد تقریبا نیمی از زنان مسن به آن مبتلا می‌شوند. اما خبر خوب این
است که می‌توان این مشکل را درمان و از ایجاد آن پیشگیری كرد.
مثانه چگونه کار می‌کند؟
کنترل
مثانه چیزی بیشتر از نگهداری ادرار تا رسیدن به دستشویی است. این عمل به
سادگی انجام نمی‌شود بلکه به کار تعدادی از عضلات و اعصاب در بدن بستگی
دارد. قسمت اعظم سیستم کنترل کننده مثانه، داخل لگن قرار دارد. (یعنی
منطقه‌‌‌ای از شکم که بین قسمت فوقانی استخوان‌های ران و زیر باسن قرار
دارد). مثانه یک عضو عضلانی بادکنک شکل است. وقتی که ادرار می‌کنید، عضلات
مثانه منقبض شده و باعث فشرده شدن مثانه و خروج ادرار می‌شود. عضلات دیگری
نیز به کنترل مثانه کمک می‌کنند. 2 حلقه عضلانی به نام اسفنکتر، اطراف
لوله‌ای که ادرار را به بیرون هدایت می‌کند قرار دارد. این لوله را مجرای
ادرار می‌نامند. عضلات اسفنکتر با فشردن مجرای ادرار مانع از خروج آن از
بدن می‌شوند. عضلات کف لگن، حالب‌ها، راست‌روده و مثانه را در محل خود نگه
می‌دارند اما بیشتر به بسته باقی ماندن مجرای ادرار کمک می‌کنند. وقتی که
مثانه پر می‌شود، اعصاب مثانه سبب آگاهی سیستم عصبی از پر شدن آن می‌شود و
احساس دفع ادرار به شما دست می‌دهد. هنگام تخليه سیستم عصبی پیام‌هایی به
عضلات اسفنکتر و عضلات کف لگن می‌فرستد که سبب شل شدن آنها می‌شود. همچنین
به عضلات مثانه دستور می‌دهد منقبض و فشرده شده و سبب خروج ادرار از مثانه
شوند. بی‌اختیاری هنگامی رخ می‌دهد که عضلات مثانه ناگهان منقبض شده یا
عضلات مجرای ادرار ناگهان شل شود.
اگر هنگام خنده، سرفه و عطسه لکه ادرار می‌بینید!
اگر
هنگام خندیدن، سرفه، عطسه، دویدن یا بلند کردن اشیاي سنگین متوجه یک لکه
کوچک از ادرار می‌شوید به بی‌اختیاری فشاری مبتلا هستید. این نوع
بی‌اختیاری در میان خانم‌های جوان شایع‌تر است. این مشکل زمانی پیش می‌آید
که عضلات و بافت‌های حمایت‌کننده مثانه ضعیف می‌شوند. در این صورت وقتی روی
مثانه فشار وارد می‌شود دریچه آن باز شده و مقداری ادرار خارج می‌شود. حتی
فشار جزئی ناشی از سرفه یا خنده هم برای خروج مقدار کمی از ادرار کافی
است. چند دلیل برای ضعیف شدن این عضلات وجود دارد. برای مثال افزایش وزن،
صدمات ورزشی، بارداری و زایمان طبیعی می‌توانند باعث کشش و آسیب این عضلات
شوند.
اگر ناگهان کنترل خود را از دست می‌دهید!
اگر
به طور ناگهانی حس می‌کنید مثانه‌تان به‌شدت پر شده و تا قبل از رسیدن به
دستشویی اختیارتان را از دست می‌دهید به بی‌اختیاری اورژانسی مبتلا هستید.
این حس ناگهانی ممکن است با صدای شرشر آب یا نوشیدن مایعات یا اصلا بی‌دلیل
ایجاد شود. در این نوع بی‌اختیاری معمولا مقدار زیادی ادرار خارج می‌شود.
این بیماری باعث می‌شود حتی مواقعی که مثانه‌تان خالی است هم حس استرس
داشته باشید و چندین‌بار به دستشویی بروید. این نوع بی‌اختیاری معمولا
به‌دلیل اسپاسم ماهیچه‌های مثانه ایجاد می‌شود. این اسپاسم‌ها نیز خود به
دلیل صدمات عصبی یا ماهیچه‌ای رخ می‌دهد. در برخی موارد این آسیب‌ها بر اثر
حساسیت مثانه به دنبال عفونت‌ها و تورم‌ها یا انواع سکته ایجاد می‌شود.
پرکاری مثانه نیز درست مانند بی‌اختیاری اورژانسی است با این تفاوت که
افراد مبتلا به آن می‌توانند تا رسیدن به دستشویی خود را نگه دارند اما با
این حال حس نیاز به دستشویی ناگهانی زندگی آنها را نیز مختل می‌کند.
این داروها مشکل را تشدید می‌کنند
داروهای
مختلفی وجود دارد که می‌تواند بي‌اختياري ادرار را تشدید کند. مصرف برخی
داروهای پایین‌آورنده فشارخون در خانم‌ها باعث می‌شود ماهیچه‌های مثانه شل
شود درنتیجه فرد دچار بي‌اختياري ادرار می‌شود. از طرف دیگر برخی داروهای
ضدافسردگی می‌تواند بي‌اختياري را بهبود بخشد اما برخی دیگر آن را تشدید
می‌کند. داروهای مدر یا دیورتیک‌ها نیز با افزایش میزان ادرار باعث تشدید
بي‌اختياري می‌شود.
اول نوع را تشخیص بدهید
اولین
مرحله برای مبارزه با بي‌اختياري ادرار تشخیص نوع آن است. پزشک از شما
درباره تاریخچه بیماری‌های‌تان سؤال می‌کند و برای تشخیص عفونت‌های ادراری
احتمالی برای‌تان یک آزمایش ادرار مي‌نويسد. ممکن است حتی از شما بخواهد
بایستید و سرفه کنید تا بتواند از این طریق احتمال بي‌اختياري فشاری را رد
یا تایید کند. همچنین ممکن است از شما درخواست کند یک دفترچه یادداشت
روزانه تهیه کنید و در آن تعداد دفعات دفع ادرار و لکه‌های ادراری و میزان
مایعاتی که در روز می‌نوشید را ثبت کنید. برای تشخیص علت بي‌اختياري ادرار
چندین آزمایش وجود دارد. تصاویر سونوگرافی می‌تواند عملکرد مثانه و مجرای
خروجی ادرار را هنگام دفع، سرفه یا سایر فعالیت‌ها نشان دهد. آزمایش با
استفاده از پد مخصوص نیز مشخص می‌کند در طول روز چقدر دفع ادرار دارید.
مثانه‌تان را تربیت کنید!
تربیت
مثانه هم درمورد بي‌اختياري فشاری و هم اورژانسی کاربرد دارد. برای شروع
یک نمودار رسم کنید و زمان‌هایی که در دستشویی ادرار می‌کنید و زمان‌هایی
که ادرار از شما می‌ریزد، یادداشت کنید. بعد از مدتی با مشاهده الگوی به
دست آمده از این نمودار متوجه خواهید شد چه زمان‌هایی به دستشویی بروید تا
از نشت ادرار جلوگیری کنید.
فرشته نجات خانم‌ها!
از
آنجایی که بي‌اختياري فشاری به دلیل ضعف عضلات لگن ایجاد می‌شود بهترین
راه حل، تقویت عضلات اطراف دریچه مجرای ادراری است. ورزش «کگل» می‌تواند در
این زمینه بسیار کمک‌کننده باشد. برای این کار باید عضلاتی که به کمک آنها
جریان ادرار را قطع می‌کنید به داخل جمع کنید درست مانند وقتی که سعی
می‌کنید ادرار خود را نگه دارید 10 ثانیه در این حالت باقی بمانید و بعد
عضلات را رها کنید. روزی 3 تا 4 بار این حرکت را انجام دهید. هرچه این
عضلات قوی‌تر شوند کنترل شما روی مثانه‌تان بیشتر خواهد شد. با استفاده از
بیوفیدبک نیز می‌توان درمورد فعالیت مثانه و عضلات لگن اطلاعات دقیقی کسب
کرد. هرچه با این فعالیت‌ها بیشتر آشنا می‌شوید راحت‌تر می‌توانید آنها را
کنترل کنید. بیوفیدبک روشی درمانی است که با به‌کارگیری ابزارهای
الکترونیکی، اطلاعاتی را در مورد اعصاب و عضلات و فعالیت‌های خودمختار بدن
اندازه‌گیری و پردازش می‌کند و در قالب فیدبک صوتی یا تصویری به بیمار و
پزشک معالج وی نشان می‌دهد. این روش معمولا در ترکیب با تمرینات کگل
استفاده می‌شود.
پزشک برای‌تان جراحی تجویز کرده؟
جراحی
مربوط به بي‌اختياري فشاری ادرار یک عمل سرپایی محسوب می‌شود. یکی از
گزینه‌ها برای این کار قرار دادن مثانه در «اسلینگ» است. اسلینگ بافتی است
که موجب بالا نگه داشتن مثانه و جلوگیری از خروج ناگهانی ادرار می‌شود.
گزینه دیگر بالاکشیدن مثانه بدون استفاده از «اسلینگ» است. درمورد بیماران
مبتلا به بي‌اختياري اورژانسی نیز برای افزایش ظرفیت ذخیره‌سازی مثانه
می‌توان عمل جراحی انجام داد یا وسیله‌ای را در بدن قرار داد که انقباض
مثانه را با سیگنال‌های الکتریکی کنترل می‌کند. برخی افراد ترجیح می‌دهند
تا فرارسیدن زمان جراحی یا اثرگذاری داروها به طور موقت از پوشک‌ها و
لباس‌های زیر مخصوص بي‌اختياري ادرار استفاده کنند اما برخی دیگر این
محصولات را یک گزینه دائمی به حساب می‌آورند و حاضر نمی‌شوند زیر تیغ جراحی
بروند. این محصولات را می‌توان به راحتی از داروخانه‌ها و فروشگاه‌های
لوازم پزشکی تهیه كرد.
پیشگیری مقدم بر درمان
برای
کاهش خطر ابتلا به بي‌اختياري ادرار راه‌های مختلفی وجود دارد. حفظ وزن
مناسب و انجام تمرینات کگل در صدر این فهرست قرار دارند. اگر سیگاری هستید
هرچه سریع‌تر آن را ترک کنید. سیگار کشیدن می‌تواند منجر به سرفه‌های مزمن
شود. این سرفه‌ها در نهایت به مثانه فشار می‌آورد و باعث نشت ادرار می‌شود.
از مصرف غذاها و نوشیدنی‌های خاصی که موجب تشدید این مشکل می‌شود، خودداری
کنید. برای مثال اگر می‌دانید در طول روز با نوشیدن بیشتر از 2 فنجان قهوه
یا چای ادرارتان را نمی‌توانید کنترل کنید، پس یک فنجان بنوشید یا اصلا از
نوشیدن آن صرف‌نظر کنید. غذاهای حاوی فیبر بالا مصرف کنید زیرا فیبر باعث
جلوگیری از یبوست می‌شود. یبوست یکی از عوامل خطر برای بی‌اختیاری ادرار
است.
اگر بدن خود را دوست دارید نوشابه نخورید
نوشیدنی های گازدار روزگاری جزو کالاهای لوکس محسوب می شدند. اما امروزه
بسیاری از افراد به این نوشیدنی ها علاقمندند و نوشیدن آنها را حداقل یک
بار در روز بدون اشکال می دانند.
اما آیا نوشیدنی های بدون الکل
گازدار آنقدر خطرناک هستند که لازم باشد روی بسته آنها هشدارهایی درج کرد؟
دانشجویان پزشکی در آمریکا به نتایج نگران کننده ای دست یافته اند.
حتی
مصرف متعادل نوشیدنی های گازدار – مثلا یک بار در روز یا حتی یک بار در
هفته – متابولیسم بدن را تحت تاثیر قرار می دهد و موجب افزایش وزن می شود.
این
نوشیدنی ها همچنین خطر ابتلا به بیماری های قلبی و کبدی را افزایش می
دهند. مصرف نوشابه اشتهای کودکان را نسبت به غذاهای مضر افزایش می دهد .
کشورهایی
مانند فرانسه و دانمارک از مدتی پیش برای نوشیدنی های گازدار مالیات قرار
داده و می کوشند از این طریق مصرف آنها را در بین مردم کاهش دهند.
مطالعات
اخیر نشان می دهد که حتی افرادی که یک بار در ماه نوشیدنی گازدار مصرف می
کنند، دچار اضافه وزن و در دراز مدت دچار مشکلات دیگری خواهند شد. دلیل این
امر آن است که پس از مصرف این نوشیدنی ها متابولیسم بدن تغییر می کند و
ماهیچه های برای رسیدن به انرژی موردنیاز خود، به جای سوزاندن چربی از قند
استفاده می کنند. به نظر می رسد استفاده از نوشیدنی های شکردار رفتار ژن
های موجود در ماهیچه را، شاید به طور دائم، تغییر می دهد.
در عین
حال مصرف نوشیدنی های گازدار میزان کارآیی متابولیسم بدن را کم می کند و
باعث کاهش تطبیق پذیری بدن با افزایش قند خون می شود. این امر خود می
تواند به دیابت نوع 2 منجر شود.
نکته
دیگر اینکه نوشیدنی هایی که دارای مقادیر زیاد آبمیوه هستند می توانند به
کبد آسیب برسانند. مصرف نوشیدنی های گازدار همچنین خطر ابتلا به کبد چرب را
افزایش می دهند .
تحقیقات همچنین حاکی از آن است که مصرف روزانه 4
بطری نوشابه در روز احتمال پوسیدگی دندان را تا 252 درصد افزایش می دهد.
ضمنا احتمال ابتلا به اضافه وزن در بزرگسالانی که در دوران کودکی خود
نوشابه مصرف کرده اند بیشتر است.
