خنده نوزادان واکنشی مناسب برای ارزیابی عملکرد مغز آنها
محققان در دانشگاه لندن با بررسی خنده کودکان، در تلاشند به چشم اندازی تازه تر درباره عملکرد مغز در سنین اولیه تولد دست یابند.
به گزارش واحد مرکزی خبر به نقل از شبکه تلویزیونی بی بی سی،
کودکان را حتی در اولین ماه‌های تولد می‌توان به سادگی خنداند، اما علت
خنده نوزادان چیست و این واکنش درباره عملکرد مغز آنها و رشد مغزی آنها چه
اطلاعاتی به ما می دهد؟ محققان در دانشگاه لندن بر آن شده اند به این
سوالات پاسخ بدهند.
محققان دانشگاه لندن تلاش کرده‌اند از واکنش نوزادان به اطلاعات تازه‌ای درباره عملکرد مغز انسان دست یابند.
دکتر کاسپر ادیمون بررسی را در این خصوص در فضای مجازی انجام داده و
نتایج گزارش ششصد نفر را که در این خصوص در سراسر جهان مطالعاتی را انجام
داده بودند، گردآوری کرده است.
او می گوید خنده در نوزادان شکلی از ارتباط برقرار کردن در زمانی است که هنوز توانایی سخن گفتن در کودکان شکل نگرفته است.
نوزادان را قنداق نکنید
بدون شک قنداق
کردن نوزادان به صورت شل یا سفت، کار غلط و باور اشتباهی است، زیرا امروزه
نتایج تحقیقات نشان داده هر چه فاصله بین پاها بیشتر باشد، برای رشد بهتر
مفاصل لگن کودک مناسب‌تر است.
مفصل
لگن (جایی که استخوان ران به لگن متصل می‌شود) جزء حساس‌ترین مفاصل کودک
است. این مفصل ممکن است به علل مختلفی دچار اختلال شود و تشکیل و تکامل آن
با مشکل مواجه شود.
قنداق کردن کودک باعث ایجاد اختلالات مفصلی خصوصاً مفصل لگن در کودک می‌شود.
قنداق کردن دختر بچه‌ها خطرناک‌تر است، چرا که خطر دررفتگی مادرزادی لگن و اختلالات مفصل لگن در دختر بچه‌ها بیشتر است و قنداق کردن باعث ایجاد اختلال در رشد لگن و بعدها در راه رفتن کودک می شود.
در صورت عدم تشخیص بیماری مادرزادی دررفتگی مفصل لگن و قنداق کردن نوزاد، همین موضوع باعث می‌شود که این بیماری برای کودک عوارض غیرقابل جبرانی ایجاد کند.
در صورتی که این بیماری زود تشخیص داده شود، با درمان‌های ساده‌ای مانند گذاشتن دو یا سه پوشک اضافی بین پاهای کودک قابل رفع است.
پزشک
متخصص برای درمان این بیماری با یک چرخش ساده پا، مفصل را در محل خود قرار
می‌دهد که البته این کار پزشکان است و نباید آن را در منزل انجام داد.
قنداق کردن کودک باعث ایجاد اختلالات مفصلی خصوصاً مفصل لگن در کودک می‌شود به نظر می رسد در جوامعی که نوزاد را قنداق
می کنند، شیوع دررفتگی مادرزادی مفصل ران بیشتر است و در جوامعی که مادر،
بچه را در پشت خود می بندد یا جلوی شکم خود آویزان می‌کند، این بیماری شیوع
کمتری دارد.
این اختلاف احتمالا به علت نزدیک بودن و دور بودن ران های بچه، در دو نوع متفاوت بستن و حمل کردن اوست.
این بیماری، بیشتر مفصل ران چپ را گرفتار می کند و در دخترها، 9 برابر پسران است.
بچه هایی که در زایمان اول متولد می شوند، در معرض خطر بیشتری قرار دارند و در نوزادانی که موقع بارداری، در وضعیت برعکس معمول در شکم مادر قرار گرفته اند (یعنی سر به طرف بالا و پا به پایین) بیشتر است.
اگر اصرار به قنداق کردن نوزادتان دارید،…
– روی شکم و زانوهای کودک را سفت و محکم نبندید.
–
زانوهای کودک را هم به هم نچسبانید، زیرا حالت طبیعی زانوهای نوزاد این
است که از هم باز باشد. علاوه بر آن، اگر او را محکم نبندید، کودک می‌تواند
ران‌هایش را از هم باز نگه دارد که این عمل از دررفتگی لگن او جلوگیری
می‌کند.
– برای این‌که مطمئن شوید که کودک را خیلی سفت قنداق نکرده‌اید، باید بتوانید انگشت اشاره‌تان را به‌راحتی بین بدن وی و قنداق قرار دهید.
–
بعدها هنگامی که طفل شروع به راه رفتن می‌کند، باید توجه کنید که کمربند
لاستیکی که برای نگه داشتن شلوار و یا دامن وی به‌کار می‌برید، بیش از حد
سفت نباشد و درست روی کمر او یعنی بین بالا تنه و زیر دنده‌ها بسته شود.
– بستن کمربند در قسمت بالاتر از کمر طفل، به‌ویژه اگر سفت هم باشد روی قفسه‌سینه فشار می‌آورد و مانع از تنفس عمیق کودک می‌شود.
– به‌طور کلی بهتر است برای دامن دختران و شلوار پسران به‌جای کمربند از بند شانه استفاده کنید.
