چرا مردها بايد جلوي زن ها بايستند و نماز بخوانند؟
از
آنجا كه زن همانند گل است و خواسته يا ناخواسته چشم هاي محرم يا غير محرم
را مي ربايد، شارع مقدس براي صيانت زن، دستوراتي واجب يا مستحبي را در نماز
يا غير آن داده است؛
آدمي
در حال عبادت خود را در محضر خدا مي بيند و با او سخن مي گويد و به راز و
نياز با او بر مي خيزد. با مروري به روايات و احكام آداب نماز دو نكته به
خوبي جلوه گر است:
1. اجتناب از هر آنچه كه باعث توجه به غير خدا است.
2. رعايت عفت و حيا به ويژه براي زنان.
از
آنجا كه زن همانند گل است و خواسته يا ناخواسته چشم هاي محرم يا غير محرم
را مي ربايد، شارع مقدس براي صيانت زن، دستوراتي واجب يا مستحبي را در نماز
يا غير آن داده است؛ آب ريختن به دست ها از داخل آرنج هنگام وضو، كنار هم
قرار دادن پاها هنگام قيام، ابتدا زانوها را روي زمين قرار دادن پيش از
رفتن به سجده، گذاشتن آرنج ها و شكم بر زمين و چسباندن اعضاي بدن به يكديگر
هنگام سجده و… همگي نشان دهنده آن است كه اين كارها مانع از در معرض ديد
قرار گرفتن برجستگي هاي بدن زن به ويژه در نماز كه با نشستن و برخاستن و
ركوع و سجود همراه است خواهد بود – تصور اين امر به ويژه در زناني كه چادر
نمي پوشند راحت تر است – از جمله دستورات ديگر براي صيانت زن جلوتر قرار
گرفتن مردان از زنان در هنگام نماز با تأكيد بيشتر و در جاهاي ديگر با
تأكيد كمتري است.
اين
ادب، از نوع حركت حضرت موسي(ع) و دختر حضرت شعيب به خوبي نمايان است.
هنگامي كه دختر حضرت شعيب به درخواست پدرش از حضرت موسي(ع) دعوت كرد.
براساس برخي روايات، دختر براي راهنمايي، از پيش رو حركت مي كرد و موسي از
پشت سرش. باد بر لباس دختر مي وزيد و ممكن بود لباس را از اندام او كنار
زند، حيا و عفت موسي اجازه نمي داد چنين شود به دختر گفت من از جلو مي روم،
بر سر دو راهي ها مرا راهنمايي كن. حاصل آن كه دليل اين حكم، روايات
متعددي است كه از پيشوايان معصوم رسيده است و شايد يكي از حكمت هاي آن چنان
كه گفته آمد اهتمام و اصرار شارع بر حفظ عفت و حياي زنان و دور نگه داشتن
مرد از توجه به غير خدا هنگام نماز باشد.
احکام نذری دادن در روز عاشورا و تاسوعا
از جمله شرایط نذر این است که صیغه نذر خوانده شود
اگر کسی نذر کند که در روز تاسوعا و عاشورا در حسینیه یا مسجدی به عزاداران غذا بدهد، آیا می تواند پول آن را به مصرف دیگر برساند؟
عمل به نذر و وفای به آن در هر صورت
لازم است و مکلف باید طبق آن عمل کند؛ البته اگر به صورت صحیح و با تمام
شرایط باشد، و از جمله شرایط این است که صیغه خوانده شود. البته لازم نیست
به عربی باشد، بلکه اگر معنای صیغه عربی را برساند، کافی است. پس اگر
بگوید: چنانچه حاجت من برآورده شود «برای خدا بر من (لازم) است که هزار
تومان به فقیر بدهم یا در شب یا روز عاشورا در فلان حسینیه به عزاداران غذا
بدهم » نذر او صحیح است.
چنانچه اصل نذر بدین صورت انجام شود، به
هر کیفیتی که نذر کرده، باید به جا آورد ونمی تواند پول آن را بدهد . اگر
در نذر شرط کرده باشد که سفره ابوالفضل را مثلا در منزل بگیرد یا در مسجد
یا در حسینیه یا به عزاداران غذا بدهد ، باید به همین شکل عمل شود.
اگر
در آن مکان نیازی به غذا نبود یا دیگران نیز غذا تهیه کرده بودند، می توان
غذا یا نذر را در جای دیگری که مجلس عزای حضرت اباعبدالله(ع) برقرار است،
به مصرف رساند .
اگر صیغه نذر طبق شرایط نباشد، آن نذر اعتبار
ندارد، ولی می تواند به دلخواه خود با توجه به عهد و نیتی که کرده،گوسفندی
قربانی کند یا کار خیر دیگری انجام دهد یا غذایی به عزاداران بدهد .
نکته مهم:
باید
در نذرها سعی کنیم که محدودة وسیع در نظر گرفته شود و با ذکر قید و
شرط،خود را در محدودیت قرار ندهیم یا عملاً نذر را بی فایده یا با فایدة
اندک نکنیم، یا مال را در معرض تلف و ضایع شدن قرار ندهیم، مثلاً به جای
نذر کردن چیز خاص،در مکان و زمان خاص و …،نذر کنیم که آن را در مجالس
امام حسین(ع) خرج کنیم. با این نذر، محدودة عمل به نذر وسیع می‌شود و در
هر جا و زمانی که مناسب تر است،مصرف می‌شود و مشکلاتی که در سؤال فرض شده،
پبش نمی‌آید.
از نظر ثواب نیز نه تنها تفاوت نخواهد کرد،بلکه چه بسا به جهت مصرف شده در جای بهتر و لازم‌تر، ثواب آن بیشتر باشد.
