قــــــرار
نشسته بودم رونیمکت پارک،
کلاغ‌ها را می‌شمردم تا
بیاید. سنگ می‌انداختم بهشان.
می‌پریدند، دورتر می‌نشستند.
کمی بعد دوباره برمی‌گشتند،
جلوم رژه می‌رفتند. ساعت از
وقتِ قرار گذشت. نیامد.
نگران، کلافه، عصبی شدم.
شاخه‌گلی که دستم بود سَرْ
خَم کرده داشت می‌پژمرد.طاقتم
طاق شد. از جام بلند شدم
ناراحتیم را خالی کردم سرِ
کلاغ‌ها.
گل را هم انداختم زمین،
پاسارَش کردم. گَند زدم بهش.
گل‌برگ‌هاش کَنده، پخش، لهیده
شد. بعد، یقه‌ی پالتوم را
دادم بالا، دست‌هام را کردم
تو جیب‌هاش، راهم را کشیدم
رفتم. نرسیده به درِ پارک،
صِداش از پشتِ سر آمد.صدای
تندِ قدم‌هاش و صِدای نَفَس
نَفَس‌هاش هم.
برنگشتم به رووش. حتی برای
دعوا، مُرافعه، قهر. از در
خارج شدم. خیابان را به دو
گذشتم. هنوز داشت پُشتم
می‌آمد. صدا پاشنه‌ی چکمه‌هاش
را می‌شنیدم. می‌دوید صِدام
می‌کرد.
آن‌طرفِ خیابان، ایستادم جلو
ماشین. هنوز پُشتَ‌م بِش بود.
کلید انداختَ‌م در را باز
کنم، بنشینم، بروم. برای
همیشه. باز کرده نکرده، صدای
بووق – ترمزی شدید و فریاد –
ناله‌ای کوتاه ریخت تو
گوش‌هام – تو جانم.
تندی برگشتم. دیدمش. پخشِ
خیابان شده بود. به‌روو
افتاده بود جلو ماشینی که بِش
زده بود و راننده‌ش هم داشت
توو سرِ خودش می‌زد. سرش
خورده بود روو آسفالت، پُکیده
بود و خون، راه کشیده بود
می‌رفت سمتِ جوویِ کنارِ
خیابان.
ترس‌خورده – هول دویدم طرفش.
بالا سرش
ایستادم.مبهوت.گیج.مَنگ.
هاج و واج نِگاش کردم.
تو دستِ چپش بسته‌ی کوچکی
بود. کادو پیچ. محکم چسبیده
بودش. نِگام رفت ماند روو
آستینِ مانتوش که بالا شده،
ساعتَ‌ش پیدا بود. چهار و پنج
دقیقه. نگام برگشت ساعتِ خودم
را سُکید.
چهار و چهل و پنج دقیقه!
گیجْ – درب و داغانْ نِگا
ساعتِ راننده‌ی بخت برگشته
کردم. چهار و پنج دقیقه بود!!
ما هر روز با کسانی که دوستشان داریم چه می کنیم؟؟؟
رمـز و راز واژه های زشـت و زیـبا در زنـدگی !
عاقلانه ترین کلمه ” احتیاط” است
حواست را جمع کن
دست و پا گیر ترین کلمه “محدودیت” است
اجازه نده مانع پیشرفتت شود
سخت ترین کلمه “غیر ممکن” است
اصلا وجود ندارد
مخرب ترین کلمه “شتابزدگی” است
مواظب پل های پشت سرت باش
تاریک ترین کلمه “نادانی” است
آن را با نور علم روشن کن
کشنده ترین کلمه “اضطراب” است
آن را نادیده بگیر
صبور ترین کلمه “انتظار” است
همیشه منتظرش بمان
با ارزش ترین کلمه “بخشش” است
سعی خود را بکن
قشنگ ترین کلمه “خوشرویی” است
راز زیبایی در آن نهفته
سازنده ترین کلمه “گذشت” است
آن را تمرین کن
پرمعنی ترین کلمه “ما” است
آن را به کار ببر
عمیق ترین کلمه “عشق” است
به آن ارج بده
بی رحم ترین کلمه “تنفر” است
با آن بازی نکن
خودخواهانه ترین کلمه “من” است
از آن حذر کن
نا پایدارترین کلمه “خشم” است
آن را در خود فرو بر
بازدارنده ترین کلمه “ترس” است
با آن مقابله کن
با نشاط ترین کلمه “کار” است
به آن بپرداز
پوچ ترین کلمه “طمع ” است
آن را در خود بکش
سازنده ترین کلمه “صبر ” است
برای داشتنش دعا کن
روشن ترین کلمه “امید” است
همیشه به آینده امیدوار باش
