رمان همخونه
شب پنج شنبه 29شهریور بود، یلدا که تلفنی تمام اتفاقات
را به فرناز و نرگشگزارش داده بود، حالا احساس بهتریداشت. از آنها خواسته
بود تا فردا برایمراسم عقدر در کنار او باشند، وقتیبه فردا فکر میکرد
دلشوره سراپای وجودشرا فرار میگرفت.
حاج رضا به اوگفته بود که لوازمش را
جمع کند تا فردا صبح پروانه خانم ومش حسین آنها رابه خانه ی شهاب منتقل
کنند. یلدا از آنهمه عجله حیران بودو دلش میخواستحالا حالاها وقت داشت تا
حسابی رویا پردازی و خیال بافیکند. وقتی چمدانشرا میبست لرزش دستهایش را به
وضوح میدید، لحظه ای دستبرداشت و خیره بهدستهایش اندیشید، با خود گفت:«
خدایا، چرا اینطوری میلرزم؟! چرا نمیتونمخودم رو کنترل کنم؟ چرا نمیتونم به
خودم مسلط باشم؟!یعنی فردا قراره عقدکنم؟ خدایا یعنی واقعاً این اتفاق می
افتد؟ آخهچطوری؟! منکه اصلاً اون رونمیشناسم؟ اگه همه ی معادلات حاج رضا
اشتباه ازآب در بیاد چی؟! خدایا خودتکمکم کن…یعنی فردا شب بیاد تو ی خونه
ی اونبرج زهرمار باشم؟! خدایا، چراخمه چیز توی زندگی من با بقیه فرق
داره؟»
یلدا هر چه بیشتر فکر میکرد،بیشتر غصه میخورد، به لباس عروسی،
بهآرایشگاه، به عکاس، به فیلمبردار، بهمهمانها و به حلقه ای که خریدارینشده
بود! و دوبارخ بلند گفت:« وای، یعنیدارم عروسی میکنم؟! پس چراهیچچیز درست
نیست؟!»
سپس یلدا دوباره خودش رادلداری داد که همه ی اینها یک بازی است،
بازی ایکه پایان خوبی دارد، بازیای که شش ماه بعد تمام خواهد شد! به سهیل
فکرکرد. سهیل یکی از هم کلاسیهایش بود که عاشقانه چندین باز از او
خواستگاریکرده بود و با خود گفت:«اگر سهیل بفهمد عقد کرده ام!!!» از این
فکر تهدلش مالش رفت، خوشش می آمددیگران را در حیرت ببیند، اما قرار بود
کسینفهمد، زیرا بعد از شش ماه ممکننبود دیگر کسی به خواستگاری اش
نیاید!قرار بود فردا با یک نفر عقد بشود کهاو را نمی شناسد. دوباره از
اینیادآوری مشوش شد و گفت:« اصلا فکرش رونمیکنم باید به خدا توکل
کنم.خدایا، ازت خواهش میکنم کمکم کنی تا از کاریکه میکنم، پشیمون نشم، من
همدر عوض قول میدهم از فردا شب تا پایان این ششماه قرآن رو یک بار ختم
کنم.»
و بعد دلش امیدوارتر شد، اما خوابش نبرد.ساعت 4بعد از ظهر، یلدا
آمادهشده بود و با دیدن فرناز و نرگس که دروناتومبیل ساسان، برادر فرناز
نشستهبودند، خوشحال شد. سعی کرد رفتارش کنترلشده باشد و حداقل پیش برادر
فرنازحفظ آبرو کند. همیشه حس میکرد که ساساننسبت به او بی تفاوت نیست،
البتهدر این مورد به فرناز و نرگس چیزی نگفتهبود. آرام آرام قدم برمیداشت
تابه اتومبیل ساسان نزدیک شد.
ساسان با حرکتی سریع پیاده شد و خیلی گرم سلام و اخوالپرسی کرد.
یلدابا
خودش گفت:« وای، یعنی ساسان میدونه؟ فرناز حتماً به خانواده اشگفته!»ته
دلش خجالت کشید و ناراحت شد. دوست نداشت کسی فکر بکنه او بهخاطر ثروتحاج
رضا تن به این ازدواج داده است، هر چند که ظاهراً به جز اینچیزی بهنظر
نمیرسید! در ثانی میترسید شهاب رفتار تحقییر آمیز و اهانتبارش را باردیگر
تکرار کند و او را جلوی دوستانش و مخصوصاً ساسان، خرابکند.»
فرناز شیشه اتومبیل را پایین داد و با خنده گفت:« سلام، عروس خانم!»
یلدا لبخند تلخ و غمگینی زد و نگاهش را پایین انداخت.
نرگس گفت:« عروس خانم، چرا سوار نمیشی؟!»
– آخه حاج رضا میخواد با اون برم.
فرناز پرسید:« پس داماد کجاست؟!»
– لعنتی! چه میدونم. مثل اینکه خودش میره اونجا!
نرگس پرسید:« عاقد کجاست؟!»
– توی تجریش یک جایی نزدیک امام زاده صالح!
فرناز پرسید:« آشناست دیگه؟!»
– آره، دوست حاج رضاستو
نرگس پرسید:« این چه قیافه ایه به خودت گرفتی؟ امروز دیگه باید شاد باشی!»
فرناز در تایید حرف نرگس گفت:« راست میگه، عروس نباید این همه ناراحت باشه.»
– میترسم.
فرناز پرسید:« از داماد؟!»
– فرناز تو رو خدا این قدر عروس و داماد نگو! حالت تهوع گرفتم!
نرگس توصیه کرد:« بی خودی میترسی، بهتره دیگه فکرهای بد به خودت راه ندی.»
نگرانیو
اضطراب از چهره های فرناز و نرگس مشهود بود و با این که هر دوسعیمیکردند
بسیار عادی جلوه کنند و با عث نگرانی بیشتر یلدانشوند،فرناز با تبحر خاصی
موضوع را عوض کرد و گفت:« ببین چی آوردم؟!»
– اون چیه؟!
– دوربین فیلمبرداری! مال ساسانه.
– راستی ساسان میدونه؟
– آره، یک کمی!
– چرا گفتی؟!
– به اون که ربطی نداره، نباید میگفتم؟!
– نمیدونم، اصلاً ولش کن.
– راستی، چقدر خوشگل شدی!
نرگس هم گفت:« آره، من هم میخواستم بگم یک عروس تمام عیار شدی!»
یلدا با وسواس خاصی که گویی از خودش مطمئن نیست، پرسید:« راست میگین؟!»
نرگس جواب داد:«آره عزیزم، ماه شدی!»
فرناز گفت:« داماد چه جوری میخواد به قول و قرار هاش پای بند بمونه، بیچاره!»
و بعد موزیانه خندید.
نرگس و یلدا اعتراض کنان توی سرو کله ی فرناز کوبیدند.
یلدا دستهایش را داخل اتومبیل برد و به نرگس گفت:« دستم رو بگیر!»
نرگس گفت:« وای چه یخ کردی، سردته؟!»
سوال نرگس بی مورد بود، میدانست که یلدا هروقت مضطرب و هیجان زده است مثل گلوله ی برفی سرد میشود.
یلدا جواب داد:« دارم میمیرم، نرگس! دلم شور میزنه…»
فرناز گفت:« دیوونه ای بابا، به پولها فکر کن!»
صدایسلام
و علیک و احوالپرسی ساسان با حاج رضا که دم در ایستاده بود،آنها رابه خود
آورد. یلدا در حالی که میگفت، بچه ها برایم دعا کنید، باعجله آنهارا ترک
کرد.
یلدا و حاج رضا سوار شدند و راننده ی حاج رضا، آقای صبوری هم سوار شد.
پروانهخانم
اسفند دودکنان کنار شیشه ی اتومبیل ایستاده بود، حسین آقا نیزغم زدهو
مضطرب کنار در آمد و هر دویآنها با نگاههای مضطرب یلدا را کهگویی بهمسلخ
میرود، نگاه میکردند. یلدا خداحافظی گرمی با آنها کرده بود ودلشنمیخواست
دوباره گریه کند، برای همین کمتر آنها را نگاه کرد.
پروانهخانم سرش را
نزدیک یلدا آورد و گفت:« دخترمف اتاقت رو یا مش حسینچیده ام،هر چی کم و
کاست داشتی، زنگ بزن و بگو تا برات بیارم. به اندازهدو سه روزهم غذا برات
پخته ام و توی یخچال گذاشته ام. به ما سری بزن،دخترم! مواظبخودت باش. الهی
که سفید بخت بشی، ماشاءالله…ماشاءالله.» ودوباره صورتیلدا را بوسید و چشم
هایش پر شدند.
نگاه مهربان یلدا که حاکی ازقدردانی و تشکر برای همه ی
روزهای خوبی که باآنها گذرانده بود، روی صورتهای مهربان و غمدار پروانه
خانم و مش حسین زومشده بود و بی اختیار دستهایشبالا رفتند و خداحافظی کنان
از آنها دور شدند.
اتومبیل ها پشت هم راهافتادند. یلدا خودش را در آیینه
اتومبیل نگاهکرد.خوشگل شده بود. شال سفیدرنگی به سر داشت و یک مانتوی آبی
بسیار روشنو شلوار جین به رنگ روشنپوشیده بود. آرایش دل انگیزی داشت و عطر
ملایمیاستفاده کرده بود که درانتخاب آن وسواس زیادی به خرج داده بود. آخر
بهسلامتی عروس شده بود! بهقول نرگس با اینکه همه چیز عجله ای و غیر قابلپیش
بینی رخ داده بود، اماباز یلدا یک عروس تمام عیار زیبا شده بود.
بالاخره
بعد از دقایقی بهمحل مورد نظر رسیدند. حاج رضا از راننده خواستاتومبیل را
کنار یک ساختماندو طبقه ی ویلایی بسیار زیبا، متوقف کند. یلداپیاده شد و
نگاهی به ساختمانو اطرافش انداخت. شهاب نیامده بود. اتومبیلساسان خاموش شد و
فرناز و نرگسپیاده شدند. گویی یلدا تازه آنها را میدید.حسابی تیپ زده
بودند و بهخودشان رسیده بودند. ساسان و نرگس دسته گل هایزیبایی در دست
داشتند.
نرگس به سمت یلدا آمد و گفت:« آن قدر مضطرب نباش، بابا! رنگ خیلی پریده.»
یلدا
گویی جایی را نمیدید. فقط سعی میکرد زمین نخورد. مثل کودکی چادر نرگس را
از کنارش گرفته بود و آرام قدم برمیداشت. حاج رضا عصبی به نظر می آمد، یلدا
دلیلش را نمیدانست، شایدبه خاطر نیامدن شهاب بود.
سپس یلدا با خود فکر کرد:« وای اگر شهاب نیاد، چی؟! آبروم جلوی دوستانم میره..»
صدای
ترمز وحشتناک یک اتومبیل او را به خود آورد. یک پاترول مشکی جلوی اتومبیل
حاج رضا متوقف شد. لبخند پهنای صورت حاج رضا را فرا گرفت، پس حاج رضا هم
نگران نیامدن شهاب بوده است!
اتومبیل خاموش میشود و شهاب به همراه یکی
از دوستانش به نام کامبیز پیاده شدند. پیراهن اسپرت و جین پوشیده بود. عینک
آفتابی اش را از روی صورت برداشت و اولین نفری که نگاهش با وی گره خورد و
سریع دزدیده شد، یلدا بود.
یلدا با خودش گفت:« امروز هم یک لباس رسمی
نپوشیده، کاش جلوی دوستانم کمی حفظ آبرو میکرد.» نمیدانست چه طور آن همه
اضطراب را پنهان کند و رفتاری معمولی داشته باشد. شب قبل خیلی تمرین کرده
بود که شهاب را که دید، مثل او جدی و سر د برخورد کند. اما دوباره با دیدنش
مضطرب شده بود و همه ی قول و قرارهایش را فراموش کرده بود. گویی خجالت
میکشید که حتی نگاهی به او بیاندازد، مخصوصاً که رفتار شهاب هم طورب بود که
گویی اصلاً یلدا وجود ندارد.
کامبیز دوست صمیمی و شریک کاری شهاب هم
بود، جلو آمد و سلتم و علیک و احوالپرسی کرد. نگاه آشنا و مهربانی به یلدا
انداخت و جلوتر آمد و گفت:« سلام، فکر میکنم شما یلدا خانم باشید؟!»
یلدا لبخندی زد و سر را به علامت تایید تکان داد و گفت:« بله، و…»
– من کامبیزم.
– خوشوقتم.
ساسان
و کامبیز هم به هم معرفی شدند و دست دادن. شهاب کنار ایستاده بود و بدون
اینکه به شخص خاصی نگاه کند،سلامی به جمع داد و سر را پایین انداخت. نگاه
ساسان روی چهره اخمو ی شهاب خیره بود. فرناز و نرگس هم به یلدا چسبیده
بودند. انگار آنها هم به نوعی مضطرب بودند و شور و هیجان اولیه شان را
فراموش کرده بودند.
فرناز در گوشی به یلدا گفت:« دست راستت زیر سر من! چه شوهر جذابی پیدا کردی!» و ریز ریز خندید.
نرگس که حال یلدا را بهتر می فهمید با آرنج به پهلوی فرناز زد و گفت:« هیس!»
حاج
رضا همه را دعوت به ورود به آپارتمان ویلایی سفید رنگی کرد. دفتر ازدواح
واقع در طبقه دوم بود. حاج رضا و کامبیز جلوتر از همه داخل شدند. سامان و
فرناز پشت سر آنها و بعد نرگس و یلدا.
یلدا احساس میکرد پله ها را نمی
بیند، دست نگرس را محکم گرفته بود و با تکیه بر او بالا میرفتو لحظه ای
ایستاد و به چشم های نرگس که همیشه به او آرامش میدادند خیره شد و گفت:«
نرگس، حالم خوب نیست. نمیدانم چرا دلم میخواهد گریه کنم؟!»
نرگس دست او
را فشار داد و گفت:« اِ…، به خدا توکل کن. این همه مضطرب نباش! از چی
میترسی؟ مگه نگفتی به حاج رضا اطمینان کامل داری؟! پس به پسرش هم اعتماد
کن! با همه ی اینها اگه به دلت بد افتاده و راضی نیستی، یلدا، نرو و همین
حالا بگو که منصرف شده ای!»
به ناگاه تردید سراپای وجود یلدا را تسخیر
کرد. متفکر و مشوش، ثانیه ای به نرگس چشم دوخت. صدای پایی از پشت سر او را
به خود اورد. شهاب از پله ها بالا می آمد. نگاهشان روی هم افتاد. یلدا دست
نرگس را فشرد و پله ها را بالا رفت.
حاج آقا عظیمی که از دوستان قدیمی
حاج رضا بود که از دیدن آنها ابراز خوشنودی کرد و با استقبال گرمی از آنها
دعوت کرد به اتاق عقد بروند.
اتاق تقریباً بزرگی بود. بالای اتاق آیینه
و شمعدان از مُد افتاده ای قرار داشت که رو به رویش دو عدد صندلی و یک دست
خنچه ی عقد خاک گرفته، چیده شده بود.
آقای عظیمی از عروس و داماد
درخواست کرد تا روی صندلی هایشان کنار هم بنشینند. یلدا چادر نرگس را رها
کرد و با تردید روی صندلی نشست. چهره ی هر دو توی آیینه اقتاد و با
نگاههایی که سریع دزدیده شدند. احساس عجیبی وجود یلدا را متزلزل کرده بود،
نمیدانست چرا دلش میخواهد گریه کند. دوست داشت ساعتها با صدای بلند گریه
کند. آیا او خیلی بی کس نبود؟! مادر کجا بود؟ پدر کجا بود؟ او در میان آن
غریبه ها چه میکرد؟ با کسی که حتی او را نمیشناخت، چطور میتوانست محرم شود؟
چگونه میتوانست حتی دقیقه ای زیر یک سقف با او زندگی کند؟ گویی همه چیز و
همه کس را از پشت پرده انبوه مِه و غبار نگاه میکرد و از آنچه میدید در
حیرت و شگفتی ناگزیر از باور کردن بود.
فرناز و نرگس به تکاپو افتاده
بودند و از درون کیفهایشان چیزهایی بیرون آوردند که یلدا را لحظه به لحظه
متحیرتر میساخت.نرگس یک ظرف کوچک محتوی عسل را کنار آیینه و شمعدان قرار
داد و بعد کیسه ی نقل و سکه را در دست گرفت و منتظر ایستاد.
فرناز هم با عجله د رحالی که از ساسان کمک میخواست، مشغول باز کردن کیف فیلمبرداری شدو
کامبیز
که با دیدن تدارکات دوستان یلدا تازه متوجه ی قضایا شده بود به سوی شهاب
آمد و گفت:« حیف شد، کاش حداقل دوربین عکاسی ام رو آورده بودم!»
شهاب به همان جدیت نگاهش، زیر لب گفت:« تیازی به این مسخره بازی ها نیست.»
یلدا
با اینکه سعی میکرد اصلاً شهاب را نگاه نکند، باشنیدن این جمله نگاه سرزنش
بارش را نثار او کرد. دلش میخواست بگوید، من هم از برنامه های دوستانم بی
اطلاع بودم. من هم دلم نمیخواد که امروز رو به وسیله ی فیلم و عکس در گوشه
ای از ذهنم ثبت کنم!
فرناز میخواست فیلم بگیرد که کامبیز جلو رفت و از
او درخواست کرد که کنار یلدا و نرگس باشد و فیلمبرداری را به او بسپارد.
فرناز با لبخند رضایت مندی درخواست او را پذیرفت.
یلدا حس میکرد کامبیز پسر خوب و مهربانی است و هر بار که به او نگاه میکرد با لبخند کامبیز روبه رو میشد و او هم لبخند میزد.
حاج
آقای عظیمی عبای قهوه ای اش را کمی جا به جا کرد و بلند گفت:« برای سلامتی
شان صلوات!» صدای صلوات در اتاق پیچید و او ابروها را بالا داد و نگاهی
موشکافانه به یلدا و شهاب انداخت و بعد از ثانیه ای سکوت، خطاب به جمع
گفت:« ببینم عروس و داماد به این بد اخلاقی تا به حال دیده بودید؟!»
همگی
به ظاهر خندیدند، زیرا هر کدام میدانستند که این ازدواح با تمام ازدواج
هایی که تا به حال دیده اند ،فرق میکند. پس عروس و دامادشان هم باید متفاوت
باشد، اما حاج عظیمی دوباره گفت:« واقعاً نوبر است.» و خطاب به شهاب گفت:«
کمی لبخند بد نیست، آقای داماد.»
شهاب نگاهی به جمع انداخت و سری تکان
داد و زهر خندی زد. آقای عظیمی ادامه داد:« این لحظه یکی از لحظات بسیار
روحانی و الهی است، دلتان را صاف کنید واز خدا بخواهید تا تمام لحظات
زندگیتان را در کنار هم باشید و همراه با دلخوشی سپری کنید. پس شاد باشید و
لبخند بزنید تا خداوند شادی و لبخند را با زندگیتان عجین کند.»
کامبیز برای اینکه حال و هوای مجلس را عوض کند از فرصت استفاده کرد و گفت:« به افتخار عروس و داماد اَخمو، یک کف مرتب!»
بلافاصله
صدای دست های سرد و لرزانی که صاحبان آنها هرکدام به نوعی مضطرب و مردد
بودند، سکوت وهم انگیز اتاق را شکست. پروانه خانم به یلدا سفارش کردخه بود
که حتماً سوره الرحمن را قبل از شروع خطبه عقد بخواند و هر آرزویی دارد
همانجا از خداوند درخاست کند. یلدا قرآن کوچکش را از کیف بیرونآورد و شروع
به خواندن کرد.
فرناز جستی زد و خود را به یلدا رساند و خنده کنان گفت:« یلدا برای من دعا کن. میگن دعای عروس میگیره!»
شهاب
نگاه معنی داری به فرناز انداخت و پوزخندی زد. حاج رضا شناسنامه ها را از
جیب در اورد و به آقای عظیمی دارد. یلدا همانطور که در دل دعا میخواند سرش
رابلند کرد و نرگس را دید که مثل همیشه ساکت ایستاده بود و نگاهش میکرد. با
دیدن نرگس دل یلدا تندتر تپید. دلش میخواتست او را در آغوش بگیرد. نرگس به
آرامی کنارش آمد و دست او را گرفت و گفت:« چیزی میخوای؟!»
یلدا سرش را
به علامت منفی تکان داد و چشم هایش پر از اشک شدند. نرگس میدانست یلدا چه
احساسی دارد. آهسته گفت:« یلدا گریه میکنی؟! خجالت بکش، مگه بچه شدی؟!»
نرگس
با اخم نگاهی به شهاب انداخت و دستمال کاغذی را از روی میز برداشت و جلوی
یلدا گرفت و گفت:« یلدا جان، از چی ناراحتی!؟ اگه راضی نیستی هنوز دیر
نشده…»
اینبار نگاه شهاب، یلدا و نرگس را غافلگیر کرد. یلدا دستمال
برداشت و اشکهایش را پاک کرد. کامبیز که فیلم میگرفت مثل یک برادر به سوی
یلدا آمد و با نگرانی پرسید:« یلدا خانم، مشکلی هست؟!»
یلدا سعی کرد لبخند بزند، گفت:« نه،نه، مشکلی نیست.»
نرگس صورت یلدا را بوسید و در گوشش گفت:« من مطمئنم پسر خوبیه، نگران نباش!»
فرناز
هم پیش آنها آمد وگفت:« بچه ها چه خبره؟! راستی یلدا بار اول بله نگی ها،
باید زیر لفظی بگیری بعد!» و نگاه خنده داری به شهاب انداخت و شکلکی خنده
دار تر در آورد.
یلدابه آنهمه نشاط و آرامشی که فرناز داشت غبطه خورد و
لبخند زد. بعد از دقایقی صدها خط کج و مآوج توسط یلدا و شهاب روی دفترهای
مختلف به عنوان امضا کشیده شد و بالاخره نوبت خواندن خطبه رسید. حاج آقا
عظیمی از نرگس و فرناز خواهش کرد که با کله قند آماده ای که آنجا بود، روی
سر عروس و داماد قند بسایند. نرگس هم به آرامی شروع به ساییدن قند کرد. حاج
آقا عظیمی د رحال خواندن خطبه بود . سکوت اتاق را پر کرده بود. تمام دل ها
به نوعی در تپش بود. همه چیز فراموش شده بود و فقط هر چه بود، آن لحظه
بود. لحظه ای که دو زندگی مختف در هم ادغام میشد. لحظه ای که دو انسان با
تمام گذشته شان فراموش میشدند و دو انسان جدید متولد میشدند.
کامبیز
فیلم میگرفت. ساسان شمع ها را روشن کرد و عکس انداخت. نرگس و فرناز قند می
ساییدند. حاج رضا نیز دعا میکرد حاح عظیمی خطبه میخواند. شهاب متفکرانه سر
به زیر انداخته بود و به صدای حاج آقا گوش سپرده بود. یلدا چشم هایش را
بسته بود و دعا میکرد. خطبه تمام شد و همگی منتظر شنیدن(بله) عروس خانم
شدند. فرناز و نرگس قند ساییدن را فراموش کردند و مدام به یلدا سفراش
میکردند (الان بله نگی..!) و بعد فرناز در حالی که میخندید بلند گفت:« عروس
زیر لفظی میخواد» و اشاره به ساسان کرد تا کیفش را بیاورد. حاج رضا جلو
آمد ودست در جیب کرد و دو عدد جعبه جواهرات بیرون آود که هر دو شامل
زنجیرهای بلند و نسبتاً ضیخمی بودند که یک آویز تقریباً بزرگ(الله) به آن
زینت بخشیده بود. یکی را به گردن پسرش و دیگر را به گردن یلدا آویخت.
ساسان
به اشاره فرناز و نرگس دست در کیف فرناز کرد و هدیه ای را که از جانب نرگس
و فرناز تهیه شده بود به دست نگرس داد. نرگس هم با طمانینه هدیه اش را باز
کرد، یک دستبند زیبا و شیک بود که در دست زیبایی اش دو چندان شد.
یلدا
از دیدن آنهمه ابراز محبت از جانب دوستانش به هیجان آمده بود. کامبیز نیز
با دیدن این صحنه ها دست به گردنش انداخت و زنجیر طلایش را باز کرد و برای
یلدا آورد و گفت:« ناقابله، از طرف من قبول کنید. انشاالله همیشه خوشبخت
باشید.»
شهاب با حیرت فراوان به کامی خیره شد و گفت:« کامی نیازی به این کار نیست!»
یلدا
سعی کرد در برابر رفتار متواضعانه کامبیز تعارف کند، اما ناگزیر از دریافت
هدیه ی کامی، تشکر فراوان کرد. ساسان دسته گلی که آورده بود را برداشت و
در حالی که آنرا جلوی آیینه قرار میداد، یکی از گل ها تازه تر را انتخاب
کرد و چید و به دست یلدا دا و برایش آرزوی خوشبختی کرد. نگاه معناداری بین
کامبیز و شهاب رد و بدل شد. حاج عظییمی برای بار دوم خطبه را خواند.همه در
سکوت منتظر شنیدن صدای یلدا بودند. یلدا نگاهی به آیینه انداختريال شهاب را
دید که نگاهش میکند. سر به زیر انداخت و آهسته گفت:« بله!» و ناگهان صدای
کف فضای اتاق را پر کرد.
فرناز و کامبیز سوت میزدند و حسابی شلوغ شده
بود. فرناز کیسه ی نقل را از دست نرگس گرفت، مشتهایش را پر از نقل و سکه
کرد و روی سر عروس و داماد ریخت. نقل ها و سکه ها از سر و روی عروس و داماد
سرازیر میشدندو پایین می آمدند. لا به لای موهای شهاب پر از نقل شده بود.
برای
لحظاتی یلدا از آن همه ولوله و شور و هیجان به وجود آمد و لبخند قشنگی روی
چهره اش نمایان گشت. حتی نگاه عصبی و خشمناک شهاب هم نتوانست خنده را از
او بگیرد. شهاب«بله» سردی گفت، اما حالا مجلس آنقدر گرم شده وبود که سرمای
«بله» شهاب را کسی حس نکرد. کامبیز جعبه ی شیرینی را باز کرد و یکی یکی
تعارف کرد. تنها کسی که دهانش شیرین نشد شهاب بود. فرناز ظرف عسل را جلوی
شهاب گرفت.
شهاب با چشمان گرد شده و نگاه حیرت زده اش به فرناز خیره شد و گفت:« چی کار کنم؟!»
فرناز با لبخند گفت:« خب، یک انگشت بزنید وبذارید توی دهن عروس خانم.»
یلدا خجالت کشید و وانمود کرد که چیزی نشنیده است. کامبیز جلو آمد و گفت:« آقا شهاب نگین که از مراسم عقد کنان چیزی نمیدونید!»
شهاب
نگاه تهدید آمیزی به کامبیز انداخت و انگشت به عسل زد و بدون اینکه نگاهی
بیاندازد آنرا جلوی صورت یلدا گرفت.یلدا با اکراه دهانش را نزدیک برد و
کمی ازعسل را خورد. فرناز و نرگس و کامبیز دست زدند و فرناز عسل را جلوی
یلدا گرفت و یلدا هم کمی ازعسل را به دهان شهاب گذاشت. بالاخره دهان شهاب
نیز شیرین شد. مراسم
رو به پایان بود که حاج رضا به آنها نزدیک شد و دستهای عروس و داماد را
گرفت و گفت:« دراین مدت برای هم احترام قایل شوید و همدیگر را آزار ندهید.»
سپس رو به شهاب کرد و ادامه داد:« شهاب جان! این دختر از چشام برام عزیزتره، مواظبش باش!»
شهاب
در سکوت بود. انگار از اینکه بالاخره مراسم رو به پایان است، خیالش راحت
شده بود، اما برنامه های حاج رضا تمام نشده بود. به پشنهاد او قرار شد
ابندا همگی به زیارت امام زاده صالح بروند و بعد شام را هم میهمان حاج رضا
باشندو یلدا و دوستانش هر چند یک بار به امام زاده صالح میرفتند، هم دعا
میکردند و هم تفریح و خنده بی بهانه. برای همین از پیشنهاد حاج رضا با روی
باز استقبال کردند.
حاج رضا در برابر مقاومت شهاب برای نیامدن و همراه نشدن با بقیه، گفت:« قرار گذاشتیم امروز رو اونجوری که من میخوام، برگزار کنیم.»
با
این که مسیر کوتاه بود، اما همگی به سوی اتومبیل ها شتافتند. یلدا که سعی
داشت موقعیت فعلی اش را هر چه سریعتر فراموش کند به فرناز و نرگس گفت:«
بذارید به حاج رضا بگم که با اتومبیل شما میام!»
حاج رضا در برابر خواسته ی یلدا، گفت:« یلدا جان، بهتر است از همسرت اجازه بگیری»
با
شنیدن این جمله دوباره سکوت زینت دهنده جمع گردید. شهاب وانمود که اصلاً
داخل بازی نیست و سرش را به صحبت با کامبیز گرم کرد. یلدا از سوالش پیشمان
بود، برای اینکه مجبور نباشد تقاضایی از شهاب بکند، رو به دوستانش کرد و
گفت:« بچه ها من با حاج رضا میام!»
فرناز خنده ای کرد و گفت:« چرا منصرف
شدی؟! میخوام من از آقا شهاب اجازه بگیرم؟!» و بعد بدون اینکه منتظر شنیدن
جوابی از سوی یلدا باشد، به سوی شهاب رفت و پرسید:« آقا شهاب، اجازه میدید
یلدا با ما بیاد؟!»
شهاب سعی کرد بی تفاوت نشان بدهد، چانه بالا انداخت و گفت:« هر طور خودش میدونه!»
یلدا
برای اینکه پاسخی به بی اعتنایی شهاب بدهد به سوی اتومبیل ساسان حرکت کرد و
گفت:« حاج رضا، من با آقا ساسان اینا می آیم.» سپس سوار شد. نگاهی به شهاب
انداخت. شهاب عافلگیر شد و سرش را پایین گرفت. در امام زاده خانم ها از یک
در داخل شدند و آقایان از سمت دیگر.
یلدا و دوستانش چادرهای سفید را
از دست هم می قاپیدند تا چادر نوتری پیدا کنند. نرگس چادر را به سر کرد که
سوراخی روی سرش داشت و همین سوژه ای شد برای خنده های غیر قابل کنترل!
عاقبت خانمی که مسوول نگهداری از چادرها بود به آنها تذکر داد که سریعتر
چادری را بردارند و بروند. یلدا چادر قشنگی سرش انداخت. دوست داشت خوشگل
باشد. ابروها را بالا داد ودر حالی که د رآیینه ی کوچکش صورتش را نگاه
میکرد با حالتی اغراق آمیز گفت:«وای مثل ماه شدم! نا سلامتی عروسم!» و در
حالی که قیافه میگرفت از جلوی فرناز و نرگس رد شد.
آن دو بدون معطلی به سرو کله س یلدا حمله بردند و فرناز خنده کنان گفت:« زهرمار، بدبخت عقده ای، جنبه داشته باش!»
توی
محوطه ی خارجی حرم که آمدند، ساسان را دیدند که با عجله به سوی شان میدود.
ساسان گفت:«چقدر معطل میکنید. آقای داخل حرم هستند. شما برید ولی زود
برگردید. من همینجا منتظرتون هستم!:
فرناز گفت:« بالاخره تو میری یا میمونی؟!»
– من الان میرم، ولی زود میام همینجا.حال
و هوای عرفانی، بوی عطر خاصی که مادر را به یاد یلدا می آورد، چهره هایی
که داخل چادرهای سفید معصومیت خاصی پیدا کرده بودند، لوسترهای بزرگ و
چشمگیر، آیینه کاری ها و درهای چوبی بزرگ . همه و همه حال و هوای یلدا را
عوض کرد. گویی حالا کسی را یافته است که میتواند تمام اندوه و ترس و دلهره
اش را برای او روی دایره بریزد و آرام بگیرد.
فرناز و نرگس هم ساکت
بودند. شاید آنها هم حال یلدا را داشتند. واقعاً چه نیرویی در اماکن متبرکه
هست که انسان را ناخودآگاه از خودش بیرون میکشد.گویی تنها تویی و او. گویی
دنیا با تمام آنچه دارد به فراموشی میرود و فقط تو میمانی با نیازهای روحی
و درونی ات. گویی در آن لحظات اشک راحتر از همیشه جاری میشود و نیازها
راحتر عنوان میشوند و امید به گرفتن حاجت ها بیشتر میگردد و شاید به همین
دلیل است که وقتی از این اماکن خاص خارج میشویم، احساس سبکی خاصی داریم.
اشکهای
یلدا هم سرازیر بودند.همانطرو که دور ضریخ میچرخیدند و از ته دل دعا
میکردند، یلدا برای هر سه نفرشان دعا کرد و یک اسکناس از کیفش بیرون آورد،
نیت کرد و داخل ضریح انداختو
فرناز محکم به پهلویش زد و با لحنی خنده آور گفت:« بابا هنوز جیزی به نامت نشده، خوب داری ولخرجی میکنی.!»
یلدا خندید و گفت:« برای شما دو تا خل و چل هم انداختم!»
– شوخی کردم. آفرین بنداز! قربونت برم، برای ما هم دعا میکردی! دعا کن امسال دیگه محمد بیاد خواستگاری.محمد
یکی از آشنایان دور فرناز اینا بود که وقتی فرناز به زادگاهش برای تفریح و
تعطیلات میرود با دیدن محمد برای خودش خیالبافیهایی میکند.فقط به دلیل این
که محمد محبت زیادی نسبت به خانواده فرناز ابراز داشته است.
یلدا برای
فرناز و نرگس هم دعا کرد. نرگس دوست مهربان اونیز مشکلات زیادی داشت، اما
همیشه آرام بود و تنها سنگ صبورش یلدا بود.نرگس پسر عمویش را دوست داشت،
اما به دلیل اختلافات و قهر چند ساله ی عمو و پدرش، سالی یک بار هم پسر
عمویش را نمیدید.
بعد از راز و نیاز دور هم جمع شدند . یلدا آینه را از دست فرناز کشید و عجولانه چشم هایش را در آن کاوید و گفت:
-ریمل لعنتی ، همش می ریزه !
فرناز گفت :
-اون طوری که تو زار می زدی خب معلومه دیگه ! بدبخت تو که شوهر گیرت اومد دیگه واسه چی زجه می زدی ؟
دوباره شوخی آغاز شد و هر سه به دنیا با تمام زیبایی ها و جذبه هایش باز گشته بودند .
نرگس گفت :
-یلدا زیر چشمت را تمیز کن .
فرناز هم در ادامه ی صحبت نرگس گفت :«کرم می خوای ؟»
-آره ، زود باش .
بعد از چند دقیقه دوباره هر سه تر گل و ورگل شدند .
خوردن غذا در رستوران همیشه برای یلدا لذت بخش بود مخصوصا حالا که دوستانش هم کنارش بودند . یلدا و شهاب دور از هم نشسته بودند .
فرناز گفت :«یلدا ! این شهاب که اصلا شبیه حاج رضا نیست . به کی رفته ؟»
-فکر کنم شبیه مادرشه !
-پس حتما مادر خوشگلی داشته .
یلدا
با حالتی معنی دار نگاه خنده داری به فرناز انداخت . حالا برنامه های حاج
رضا تمام شده بود . شب بود و همگی خسته . فقط مانده بود که یلدا را تا خانه
ی شهاب بدرقه کنند . همگی به دنبال اتومبیل شهاب به راه افتادند . همه
سکوت کرده بودند و باز دلشوره به جان یلدا افتاده بود . به آسمان نگاه کرد و
در دل گفت :«خدایا ! بازی ها تمام شد ؟ رویاست یا واقعیت ؟ یعنی دارم به
خونه ی . . . می رم ؟ خدایا حتما شب سختی را پشت سر خواهم گذاشت . چطور می
تونم با اون مرد غریبه توی یک خونه باشم ؟» هر چند که قرار نبود یلدا و
شهاب مثل عروس و دامادهای معمولی باشند اما یلدا حتی از بودن با او در یک
خانه هم وحشت داشت .
بالاخره
اتومبیل ها متوقف شدند . یلدا حس می کرد از شدت اضطراب حالت تهوع دارد .
فرناز و نرگس هم خیلی ساکت بودند . نگرانی از چشم های یلدا کاملا مشهود بود
. همگی جدی بودند . ساسان اتومبیلش را خاموش کرد و سر برگرداند و رو به
یلدا گفت :«یلدا خانوم اگه مشکلی براتون پیش اومد هر ساعت شب که بود فرقی
نمی کنه با موبایل من تماس بگیرین !»
فرناز
چشماش رو گرد کرد و به ساسان گفت :«چی میگی ساسان ؟ مگه قراره چه مشکلی
پیش بیاد ؟ این طورس میگی این بیچاره پس میفته و فکر می کنه چه خبره ! رنگ و
روش را ببین ! بابا اون که دیگه جانی و قاتل نیست الان شوهرشه » و سپس رو
به یلدا کرد و ادامه داد :«یلدا بیخودمیگه ! هیچ اتفاقی نمیفته بیخود نترس ،
راحت میری اتاقت و می خوابی . فردا هم اول وقت به ما زنگ بزن »
ساسان گفت :«چیه شلوغش کردی ؟ من که نمی گم اتفاقی می افتد . من میگم کار از محکم کاری عیب نمی کند »
نرگس
گفت :«یلدا جان آقا ساسان درست میگه ، هر وقت کاری داشتی ما رو خبر کن .
اصلا هم نترس . شهاب پسر حاج رضاست . این رو فراموش نکن . حاج رضا هم اونو
تضمین کرده . در ثانی اون تحصیل کرده و با شعوره و از نگاهش نجابت پیداست .
حتی یک ثانیه هم تردید به دلت راه نده .»
ساسان دست در جیب کرد و کاغذی درآورد و شماره موبایل را روی آن یادداشت کرد و به دست یلدا داد .
یلدا نگاه نگرانش را به ساسان و بچه ها دوخت و گفت :«آقا ساسان ، بچه ها ! از همتون متشکرم» و بعد دوباره بغض کرد .
انگشت
های کامبیز به شیشه خورد . ساسان شیشه را پایین داد . کامبیز سر را داخل
اتومبیل کرد و گفت :«عروس خانم پیاده نمی شوند ؟ بابا این شاه داماد یک
ساعته که منتظره »
همگی
با سختی و اکراه پیاده شدند . حاج رضا به دیوار تکیه زده بود . آسمان را
نگاه می کرد . چقدر نگاهش آرام بود . گویی دیگر هیچ دغدغه ای ندارد . یلدا
به سوی او دوید و دست هایش را گرفت و صدایش کرد و به گریه افتاد .
حاج
رضا عمق نگرانی یلدا را می فهمید ، برای همین نگاه پرآرامشش را به یلدا
انداخت و گفت :«دخترم مطمئن باش که خوشبخت خواهی شد . نگران هیچ چیز نباش» و
همان طور که دست های یلدا را در دست داشت شهاب را صدا زد . شهاب به آنها
ملحق شد . بقیه هم نزدیکتر آمدند گویی دل همه به نوعی خاص گرفته بود .نیاز
به گریستن داشتند .
حاج
رضا دست راستش را دور شانه های پهن شهاب انداخت و او را پیش کشید و گفت
:«پسرم مواظب باش تا طراوت و تازگی اش را در خانه ی تو از دست ندهد . فکر
کن خواهری داری که باید شش ماه با او زندگی کنی و مراقبش باشی . مرد باش و
روسفیدم کن . من در مورد تو اشتباه نکرده ام»
سپس
او را در آغوش کشید . دست های پیر مرد می لرزیدند و چشم هایش اشک آلود
بودند . خیلی وقت بود که دل شهاب برای آغوش پدر تنگ آمده بود . برای همین
با دست های قدرتمندش چنان پدر را محکم در آغوش گرفته بود که پیرمرد مچاله
شده بود . شهاب فکر کرد چقدر او را دوست دارد و چقدر باعث آزارش بوده است .
یلدا هم فرناز را در آغوش گرفت و اشک هایش در هم آمیخت و بعد خود را در
آغوش نرگس انداخت . نرگس هم بغضش ترکید و در حالی که خودش اشک می ریخت اشک
های یلدا را پاک می کرد و سعی داشت او را آرام کند . هر دو برای یلدا آرزوی
خوشبختی کردند و عاقبت سوار اتومبیل ساسان شدند . اوضاع عجیبی بود، با
اینکه تک تک این افراد می دانستند این ازدواج یک قرار و مدار شش ماهه است و
اعتباری ندارد اما نمی دانستند چرا همه چیز به طرز مرموزی واقعی جلوه کرده
بود و گویی همیشگی به نظر می رسید . همه به نوعی مضطرب بودند . نرگس و
فرناز اشک ریزان در حالی که برای یلدا دست تکان می دادند لحظه به لحظه
دورتر شدند .
حاج
رضا هم حرف آخرش را زد و گفت :«دلم برای هر دوی شما تنگ میشه ، اما نمی
خوام توی این مدت هیچ کدومتون را ببینم . یلدا جان فقط اگر کار ضروری داشتی
با خونه تماس بگیر .»
بالاخره اتومبیل حاج رضا هم دور شد . کامبیز هم جلو آمد و گفت :«خب شهاب جون دیگه کاری نداری ؟»
-نه کامی به خاطر همه چیز مرسی . امروز خسته شدی .
-خفه شو بابا ، من به خاطر تو نیومدم . به خاطر یلدا خانم اومدم !
یلدا
که کنار آن دو تنها مانده بود و علاوه بر اضطراب خجالت هم می کشید در میان
اشک هایش لبخندی زیبا نشست و گفت :«آقا کامبیز لطف کردید .»
کامبیز
گفت :«عروس خانم دیگه اشکاتو پاک کن .» و بعد لحنش به شوخی گرایید و ادامه
داد :«درسته که این داماد ما یک خرده کج و کوله و وحشتناکه اما قلبش
مهربونه .» و سپس خندید .
یلدا
بیشتر خجالت کشید و سرش را پایین انداخت . کامبیز هم شهاب را در آغوش گرفت
و توی گوشش گفت :« اذیتش نکنی ها . سوئیچ را بده ماشین رو بذارم توی
پارکینگ . تو بهتره درو باز کنی و یلدا خانم را ببری بالا .»
شهاب
سوئیچ را به کامبیز داد و گفت :«باشه پس فعلا خداحافظ . یادت نره درو
ببندی .» نور اتومبیل که کج و کوله می شد و به داخل پارکینگ می رفت چشم های
یلدا را وادار به بستن کرد . وقتی چشم هایش را باز کرد شهاب کنارش ایستاده
بود . بدون کلامی در ورودی را باز کرد و به یلدا خیره شد . یلدا مردد
مانده بود شهاب نگاهی متعجب به او انداخت و گفت :«برای چی وایستادی ؟» یلدا
دستپاچه گفت :«برم تو ؟» شهاب که گویی با یک دست و پا چلفتی به تمام معنا
سر و کار دارد با لحن سرزنش باری گفت :«نکنه می خوای تا صبح همین جا وایستی
؟»
یلدا
آزرده از لحن شهاب اخم کرد و به داخل خانه قدم گذاشت و راه پله ها را پیش
گرفت . آپارتمان شهاب واقع در طبقه ی سوم بود اما چون یلدا این موضوع را
نمی دانست روی پله ی پنجم ایستاد . صدای شهاب را شنید که با کامی خداحافظی
می کرد و بعد در بسته شد . چشم های شهاب که متعجب می نمود یلدا را کاوید و
گفت :«هنوز که وایستادی !»
یلدا
که صبرش تمام شده بود با عصبانیت گفت :«اولا من نمی دونم طبقه ی چندم باید
برم در ثانی کلید دست توست !» شهاب که گویی مجاب شده بود نگاه خیره ای به
یلدا انداخت و پله ها را دوتا یکی کرد و بالا رفت ، یلدا هم به دنبالش دوید
. هر دو نفس نفس می زدند . شهاب که او هم کمی دستپاچه نشان می داد ، در را
باز کرد . یلدا کنارش ایستاده بود و با خودش فکر کرد که چقدر عطرش خوش
بوست ! شهاب به او نگاه کرد و گفت :«برو داخل » یلدا کفش ها را در آورد و
داخل شد . با روشن شدن چراغ ها خود را در خانه ای غریبه یافت . سالن تقریبا
کوچکی روبروی یلدا قرار گرفته بود با مبلمانی که روکش آلبالویی اش با رنگ
پرده ها هماهنگ بود . گوشه ی چپ سالن تلویزیون بزرگی بود . گویی همه چیز از
پشت غباری مه آلود خودنمایی می کردند و انگار هیچ چیز وجود خارجی نداشت .
با خود گفت :«من اینجا چکار می کنم ؟ یعنی واقعا باید اینجا زندگی کنم ؟
آخه چطوری ؟» احساس خوبی نداشت مشوش و مضطرب می نمود . شهاب که گویی سعی در
نمایش قدرت داشت یکی یکی چراغ ها را روشن کرد . دو اتاق خواب گوشه ی راست
سالن قرار داشت . شهاب در یکی را باز کرد و گفت :«وسایلت اینجاست البته
فعلا!» یلدا با خود گفت :«یعنی اتاق من اون جاست و شاید منظورش اینه که
نباید از اونجا بیرون بیام . یعنی زندانی ؟!»
روبروی
اتاق های خواب راهروی باریکی قرار داشت داخل راهرو حمام و دستشویی بود و
انتهای آن به آشپز خانه ختم می شد . یلدا نمی دانست حالا چه باید بکند .
دوست داشت زودتر به اتاقش برود و در را ببندد تا از دست شهاب با آن رفتار
تحقیرآمیزش خلاص شود . شهاب نیز کلافه نشان می داد و پنجه ها را داخل
موهایش کرد و گفت :«خب هنوز که وایستادی ، بشین کارت دارم .»
یلدا
آهسته پیش آمد ، نگاهش به نگاه شهاب بود . شهاب روی کاناپه نشست و در حالی
که خم می شد تا کنترل تلویزیون را بردارد گفت :«راستش لازمه که یه چیزهایی
بهت بگم ، چیزهایی که باعث می شود این شش ماه که مهمون مایی راحت تر باشی و
به زندگی ات لطمه نخوره . . . خب درسته که من یا بهتره بگم هر دوی ما به
خاطر منافع شخصیمون راضی شده این چند ماه را یک جا زندگی کنیم اما این را
باید بدونی که این موضوع هیچ تاثیری در روند زندگی خصوصی ما نباید بگذاره .
تو زندگی خودت را داری من هم زندگی خودم را . دوست ندارم کسی توی کارم
دخالت کنه . البته منم کاری به کار تو ندارم . اینها را گفتم که نکند یک
وقتی تحت تاثیر مسخره بازی های امروز توی خونه ی دوست حاج رضا قرار بگیری و
پیش خودت فکر کنی که حالا چه خبر شده ! یا تغییری توی زندگی ما رخ داده !
نه ! اصلا این طوری نیست . قبلا هم بهت گفتم من برای خودم برنامه هایی دارم
. . . » هنوز فصل 7 مونده !
ديگر
حوصله ي يلدا رو به پايان بود دوست نداشت اين حرف هاي تقريبا تكراري را
بشنود دلش مي خواست او هم چيزي بگويد اما چرا نمي توانست ؟ چرا آن همه
احساس خجالت مي كرد ؟ چرا در برابر او اين طور خودش را باخته بود ؟ شهاب به
مبل تكيه زد و گفت : در ضمن من ، من خودم يك نفر را دوست دارم يعني يك
جورايي نامزد دارم.
يلدا
خسته بود سرش گيج مي رفت و تحمل تحقير شدن را نداشت نمي دانست چگونه بايد
به او حالي كند كه برنامه هاي او برايش اصلا اهميت ندارد حال و حوصله ي بحث
كردن هم نداشت اما با اين همه غرور زخم خورده اش نفرت را به همراه آورد و
به ناگاه از روي مبل برخاست و در مقابل چشم هاي شگفت زده ي شهاب او را ترك
كرد و در اتاقش را محكم بست براي چند لحظه ايستاد و اتاقش را تماشا كرد
تمام اثاثيه اش آن جا جمع شده بود كتاب هايش كه در قفسه اي طبقه بندي شده
بود لباس هايش كه داخل كمد قرار گرفته بود عروسك مورد علاقه اش كه تنها
يادگار پدر و مادر بود و بقيه ي چيزهايي كه به سليقه ي پروانه خانم تميز و
مرتب چيده شده بود يلدا به تخت خواب و رو تختي جديدش نگاه كرد يك رو تختي
به رنگ بنفش كم رنگ با گل هاي زرد تركيب زيبايي به نظرش آمد آيينه اي قدي
رو به روي تخت خواب قرار گرفته بود جلوي آيينه رفت و روسري خود را برداشت
صورتش خسته به نظر مي رسيد به سوي تخت خواب رفت و روي آن نشست نمي دانست
چرا آن همه غمگين است احساس عجيبي داشت ترس و دلهره رفته بود و جايش تنهايي
دلتنگي و ياس آمده بود هنوز نمي دانست چرا در يك لحظه آن همه دلتنگ شده
است.
به
حرف هاي شهاب فكر كرد و دوباره با خودش گفت: پس شهاب كسي را دوست داره
لعنتي چرا از اول چيزي نگفت؟ يعني حاج رضا اين رو مي دونه؟ و بعد فكر كرد :
خب كه چي ؟ مگه براي من فرقي مي كنه ؟ در اين صورت نبايد نگران برخورد غير
قابل پيش بيني از طرف شهاب باشم اصلا شابد اينطوري بهتر باشه. اما خودش مي
دانست كه در دل به چيزهايي كه مي گويد اعتقادي ندارد و باز هم غرورش را
جريحه دار مي ديد خسته تر از هميشه بود اما خوابش نمي آمد يادش افتاد كه
نماز نخوانده است نگاهي به ساعت انداخت يازده بود.بايد صورتش را مي شست و
لباس هايش را عوض مي كرد. چه قدر برايش سخت بود در كنار يك غريبه زندگي كند
حتي رفت و آمد در آن خانه برايش بسيار دشوار مي نمود بعيد مي دانست بتواند
حتي كاره هاي معمول را با آرامش انجام بدهد با خود گفت تازه سختي هاي كار
داره شروع ميشه . سپس از جا برخاست و روسري اش را برداشت و در حالي كه آن
را روي سرش مرتب مي كرد گفت: همه رو رها كن اين رو بچسب كه حالا مجبورم توي
خونه هم روسري سرم كنم.
البته
او مي دانست يكي از دلايل عقدشدنشان همين مسئله ي حجاب بود كه يلدا بتواند
پيش شهاب راحت باشد اما هنوز خجالت مي كشيد به نظر او خيلي زود بود كه
بتواند در حضور يك مرد بي حجاب باشد مخصوصا كه وقتي به حرف هاي شهاب فكر مي
كرد به اين كه دل او جاي ديگري است و همه ي اين بازي ها فقط براي شش ماه
است.
به محض اينكه يلدا در اتاقش را باز كرد شهاب كه هنوز روي مبل نشسته بود به سرعت برخاست و بدون نگاهيبه يلدا به اتاقش رفت.
يلدا
در دل گفت: از حالا به بعد همين قايم باشك بازي هم داريم يعني تا اون هست
من نبايد باشم و تا من هستم او. البته شايد بهتر هم باشه چون اينطوري ديگه
نمي ترسم كه مبادا زير نگاه نكته بين و ايراد گير اين پسره ي از خود راضي
زمين بخورم.
يلدا
وقتي صورتش را شست و وضو گرفت آرامش خاصي را احساس كرد گويي آب سرد خستگي
هايش را تسكين مي داد صورتش را در آيينه نگاه كرد چه زيبا و چه مليح شده
بود به خودش لبخند زد بدون آنكه نگاهي به اطارف بياندازد با عجله وارد
اتاقش شد و سجاده اش را برداشت و آماده ي خواندن نماز شد چند ضربه به در
خورد دلش هوري ريخت يك لحظه نمي دانست چه كند ولي وقتي صداي در را شنيد در
را باز كرد.
شهاب يلدا را كه درون چادر و مقنعه ي سفيد مي ديد متعجب نگاه كرد و پرسيد: جايي مي ري؟
يلدا خنده اش گرفت و گفت: نه مي خواستم نماز بخوانم.
شهاب
لحظه اي سكوت كرد و بعد انگار مي كوشيد به ياد بياورد براي چه در زده است
سري تكان داد وگفت: آهان ، مي خواستم بگم كه از فردا مبلغي رو براي هر ماهت
روي ميز مي گذارم البته اين مبلغ براي خرج خودته . من انتظار ندارم چيزي
براي اين خونه تهيه كني چون اين كار به عهده ي پروانه خانم و مش حسينه.
همين.
يلدا خجالت زده مي نمود سرش را پايين انداخت و گفت: مرسي
شهاب بدون حرف ديگري رفت . يلدا بعد از نماز كلي دعا كرد و سجاده اش را جمع كرد و دفترش را آورد ديوان حافظ را باز كرد و تفال زد.:<
رمان همخونه
لیوان یکبار مصرف که حالا خالی از شیر
موز شده بود در دست های یلدا مچاله میشد و سر و صدای گوش خراشی تولید میکرد
که با ضربه ای از سوی فرناز به سکون رسید.آن سه نفر بر سر میز شیشه ای گرد
متعلق به یک بوفه ی آب میوه فروشی واقع در گوشه ی دنجی از پارک کوچک نزدیک
دانشکده شان بود نشسته بودند
.
یلدا تمام ماجرا را مفصل تر از آنچه بود
برای دوستانش تعریف کرد .هر کدام به نوعی در فکر بودند که باز یلدا صدای
لیوان خالی را درآورد .فرناز این بار محکم تر از قبل روی دست یلدا کوبید و
گفت : “اه … بسه یلدا .ولش کن این بیچاره رو ! سرمون درد گرفت
سپس رو به دوستانش گفت :”بچه ها حالا که چیزی نشده چرا این قدر تو فکرید ؟
فرناز به یلدا نگاه کرد و با لحنی شوخ
ادامه داد :” به نظر من بهتره باهاش ازدواج کنی ! دیوونه جون .میدونی چقدر
ثروت گیرت میاد ؟! ” و خندید
.
نرگس جدی تر بود .گفت : “ولی به نظر من یلدا جون بهتره به حاج رضا بگی نمیتونم قبول کنم .آخه بابا یک عمر زندگیه
! “
فرناز گفت :”وا ! کجا یک عمر زندگیه ؟! شش ماه که جیزی نیست
! “
نرگس جواب داد :”بابا شما هم یه چیزی
میگین ! مگه میشه فقط برای شش ماه زندگی ازدواج کرد ؟! فکر میکنم حاج رضا
عمدا این طور گفته که یلدا قبول کنه والا اگه یلدا ازدواج کنه دیگه مگه بچه
بازی که بعد از شش ماه برگرده سر خونه ی اولش ؟
“
فرناز گفت : ” آره .اینم یه حرفیه ! اگر پسرش طلاقت نداد چی ؟
“
یلدا گفت : ” اما حاج رضا دروغ نمیگه
!! “
نرگس پرسید :”چه قدر بهش اعتماد داری ؟
! “
یلدا پرسید :” به کی ؟
“ نرگس جواب داد :”به عمه ی من ! خب حاج رضا رو میگم دیگه دختر! “ یلدا گفت :”خیلی زیاد به حرف های حاج رضا مطمئنم“ نرگس گفت :”یعنی همه ی حرف هایی رو که زده قبول داری ؟“ _آره خب.حاج رضا خیلی مطمئن حرف میزد که منو خیلی دوست داره .دروغ هم نمیگه .
نرگس پرسید :” خب پس دردت چیه ؟
“ فرناز گفت :” آره .دیگه دردت چیه ؟
میترسم .اصلا نمیخواستم به این چیز ها فکر کنم ! نرگس گفت :”خب این که طبیعیه ! هرکسی ممکنه اولش بترسه .اما تو قضیه ات فرق میکنه .باید بیشتر دقت کنی
“
_
راستش به حاج رضا که فکر میکنم نمیتونم درست تصمیم بگیرم.تو رو خدا بچه ها شما فکر کنید که چی بگم ؟!
نرگس با قاطعیت گفت :”یعنی چی ؟! این
زندگی مال توست یلدا ! نه حاج رضا و نه پسرش و نه هر کس دیگه ای ! تو نباید
تحت تاثیر محبت های حاج رضا یا احساس دین کاری بکنی که اون ازت
میخواد.شاید اصلا به نفعت نباشه
! “
فرناز گفت :”شاید هم به نفعش باشه
.”
نرگس ادامه داد :” خب به نفع یا ضرر .این زندگی مال توست.و بهتره خودت تصمیم بگیری
.”
فرناز پرسید :”پس تکلیف سهیل چی میشه ؟بیچاره منتظره این ترم بیاد
! “
یلدا در حالی که زهر خندی میزد پاسخ داد : ” اصلا به اون فکر نکرده ام ! من که قولی به اون نداده ام
.”
فرناز با لبخند معناداری گفت :” اووه! انگار حرف های حاج رضا کار خودش رو کرده ؟! پس فاتحه ی سهیل خوندس
.”
یلدا درخواست کرد :” میشه فعلا به سهیل فکر نکنید ؟ فقط بگین به حاج رضا چی بگم ؟
“
فرناز پرسید :” آخه بابا اصلا منظور حاج رضای عجیب و غریب تو چیه ؟
! “
_
نمیدونم.یعنی
اون طوری که از حرفاش نتیجه گرفتم فکر کنم که میخواد به هر وسیله که شده
پسرش رو تو ایران موندگار کنه .خب لابد میخواد از عروسش هم مطمئن باشه ! ”
فرناز گفت :” این وسط تو رو هم میخواد
طعمه ی آقا شهاب کنه.اگر دندونش گیر کرد و بعد از شش ماه خواست اینجا بمونه
و اگر نه بره دنبال کیف خودش .تو هم بری غاز بچرونی ! نه ؟
! “
یلدا برای لحظه ای دوباره چهره اش منقبض
شد . اما به ید حاج رضا و حرف هایش . به یاد آن نگاه ملتمسانه و تمام
مهربانی هایش افتاد و ته دلش محکم شد و گفت :” نه .اگر به ضرر من بود حاج
رضا هرگز این پیشنهاد رو نمیداد
! “
نرگس گفت :” راست میگی .بالاخره توی این
چند سال حسن نیت حاج رضا نسبت به تو ثابت شده .اون مثل یک پدر واقعی شاید
هم بیشتر بای تو زحمت کشیده
. “
سپس نرگس سکوت کرد و پس از چند ثانیه رو به یلدا کرد و افزود :” یلدا . حالا نظر خودت چیه ؟
! “
_
نمیدونم .یه
دلم میگه قبول کنم .اما از طرفی خیلی میترسم .راستش دیشب که اصلا حاج رضا
رو امیدوار نکردم و تا لحظه ی آخر هم جواب مثبتی ندادم .اما …..
فرناز حرف یلدا را قطع کرد و گفت :”البته بچه ها حاج رضا هم بد نگفته ها
! “
نرگس پرسید :” چی رو ؟
! “
_
همین که گفته با هر کس دیگه ای هم بخوای ازدواج کنی شرایط بهتر از این رو پیدا نمیکنی .مثلا همین سهیل !
فرناز در همین حال رو به یلدا کرد و پرسید :” تو چقدر ازش شناخت داری ؟
!
_
خب همین قدر که شما میشناسینش !
نرگس گفت : در حد یک همکلاسی .اون هم سه ساعت در هفته
! “
فرنا پیشنهاد داد :” من که میگم اگه تو قصدت ازدواجه بهتره روی پیشنهاد حاج رضا بیشتر فکر کنی
. “
نرگس در تایید حرف فرناز گفت:«راست میگه
.اگر روی حرفاش دقیق بشیم زیاد هم بد نگفته .در ثانی حداقلش اینه که برای
آخر کار راه فراری هم گذاشته که اگر ناراضی بودی برگردی.تازه یک پشتوانه ی
مالی خوب هم برای در نظر گرفته.حاج رضا رو هم تو بهتر از ما میشناسی .فکر
نمیکنم اهل دروغ و این حرفا باشه و قصد گول زدن تو رو داشته باشه
! »_نه حاج رضا رو که ازش مطمئنم قصد گول زدن من رو نداره .اما آخه من دوست داشتم اول عاشق بشم بعد ازدواج کنم .
فرناز گفت :« بابا ول کن این حرفای مسخره رو ! دیوونه به آن همه پول که گیرت میاد فکر کنی از صرافت عاشقی می افتی
! »نرگس در حالی که لبخند میزد گفت : « شاید هم عاشق شدی . »فرناز پرسید: «چه طور تا حالا ندیدیش ؟! یعنی عکسش رو هم ندیدی و نمیدونی چه شکلیه ؟! »یلدا لبخندی زد و گفت :« عکسش رو دیدم .توی کیفمه ! »
فرناز و نرگس با چشم های گشاد شده یلدا رو نگاه میکردند و بعد نگاه معناداری بینشان رد و بدل شد
.
یلدا که متوجه بود دستپاچه شد و با خنده گفت :« به خدا من بی تقصیرم .فراموش کردم نشونتون بدم
. »فرناز
و نرگس بدون توجه به یلدا با خنده و شوخب توی سر و کله ی یلذا کوبیدند و
یلدا در حالی که میخندید گفت :« بچه ها تو رو خدا … » و اشاره به اطراف
کرد و ادامه داد :«تابلو میشیم ! تو رو خدا …. »فذناز
که هنوز میخندید گفت :« ما رو فیلم کردی ؟! » و با حالتی حق به جانب رو به
نرگس کرد و ادامه داد :« عکس طرف رو گذاشته توی کیفش و … » و بعد در
حالی که ادای یلدا را در می آورد گفت :« به ما میگه نمیدونم چی کار کنم .چه
جوابی بدم ؟! »نرگس با لبخند گفت :« همین رو بگو .ما رو بگو که سه ساعته قیافه های محزون به خودمون گرفتیم و داریم فکر میکنیم ! »یلدا گفت :« نه به خدا اشتباه میکنید .من خودمم تازه امروز این عکس را گیر آوردم .راستش خیلی کنجکاو شدم ببینم چه شکلیه ! »فرناز گفت : «خب حالا این تحفه ی حاج رضا رو نشونمون میدی یا نه ؟! »یلدا
با لبخند دست برد و عکس را از کیفش بیرون کشید و دوباره به آن نگاه
کرد.فرناز با حرکت سریعی عکس را از دست یلدا بیرون کشید و با خنده گفت :«
حالا میفهمم که چرا دو دلی ؟! »سپس در حالی که عکس را به نرگس میداد ادامه
داد :« بابا این که خیلی ماهه ! »
یلدا با اعتراض گفت :« من دو دلم ؟
! »نرگس عکس را نگاه کرد و گفت : « جای برادری مرد جذابیه ! توی عکس که این طور به نظر میاد !
برقی در نگاه پر از خنده ی نرگس درخشید و
لبخند زیرکانه اش را با نگاهی زیرک تر تلفیق کرد و از یلدا پرسید :« از
قیافه اش خوشت اومده ؟
»یلدا در حالی که سعی کرد بی تفاوت نشان بدهد شانه را بالا انداخت و گفت :« خب . عکسش که بدک نیست ! »فرناز گفت :« بابا تو که خیلی پررویی ! اگه من به جای تو بودم معطلش نمیکردم . »نرگس گفت :« باز تو هول شدی ؟ تو که به همه میگی جذاب ! »_بابا خودت الان گفتی !
_
خب گفته باشم .دلیلینداره یلدا به خاطر یه عکس هول بشه .یعنی دیگه نباید فکر کنه ؟! »
سپس
نرگس رو به یلدا کرد و گفت :«خودت بهتر میدونی.به نظر من بهتره تحت تاثیر
قیافه اش برای خودت رویا پردازی نکنی .چون به این قیافه میاد آدمی جدی باشه
و شاید زندگی کردن باهاش خیلی دشوار باشه ! »
یلدا خندید و گفت
:«معلومه خوب منو میشناسید .راستش رو بگم … ؟ » لبخند قشنگی زد و ادامه
داد : «راستش دیشب مطمئن بودم که جوابم منفیه .اما امروز صبح بعد از دیدن
این عکس نمیدونم چرا دلم میخواد برای یک بار هم که شده خودش رو ببینم !
شنیدم اعتماد به نفسش غوغاست و از خود راضی و مغروره.
نرگس گفت :« به قیافه اش میاد
.»
فرناز گفت : « تو هم که عاشق این خصوصیاتی
! »
نرگس جواب داد : « پس با این اوصاف میخواهی جواب مثبت بدی
! »
_
تو نظرت چیه ؟
_نظر من مهم نیست .
یلدا اعتماد خاصی نسبت به یلدا داشت .
دست او را گرفت و دوباره گفت :« برای من مهمه !! راستش رو بگو .اگه تو جای
من بودی چی کار میکردی ؟
! »نرگس توی چشم های یلدا چند ثانیه نگاه کرد و لبخند زد و گفت :« بهش فکر میکردم .
یلدا دست نرگس را فشرد و لبخند زد و
فرناز دستی به موهای رنگ شده اش که تا نیمه ی روسری بیرون بود برد و در
حالی که سعی میکرد آنها را به همان حالت حفظ کند خندید و گفت :«مبارکه
! »ساعتی
بعد یلدا سرش را به شیشه ی اتومبیلی که در حال رفتن به سوی خانه بود تکیه
داد و ماشین ها .آدم ها و مغازه ها به سرعت از جلوی چشم های خسته اش
میگذشتند .یلدا فکر میکرد .گاه رویا میبافت و گاهی توجهش به چیزی یا کسی در
بیرون جلب میشد .همیشه از نشستن در اتومبیل و گردش کردن لذت میبرد و گاهی
نگاهش با نگاهی برخورد میکرد و برای مدت کوتاهی هم سفری برایش پیدا میشد !
یلدا خوشحال بود از این که رازش را پیش
فرناز و نرگس فاش کرده است و بعد از مشورت با آن ها احساس رضایت خاصی داشت و
دوست داشت زودتر حاج رضا را ببیند و دوباره درباره ی موضوع شب گذشته صحبت
کنند .از این که تغییراتی در زندگی اش در شرف وقوع بود احساس هیجان و
دلشوره داشت و از این که حاج رضا او را برای پسرش خواستگاری کرده است .
احساسات متفاوت و عجیبی را تجربه میکرد.احساس میکرد که دیگر خانمی شده است و
باید به ازدواج فکر کند
.
از صبح تا آن لحظه خیلی به شهاب فکر کرده بود .به این که واقعا چه شکلی است ؟آیا شبیه عکسشه ؟ به این که چه برخوردی خواهد داشت
.
میدانست او آدم جدی است .از آدم های جدی
خوشش می آمد.برای آن ها احترام و ارزش به خصوصی قائل بود .اما از بعضی
تصوراتش هم نگران میشد .مثلا این که اگر حاج رضا این موضوع را با شهاب در
میان بگذارد و او به هیچ قیمت حاضر به دیدن یلدا هم نشود .چه ؟ و یا اگر او
را ببیند و نپسندد !! به نظر یلدا غیر قابل تحمل بود اگر پسری او را میدید
و نمیپسندید ! شاید به نحوی بد عادت شده بود.زیرا تا آن لحظه از زندگیش
همیشه مورد توجه قرار گرفته بود .شاید زیبایی اش اساطیری نبود اما صورت
دوست داشتنی اش با زیبایی های نادرش که همیشه توجه همه را جلب میکرد او را
دلپذیر میساخت .برای همین برایش بسیار سخت بود اگر کسی از چهره اش ایرادی
میگرفت
.
یلدا چهره ی مهربانی داشت .صورتی تقریبا
کوچک با پوستی لطیف و سفید .لب های برجسته .بینی خوش فرم و چشمان سیاهی با
نگاه نافذ.نگاهی که به زحمت میتوانستس از آن بی تفاوت بگذری .قد و قامت
متوسط و اندام ظریفش همیشه باعث میشد که از سن واقعی اش خیلی کوچک تر به
نظر برسد و او از این موضوع خوشحال بود .همیشه در اطرافش مرد هایی بودند که
دورادور هوایش را داشتند ! چه وقتی که دبیرستان میرفت و چه حالا که دانشجو
بود
!
یلدا همیشه میگفت :« در مسایل عاشقی
شانس ندارم .عاشق هر کی میشم عوضی از آب در میاد . » اما هنوز گرفتار عشق
واقعی نشده بود .هر چند که مدام با خود عهد میبست که هرگز عاشق نشود.اما در
دلش به عهدی که میبست اعتقادی نداشت .همیشه بین خودش و جنس مخالف حریم
خاصی قائل بود .حریمی که از کودکی با اعتقادات دینی اش عجین شده بد و حتی
بعضی از دوستانش یا دختر و پسر های هم دوره اش در دانشگاه نمیتوانستند
تغییری در اعتقادات و تفکراتش به وجود بیاورند
.
یلدا با زندگی کردن پیش مردی مثل حاج
رضا به اعتقاداتش پایه و اساس محکم تری هم داد و دیگر فکر عاشق شدن را از
سرش بیرون کرد.ولی گاهی زندگی کردن بدون عشق برایش طاقت فرسا مینمود و گاه
او را غمگین میکرد .مخصوصا وقتی سر کلاس مثنوی از استاد مرد علاقه اش
میشنید که عشق موتور طبیعت است و بی عشق نمیتوان زندگی کرد و خوشحال بود !
اما حالا که او عشق نبود ! و پر از احساس بود و مهربان و خوش رو !! پس سعی
میکرد جای خالی عشق را با درس و دانشگاه و اساتید و رشته ی مورد علاقه اش و
همین طور دوستان بسیار خوبش پر کند .اما حاج رضا همیشه میگفت : « عشق خودش
خواهد آمد.نمیتوان از آن فرار کرد .عشق خودش آهسته آهسته می آید و در گوشه
ای از قلب مهربانت آرام و بی صدا مینشیند و تو متوجه اش نخواهی بود و بعد
ذره ذره قلبت را پر میکند و کم کم مثل (ساقه ی مهر گیاه ) در تمام جانت
میپیچد و ریشه می دواند .به طوری که بی آن نمیتوانی تنفس کنی
.»
يلدا هميشه وقتي كه نماز مي خواند و با
خدايش خلوت مي كرد از او مي خواست او را عاشق كسي بكند كه لياقتش را داشته
داشته باشد گردنش خسته شده بود سرش را از روي شيشه بلند كرد نگاهي به بيرون
انداخت آسمان گرفته بود هواي ابري دلشوره اش را بيشتر مي كرد اما دوست
داشت باران ببارد هواي ابري را زياد دوست نداشت پس سعي كرد به آسمان فكر
نكند براي همين باز خيره به خيابان چشم دوخت باد خنك و دل چسبي به صورتش مي
خورد چراغ قرمز بود و اتومبيل ها بي صبرانه منتظر . يلدا مسافران كنار
خيابان را تماشا مي كرد دختر زيبايي با ظاهر آراسته و لباسهاي مد روز توجه
او را به خود جلب كرد خيلي دوست داشت آدمها را نگاه كند لباس پوشيدن آرايش
كردن و حركات آدم ها برايش جالب بود دختر زيبا متوجه نگاه يلدا شد يلدا
ناخودآگاه لبخند زد دختر هم!
يلدا هم هروقت احساس مي كرد آن روز خيلي
زيبا شده است ديگران به او لبخند مي زدند و چه احساس خوبي پيدا مي كرد
چراغ سبز شد دختر زيبا دور شد يلدا با به ياد نرگس و فرناز افتاد روز خوبي
را با آنها گذرانده بود هميشه بودن با آنها برايش لذت بخش بود از روزي كه
براي اولين بار به دانشگاه رفت با آنها آشنا شد. يك آشناييي ساده كه به
دوستي عميق تبديل شد آنها همديگر را خوب مي شناختند و حرف هم را خوب مي
فهميدند گروه جالبي را تشكيل داده بودند غم ها و شادي ها را خوب با هم
تقسيم مي كردند.
يلدا غم از دست دادن پدر را بين آنها
تقسيم كرد تا توانست دوباره زندگي كردن را آغاز كند. حرفهاي آرام بخش نرگس
با آن ظاهر محجوب و هميشه آرام به يلدا آرامش خاصي مي داد و سرخوشي هاي بي
غل و غش فرناز بهانه هاي كوچك و خنده ي زندگي را به يلدا يادآوري مي كرد.در
همين حين راننده پرسيد: خانم همين جا پياده ميشين؟ يلدا به خود آمد هول شد
و در حالي كه سعي مي كرد بيرون را حسابي ورنداز كند گفت: بله فكر مي
كنم.بايد كمي پياده روي مي كرد تا به منزل برسد و يلدا آهسته قدم بر مي
داشت تا شايد باران بياد او عاشق قدم زدن در زير باران بود باز توي فكر رفت
دوست داشت حاج رضا را خوشحال كند دوباره با خودش گفت من كه ضرر نميكنم و
بعد خواست كه عاقلانه تر فكر كند به خودش و به آينده اش منطقي تر بيانديشد
ادامه داد اگر خداي نكرده حاج رضا هم از دنيا برود من كه كسي رو ندارم اون
وقت دخترهاي حاج رضا از را مي رسند و اول از همه منو بيرون مي كنند تازه
خرج تحصيلم رو كه تا الان حاج رضا پرداخته اگه ازم نگيرن شانس آورده ام
منطقي اش همينه بايد آينده خودم تضمين كنم بعد شش ماه اون وقت همه چيز به
نفع من ميشه.!
يلدا تازه از تصميمش خشنود شده بود كه صداي گاز مهيب يك
موتور سوار او را بخود آورد با نگاه سرزنش بارش به او خيره شد موتوري دور
زد و دوباره به يلدا نزديك شد و لبخندي به يلدا زد و گاز داد خيابان خلوت
بوود يلدا سزعتش را زياد كرد به خانه رسيد و كليد را در قفل چرخاند موتوري
هنوز سركوچه بود باران هم نمي آمد
پروانه خانم و مش حسين در آشپزخانه
حسابي مشغول بودند پروانه خانم كمي عصباني به نظر مي رسيد كار مي كرد و غر
مي زد. مش حسين هم صبورانه دستورات و را اجرا مي كرد و به غر زدن هايش گوش
سپرده بود.فقط گاهي به عنوان تاييد سزي تكان مي داد شايد تسكيني براي درد
پروانه خانم باشد لا آمدن يلدا به آشپزخانه پروانه خانم از حرف افتاد اما
چهره اش نشانگر درونش بود.
يلدا با لبخند پرسيد: پروانه خانم چيزي شده؟ پروانه خانم
كه بي صبرانه منتظر همين سؤال بود لبخندي زوركي زد و گفت: نه دخترم چي مي
خواستي بشه؟ كلفت جماعت كه شانس نداره از صبح تا شب اينجا زحمت مي كشيم اين
همه از جون و دلمون مايه ميگذاريم اما هيچي حاج رضا ما رو لايق ندونستند
كه بگن مي خوان پسرشون رو داماد كنند. يلدا كه گيج به نظر مي رسيد با حيرت
فروان گفت: شما از چي صحبت مي كنين؟ من اگه ندونم توي اين خونه چي مي گذره
كه براي مردن خوبم. از چي خبر دارين؟ معلومه اين جا چه خبره؟ يلدا جون مگه
قرار نيست تو عروس بشي ؟ حالا خودت رو زدي به اون راه؟ يلدا كه چشمهايش از
حيرت گشاد شده بودند خنديد و گفت: راستي شما چه جوري فهميديد؟ حاج رضا به
من گفت كه به كسي فعلا حرفي نزنيم در ثاني هنوز كه چيزي مشخص نيست عروسي
كدومه؟ مش حسين كه با متانت حرف ها را گوش مي كرد با لحن آرامي گفت: يلدا
جان ايشون كلا نترند و ار همه چيز هميشه خبردارن.(سپس خنديد) يلدا هم خنديد
پروانه خانم هنوز شاكي بود و گله گذاري مي كرد.
يلدا آرام و با متانت
در حالي كه لبخندي مهربان بر لب داشت گفت: پروانه خانم خودتون بهتر مي
دونيد كه شما و مش حسين تنها افراد مورد اعتماد حاج رضا هستيد و اگر حاج
رضا چيزي نگفته براي اينه كه هنوز چيزي نشده و چون معلوم نيست چي ميشه حاج
رضا هم خواسته كه فعلا حرفي نزنيم تازه شما از كجا فهميديد؟ بايد راستش را
بگوييد!
امروز حاج رضا تلفني داشت با پسرش حرف مي زد سه ساعت
گوشي توي دستش بود كلي داد و هوار را انداخت معلوم بود كه پسره قبول نمي
كنه حاج رضا خيلي حرف زد ميون حرفاش فهميدم كه نظرش به توست تو هم كه خودت
مي دونستي حالا جواب دادي يا نه؟ نه خوب ديگه چي مي گفتند؟ هيچي دخترم حاج
رضا حرص مي خورد بعد هم يك جاهايي خيلي يواش حرف مي زد نتونستم بفهمم چي
مگه تو چي گفتي؟ جوابت چيه مي خواي پسره رو ببيني ؟ هنوز نمي دونم دارم فكر
مي كنم. پره بدي نيست باباش رو اذيت مي كنه اما خداييش با ما مهربونه هر
وقت مي رم خونه اش را تميز كنم كلي به من احترام مي گذاره و احوال مش حسين
رو مي پرسه اما خب ديگه زياد خنده رو نيست مثل تو راستش چي بگم دختر؟ آخه
مگه حالا وقت شوهر كردن توست مي خواي ما رو تنها بگذاري؟
كلمات آخر پروانه خانم با هق هق گريه آميخته شدند عاقبت
بغض پروانه خانم تركيد و اشك هايش روان شد و يلدا را در آغوش گرفت يلدا هم
گريه كرد هنوز باور نداشت اتفاق خاصي رخ داد است اما گويي چيزهايي در حال
وقوع بود و نبايد غافل مي ماند مش حين هم عاقبت دليل بي قراري هاي پروانه
خانم را فهميد سري تكان داد و حالتي غم زده به خود گرفت.
هجوم قطات آب گرم روي سرو بدن يلدا گويي
توام با گرفتن شرماي تنش تمام انديشه ها و دلهره ها را نيز مي شست و با
خود مي برد به طوري كه يلدا آن چنان احساس آرامش مي كرد كه دلش مي خواست
ساعت ها به همان حالت بنشيند و به چيزهاي خوب فكر كند شور خاصي در وجودش
ولوله مي كرد كه دليلش را نمي دانست بارها و بارها اولين ديدار و اولين
كلماتي را كه بايد در ملاقات با شهاب رد و بدل مي كرد از تصور گذرانده بود
با اين همه باز هم با به خاطر آوردن قرار آن روز همان طور كه زير شير آب
ايستاده بود سرش را خم كرد و لبخند زد و گفت :سلام با اين كه حاج رضا به او
متذكر شده بود كه شايد شهاب رفتار توهين آميزي با او داشته باشد اما او
همچنان تصور خود را با لخند مجسم مي كرد به هفته اي كه گذشته بود فكر مي
كرد.
يك هفته بود كه يلدا حاج رضا را در
جريان تصميم خود قرار داده بود و او هم با شهاب قرار تلفني گذاشته بود و با
مخالفت شديد شهاب رو به رو شده بود اما در آخر توانست با ميان كشيدن قضيه ي
ارثيه و بخشيدن يك سوم از اموالش او را راضي به اين كار بكند بنابراين
قرار شد يلداو شهاب برااي اولين بار همديگر را ببينند و صحبت هايشان را
بكنند.
هنوز شيرآب باز بود و يلدا در افكارش غوطه ور و به ملاقات شب سه شنبه مي انديشيد دوباره سرش را خم كرد و گفت: سلام
شب سه شنبه بود يلدا ساعت ها در اتاقش
با خود مشغول بود و هر ثانيه كه مي گذشت دل شوره اش بيشتر مي شد دلش مي
خواست آن شب زيبايي او اساطيري شود اما هر چه ساعت مقرر نزديك مي شد احساس
مي كرد بدتر شده است اعتماد به نفسش را از دست داده بود براي اين كه خودش
را تسكين بدهد مدام جلوي آيينه عقب و جلو مي رفت و هر بار هم سعي مي كرد
لبخندي بزند و خود را بهتر ارزيابي كند اما ناخودآگاه از آن ههمه ياس لب
باز كرد و گفت: لعنتي اين لبخند احمقانه چيه ؟ اصلا لبخند نداشته باشم خيلي
بهتره خدايا چي كار كنم اصلا آماديگش ر ندارم آخه چرا من امشب اينطوري شده
ام؟ چرا چشمام اينقدر پف آلود شده؟
صداي پروانه خانم از پشت در به او يادآوري كرد كه شهاب
چند دقيقه است كه آمده و بهتر است يلدا عجله كند . دل پيچه گرفته بود حالت
تهوع داشت دهانش خشك و بد طعم شده بود به ايينه نگاه كرد مستاصل مي نمود و
رنگ پريده با دست هاي لرزان به سوي قوطي رژگونه حمله برد و با حركتي سريع
گونه هايش را رنگ كرد باز صداي در بلند شد . پروانه خانم دهانش را به در
چسبانده بود و سعي داشت فقط يلدا صدايش را بشنودگفت: يلدا جان زود باش آقا
منتظرن اين پسره هم اومده الان مي ره ها! يلدا غرغركنان جواب داد: خب خب
اومدم ديگه و سريع خم شد و دست هايش را تا جايي كه ممكن بود دراز كرد تا از
زير تخت خوابش دمپايي هاي رو فرشي اش را در بياورد عاقبت آنها را يافت و
با نگراني براي آخرين بار سراغ آيينه رفت روسري اش به رنگ صورتي صدفي بود
كه با بلوز آستين بلند سفيد و دامن بلندي با گلهاي صورتي و سفيد هماهنگ شده
بود.
يلدا رنگ صورتي را زياد دوست نداشت اما
نمي دانست چرا براي آن شب بالاخره تصميم گرفته بود آن لباس ها را بپوشد با
اين كه اصلا از خودش راضي نبود اما بالخره از آيينه دل كند و خود را به خدا
سپرد.
پروانه خانم پشت در ايستاده و منتظر بود گويي او هم
مضطرب بود با ديدن يلدا نفس راحتي كشيد و سر تا پايش را برانداز كرد وگفت:
ماشاءالله مثل ماه شدي. يلدا دلش گرم شد و براي اين كه به خود اميد بيشتري
بدهد دوباره گفت:راست مي گي پروانه خانم؟ به نظر خودم كه خيلي بيريخت و بد
قيافه شده ام. پروانه خانم در حالي كه مجددا او را موشكافانه تماشا مي كرد
سري تكان داد و گفت : وا دختر زبانت را گاز بگير .. به اين خوشگلي . خيلي
هم دلش بخواد.
يلدا بالاخره راهي شد و با پاهايي كه بي
اختيار مي لرزيد از پله ها پايين آمد توي دلش پر از تشويش و اضطاب و
كنجكاوي بد روي پله چهارم نگاهش به چشم هايي كه مثل يك ببر زخمي به او خيره
شده بودند ثابت ماند و نفسش حبس شد .احساس كرد ديگر قوايي براي پايين آمدن
ندارد چنين حالتي را در خود بي سابقه مي ديد چند لحظه ثابت ماند نردد بود
كه پايين بياد و يا اصلا باز گردد كه صداي گرم و ملايم حاج رضا ترديد را از
او گرفت كه مي گفت: دخترم يلدا آمدي ؟ يلدا خودش را جمع و جور كرد و سلامي
داد حاج رضا از او دعوت كرد كه روي صندلي كنار او بنشيند يلدا به نرمي از
كنار شهاب رد شد و مقابلش روي صندلي نشست روي صورتش قطرات عرق درست مثل
شبنم صبحگاهي خودنمايي مي كرد احساس مي كرد داغ شده است. پروانه خانم با
سيني شربت وارد شد و در سكوت مطلق شربت ها را تعارف كرد و سريع رفت.
حاج رضا نيز مثل هميشه آرام و موقر بود
شربت را از روي ميز برداشت و در حالي كه با قاشق بلندي آن را هم مي زد گفت:
همون طور كه خودتان مي دونيد قرار امروز رو طبق صحبت هايي كه با هردو شما
داشتم گذاشته ام براي اينكه با هم آشنا بشين و اگه حرفي داريد باهم بزنيد
تا بعدا دچار مشكل نشويد باز هم يادآوري مي كنم فقط بايد مطابق همان قراري
كه با شما گذاشته ام عمل كنيد. حاج رضا كمي شربت نوشيد و نفسي تازه كرد و
ادامه داد: در غير اينصورت …آه بلندي كشيد و بعد از لحظه اي به آرامي از
جاي برخاست و گفت: من شما رو تنها مي گذارم تا راحت تر صحبت كنيد. همان طور
كه به سمت در خروجي مي رفت گفت: امشب آسمان خيلي صاف و دلنشينه مي خوام
مهتاب رو تماشا كنم.
لحظاتي گذشته بود اما به سكوت نگاه
پايين يلدا روي گل هاي قالي ماسيده بود و تكان نمي خورد و هنوز چهره ي
دقيقي از شهاب در ذهن نداشت اما سعي نمي كرد او را دوباره نگاه كند نمي
دانست چرا بي دليل خجالت مي كشد.
شهاب راحتر ار يلدا نشان مي داد دست
دراز كرد و شربت را برداشت وچرخي به قاشق داد و بي معطلي آن را سر كشيد.
نگاه يلدا به ليوان نيمه كه روي ميز نشسته بود خيره شد ناگهان احساس بدي در
دلش پيدا شد رگه هايي از رنجشي كه تنها خودش دليل آن را مي دانست به وجود
آمده بود. شايد به خاطر آن بود كه دلش مي خواست شهاب را مثل خودش مضطرب و
دستپاچه ببيند اما باديدن رفتار معمولي و بيخيال شهاب با آن نگاه غضبناك و
حق به جانبش از خودش به خاطر آن همه هيجان و اضطراب و خيال بافي متنفر شد
به همان سرعت كه در اعماق افكارش مي دويد چهره اش هم منقبض شد و دلش گرفت.
شهاب از جا برخاست ويلدا به خود آمد و نگاه سريعي به قد و قامت شهاب انداخت
وقد تقريبا بلندي داشت با هيكلي تنومند و ورزيده شلوار جين و پيراهن چهار
خانه ي سفيد و قرمز اسپرتي به تن داشت معلوم بود اين ملاقات چندان برايش
اهميتي نداشته كه .. بوي تلخ يك عطر مردانه در فضا پيچيده بود كه علي رغم
آن محيط براي يلدا آرام بخش و دوست داشني مي نمود. شهاب مثل كسي كه بخواهد
به ناگاه مچش بگيرد چرخي زدو نگاهش را به يلدا دوخت و بعد از لحظه اي بدون
اين كه نگاهش را از او بگيرد روي صندلي اش نشست دل يلدا هوري ريخت شهاب دست
ها را در هم قلاب كرد هنوز يلدا را نگاه مي كرد و عاقبت لب باز كرد و گفت:
خب شروع كن.
لحن شهاب سرد و خشن و عصبي بود يلدا حسابي جا خورده بود
احساس مي كرد حالش بدتر از قبل شده است اعتماد به نفسش را از دست داده و
دستپاچه شده بود خودش را جمع و جور كرد و به سختي گفت : بله؟! شهاب عصبي مي
نمود گويي با موجود دست و پا چلفتي و احمقي رو به رو شده است با لحن توهين
آميزش گفت : مثل اين كه شما اصلا نمي دونيد براي چي اينجا نشسته ايد؟ يلدا
داغ شده بود دلش مي خواست چيزي بگويد اما حس مي كرد صدايش در نمي آيد .
شهاب پوزخندي زد و گفت : خب گويا شما حرفي براي گفتن نداريد و بدون اين كه
منتظر شنيدن جوابي از جانب يلدا باشد ادامه داد: ببين خانم محترم حالا كه
شما حرفي نداري پس بهتره خوب خوب به حرف هاي من گوش كني من اگه الان اينجام
فقط بنا به درخواست حاج رضا است و قراري كه با هم گذاشتيم يعني راحتت كنم
من براي آينده ام برنامه ريزي كرده ام و براي خودم برنامه هايي دارم درسته
كه فعلا به خاطر قول و قراري كه با پدرم گذاشته ام شش ماه را اون طوري كه
اون مي خواد بايد زندگي كنم اما دليل نمي شه كه حقيقت رو بهت نگم من از
همين حالا دارم مي گم كه هيچ چيز نمي تونه برنامه هاي من رو تغيير بده من
اين پيشنهاد رو قبول كردم به شرط اين كه مدتش همون شش ماه باشه و نه يك
ثانيه بيشتر.شهاب چند ثانيه مكث كرد لب هايش خشك شده بود بعد با لحن هشدار
دهنده اي كه گويي از پشت پرده خبر دارد گفت: خلاصه اگر با پدر من نشسته ايد
و قرار ومداري گذاشته ايد به هر اميدي ! بايد بدونيد كه به هيچ عنوان نمي
تونيد من رو از تصميمي كه گرفته ام منصرف كنيد و من هيچ تعهدي نسبت به تو
ندارم. شهاب بعد از اين كه آخرين جمله اش را گفت چنگي در موهاي بلند و
سياهش زد وآنها را عقب كشيد و به صندلي تكيه داد نگاهش هنوز روي نگاه مات
زدهي يلدا بود. يلدا متلاشي شده بود واز درون فرو مي ريخت هيچ گاه تا آن
اندازه احساس حقارت نكرده بود ذلس مي خواست همه چيز را روي سر شهاب خراب
كند حالا عصبانيت خجالتش را كم رنگ كرده بود و تنمي دانست چه جوابي در
برابر آن همه توهين و تحقير بايد بدهد؟!
يلدا به دنبال بي رحمانه ترين كلمات مي
گشت چهره اش رنگ پريده بود و به سردي مي گراييد در حالي كه از جايش برمي
خواست نگاهش را كه سعي داشت حقارت بار باشد به شهاب دوخت و بعد از لحظه اي
گفت : من هم فقط به درخواست پدر شما اينجا هستم حرف ديگري هم با شما ندارم
چون بي لياقت تر از اون چيزي كه تصور مي كردم هستيد.
يلدا محكم و آرام قدم برمي داشت و درمقابل چشمان بهت زدهي شهاب او را ترك كرد و از پله ها بالا رفت.
ساعتي از رقتن شهاب گذشته بود يلدا هنوز
روي تختخواب دراز كشيده بود و حال عجيبي داشت به نقطه ي نامعلومي روي سقف
خيره شده بود و به شهاب فكر مي كرد به نظرش بسيار مغرورتر گستاخ تر و بدتر
از آن چيزي بود كه فكرش را مي كرد كلافه بود احساسات خوبي نداشت آيا تحقير
شده بود؟ آيا جوابي در خور رفتار شهاب به او داده بود؟ دلش مي خواست بداند
شهاب چه فكر مي كند آيا او هم ار جواب يلدا رنجيده يا نه اصلا برايش مهم
نبود؟!
يلدا با خود گفت: يعني چي شد؟تموم شد؟
حتما به حاج رضا گفته منصرف شده . و دوباره گفت: به جهنم كه منصرف شده پسره
ي پر رو اصلا من كه زودتر به حاج رضا مي گم منصرف شده ام مگه با همچين
آدمي ميشه شش ماه زندگي كرد؟ پسره ي از خود راضي انگار از دماغ فيل افتاده
يلدا حال عجيبي داشت نمي دانست چه كند
هر قدر سعي مي كرد موقعيت خود را ارزيابي كند گويي نمي توانست گويي كسي او
را در مسيري نا معلوم هل مي داد نيروي عجيبي كه نمي توانست در برارش مقاومت
كند.
صداي زنگ تلفن سكوت اتاق را در هم شكست
يلدا سراسيمه به گوشي حمله برد صداي پروانه خانم را كه با نرگس خوش و بش مي
كرد شنيد و گفت: پروانه خانم من گوشي را برداشتم مرسي
پپروانه خانم ار نرگس خداحافظي كرد و
گوشي را گذاشت. نرگس از همان ابتدا متوجه حالت صداي يلدا شده بود براي همين
بدون حاشيه به سراغ اصل مطلب رفت و پرسيد: سلام يلدا چطوري؟ سلام بد
نيستم. چي شد؟ ديديش؟ آره بابا لعنتي رو بالاخره ديدم. معلومه كه ديدار
خوبي نبوده؟ خوبديگه از اين بهتر امكان نداشت. خب حالا مگه چي شده؟ هيچي
هرچي دلش خواست به من گفت و من هم جوابش دادم. حرف حسابش چيه؟ هيچي منو نمي
خواد مي گفت كه به زور پدرش قبول كرده و از اين چرنديات. خب غير اين هم
نبايد ياشه تو چه انتظاري داري دختر؟ هيچي ولي يك جورايي احاس حقارت مي كنم
و اعصابم رو بهم ريخته. اين در صورتي درسته كه تو اون رو دوست داشتي اما
تو هم كه دقيقا شرايط او رو داري.پس براي چي اين طوري فكر مي كني ؟ شايد تو
اين احساس رو نداري. منظورت چيه؟ هيچي مي گم كلك نكنه تو ازش خوشت اومده؟
من؟توي زندگي آدمي به اين نفرت انگيزي نديده بودم. قيافه اش چه شكلي بود؟
نمي دونم راستش زياد بد نبود يعني اصلا ظاهرش بد نبود. آهان پس ظارش دلت رو
برده؟ يلدا خنديد و گفت: نه بابا. شوخي مي كنم . خب خيلي هم بد نبود. اين
طوري بهتر شد اگه رك و راست حرفاتون رو زده ايد پس مشكل خاصي هم پيدا
نخواهيد كرد . يعني تو ميگي ادامه بدم؟ واقعا مي پرسي؟ آره به خدا . ولي
يلدا به نظر من تو تصميمت رو گرفته اي اما اگر نياز به تاييد داري مي گم
ادامه بده خدا با توست. يلدا خنديد و گفت : نرگس متشكرم احساس بهتري دارم.
نرگس خنده اي كرد و گفت: قابلي نداشت عزيزم حالا برو خوب خوب برنامه ريزي
كن . يلدا متعجب پرسيد: برنامه ريزي؟ راجب به چي؟ نرگس با لحن خاصي كه خالي
از شوخي نبود گفت: راجب زندگي مشترك با آقا شهاب. گويي چيزي در دل يلدا
فروريخت احاس ترس هيجان و اضطراب شيريني در وجودش جوشيد اما در پاسخ به
نرگس فقط گفت: بس كن نرگس و سپس خنديد.
ساعت يازده شب بود و يلدا نمي دانست چرا
حاج رضا او را صدا نكرده و هيچ چيز راجع به ملاقات با شهاب از او نپرسيده .
خودش هم جرات پايين رفتن و سؤال كردن از وي را نداشت فكر مي كرد شايد شهاب
موقع رفتن نظرش رو گفته و …
يلدا آنشب تا دير وقت بيدار بود و منتظر
كه حاج رضا صدايش كند اما خبري نشد فرداي آن روز سرحال تر از هميشه از
خواب بيدار شد دلش مي خواست نرگس و فرناز را ببيند اما چند ضربه به در خورد
يلدا در را باز كرد پروانه خانم بودكه گفت: يلدا جان بيداري؟آقا گفتند
زودتر بيا پايين هم صبحانه حاضره و هم آريالا كارت دارن.
يلدا نگران شد مي دانست حالا ديگر موقع شنيدن نظر شهابه
حتما حاج رضا راجع به شب گذشته حرف هايي با عجله روسري اش را برداشت و دامن
بلندش را كمي پايين كشيد تا مچ پايش و با عجله پله ها را پايين آمد.
حاج رضا توي سالن بود پيراهن سفيدش از
هميشه اطو كشيده تر و تميز تر مي نمود گويي براي انجام كاري مدت هاست كه
آماده است يلدا سلام كرد و لبخند زنان در حالي سعي مي كرد مثل هميشه عادي
نشان بدهد گفت: حاج رضا مي خواين جايي برين. نگاه مهربان يلدا براي حاج رضا
لذت بخش و نيرو دهنده بود .حاج رضا هم لبخندي زد و گفت: نه عزيزم صبحانه
ات را بخور و بيا توي حياط مي خوام باهات صحبت كنم.
يلدا به آشپزخانه رفت چايش را با عجله سر كشيد دلشوره
گرفته بود شايد شهاب از او اصلا خوشش نيومده و حتي حاضر نيست پيشنهاد حاج
رضا روبپذيره ميز صبحانه را ترك كرد وبه سرعت وارد حياط شد.
حاج رضا متفكرانه قدم مي زد هوا ابري بود و خنك يلدا به
حاج رضا پيوست وتا خواست سر حرف را باز كند حاج رض گفت: يلدا جان شهاب زنگ
زد.. (يلدا احساس مي كرد متاشي مي شود و هر لحظه ممكن است به زمين بيفتد به
هيچ عنوان دلش نمي خواست از جانب آن پسر از خود راضي كه او را رنجانده بود
پس زده شود دلش مي خواست فرياد بزند و بگويد من هم او را نمي خوام ) اما
حاج رضا ادامه داد: شهاب قرار روز پنج شنبه رو گذاشت يعني پس فردا. يلدا كه
هنوز در افكار خودش دست و پا مي زد از حرف حاج رضا چيزي سر در نياورد. حاج
رضا پرسيد: خوب نظرت چيه؟ يلدا با گيجي گفت: راجع به چي؟ راجه به روز پنج
شنبه به نظرت روز خوبي است؟ براي چي؟ حاج رضا خنده كنان گفت: اي بابا دخترم
مثل اينكه اصلا حواست نيست ؟گفتم شهاب تماس گرفت و گفت كه پنج شنبه براي
روز عقد بهتره حالا تو نظرت چيه؟ براي پنج شنبه آماده اي؟ زانوهاي يلدا سست
شدند با اين كه باورش نمي شد شهاب قبول كرده باشد اما حالا آرزو مي كرد
كاش قبول نكرده بود. ايستاد با حالتي متحير و درمانده چشم هاي پر از اضطابش
را به حاج رضا دوخت انگار هنوز همه چيز برايش رويايي و غير واقعي شده اند
گيج شده بود. حاج رضا كه نگراني را از چشم هاي يلدا شعله فشان مي ديد گفت:
ولي من فكر مي كردم تو فكرات رو كرده اي و تصميم خودت رو گرفته اي. يلدا
دستپاچه گفت: اما حاج رضا به اين زودي؟ من فكر مي كردم حالا حالا ها وقت
داريم. به كدوم زودي عزيزم چند روز بيشتر به باز شدن دانشگاه نمانده من نمي
خوام اين كار به خاظر درس و دانشگاهت عقب بيافتد و يا برعكس نمي خوام به
درس و دانشگاهت لطمه اي بزند مي خوام شروع سال تحصيلي را در منزل جديد باشي
.
يلدا همچنان بهت زده مي نمود و نمي
دانست چه بگويد بسيار هيجان زده بود از يك زندگي جديد يك خاتمه ي جديد و يك
فرد جديد كه بايد در كنارش زندگي مي كرد جرف مي زدند كه يلدا با آنها
كاملا بيگانه بود و اين موضوع او را مي ترساند به شهاب فكر كرد خيالش راحت
شد كه شهاب او را پس نزده و پيش خودش گفت: با اون حرفهاي جالبي كه به
همديگه زديم خوبه كه منصرف نشده.
موضوع اين بود كه يلدا از چهره و جديت
شهاب خوشش آمده بود اما از برخورد دوباره با او به شدت هراس داشت وقتي
دوباره پيش خودش قرار شش ماهه ي حاج رضا را يادآور شد احساس بهتري پيدا كرد
و از اين كه تمام اينها فقط براي مدت كوتاهي او را مشغول خواهد كرد خوشحال
شد و به حاج رضا كه هنوز منتظر ايستاده بود گفت: باشه حاج رضا هر چي شما
بگين.
حاج رضا به آرامي و مهرباني در چشم هاي يلدا خيره شد
گويي مي خواست به او بگويد كه فقط خير و صلاح او را مي خواهد و برايش
خوشبختي مي خواهد و دلش براي او تنگ خواهد شد.
يلدا براي اولين بار خود را در آغوش حاج رضا كه هميشه حامي او بود انداخت حاج رضا او را محكم بغل كرد و گونه هايش از اشك خيس شد.
