داستان هایی در مورد محرم و واقعه کربلا
علت نامگذاري اين ماه و حرمت ويژه آن در ميان مسلمانان
تاسيس تاريخ براي مسلمانان در زمان خلافت خليفه دوم مسلمين و
با مشورت علي (ع) در سال شانزدهم هجري صورت گرفته است. مبدا تاريخ را هجرت
پيامبر و ماه نخست آن را محرم، سالي كه هجرت روي داده بود گرفتند ….(1) علت نامگذاري اين ماه آن بود كه در ايام جاهليت، جنگ در اين ماه را حرام مي دانستند.
ـ در دوم ماه محرم الحرام سال 61 هجري كاروان حضرت امام حسين (ع) وارد
كربلا شد و سپاهيان دشمن كه هر روز بر تعدادشان افزوده مي شد در روزهاي
تاسوعا و عاشورا كه روز نهم و دهم محرم مي باشد او و يارانش را به شهادت
رساندند. پيشواي هشتم شيعيان امام رضا (ع) در خصوص اين ماه فرمود: در
جاهليت، حرمت اين ماه نگاه داشته مي شد و در آن نمي جنگيدند ولي در اين
ماه، خونهاي ما را ريختند و حرمت ما را شكستند و فرزندان و زنان ما را اسير
كردند و خيمه ها را آتش زدند و غارت كردند و حرمت پيامبر را دربارة ذريه
اش رعايت نكردند. …. آيت الله ميرزا جواد ملكي تبريزي در «مراقبات» نوشته
است:«كودكانم را مي ديدم كه در دهة نخست ماه محرم غذا نمي خوردند و به نان
خالي اكتفا مي كردند كسي هم به آنان نگفته بود ماه محرم شروع شده است گمان
مي كنم عشقي دروني آنان را برمي انگيخت.» (2) به همين دليل ماه
محرم با حادثه عاشورا عجين شده است و فرا رسيدن آن دلها را پر از غم مي
سازد و پيروان و شيفتگان امام حسين (ع) از اول محرم، محافل و مجالسي را
سياهپوش كرده، به ياد آن امام شهيد به عزاداري مي پردازند…. (3)
1-(تاريخ تحليلي اسلام/ دكتر شهيدي/ ص130)
2-(پيام آورعاشورا/ مهاجراني/ص 11)
3-(با اندكي دخل و تصرف/ فرهنگ عاشورا جواد محدثي/ ص 406)
* * * *
امام حسين (ع) و ياران او
امام حسين (ع) در سوم شعبان سال چهارم هجري در مدينه به دنيا
آمد. رسول خدا (ع) نام اين فرزند زهرا (س) را حسين نهاد وي مورد علاقه شديد
پيامبر خدا(ص) بود و آن حضرت دربارة او فرمود: «حسين مني و انا من
حسين….» و در آغوش پيامبر بزرگ شد. هنگام رحلت رسول خدا، شش ساله بود در
دوران پدرش علي بن ابي طالب (ع) نيز از موقعيت والايي برخوردار بود، علم،
بخشش، بزرگواري، فصاحت، شجاعت، تواضع، دستگيري از بينوايان، عفو و حلم و
…. از صفات برجسته اين حجت الهي بود. در دوران خلافت پدرش در كنار آن
حضرت بود و در سه جنگ «جمل»، «صفين» و «نهروان» شركت داشت.پس از شهادت پدرش
كه امامت به حسن بن علي (ع) رسيد همچون سربازي مطيع رهبر و مولاي خويش و
همراه برادر بود پس از انعقاد پيمان صلح (صلح امام حسن (ع) با معاويه حاكم
شام) با برادرش و بقيه اهل بيت (ع) از كوفه به مدينه آمدند. با شهادت امام
مجتبي (ع) در سال 49 يا 50 هجري (كه به دست همسرش جعده، دختر اشعث بن قيس
الكندي مسموم شد و پس از چهل روز به شهادت رسيد. معاويه با توطئه به ازدواج
درآوردن يزيد با جعده اين كار را تدارك ديد). بار امامت به دوش سيدالشهدا
قرار گرفت. در آن دوران ده ساله كه معاويه بر حكومت مسلط بود، امام حسين
(ع) همواره يكي از معترضين سرسخت نسبت به سياستهاي معاويه و دستگيريها و
قتلهاي او بود و نامه هاي متعددي در انتقاد از رويه معاويه در كشتن حجربن
عدي و يارانش و عمروبن حمق خزاعي كه از وفاداران به علي (ع) بودند و اعمال
ناپسند ديگر او نوشت. در عين حال حسين بن علي (ع) يكي از محورهاي وحدت شيعه
و از چهره هاي برجسته و شاخصي بود كه مورد توجه قرار داشت و همواره سلطه
اموي (حكومتي كه از سال 41 هجري با معاويه اولين خليفه اموي شروع مي شود و
تا سال 132 هجري ادامه مي يابد) از نفوذ شخصيت او بيم داشت با مرگ معاويه
در سال 60 هجري يزيد به والي مدينه نوشت كه از امام حسين (ع) به نفع او
بيعت بگيرد اما سيدالشهداء كه فساد يزيد و بي لياقتي او را مي دانست، از
بيعت امتناع كرد و براي نجات اسلام از بليه سلطه يزيد كه به زوال و محو دين
مي انجاميد، راه مبارزه را پيش گرفت از مدينه به مكه هجرت كرد و در پي
نامه نگاريهاي كوفيان و شيعيان عراق با آن حضرت و دعوت براي آمدن به كوفه
آن امام ابتدا مسلم بن عقيل را فرستاد و نامه هايي براي شيعيان كوفه و بصره
نوشت و با دريافت پاسخ كوفيان در بيعتشان با مسلم بن عقيل در روز هشتم
ذيحجه سال 60 هجري از مكه به سوي عراق حركت كرد.
پيمان شكني كوفيان و شهادت مسلم بن عقيل، اوضاع عراق را
نامطلوب ساخت و سيدالشهدا كه همراه خانواده، فرزندان و ياران به سوي كوفه
مي رفت، پيش از رسيدن به كوفه در سرزمين «كربلا» در محاصره سپاه كوفه قرار
گرفت. تسليم نيروهاي يزيد نشد و سرانجام در روز عاشورا در آن سرزمين،
مظلومانه و تشنه كام، همراه اصحابش به شهادت رسيد. از آن پس كربلا كانون
الهام و عاشورا سرچشمه قيام و آزادگي شد و كشته شدن وي سبب زنده شدن اسلام و
بيدار شدن وجدانهاي خفته گرديد. (1)
خون او تفسيراين اسرار كرد ملت خوابيده را بيدار كرد(2)
ـ اصحاب شهادت طلب و با وفاي سيدالشهداء(ع)
نمونه بارز آگاهي، ايمان، شجاعت و فداكاري بودند …. آنان كه در ركاب
سيدالشهداء به فيض شهادت رسيدند جمعي از بني هاشم بودند. جمعي از مدينه با
آن حضرت آمده بودند، برخي در مكه در طول راه به وي پيوستند. برخي هم از
كوفه توانستند به جمع آن حماسه سازان شهيد بپيوندند. كساني هم در راه نهضت
حسيني، پيش از عاشورا شهيد شدند،كه آنان نيز جزء اصحاب او به شمار مي
آيند. (چون مسلم بن عقيل و قيس بن مسهر صيداوي و …) (3)
ـ مدت قيام امام حسين (ع) از روز امتناع از بيعت با يزيد تا
روز عاشورا 175 روز طول كشيد (12 روز در مدينه، 4 ماه 10 روز در مكه، 23
روز در بين راه مكه تا كربلا و 8 روز در كربلا از 2 تا 10 محرم) (4)
1-(فرهنگ عاشورا/ جواد محدثي/ ص 147. 148)
2-علامه اقبال لاهوري
۳- (پيام آور عاشورا/ مهاجراني/ ص 11)
4- (فرهنگ عاشورا/ جواد محدثي/ ص 32)
* * * *
روزهاي محرم
شیعیان در بزرگداشت شهدای کربلا، هر روز از دهه اول ماه محرم را مختص به یکی از بزرگان این نهضت جاویدان می دانند.
روز اول محرم : مسلم ابن عقيل عليه السلام
روز دوم محرم : ورود کاروان به کربلا ( وروديه )
روز سوم محرم : حضرت رقيه عليها السلام
روز چهارم محرم : حضرت حر و اصحاب عليهم السلام – طفلان زينب عليهما السلام
روز پنجم محرم : اصحاب و عبدالله ابن الحسن عليهم السلام
روز ششم محرم : حضرت قاسم ابن الحسن عليه السلام
روز هفتم محرم : روضه عطش و علي اصغر عليه السلام
روز هشتم محرم : حضرت علي اکبر عليه السلام
روز نهم محرم : روز تاسوعا – حضرت ابوالفضل العباس عليه السلام
روز دهم محرم : روز عاشورا – حضرت ابا عبدالله الحسين عليه السلام – حضرت زينب عليها السلام و شام غريبان
روز يازدهم محرم : حرکت کاروان از کربلا
روز دوازدهم محرم : ورود کاروان به کوفه
* * * *
داستانهایی از کربلا( وای که چقدر قشنگه: حتما بخونیا)
دزدى با نام امام حسين عليه السلام
از مرحوم سيد احمد بهبهانى نقل شده : در ايام توقفم در كربلا
حاج حسن نامى در بازار زينبيه ، دكانى داشت كه مهر و تسبيح مى ساخت و مى
فروخت . معروف بود كه حاجى تربت مخصوصى دارد و مثقالى يك اشرفى مى فروشد.
روزى در حرم امام حسين عليه السلام حبيب زائرى را دزدى زد و
پولهايش را برد. زائر خود را به ضريح مطهر چسبانيد و گريه كنان مى گفت :
يا اباعبداللّه در حرم شما پولم را بردند، در پناه شما هزينه زندگيم را
بردند. به كجا شكايت ببرم ؟
حاج حسن مزبور حاضر متأ ثر شد و با همين حال تأ ثر به خانه رفت و در دل به امام حسين عليه السلام گريه مى كرد.
شب در خواب ديد كه در حضور سالار شهيدان به سر مى برد به آقا
گفت : از حال زائرت كه خبر دارى ؟ دزد او را رسوا كن تا پول را برگرداند.
امام حسين فرمود: مگر من دزد گيرم ؟
اگر بنا باشد كه دزدها را نشان دهم بايد اول تو را معرفى كنم .
حاجى گفت : مگر من چه دزدى كردم ؟
حضرت فرمود: دزدى تو اين است كه خاك مرا به عنوان تربت مى
فروشى و پول مى گيرى . اگر مال من است چرا در برابرش پول مى گيرى و اگر مال
توست ، چرا به نام من مى دهى ؟
عرض كرد: آقا جان ! از اين كار توبه كردم و به جبران مى پردازم .
امام حسين عليه السلام فرمود:
پس من هم دزد را به تو نشان مى دهم . دزد پول زائر، گدايى است
كه برهنه مى شود و نزديك سقاخانه مى نشيند و با اين وضعيت گدايى مى كند،
پول را دزديد و زير پايش دفن كرد و هنوز هم به مصرف نرسانده .
حاجى از خواب بيدار مى شود و سحرگاه به صحن مطهر امام حسين
عليه السلام وارد مى شود، دزد را در همان محلى كه آقا آدرس داده بود شناخت
كه نشسته بود.
حاجى فرياد زد: مردم بياييد تا دزد پول را به شما نشان دهم .
گداى دزد هر چه فرياد مى زد مرا رها كنيد، اين مرد دروغ مى گويد، كسى حرفش
را گوش نداد. مردم جمع شدند و حاجى خواب خود را تعريف كرد و زير پاى گدا
را حفر كرد و كيسه پول را بيرون آورد.
بعد به مردم گفت : بياييد دزد ديگرى را نشان شما دهم ، آنان
را به بازار برد و درب دكان خويش را بالا زد و گفت : اين مالها از من نيست
حلال شما. بعد تربت فروشى را ترك كرد و با دست فروشى امرار معاش مى كرد.
الوقايع و الحوادث : ج 3، ص 334 و حكاياتى از عنايات حسينى : ص 34 .
* * * *
زائر حسين اگر در آتش هم باشد نجات مى يابد
سيد بن طاووس عليه الرّحمه از محمد بن احمد بن داوود نقل كرده است كه مى گفت :
من همسايه اى داشتم كه او را على بن محمد مى گفتند. گفت كه من
هر ماه يك مرتبه به زيارت امام حسين (ع ) مى رفتم . و چون سنّم بالا رفت و
جسمم ضعيف شد مدّتى به كربلا نرفتم ، و بعد از مدّتى پياده روانه شدم ، و
در مدّت چند روز به كربلا رسيدم ، زيارت كردم و نماز خواندم و چون به خواب
رفتم ديدم كه حضرت امام حسين (ع ) از قبر بيرون آمده و به من مى گويد:
چرا مرا جفا كردى ؟ و قبل از اين به من نيكوكار بودى !
گفتم اى سيّد جسمم ضعيف شده است و پايم بى قوّت شده است و در
اين وقت ترسيدم كه آخر عمر من باشد چند روز راه آمده ام تا به زيارتت رسيده
ام و روايتى از شمابه من رسيده است مى خواهم از شما بشنوم ، فرمود: بگو!
گفتم كه روايت مى كنند كه شما فرموده ايد: هر كه به زيارت من آيد در حيات خود من او را بعد از وفاتش زيارت مى كنم .
فرمود: كه بلى من گفته ام و اگر او را در آتش جهنّم بيابم از آتش او را بيرون مى آورم .
بحارالانوار ج 101 ص 16 – المستدرك ج 2 ص 324.
* * * *
احترام امام زمان به تربت سيّدالشهدا عليهما السلام
يكى از بانوان مؤمنه پرهيزگار به نام خديجه ظهوريان فرزند
عباسعلى كه هم اكنون قريب نود سال از عمر با بركت خود را پشت سر گذاشته و
با آنكه نزديك ده سال است بر اثر سكته از پا در آمده و با كمك عصا خود را
به اين سو و آن سو مى كشاند نماز جماعتش ترك نمى شود، نقل مى كند: حدود سى
سال قبل مهر تربتى را كه خود از كربلا آورده بودم كثيف شده بود، آن را بردم
در آب روان (آب خيابان وسط شهر مشهد مقدس ) شستشو دادم و در ميان سطل
گذاشته برگشتم ، روبروى مسجد دوازده امامى ها كه رسيدم با خودم گفتم خوب
است مهر را بر گردانم ، تا وقتى كه به منزل مى رسم طرف ديگرش نيز خشك شود،
مهر را كه برگردانيدم بر اثر خيس بودن طرف زيرين مهر، قدرى تربت به انگشت
بزرگم چسبيده انگشتم را به ديوار روبروى مسجد ماليده و رفتم .
شب در خواب ديدم آقاى بزرگوارى كه به ذهنم رسيد حضرت حجة بن
الحسن امام زمان – ارواحنا فداه – هستند، سرشان را به همان جاى ديوار كه
ذكر شده گذاشته و به من مى فرمايند: ((اينجا تربت جدّم حسين عليه السلام را
ماليده اى !))
* * * *
زمين كربلا
مرحوم جنّت مكان حاج حسين نورى در دارالسلام خود نقل كرده است
كه در كتاب كلمه طيّبه از مرحوم ميرزا سيد على صاحب شرح كبير كه مى
فرمايد: من عصرهاى پنجشنبه مواظبت داشتم به زيارت قبرهائى كه در اطراف خيمه
گاه است .
شبى در عالم رؤ يا ديدم كه رفته ام به زيارت همان قبرها،
ناگهان شنيدم هاتفى به زبان فارسى مى گويد: خوشا به حال كسى كه در اين زمين
مقدس ( كربلا) مدفون شود، اگر چه با هزاران گناه باشد از هول قيامت سالم
مى ماند، و هيهات كه از هول قيامت سلامت باشد، كسى كه در اين زمين دفن
نشود.
* * * *
خاك حسين در دست پيامبر (ص )
در روايت اهل سنت و شيعه مستندا نقل شده است كه امّ سلمه همسر پيامبر (ص ) مى گويد:
روزى رسول خدا (ص ) مشغول استراحت بودند كه ديدم امام حسين
عليه السلام وارد شدند، و بر سينه پيامبر(ص ) نشستند، حضرت رسول (ص )
فرمودند: مرحبا نور ديده ام ، مرحبا ميوه دلم ، چون نشستن حسين عليه السلام
بر سينه پيامبر (ص ) طولانى شد، پيش خودم گفتم ! كه شايد پيامبر(ص )
ناراحت شوند ،و جلو رفتم ، تا حسين عليه السلام را بر دارم .
حضرت پيامبر (ص ) فرمودند: امّ سلمه تا وقتى كه حسينم خودش
مى خواهد بگذار بر سينه ام بنشيند، و بدان كه هر كس باندازه تار مويى حسينم
را اذيّت كند مانند آن است كه مرا اذيّت كرده است .
امّ سلمه مى گويد: من از منزل خارج شدم ، و وقتى باز گشتم به
اتاق رسول خدا(ص ) ديدم پيامبر (ص ) گريه مى كند، خيلى تعجّب كردم ! و عرض
كردم يا رسول اللّه خداوند هيچگاه تو را نگرياند، چراناراحتيد؟ ملاحظه
كردم و ديدم حضرت پيامبر(ص ) چيزى در دست دارد، و بدان مينگرد و مى گريد.
جلوتر رفتم و ديدم مشتى خاك در دست دارد.
سؤ ال كردم يا رسول اللّه اين چه خاكى است كه تو را اين همه ناراحت مى كند. رسول اكرم (ص ) فرمودند:
اى امّ سلمه الان جبرئيل بر من نازل شد و عرض كرد كه اين خاك
از زمين كربلا است . و اين خاك فرزند تو حسين عليه السلام است كه در آنجا
مدفون مى شود.
يا امّ سلمه بگير اين خاك را و بگذار در شيشه اى ، هر وقت كه
ديدى رنگ خاك به خون گرائيد، آنوقت بدان كه فرزندم حسين عليه السلام به
شهادت رسيده است .
امّ سلمه مى گويد: آن خاك را از رسول خدا(ص ) گرفتم كه بوى
عطر عجيبى ميداد. هنگامى كه امام حسين عليه السلام بسوى كربلا سفر كردند،
من نگران بودم و هر روز به آن خاك نظر مى كردم ، تا يك روز ديدم كه تمام
خاك تبديل به خون شده است و فهميدم كه امام حسين عليه السلام به شهادت
رسيده اند. لذا شروع كردم به ناله و شيون كررم و آن روز تا شب براى حسين
گريستم ، آن روز هيچ غذا نخوردم تا شب فرا رسيد، از شدّت ناراحتى و غصّه
خوابم برد.
در عالم خواب رسول خدا (ص ) را ديدم ، كه تشريف آوردند ولى سر
و روى حضرت خاك آلود است ! و من شروع كردم به زدودن خاك وغبار از روى آن
حضرت و عرض كردم يا رسول اللّه (ص ) من بفداى شما، اين گرد و غبار كجاست كه
بر روى شما نشسته است .
فرمود: امّ سلمه الان حسينم را دفن كردم !،
تحفة الزّائر مرحوم مجلسى ص 168.
* * * *
مشتى از خاك كربلا در دست على عليه السلام
حرثمه مى گويد: چون از جنگ صفين همراه على عليه السلام
برگشتيم ، آن حضرت وارد كربلا شد. و در آن سرزمين نماز خواند. آن گاه مشتى
از خاك كربلا برداشت و آنرا بوئيد سپس فرمود:
واها لك يا تربة ليحشرنَّ منك قوم يدخلون الجنّة بغير حساب
آه اى خاك ! حقّا كه از تو مردمانى برانگيخته شوند كه بدون حساب داخل بهشت گردند.
وقتى حرثمه به نزد همسرش كه از شيعيان على عليه السلام بود
بازگشت ماجرائى را كه در كربلا پيش آمده بود براى وى نقل كرد، و با تعجب
پرسيد: اين قضّيه را على عليه السلام از كجا و چگونه مى داند؟
حرثمه مى گويد: مدتى از ماجرا گذشت . آنروز كه عبيدالله بن زياد لشگر بجنگ امام حسين عليه السلام فرستاد، من هم در آن لشگر بودم .
هنگامى كه به سرزمين كربلا رسيدم ناگهان همان مكانى را كه على
عليه السلام در آنجا نماز خواند و از خاك آن برداشت و بوييد ديدم ، و
شناختم و سخنان على عليه السلام به يادم افتاد.
لذا از آمدنم پشيمان شده ، اسب خود را سوار شدم و به محضر
امام حسين عليه السلام رسيدم ، و بر آن حضرت سلام كردم و آنچه راكه در آن
محل از پدرش على عليه السلام شنيده بودم ، برايش نقل كردم امام حسين عليه
السلام فرمود:
آيا به كمك ما آمده اى يا به جنگ ما؟
گفتم : اى فرزند رسول خدا! من به يارى شما آمده ام نه به جنگ شما!
امّا زن و بچّه ام را گذارده ام و ازجانب ابن زياد برايشان بيمناكم . امام حسين عليه السلام اين سخن را كه شنيد فرمود:
حال كه چنين است از اين سرزمين بگريز كه قتلگاه ما را نبينى و
صداى ما را نشنوى . بخدا سوگند! هر كس امروز صداى مظلوميّت ما را بشنود و
به يارى ما نشتابد، داخل آتش جهنّم خواهد شد.
بحارالانوار ج 44 ص 255.
* * * *
تابوت مرد عاصى و غبار كربلا
مرحوم تاج الدّين حسن سلطان محمد( رضوان اللّه تعالى عليه ) در كتاب خود مينويسد :
در بغداد مرد فاسقى بود كه هنگام احتضار وصيّت كرده بود كه
مرا ببريد نجف اشرف دفن كنيد شايد خداوند مرا بيامرزد و بخاطر حضرت امير
المومنين عليه السلام ببخشد.
چون وفات كرد قوم و خويشان او حسب الوصيّة او را غسل داده و كفن نمودند و در تابوتى گذاردند و بسوى نجف حمل كردند.
شب حضرت امير عليه السلام به خواب بعضى از خدّام حرم خود
آمدند، و فرمودند: فردا صبح نعش يك فاسق را از بغداد مى آورند كه در زمين
نجف دفن كنند، برويد و مانع اين كار شويد! و نگذاريد او را در جوار من دفن
كنند.
فردا كه شد خدّام حرم مطهّر يكديگر را خبر كردند، رفتند و در
بيرون دروازه نجف ايستادند، كه نگذارند كه نعش آن فاسق را وارد كنند، هر
قدر انتظار كشيدند كسى را نياوردند.
شب بعد باز در خواب ديدند حضرت امير عليه السلام را كه فرمود:
آن مرد فاسق را كه شب گذشته گفتم نگذاريد وارد شوند فردا ميآيند، برويد و
به استقبال او، و او را با عزّت و احترام تمام بياوريد و در بهترين جاها
دفن كنيد. گفتند: آقا شب قبل فرموديد نگذاريد و حالا ميفرمائيد بهترين جا
دفن شود!؟
حضرت فرمود: آنهايى كه نعش را مى آوردند، شب گذشته راه را گم
كردند، و عبورشان به زمين كربلا افتاد، باد وزيد خاك و غبار زمين كربلا را
در تابوت او ريخته از بركت خاك كربلا و احترام فرزندم حسين عليه السلام
خداوند از جميع تقصيرات او گذشت او را آمرزيد و رحمت خود را شامل حالش
گردانيده است .
تحفة المجالس – انوار آسمانى ص 104.
* * * *
امام حسن عسگرى عليه السلام و زوّار كربلا و خراسان
روايت شده كه روزى دو نفر از محّبان ، يكى از زيارت خراسان و
ديگرى از زيارت كربلا به شهر سرمن راى (سامرّا) وارد مى شدند پس احوالات را
به خدمت امام حسن عسگرى عليه السلام معروض داشتند آن حضرت ، آن دو را
پيشواز كردند، امّا در وقت مراجعت آن حضرت پياده تشريف مى آوردند، يكى از
اصحاب عرض كرد:
يابن رسول اللّه اسب سوارى موجود است چرا سوار نمى شويد،
فرمودند: به خود گوارا نمى بينم كه دوستان و محبّان ما پياده باشند و من
سوار شوم ، پس با همان حال با آن دو نفر به خانه ايشان تشريف آوردند.
آن حضرت به ايشان نظر مبارك مى كرد و مى گريست به حدّى كه عرض كردند: يابن رسول اللّه سبب گريه شما چيست ؟
فرمودند: سبب گريه من اين دو نفر زائر هستند، وقتى به زائر
خراسان نظر ميكنم جدّم امام رضا عليه السلام به خاطرم مى آيد كه در ولايت
غريب ، بى كس و تنها به او زهر دادند و جگر مباركش را پاره پاره نمودند و
احدى نبود تا او را يارى و دلدارى نمايد.
و وقتى به اين زائر مى نگرم به خاطرم ميرسد كه جدّم
سيّدالشهداء(ع ) كه در روز عاشورا با لب تشنه و جگر سوخته و بى كس و تنها
در ميان اهل ظلم و جفا با بدن پاره پاره بر روى خاك و ريگهاى كربلا افتاده
بود و درميان اهل ظلم كسى نبود كه يارى اش كند پس هر كس كه يارى و اعانت
زوّار ما را كند گويا ما را اعانت و يارى كرده است .
آشنایی با واقعه عاشورا
عاشورا روز دهم ماه محرم است. شهرت این روز نزد
شیعیان به دلیل وقایع عاشورای سال ۶۱ هجری قمری است که با گاه‌شماری هجری
خورشیدی این روز مطابق است با ۲۱ مهر ۵۹
در این روز امام حسین (ع) و یارانش در واقعه کربلا در جنگ با لشکر یزید به شهادت رسیدند و مسلمانان در آن روز سوگواری می‌کنند.
سابقهٔ سوگواری و برپایی عزاداری برای حسین بن علی (ع) به اولین روزهای بعد از عاشورا، در محرم سال ۶۱ هجری می‌رسد.
اولین مراسم سوگواری را حضرت زینب (س) در مسجد کوفه بر امام حسین (ع) برگزار کرد. قبل از آن در کنار اجساد شهدا در کربلا برگزار شد.
روز دهم محرم، روز شهادت سالار شهیدان و فرزندان و اصحاب او در کربلا
است. عاشورا در تاریخ جاهلیت عرب، از روزهای عید رسمی و ملی بوده و در آن
روزگار، در چنین روزی روزه می‌گرفتند، روز جشن ملی مفاخره و شادمانی بوده
است و در چنین روزی لباس‌های فاخر می پوشیدند و چراغانی و خضاب می‌کردند.
در جاهلیت، این روز را روزه می‌گرفتند. در اسلام، با تشریع روزه رمضان، آن روزه نسخ شد.
- عدالت و عاشورا / عناصر قیام حضرت ابىعبداللَّه الحسین(ع) / قیام حسینى جهت نجات بندگان از جهل و سرگردانى / سالار شهیدان از نگاه رهبری / واکاوی حرکت امام حسین(ع) از شهر پیامبر تا شهر خدا / عاشورا و زندگی / درسهای سیاسی از عاشورا / انقلاب اسلامی؛ میراث دارِ عاشورا / حسین(ع)، فرزند ابراهیم / نگاهی به زمینه‌های قیام امام حسین(ع) / عاشورای حسینی در آینه انقلاب خمینی / عاشورا، عاشوراست / هلا! «سیوف خذینی» که ظهر عاشوراست / روزهای بعد از واقعه / ما و عاشورایی دیگر / آیینه عاشورا / مقتل شناسی(4): عدم مشارکت در عاشورا؟ / مقتل شناسی(1): مقتل الحسین(ع) / فلسفه عاشورا / عاشورا؛ آن شگرف‌ترین روز / همیشه در محضر عاشورا / عاشورای حسینی و عاشورای ما / حکایتی دیگر از عاشورا / عاشورا در جهان / میعاد با عاشورا / نگاهی به تاریخ تشیع و قیام عاشورا / اسطوره‌ای شدن عاشورا ؟ / سرخ‌ترین سبز، سبزترین سرخ / عاشورا از مدینه تا نینوا / سه درس بزرگ از عاشورا / معرفت اهل‌بیت (ع) درس ماندگار حسینی / درسهای عاشورا در نظر‌خواهی از اندیشمندان / شام غریبان شهدای کربلا /
در فرهنگ شیعی، به خاطر واقعه شهادت امام حسین (ع) در این روز، عظیم
ترین روز سوگواری و ماتم به حساب می‌آید که بزرگترین فاجعه و ستم در مورد خاندان پیامبر (ص)
انجام گرفته و دشمنان اسلام و اهل بیت (ع) این روز را خجسته شمرده به شادی
می‌پرداختند، اما پیروان خاندان رسالت، به سوگ و عزا می‌نشینند و بر
کشتگان این روز می‌گریند.
امامان شیعه، یاد این روز را زنده می‌داشتند، مجلس برپا می‌کردند، بر
حسین بن علی(ع) می گریستند، آن حضرت را زیارت می‌کردند و به زیارت او تشویق
و امر می کردند و روز اندوهشان بود.
از جمله آداب این روز، ترک لذتها، دنبال کار نرفتن، پرداختن به سوگواری و
گریه، تا ظهر چیزی نخوردن و نیاشامیدن، چیزی برای خانه ذخیره نکردن، حالت
صاحبان عزا و ماتم داشتن و … است.
در دوران سلطه امویان و عباسیان، شرایط اجتماعی اجازه مراسم رسمی و
گسترده در سوگ اباعبدالله الحسین (ع) را نمی‌داد، اما هرجا که شیعیان قدرت و
فرصتی یافته اند سوگواری پرشور و دامنه داری در ایام عاشورا به راه
انداخته‌اند.
از قرن‌ها پیش عاشورا به عنوان تجلی روز درگیری حق و باطل و روز فداکاری و جانبازی در راه دین و عقیده، شناخته شده است.
حسین بن علی(ع) در این روز، با یارانی اندک ولی با ایمان و صلابت و عزتی
بزرگ و شکوهمند با سپاه سنگدل و بی‌دین حکومت ستم یزدی به مقابله برخاست و
کربلا را به صحنه همیشه زنده عشق خدایی و آزادگی و حریت مبدل ساخت.
عاشورا گرچه یک روز بود، اما دامنه تاثیر آن تا ابدیت کشیده شد و چنان
در عمق وجدانها و دلها اثر گذاشته که همه ساله دهه محرم و بویژه عاشورا،
اوج عشق و اخلاص نسبت به معلم حریت و اسوه جهاد و شهادت، حسین بن علی(ع) می
گردد و همه، حتی غیر شعیه، در مقابل عظمت روح آن آزادمردان تعظیم می‌کنند.
امام حسین(ع) که به دعوت اهل کوفه از مکه عازم این شهر بود تا به شیعیان
انقلابی بپیوندد و رهبری آنان را به عهده گیرد، پیش از رسیدن به کوفه، در
کربلا به محاصره نیروهای ابن زیاد در آمد و چون حاضر نشد ذلت تسلیم و بیعت
با حکومت غاصب و ظالم یزیدی را بپذیرد، سپاه کوفه با او جنگیدند.
حسین و یارانش روز عاشورا لب تشنه با رشادتی شگفت تا آخرین نفر جنگیدند و
به شهادت رسیدند و بازماندگان این قافله نور، به اسارت نیروهای ظلمت
درآمده به کوفه برده شدند. هفتاد و دو تن یاران شهید او، بزرگترین حماسه
بشری را آفریدند و یاد خویش را در دل تاریخ و وجدان بشرهای فضیلت خواه،
ابدی ساختند.
عاشورا در مقایسه با بسیاری از رخدادهای دیگر، حجم کمی از وقایع را به
خود اختصاص داده و آغاز و انجام آن، در برهه ای کوتاه اتفاق افتاده است.
اما یکی از حوادثی است که در طول تاریخ خویش، بیشترین توجه را به خود جلب
کرده و علاوه بر نقش گسترده وتاثیر عمیق اجتماعی تاریخی خود، به صورت
فرهنگی ویژه با ساختاری منحصر به فرد در آمده است.
