تحقیقات جدید رابطه با شکستن مفاصل و انگشتان
با فشار سریع به انگشتان دست یا پا و شاید دیگر مفاصل بدن صدایی تولید
خواهد شد که به اصطلاح قولنج آن رفع می‌شود. در پی این حرکت احساس راحتی و
احتمالا رفع خستگی به انسان دست می‌دهد. این عمل بیشتر از آن که حس خوبی را
به فرد منتقل کند، در تصور عموم مضر بوده و فرد را دچار مشکلات زیادی در
طولانی مدت خواهد کرد.
دانشمندان با استفاده از دستگاه‌های فراصوت از اتفاقاتی که در هنگام
شکست انگشتان رخ می‌دهد اطلاعات بیشتر و البته دقیق‌تری بدست می‌آورند. در
نتیجه به کمک این روش می‌توان به سال‌ها تحقیقات در این زمینه خاتمه داد.
در ماه آوریل محققان دانشگاه آلبرتا به کمک دستگاه MRI توانستند منبع
صداهایی که در حین شکست مفاصل تولید می‌شوند را شناسایی کنند. در نتایج
مقاله‌ی این تحقیق آمده که منبع این صدا ترکیدن حباب‌هایی است که در اطراف
مفاصل شکل می‌گیرند. با این حال به لطف عکسبرداری فراصوت می‌توان به طور
دقیق‌تری به شناخت بدن پرداخت.
بنابراین در دانشگاه کالیفرنیا تحقیقات جدیدی بر پایه‌ی استفاده از
ماشین‌های فراصوت شکل گرفته است. جامعه‌ی آماری مورد آزمایش در این تحقیق
از ۴۰ نفر تشکیل شده که ۳۰ نفر از آن‌ها به طور مداوم عادت به شکستن
انگشستان خود دارند و ۱۰ نفر از آن‌ها این عادت را ندارند. به طور مثال در
گروه اول فردی حضور دارد که در ۴۰ سال گذشته به طور متوسط روزانه ۲۰ بار
انگشستان خود را می‌شکند.
بوتین، Robert Boutin، رادیولوژیست و سرپرست تیم تحقیقاتی در این مورد بیان می‌کند:
چیزی که در هنگام شکست مفاصل به وسیله‌ی عکسبرداری فراصوت ضبط
شده فوق‌العاده حیرت‌انگیز به نظر می‌رسد. با هر بار شکست، نقطه‌های نورانی
بر روی دستگاه ظاهر می‌شوند؛ این اتفاق درست مانند یک آتش‌بازی است. با
شنیدن هر صدا نوری مثل فلش بر روی نمایشگر نشان داده می‌شود. در طول سالیان
گذشته تحقیقات مختلفی در مورد اتفاقاتی که در نقطه‌ی اتصال استخوان‌ها در
حین شکست رخ می‌دهد انجام گرفته است. با این حال تقریبا مطمئن هستیم که صدا
و نورهای تولید شده بر روی دستگاه به هم مرتبط هستند. این ارتباط به معنای
تغییر دینامیکی فشار در حباب‌های اطراف هر مفصل است.
اما نکته‌ی مهم آن است که این گروه نتواسته‌اند نشانه‌ای از درد، تورم
یا آسیب به مفصل در هنگام شکست مشاهده کنند. همچنین این تیم تحقیقاتی
تفاوتی معنادار میان دو گروه مورد آزمایش تشخیص نداده‌اند.
در همین رابطه، دکتر آنگر، Donald Unger، با انجام یک آزمایش نشان داده
که رابطه‌ی مستقیمی بین شکست انگشتان و بیماری‌های مفصلی وجود ندارد. دکتر
آنگر در طی یک آزمایش تجربی انگشتان دست چپ خود را به مدت ۶۰ سال و به طور
مداوم می‌شکست و انگشستان دست راست خود را بدون شکست رها می‌کرد. وی
نتیجه می‌گیرد که شکست انگشتان هیچ تاثیری بر روی بیماری‌های مفصلی
ندارد. در نهایت دکتر آنگر موفق به کسب جایزه‌ی ایگ نوبل یا نوبل مضحک شد.
با این حال دکتر بوتین اعلام کرده:
در مورد آثار تخریبی شکست انگشتان در طولانی مدت نمی‌توان
اظهار نظر کرد. بر عکس تصور عموم حتی این اتفاق می‌تواند اثرات مثبتی نیز
به همراه داشته باشد؛ چرا که بعد از شکست، فعالیت‌ها در اطراف مفاصل افزایش
چشم‌گیری به خود می‌گیرد.
صحبت کردن به چند زبان، شانس درمان سکته مغزی را افزایش می‌دهد
به نظر می‌رسد که تنها مزیت یادگیری زبان‌های خارجی امکان برقراری ارتباط
با مردم ملل دیگر نباشد، چرا که تحقیقات اخیر نشان می‌دهند، یادگیری زبان
دوم مزایای ادراکی زیادی را نیز در بطن خود دارد، چنین مزایایی می‌توانند
مغز را از خطر ابتلا به زوال عقل و سکته‌ی مغزی مصون نگه دارند.
پژوهشگرانی از انگلستان و هند با جمع‌آوری
و تحلیل اطلاعات ۶۰۸ تن از بیماران سکته‌ی مغزی حیدرآباد هند، به این
نتیجه دست یافته‌اند که از بین این بیماران، افرادی که قادر به صحبت به بیش
از یک زبان هستند، از شانس بالاتری برای بازیابی سلامت خود بهره می‌برند.
به نظر می‌رسد که حتی با در نظر گرفتن عوامل دیگری مانند استعمال دخانیات،
فشار خون بالا، دیابت و کهولت سن، افرادی که قادر به صحبت به دو زبان یا
بیشتر هستند نسبت به افراد دیگر از شانس بالاتری برای بازگشت عملکردهای
ادراکی به حالت طبیعی خود پس از سکته‌ی مغزی، بهره می‌برند.
بر اساس یافته‌های این پژوهشگران،
چالش‌های ذهنی مداوم در افرادی که به بیش از یک زبان صحبت می‌کنند در
طولانی مدت می‌تواند باعث افزایش “ذخیره‌ی ادراکی” آن‌ها شود، این عامل در نهایت منجر به تقویت قابلیت مقابله با صدمات مغزی ناشی از بیماری‌هایی مانند سکته مغزی می‌شود.
توماس باک، یکی از پژوهشگران دانشگاه ادینبرگ انگلستان می‌گوید:
افرادی که قادر به صحبت به دو
زبان هستند باید به صورت مداوم بین دو زبان سوییچ کنند، بنابراین در حین
متوقف ساختن صحبت به یک زبان، برای برقراری ارتباط، زبان دیگر را فعال
می‌کنند. این فرآیند تغییر مداوم زبان نقش یک تمرین ذهنی را ایفا می‌کند که
می‌تواند عاملی مفید در فرآیند بهبود بیماران سکته‌ی مغزی باشد.
پژوهشگران در جریان تحقیقات خود به این
نتیجه رسیدند که از بین بیماران سکته‌ی مغزی، افرادی که قادر به صحبت به دو
یا چند زبان هستند، علاوه بر اینکه از شانس بالاتری نسبت به افراد دیگر
برای بهبود بهره می‌برند، در تست‌هایی نیز که با هدف سنجش دقت و توانایی
بازیابی و سازمان‌دهی اطلاعات این بیماران در دوره‌ی پس از سکته‌ی مغزی
صورت گرفت، عملکرد بهتری را از خود نشان دادند.
لازم به ذکر است که بخشی از نتایج درخشان
بدست آمده از دوره‌ی بهبود بیماران این تحقیق در گرو ویژگی‌های زبانی
منطقه‌ای است که تحقیق یاد شده در آن به انجام رسیده است. همان طور که این
پژوهشگران در مقاله‌ی خود نیز آورده‌اند، حیدرآباد شهری است که جمعیت ساکن
در آن به زبان‌های مختلفی مانند تلوگو، اردو، هندی و انگلیسی صحبت می‌کنند.
بنابراین با در نظر گرفتن “تمرینات ذهنی” مردم ساکن حیدرآباد که به صورت
ناخوداگاه با آن مواجه بوده‌اند و مزایایی که به صورت تئوریک از این
تمرینات ناشی می‌شود، احتمالا نمی‌توان در مناطق دیگر نیز شاهد چنین نتایج
درخشانی بود.
سووارنا علادی، متخصص مغز و اعصاب در مرکز علوم پزشکی نظام (NIMS)، در حیدرآباد می‌گوید:
تغییر مداوم زبان به یک امر
روزمره در بین ساکنین حیدرآباد بدل شده است. بنابراین در مناطقی که نیاز به
صحبت به دو یا چند زبان به این شدت نیست، نمی توان شاهد بروز مزایای
ادراکی حاصل از این عامل بود.
با این حال برای افزایش “ذخیره‌ی ادراکی”
خود الزامی به سکونت در مناطقی مانند حیدرآباد وجود ندارد. پژوهش‌های صورت
گرفته در گذشته نشان می‌دهد که امکان صحبت به چند زبان، زمان ابتلا به
آلزایمر را به تاخیر می‌اندازد. اما محققان می‌گویند یادگیری زبان‌های دیگر
لزوما منجر به بالا رفتن شانس بهبود در بیماران سکته‌ی مغزی نمی‌شود، با
این حال با فعال نگه داشتن مغز در طول زندگی خود می‌توانید به این مهم دست
یابید.
سوبهاش کائول، یکی دیگر از اعضای تیم NIMS می‌گوید:
تحقیقات ما نشان می‌دهد که انجام
فعالیت‌های محرک فکری که از سن کم و یا حتی از میان‌سالی آغاز شده است، می
تواند افراد را از آسیب‌های ناشی از سکته‌ی مغزی مصون نگه دارد.
